Archive of Our Own ^beta

Chapter Text

Pierwszą rzeczą, którą Greg zauważył w chwili, gdy się obudził był intensywny ból głowy. Jęknął, zaciskając szczelnie powieki chociaż nigdy nie otworzył oczu, próbując ocenić sytuację. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz obchodził tak hucznie Nowy Rok jak wczoraj. Miała to być zwykła impreza biurowa, ale wszyscy upili się zbyt szybko. Starał zebrać się do kupy i przypomnieć sobie wszystko oraz…

Pościel, pod którą leżał, nie wydawała mu się znajoma. Zmarszczył brwi i wreszcie zmusił się do otworzenia oczu, by ujrzeć w ogóle nieznaną mu przestrzeń. O kurwa, z kim wrócił do domu? Można było pomyśleć, że znów był nastolatkiem. Spojrzał w dół na swój nagi tors i zauważył porozrzucane po podłodze ubrania, a potem parasol w kącie.

Parasol?

To był parasol Mycrofta Holmesa.

Jego brązowe oczy otworzyły się szeroko, a szczeka opadła. Zaprosił Mycrofta na imprezę i był mocno zaskoczony, gdy ten szykowny mężczyzna się pojawił. Od pewnego czasu miał pewne uczucie przywiązania oraz intymne myśli o polityku, ale dał sobie z tym spokój, bo i tak nigdzie by z tym nie zaszedł. Tylko wydawało się, że jednak tak się stało. Wrócił do domu z Mycroftem. Jak daleko się posunęli?

Był pogrążony w zdumieniu, gdy omawiany mężczyzna wszedł do sypialni z dwoma kubkami, z których unosiła się para. Miał na sobie ciemnoniebieski szlafrok, zawiązany ciasno w talii, a jego zwykle idealnie ułożone włosy były potargane od snu i, jak przypominał sobie Greg, od innych bardziej zabawnych zajęć. Cienkie brwi Holmesa uniosły się, gdy nawiązali kontakt wzrokowy.

— Ach, inspektorze — zaczął Mycrosoft spokojnym, ale niepewnym głosem. — Kawa?

Greg usiadł powoli z szelmowskim uśmieszkiem. Wyciągnął rękę, by wziąć oferowany napój i przesunął się, gdy drugi mężczyzna dołączył do niego na łóżku.

— Wydaje mi się, że mamy już takie formalności za sobą. Czy może się mylę? — zapytał. — Mów mi Greg.

— Masz rację, Gregory.

Greg przewrócił oczami i zaśmiał się. Wziął kilka łyków kawy, po czym odłożył ją na bok i odwrócił się w stronę młodszego mężczyzny.

— Więc, ostatniej nocy… — zaczął nieco niezręcznie.

— Może znaczyć wiele albo mało, w zależności od tego co wolisz.

Mycroft przybrał swój normalny, ostrożny ton. Taki, jakiego używał, gdy omawiali sprawy lub rozmawiali o Sherlocku. Miał niemalże sztywną postawę i nie patrzył na niego.

— Tak — powiedział powoli Greg. Jego ton głosu wystarczył, by Mycroft spojrzał na niego. Jego wzrok wyrażał niespodziewane zaciekawienie. — W zależności co wolę…

Zanim Mycroft zdążył powiedzieć coś więcej, Greg pochylił się i pochwycił jego wąskie wagi w delikatnym i namiętnym pocałunku, który wiele znaczył dla nich obu.

Chapter Text

Greg Lestrade zawsze zasypiał przy swoim partnerze, ale prawie zawsze budził się sam.

To była dziwna rzecz. Coś, do czego nie był przyzwyczajony. Można byłoby pomyśleć, że powinien już do tego przywyknąć, ale wciąż nie mógł. Kiedy wcześniej był w związku małżeńskim to albo wstawali razem, albo to on pierwszy się budził, robił kawę lub brał krótki prysznic, zanim musiał iść na miejsce zbrodni. Teraz jednak budził się drugi.

Mycroft Holmes pracował dla rządu brytyjskiego. Nawet po tym, jak byli ponad dwa lata w poważnym związku, Greg nadal nie wiedział, czym ten się zajmował. Nie miał z tym problemu. Jako inspektor, doskonale zdawał sobie sprawę z potrzeby zachowania tajemnicy i dyskrecji. Niestety, tajemnice dotyczyły w większości Mycrofta. Nigdy nie mogli w pełni porozmawiać o swoim dniu. Największym jednak problemem były godziny pracy.

Wiele razy Mycroft musiał wyjechać za zagranicę i nie wracał przez tydzień lub dwa. Kiedy był w domu, to przez większość czasu trzymali się blisko siebie i zasypiali przytuleni do siebie lub padali nieprzytomnie po satysfakcjonującym seksie. Zasypiali w swoich ramionach, wymieniając miękkie pocałunki i uściski. Greg spał wtedy spokojnie.

Z pewnością nie budził się w taki sam sposób jak zasypiał. Jeśli miał szczęście, to udało mu się złapać kochanka na wpół ubranego, który został nie dawno obudzony przez telefon z informacją, że był potrzebny. Jego partner zawsze uśmiechał się do niego słodko w ciemnościach i uciszał go cicho, nakłaniając go do ponownego zaśnięcia pocałunkiem. Greg, będąc senny, podporządkowywał się temu.

Greg nigdy nie narzekał. W każdym razie, nie Mycroftowi. Narzekał Sally przy kawie, gdy miał szczególnie zły poranny humor lub Johnowi po jednym lub dwóch piwach, ale nigdy Mycroftowi. To nie miało znaczenia. Mężczyzna i tak wiedział. Zawsze wiedział – był Holmsem. Niezależnie od tego, odmawiał, by się skarżyć. Mogło to być frustrujące, ale nie zamieniłby swojego związku z Mycroftem na nic na świecie.

Ta frustracja jednak sprawiła, że poranki, podczas których Mycroft był w domu, były najbardziej niesamowitym prezentem na całej powierzchni planety. Kiedy Greg obudził się i stwierdził, że jest mu cieplej niż zazwyczaj, nie mógł powstrzymać uśmiechu i obrócenia się, by wtulić się w kochanka. Mycroft wciąż spał, z jednym bladym ramieniem przerzuconym przez jego talię i twarzą wtuloną w poduszkę. Rzadko się zdarzało, by Greg obudził się przed nim. Inspektor odwrócił się powoli na bok i spojrzał na spokojny wyraz twarzy drugiego mężczyzny.

Nie mogąc się oprzeć, sięgnął i przesunął palcami po miękkich, rudawych włosach Mycrofta. Chociaż był to chwilowy, krótki dotyk, obudził on młodszego mężczyznę. Miał lekki sen, chociaż Greg przypuszczał, że miało to sens, biorąc pod uwagę jego pracę i to, że dorastał jako brat Sherlocka. Jasne, niebieskie oczy skupiły się na nim. Wciąż zaspany, ale i tak Mycroft uśmiechnął się.

— Dzień dobry, Gregory — wymamrotał.

Jego artykulacja nie była najlepsza, gdy był jeszcze pół śpiący. Było to urocze i uśmiech Grega stał się jeszcze większy.

— Dobry — odwzajemnił się Greg, przesuwając się bliżej i składając pocałunek na jego czole. — Nie masz dziś świata do uratowania?

— Na szczęście, nie — zaśmiał się starszy Holmes, zaciskając uścisk wokół tali Grega i przyciągając go do siebie.

— Tak, na szczęście.

Greg nie miał zbyt wiele okazji, by poleniuchować w łóżku z Mycroftem. Korzystał ile mógł.

— Przepraszam, Gregory, ja….

— W porządku — przerwał mu. Wiedział, za co będzie przepraszał i nie zamierzał tego słuchać. Nigdy nie rozmawiali o tym, że nigdy nie budzą się razem. Nigdy nie musieli. To była część jego pracy i wykonywał dobrą robotę (cokolwiek to było), więc Greg nie miał żadnych pretensji. — Cieszmy się tym, okej?

— Tak. Zróbmy tak.

Przytuleni do siebie, dzielili się leniwymi pocałunkami. Miękkimi, łagodnymi i nieśpiesznymi pocałunkami. Podczas tego Mycroft przesunął dłonią po plecach Grega. Po wszystkim, złożyli głowy na poduszce, drzemiąc razem.

Greg prawie zawsze budził się sam, ale kiedy tak się nie działo, to były to najlepsze poranki, o jakie mógł kiedykolwiek poprosić.

Chapter Text

Było cholernie zimno. Była druga nad ranem i było tak zimno, że deszcz zaczął zamieniać się w ulewę ze śniegiem. Greg nigdy nie miał pojęcia jakim sposobem Sherlock Holmes mógł przemierzać miejsce zbrodni w tak entuzjastyczny sposób. Inspektor stał z rękami wsuniętymi w kieszenie płaszcza i opuszczoną głową, by jego twarz mogła nieco wyschnąć. Jego oddech zamieniał się w kłęby pary. John stał w pobliżu, wyglądając na jeszcze mniej zadowolonego z wyjścia z domu. Dlaczego najlepsze morderstwa musiały wydarzać się w najgorszych warunkach pogodowych? Greg przewrócił oczami.

Jego szalik był ciasno owinięty wokół szyi, ale to nie mogło powstrzymać ogólnego chłodu. Przygotowywał się psychicznie do choroby, która miała nadejść. Niestety, taka była jego praca. Był tutaj, więc musiał po prostu zrobić wszystko co było w jego mocy, by ją dobrze wykonać.

Sherlock był w trakcie swojej błyskawicznej dedukcji, machając rękami i chodząc jak zwykle, kiedy zatrzymał się w połowie zdania i wydał z siebie dźwięk zirytowanej odrazy. Greg podniósł wzrok, marszcząc brwi zmieszany tym, co się stało. Spojrzał na Sherlocka, a potem odwrócił się, podążając za jego linią wzroku. W oddali stał smukły mężczyzna pod parasolem, trzymając w ręku napój. Greg poczuł uścisk w piersi z podniecenia.

— Zaraz wracam — mruknął i wyszedł z ogrodzonego policyjnymi taśmami obszaru. Wracając do świadomości, John uniósł brew, zdezorientowany.

— Co u licha? — zapytał lekarz, patrząc na Sherlocka, który przewrócił oczami i przykucnął przed trupem.

— Oczywiście migdalą się ze sobą. To okropne.

John wydał z siebie zdziwiony nosowy dźwięk i spojrzał na dwóch starszych mężczyzn, którzy stali teraz razem pod wielkim, czarnym parasolem.

— Zawsze ci powtarzam, że powinieneś zabierać parasol ze sobą. — Mycroft zwrócił się do Grega, wyciągając w jego stronę napój, który przyniósł. — Kawa?

— Ratujesz mi życie — westchnął inspektor, biorąc gorący napój i podnosząc kubek do ust. Westchnienie ulgi, które potem nastąpiło było pełne grzechu.

— Będziesz chory — zauważył starszy Holmes, unosząc jedną brew i rzucając mu wiedzące spojrzenie.

— Nic mi nie będzie — zbagatelizował Greg, chociaż wiedział, że to nie była prawda.

— Przyjdź dzisiaj do mojego domu.

W rzeczywistości, nie była to prośba. Mycroft Holmes prawie nigdy nie pytał. Nie, żeby kiedykolwiek miał naprawdę to na myśli.

— Nie mam pojęcia, kiedy skończę… — zaczął Greg, ale uśmiechał się.

— Przyjdź do mnie, Gregory.

— Z przyjemnością.

A potem Mycroft zrobił coś, co rzadko czynił. Pochylił się, wyciągając rękę i objął Grega w pasie, całując go delikatnie. Publicznie. Po chwilowym szoku, Greg oddał pocałunek, owijając rękę w której nie trzymał kawy, wokół smukłej szyi wyższego mężczyzny. W oddali słyszał, jak Sherlock jęczał dramatycznie, ale nie przejmował się tym. Całowanie Mycrofta było niesamowitą rzeczą i zastanawiał się, czy kiedykolwiek go to znudzi. Odsunęli się od siebie zbyt wcześnie, według niego. Mycroft uśmiechał się do niego.

— Do zobaczenia — powiedział cicho, ściskając jego talię przed odejściem.

Deszcz znów zaczął padać na Grega, kiedy zaczął wracać na scenę zbrodni. Teraz jednak było mu ciepło. I to nie tylko z powodu kawy.

Chapter Text

Chapter Text

Jedynym dźwiękami, które rozbrzmiewały w pokoju, były uderzenie stóp Mycrofta o gumowy pas pod nim, a szum miękkiego materiału jego spodni odbijał się echem w małym pomieszczeniu. Biegał, by pomyśleć. Biegał, by się rozproszyć. Zacisnął dłonie w luźnym uścisku. Jego rękę kołysały się po bokach, a czoło i kark były lekko wilgotne od potu.

Jesteś gruby. Widzę, że znowu przytyłeś. Za dużo ciastek po herbacie, Mycroftie?

Słowa młodszego brata odbijały się echem w jego głowie, drwiąc z niego. To było śmieszne. Mycroft miał wiele innych spraw, którymi mógł zajmować się w swoim życiu. Wygląd jego ciała był nisko na liście jego priorytetów. W większości przypadków. Od czasu do czasu, jego niepewność znów wychodziła na wierzch i choć dobrze ją ukrywał przed innymi, to skłamałby, gdyby powiedział, że to go nie martwiło.

I dlatego biegł.

Nie był pewien ile czasu minęło, ale gdy mały ból zaczął dokuczać jego udom, a oddech stał się urywany, zaczął zastanawiać się jak długo biegł. Na drugim końcu pokoju komórka wydała sygnał dźwiękowy oznaczający przyjście nowej wiadomości e-mail, postanowił więc, że najlepiej będzie skończyć. Idąc po telefon, chwycił ręcznik i wytarł twarz, po czym rzucił go na szyję, czytając tekst.

Był w trakcie pisania odpowiedzi i koordynowania z Antheą, kiedy usłyszał, że drzwi otwierają się i zamykają. Zamarł, będąc przygotowany do działania, ale charakterystyczne brzmienie kroków przypomniało mu, że to tylko Gregory Lestrade. Dał temu mężczyźnie klucze do swojego domu po szczególnie intymnym weekendzie, choć inspektor rzadko wpadał bez zapowiedzi. Jego początkowe podniecenie ustąpiło miejsca nagłej panice, gdy zdał sobie sprawę w jakim stanie się znajdował. Nie było jednak czasu, aby się ukryć, dlatego zdecydował nie próbować tego i wyruszyć na spotkanie Gregory’emu.

— Gregory — przywitał go, gdy zobaczył starszego mężczyznę. — Czemu zawdzięczam tę przyjemność?

W odpowiedzi otrzymał interesujące spojrzenie brązowych oczu inspektora. Otworzył usta, żeby wyjaśnić swój wygląd, ale uświadomił sobie, że nie miał nic do powiedzenia na ten temat.

— Czy ty… — zaczął w końcu Lestrade, intrygująco zachrypniętym głosem — ...ćwiczyłeś?

Dresowe spodnie, adidasy i koszulka treningowa stanowiły odpowiedź na to pytanie, więc Mycroft nie sądził, że warto było potwierdzać to słownie. Prychnął, ponownie spoglądając na telefon, dziwie zawstydzony i sfrustrowany tym, że ten mężczyzna widział go w takim stanie. Kiedy jednak spojrzał w górę, Gregory stał tuż przed nim, a jego spojrzenie było łagodne.

— Gregory? — zaczął.

— Dobrze wyglądasz, Mycroft — zauważył starszy mężczyzna.

Mycroft zlekceważył to i prychnął. To z kolei spowodowało, że Gregory uniósł dłonie i objął jego policzki, unosząc jego głowę, by mogli ponownie na siebie spojrzeć. Uśmiechał się małym złośliwym uśmiechem, który wywołał iskrę ciepła u polityka.

— Pozwól, że dam ci lepszy powód, by się spocić — szepnął głębokim głosem Gregory wprost do ucha mężczyzny, naciskając na jego ciało i nie przestając mówić.

Miękki jęk natychmiast uciekł z ust Mycrofta. Postanowił przyjąć ofertę inspektora. Chwyciwszy jego nadgarstek, pociągnął go na korytarz, a później w stronę swojej sypialni. Holmes uśmiechał się przez całą drogę.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

— Cholera! — krzyknął Greg, kopiąc mocno krawędź biurka, powodując jego przesunięcie i przewrócenie się znajdujących się na nim przedmiotów. W tym jego kubka do kawy, który wciąż miał w sobie napój. Natychmiast spadł na podłogę, gdzie bez wątpienia pozostawił plamę. Inspektor jednak się tym nie przejmował i zaczął chodzić poirytowany po pomieszczeniu.

— Sir… — Sally Donovan próbowała zacząć coś mówić, ale nie miał na to cierpliwości.

— Prawie ich mieliśmy. Mieliśmy cholerne dowody, na litość boską! Jak to się nadal dzieje?! — kontynuował krzyki, machając z irytacją rękami.

Zostanie rozszarpany przez swojego przełożonego za to, że jeszcze nie zamknął tej sprawy, a jego ostatnią deską ratunku mogło być to, że jeszcze nie minął wyznaczony termin. Był zdesperowany do tego stopnia, że błagał, a i tak wciąż nie mógł przekonać Sherlocka do pomocy. Zaczął ponownie nerwowo chodzić po to, by zatrzymać się i kopnąć w biurko, powodując, że Donovan podskoczyła i westchnęła.

— Idź do domu, Greg — zaczęła go drażnić. Spojrzał na nią gniewnie, a Donovan uniosła ręce w obronnym geście. — Idź do domu, odetchnij, uporządkuj wszystko w swojej głowie. Wtedy możesz wrócić.

— Nadal czegoś nie dostrzegamy — powiedział przez zaciśnięte zęby. Wrócił do biurka, otworzył teczkę i zaczął ponownie przeglądać akta. — Jest coś… Coś, co może wszystko połączyć w jedną całość. Brakujący element. Kurwa, musimy po prostu go znaleźć.

— Nie znajdziesz tego, jeśli nadal będziesz wkurzony — warknęła wreszcie Donovan. — Idź do domu. Uspokój się. Wróć. Może jeszcze raz spróbujesz przekonać tego dziwaka do pomocy.

Greg spiorunował ją wzrokiem, za ponowne nazywanie Sherlocka dziwakiem. Takie wyzwiska nigdy nigdzie ich nie doprowadziły. Poza tym miała rację. Nie mógł uporządkować dowodów, gdy działał impulsywnie. To była kiepska cecha jego charakteru, którą zawsze miał. Kiedy się denerwował, szybko się wściekał. Wzdychając, chwycił telefon i kluczyki do samochodu.

— Wrócę za kilka godzin.

Zdawał sobie sprawę, że prawdziwość tego stwierdzenia była wątpliwa. Był tego świadomy, gdy kilka godzin później siedział w kuchni ze szkocką w dłoni. Nie była to jego pierwsza szklanka, więc szansa na powrót na komisariat dzisiejszego wieczoru była coraz mniejsza i mniejsza. Poza tym, wciąż był wściekły. Powiedzenie, że jego kariera zależała od tej sprawy było zbyt dramatycznie. W końcu bardzo wątpił, że straciłby pracę, gdyby nie zaaresztował tych gości. Nadal… To była wielka sprawa. Greg był pod ogromną presją.

A cholerny Sherlock Holmes nie kłopotał się, by mu pomóc.

Zadręczał się tymi wszystkimi myślami, pijąc swoją szkocką, więc nie usłyszał otwierania i zamykania frontowych drzwi. Znowu wybuchł w nim gniew i po wypiciu ostatniego łyku, odsunął od siebie naczynie. Gdyby nie natychmiastowe pieczenie w dłoni, któremu towarzyszyła wilgoć, ledwo zdałby sobie sprawę, że uderzył szklanką o mebel trochę za mocno. Z szeroko otwartymi oczami spojrzał na blat. Syknął, obracając dłoń, by lepiej zobaczyć miejsce, gdzie potłuczone szło przecięło mu skórę.

— Gregory? — rozległ się łagodny głos, czujny i pełen troski.

Szybkie kroki odbijały się echem po korytarzu i wkrótce potem pojawił się Mycroft, wciąż trzymający płaszcz i parasol. Greg zamrugał, spoglądając na kochanka, a potem z powrotem na swoja krwawiąca dłoń.

— Ja… — zaczął, ale mężczyzna już działał.

Odstawił z niedbałością płaszcz i parasol, co było dla niego niezwykle rzadką rzeczą i podszedł do zlewu, by zmoczyć posiadaną przez niego chusteczkę. Potem natychmiast stanął u jego boku, delikatnie chwytając zranioną rękę i przyciskając do niej materiał. Greg wzdrygnął się, czując jak przeszyło go kolejne żądło bólu. Uniósł wzrok, by napotkać pytające spojrzenie Mycrofta.

— To ta sprawa — westchnął gorzko, trzymając się za czoło nieuszkodzoną dłonią.

— Wypuszczono ich ponownie. — To nie było pytanie. Nigdy nie było. Greg skinął głową. — Czy warto za to było rozbić szklankę?

— Gdyby twój pieprzony brat mi pomógł, nie miałbym z tym do czynienia — warknął gorączkowo.

Kiedy znów spojrzał w górę, poprzednio zaniepokojone spojrzenie stało się surowe. Mycroftt patrzył na niego niemal karcąco.

— Gregory, musisz przestać krzyczeć — powiedział, jego głos był ostry i zimny.

Greg zmarszczył brwi i spojrzał w dół na ich połączone dłonie, obserwując jak młodszy mężczyzna wciąż zajmował się jego raną, nawet wtedy, gdy niemal zaczęli się kłócić. Westchnął ponownie.

— Ta sprawa doprowadza mnie do szaleństwa. — Zmarszczył brwi. Tak bardzo, że miał zamiar rozpocząć kłótnię ze swoim partnerem. Naprawdę musiał się uspokoić. Po chwili uniósł wzrok. — Przepraszam, Myc, ja…

— W porządku, Gregory. — Jego głos znów brzmiał czule. Pochylił głowę. Mycroft schylił się, by pocałować go miękko. — Pozwól mi zająć się twoją raną. Potem możemy udać się do sypialni. Możesz ze mną o tym porozmawiać. Pozwól mi pomóc, jeśli mój marudny brat nie chce.

Greg uśmiechnął się po raz pierwszy tego dnia i skinął głową.

— Co bym bez ciebie zrobił? — westchnął, kiedy szli razem przez korytarze. Mycroft zachichotał.

— Prawdopodobnie już byś się zabił, kochanie.

Chapter Text

Ciepły wiatr, który ich owiewał był uspokajający, a raczej stanowił przyjemny kontrast do normalnie zimnego powietrza w Londynie. Mycroft odchylił się na rozłożonym kocu, wzdychając z radością i krzyżując nogi w kostkach. Nie był kimś, kto spędzał wolny czas na plaży – jego cera i tak zbytnio na to nie pozwalała – ale to były pierwsze wakacje, które razem z Gregorym mogli wziąć wspólnie, więc nie było w tym nic nieprzyjemnego. Dopóki krem przeciwsłoneczny był wciąż na nim, a sam pozostawał w cieniu rzucanym przez parasol, jego skóra nie ucierpi.

Uśmiechnął się, gdy jego partner podszedł do niego przez piasek. Oparł się na łokciach i zdjął okulary, patrząc na starszego mężczyznę. Gregory był już bardzo narażony na piekące słońce, opalając swoją cudowną skórę.

— Wracamy? — zapytał, gdy drugi mężczyzna uklęknął przed nim w rozluźnionej pozycji.

Czekał na nich pyszny obiad, a nawet trochę relaksu w pokoju, po tym jak zmyją z siebie resztkę piasku, kremu i wody oceanicznej.

Gregory potrząsnął głową, a jego uśmiech zapowiadał coś innego. Mycroft uniósł brwi. Starszy mężczyzna niemal wczołgał się na niego, pochylając się, by pocałować go namiętnie. Holmes odpowiedział natychmiast, oddając pocałunek. Uniósł ręce, by przeciągnąć palcami przez miękkie, srebrne włosy. Język kochanka przesunął się po jego wargach prosząc o wejście, które Mycroft szybko przyznał. Westchnął, gdy ich krocza ocierały się o siebie.

— Gregory… — zaczął bez tchu naprzeciw ust mężczyzny. Lestrade zaczął szarpać za szorty i głaskać jego skórę, co było niesamowite, ale w głowie Mycrofta odezwał się mały alarm. — Gregory, jesteśmy w publicznym miejscu — zaprotestował słabo, dysząc lekko z zaczerwienianą twarzą.

— Na prywatnej plaży — przypomniał mu kochanek.

Głos Gregory’ego był głęboki i szorstki. Usłyszenie go w takim stanie powodowało dreszcze wzdłuż kręgosłupa polityka. Chwycił mocniej włosy partnera, gdy ręka Grega wsunęła się pod szorty, by zaczął tymi zręcznymi palcami gładzić jego erekcję. Zadrżał.

— Tak, ale… — zaczął ponownie, próbując wymyślić dobry powód, by tego nie robić. Niestety, jego mózg nie działał obecnie na najwyższym poziomie, a fakt, że byli na plaży, dodatkowo go podniecał. Prywatna plaża, w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby ich zobaczyć. Ale nadal technicznie byli w miejscu publicznym. Było w tym coś… niegrzecznego. Prawie ryzykownego.

— Zaufaj mi, Myc — westchnął Gregory, wpatrując się w niego z czułością.

Mycroft wiedział, że nie będzie naciskał, jeśli naprawdę nie będzie tego chciał. Jednak problem polegał na tym, że pragnął tego, dlatego też skinął lekko głową i w tym momencie ich ubranie zostało odsunięte na bok, a drażniąca go dłoń owinęła się wokół ich erekcji. Mycroft krzyknął, a potem pociągnął Gregory’ego w dół, by stłumić okrzyk desperackim pocałunkiem. Kołysali się i dyszeli wspólnie, aż do chwili, gdy osiągnęli spełnienie.

— To było… szalone… — wydyszał Mycroft, gdy wspólnie po tym leżeli na kocu. Obok niego Gregory zachichotał, delikatnie ocierając się twarzą o jego podbródek.

— Najlepsze wakacje w życiu — szepnął starszy mężczyzna, uśmiechając się.

Mycroft nie mógł zrobić nic innego, jak skinąć głową. W rzeczywistości tak było.

Chapter Text

— Powinieneś częściej nosić szorty.

Mycroft otworzył oczy i spojrzał obok, gdzie Gregory leżał z uroczym, zaraźliwym uśmiechem. Prychnął, spoglądając na niego z zaciekawieniem.

— I jaki miałby być tego powód, Gregory? — zapytał cicho, przysuwając się nieco bliżej do ciepłego ciała będącego tuż obok.

Jego kochanek mówił naprawdę kilka najdziwniejszych rzeczy, w czasie gdy dochodzili do siebie po intymnych zajęciach. Obserwował, jak starszy mężczyzna oparł się na łokciach, by móc na niego spojrzeć.

— Twoje nogi, Myc — odpowiedział, a jego spojrzenie przesunęło się w dół na dany przedmiot. Mycroft poczuł ukłucie samoświadomości, a jego policzki zarumieniły się z zażenowania.

— Naprawdę, Gregory. Nie w takim rodzaju pracy jak moja.

Nie było mowy, żeby ktoś przyłapał go na noszeniu czegokolwiek innego niż dopasowany garnitur. Nawet jego „domowa” odzież była bardziej elegancka niż to, co większość osób posiadała.

— W takim razie tutaj — powiedział Greg niemal skamląc.

— Nie rozumiem dlaczego… — zaczął, ale zamilkł, gdy kochanek zmienił pozycję.

Patrzył, jak Greg przesuwał się w dół łóżka i usiadł między jego nogami. Natychmiast podniósł się i uniósł pytająco brwi.

Zamiast rozpocząć kolejną rundę seksu, co jak Mycroft sądził, że chce zrobić starszy mężczyzna (co normalnie byłoby śmieszne, ale wydawało się, że jak na dwóch starszych panów, mają dość aktywne libido), Gregory złapał delikatnie jedną z jego nóg i uniósł ją, by móc położyć jego kostkę na swoim ramieniu. Później Lestrade obrócił głowę i przycisnął swoje usta do łydki kochanka. Pocałunki były powolne i czułe, najwyraźniej inspektor nie śpieszył się podczas tych pieszczot. Mycroft czuł na swojej skórze każdą krzywiznę tych cudownych ust. Nie mógł tego zrozumieć. Patrzył, próbując zrozumieć tę obsesję. Jego nogi nie były niczym specjalnym. W rzeczywistości były raczej chude, blade i owłosione. Mycroft szczerze nienawidził ich bardziej niż swojego brzucha. Jednak drugi mężczyzna wydawał się nimi oczarowany.

— Są wspaniałe — szepnął Gregory naprzeciw jego skóry, przesuwając dłonią po zewnętrznej stronie nogi tuż nad kostką do jego uda.

Mycroft nie mógł powstrzymać się od westchnięcia przyjemności, które mu uciekło. Położył się z powrotem na materacu. Musiał przyznać, że to wszystko było bardzo kojące.

— Nie masz pojęcia, Myc. Nie wiesz, jakie są piękne.

— Mmmmm… zaczynam rozumieć — mruknął w odpowiedzi, czując trzepotanie w piersi. — Ale nie krępuj się przed dalszym udowadnianiem tego.

Tylko przy Gregorym tak się czuł. Jakby był pod opieką i kochany. Czuł się tak tylko z tym konkretnym inspektorem. Nie było tutaj żadnych ukrytych motywów, żadnej ostatecznej rozgrywki i kłamstw.

Niemal zaprotestował cicho, kiedy jego noga zastała opuszczona z powrotem na łóżko, ale protest zmienił się w uśmiech, gdy Gregory po prostu przeniósł swoje zainteresowanie na drugą nogę. Rozpoczął tę samą, powolną ścieżkę pocałunków jak na pierwszej, a Mycroft westchnął z radości. Tak, pozwoliłby Gregory’emu chwalić swoje nogi, robić wszystko co chciał, gdyby miał się czuć w ten sposób.

Pocałunki dodarły do jego kolana, idąc dalej niż na pierwszej, powodując, że pocieszające uczycie zmieniło się na nieco bardziej podniecające. Mycroft otworzył oczy i spojrzał przenikliwie na mężczyznę przed sobą. Ich spojrzenia spotkały się w bezgłośnej rozmowie i ten zaraźliwy, psotny uśmiech powrócił na twarz Gregory’ego. Mycroft odwzajemnił się tym samym.

— Co? — zapytał niemal beztrosko. Jego tętno wzrosło. Gregory zaśmiał się.

— Nic, kochanie.

Wyprostował się, kontynuując dalej pocałunki na nodze, a także delikatnie masował napięte mięśnie. Mycroft pozwolił, by jego powieki zatrzepotały, kiedy cieszył się wrażeniami. Gdyby chciał nadać temu nazwę, powiedziałby, że Gregory wydawał się czcić odrobinę jego nogi. To było miłe. Modlił się, żeby nigdy nie chciał przestać tego robić.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

— Zachowuj się, Myc. — Mamusia Holmes fuknęła ze zmęczeniem, gdy oboje wymienili ze sobą dość napięte słowa. W każdym razie, tak było w przypadku Mycrofta.

— Mycroft to imię, które mi dałaś i mogłabyś postarać się go używać —– warknął, a na jego twarzy pojawił się sarkastyczny uśmiech. Jego mama nie wyglądała na szczególnie obrażoną, bardziej na zirytowaną i dezaprobującą, ale nic na to nie odpowiedziała. Greg przyglądał się tej wymianie w milczeniu, a kiedy mamusia Holmes poszła zanieść kosz do salonu, również wstał. Jego poruszenie przyciągnęło spojrzenie młodszego mężczyzny, który uniósł brew. — Gregory?

— Możemy wyjść? — zapytał cicho.

Nie czekając na odpowiedź wyszedł na zewnątrz i wyciągnął papierosy, po czym jednego z nich zapalił. Po chwili, Mycroft dołączył do niego, a Greg wyjął kolejnego papierosa, aby mu go dać. Jego partner mrugnął z aprobatą i zapalił.

— Nie musiałeś być dla niej taki nieuprzejmy — powiedział po chwili Greg. — Twoja mama jest cudowną kobietą.

Rodzice Mycrofta nie byli tacy, jak się spodziewał, kiedy się z nimi spotkał i wciąż był lekko zdumiony. Z rozbawieniem uznał, że nie miał pojęcia, jak rodzeństwo Holmes okazali się tacy, a nie inni z rodzicami, którzy byli tak samo zwyczajni jak jego.

— Jest nieznośna — westchnął Mycroft, zaciągając się mocno papierosem. Greg przewrócił oczami i uśmiechnął się. Przypuszczał, że każdy rodzic był taki.

— Jeśli tak bardzo nie znosisz zdrobnienia Myc, to dlaczego pozwalasz, abym go używał? — zapytał z ciekawością.

To, jak rzucił się na swoją matkę z tego powodu, wyjaśniało nieco bardziej, dlaczego nalegał na to, by nazywać go Gregorym. Pełne imię, bez żadnych zdrobnień. Minęło trochę czasu, zanim otrzymał odpowiedź na swoje pytanie.

— Jesteś kimś innym.

Również nie tego oczekiwał. Greg spojrzał na niego z rozbawieniem.

— Jestem kimś innym?

— Oczywiście, że jesteś Gregory. — Teraz został nagrodzony zbolałym spojrzeniem Mycrofta Holmesa. — Jesteś kimś innym dla mnie. Jesteś moim wyjątkiem. To brzmi jak banał, ale tak jest.

— To nie brzmi jak banał — odparł cicho Greg.

Przysunął się bliżej, by owinąć ramię wokół talii Mycrofta i położył głowę na jego ramieniu, gdy palili w ciszy. Naprawdę był kimś innym dla Mycrofta i nie miał nic przeciwko temu. Właściwie czuł się dobrze. Był wyjątkiem od wszystkiego, co polityk zbudował wokół swojego życia. W przeciwnym razie, nie byli by tacy, jak teraz.

— Czyli naprawdę nie przeszkadza ci, że nazywam cię Myc? — zapytał po chwili.

Mycroft upuścił papierosa na ziemię i zgasił go obcasem, śmiejąc się.

— To tylko imię, Gregory — powiedział cicho, uśmiechając się z delikatnością.

— Ale to twoje imię — odparł Greg, prostując się. Spojrzał na młodszego mężczyznę. — I jest to dla mnie ważne, dobrze?

Mycroft nic nie powiedział. Zamiast tego przyłożył smukłą dłoń do policzka Grega i pochyliwszy się, pocałował go delikatnie. Obaj smakowali mentolem. Lestrade przesunął się nieco bliżej, owijając obie ręce wokół ciała partnera. Czas mijał, kiedy się całowali, a Gregowi szumiało w głowie jak nigdy dotąd.

— Chłopcy, już prawie czas na lunch! — Usłyszeli wołanie mamusi Holmes z wnętrza domu. — Dobrze by było również, gdybyście przestali dawać sąsiadom darmowe przedstawienie!

Na ten komentarz, Greg osunął się czerwony niczym burak. Odchrząknął nerwowo. Mycroft wyglądał na rozbawionego.

— Cóż… — zaczął, rozglądając się wokół, by sprawdzić, czy rzeczywiście ktoś ich obserwował.

Wydawało się, że nie. Chociaż biorąc pod uwagę, że inne domy w rzeczywistości nie znajdowały się w pobliżu domostwa państwa Holmes szanse na to były i tak niewielkie. Mycroft wyciągnął dłoń i przeciągnął delikatnie paznokciami po głowie Grega.

— Bawi się z tobą, kochanie. Mówiłem ci, że jest nieznośna.

— Cóż, myślę, że jest cudowna, Myc.

Mycroft przewrócił oczami, ale nie przestał się uśmiechać.

— Jestem tego świadom.

Chapter Text

— Idziemy — Greg skinął głową, wyciągając rękę, być chwycić dłoń Mycrofta, kiedy pieszo wracali do domu.

Właśnie zjedli wspaniała kolację, gdy zaczął padać śnieg i teraz czuł się niczym małe dziecko. Drżał z podniecenia i wiedział, że Mycroft nie miał pojęcia dlaczego.

— W porządku — powiedział cicho młodszy mężczyzna z nutą rozbawienia, chwytając oferowaną dłoń.

Uśmiechając się, Greg odwrócił się plecami w stronę drzwi, do których zmierzali i zaczął prowadzić ich na podwórko na tyłach domu. Szczerząc się, niemal zaczął biec, puszczając w końcu kochanka, by móc sięgnąć w dół i zgarnąć kulę śniegu.

— Gregory, co… — Zaczął Mycroft, ale zamilkł, gdy śnieżka uderzyła go w pierś. Uniósł brew, gdy Greg wybuchnął śmiechem.

— Dalej, Myc — zaśmiał się, pochylając się, by chwycić kolejną porcję śniegu. — Nigdy nie bawiłeś się w śniegu?

Odchylił ramię do tyłu i rzucił drugą śnieżkę, trafiając partnera w ramię. Pewna ilość śniegu dostała się na szyję Mycrofta i wślizgnęła się pod garnitur, powodując, że zadrżał lekko.

— Nie, Gregory. Nie bawiłem się w śniegu. Dlaczego miałbym chcieć, przecież jest wtedy zimno— odpowiedział polityk, starając się strzepać śnieg.

— Po prostu spróbuj, okej? — zaśmiał się Greg, formując kolejną śnieżkę. Wzdychając, Mycroft uległ i pochylił się, by zrobić własną. Nagle ruszył do przodu, rzucając w ruchu uformowaną kulą śniegu, uderzając nią w twarz Grega. —Ała!!! — rozbrzmiała krzykliwa odpowiedź.

Obaj ruszyli niespodziewanie do przodu. Wpadli na siebie, upadając w śnieg, śmiejąc się i tocząc, chwytając biały puch, aby wepchnąć go sobie w twarze. Śnieg był na ich włosach, płaszczach, nogawkach spodni. Ostatecznie, Greg przyszpilił Mycrofta do ziemi, przygniatając go, gdy siedział na nim okrakiem. Wciąż się śmiali, a po chwili zamilkli i po prostu wpatrywali się w siebie.

Policzki Mycrofta były zaczerwienione, oczy mu błyszczały, a włosy były mokre i rozczochrane. Był piękny. Czy ktoś kiedykolwiek widział go takiego, czy może tylko Greg miał takie szczęście? Miał nadzieje, że to drugie. Był to zaszczytny przywilej, który będzie cenił przez wieczność. Mycroft uniósł rękę i dłonią, odzianą w rękawiczkę, przeczesał włosy partnera zgarniając z nich odrobinę śniegu. Nagle ulegając pragnieniu, które go dręczyło, Lestrade pochylił się i zaczął całować z czułością kochanka. Uścisk na jego głowie zwiększył się, a pocałunek stał się namiętniejszy.

— Gregory, powinniśmy…

Mycroft zaczął mówić naprzeciw jego warg, ale ponownie nie mógł dokończyć, tym razem przez kolejny intensywny pocałunek. W niedługim czasie, obaj oddychali ciężko i szarpali swoje ubrania. Greg zaczął składać pocałunki coraz niżej zmierzając do szczęki i szyi młodszego mężczyzny. Blada skóra Mycrofta była mieszaniną gorąca i zimna – zimna od śniegu i gorąca bijącego od niego. To było pocieszające ciepło, które jak Greg odkrył stawało się coraz intensywniejsze ze względu na śnieg i ich wzrastające podniecenie. Mycroft wydał z siebie cichy odgłos, który stał się głośniejszy, gdy Greg kołysał biodrami.

— Gregory! — westchnął Mycroft.

To sprawiło, że krew Grega zawrzała. Jak to możliwe, że w zimną Londyńską noc, przemoczeni i pokryci śniegiem, wciąż mogli być tak napaleni? Dreszcz, który przeszył jego ciało, zdecydowanie nie był spowodowany ich otoczeniem i niemal z desperacją chwycił ramiona Mycrofta.

— Tak, Myc — sapnął, lekko się odsuwając.

— Chodźmy do środka — warknął.

To wywołało jeszcze bardziej intensywny dreszcz u Grega. — Musimy rozgrzać się przed ogniem i… zdjąć ubrania. Za… zanim się przeziębimy.

— Czy to jedyny powód, dla którego chcesz się wydostać z tych ubrań? — zapytał głębokim głosem Greg.

Uniósł jedną brew w oznace zaciekawienia i został porwany do innego namiętnego pocałunku. Tym razem to Mycroft był tym, który poruszał biodrami, a Greg cicho jęknął.

— Nie — wyszeptał naprzeciw warg inspektora. — Absolutnie nie.

Chapter Text

Mycroft uśmiechnął się uprzejmie, gdy wszedł do gabinetu Gregory’ego, powodując, że starszy mężczyzna podniósł wzrok znad papierkowej roboty, która niewątpliwie doprowadzała go do szaleństwa. Zadowolenie w oczach mężczyzny, wynikające z tej niespodzianki wystarczyło, żeby polityk uśmiechnął w sposób, w jaki mało osób miało przywilej go widzieć.

—Mycroft! — przywitał go Gregory, wstając i podchodząc do niego. Mycroft instynktownie wyciągnął rękę, ale zamiast uściśnięcia dłoni, został przyciągnięty do krótkiego uścisku, który sprawił, że jego żołądek zacisnął się. To było naprawdę szalone, ile uczuć miał w stosunku do inspektora. — Co cię tu sprowadza?

— Cóż — zaczął, przesuwając parasol z jednej ręki do drugiej. — Zaszyłeś się tutaj na cały dzień. Pomyślałem, że trochę świeżego powietrza będzie dla ciebie czymś dobrym. I jakiś lunch. Pozwól, że zaproszę cię na obiad, Gregory.

Mężczyzna zgodził się niemal natychmiast, na co Mycroft miał nadzieję. W zeszłym tygodniu nie byli w stanie się spotkać, ze względu na obowiązki wynikające piastowanych przez nich stanowisk. Gregory poszedł zabrać komórkę i marynarkę, a potem gdy wrócił, przyciągnął Mycrofta do pocałunku. Polityk oddał go z radością, a jego wolna dłoń uniosła się, by spocząć na ramieniu partnera, zanim się rozdzielili.

— Chodźmy — poprosił i wyszli razem z pokoju.

Przeszli przez budynek Scotland Yardu i wreszcie znaleźli się na zewnątrz, gdzie czekał na nich samochód. Jazda była krótka i znów byli na zewnątrz, kierując się w stronę małej piekarni, która słynęła ze swojego menu lunchowego. Pojawili się w idealnym momencie, jaki Mycroft mógł zapewnić i nie minęło wiele czasu, zanim zajęli miejsce i zaczęli jeść.

— Boże, to jak trafienie w dziesiątkę. Jak ty to robisz, Myc? — zapytał Gregory. Mycroft zamrugał, unosząc wzrok znad swojej zamówionej kanapki.

— Co robię? — zapytał, unosząc brew.

— Wiesz dokładnie, czego potrzebuję.

Mycroft uśmiechnął się przebiegle, odkładając kanapkę, by napić się herbaty.

— Gregory, to mój interes, by wiedzieć takie rzeczy — powiedział z rozbawieniem.

Inspektor po prostu się uśmiechnął i na chwilę zajął się swoją rybą i frytkami. Ponownie zanucił, dając znać, że chce zadać kolejne pytanie, które przyszło mu na myśl. Na szczęście skończył żuć, zanim to zrobił.

— Również zastanawiam się, dlaczego masz ze sobą swój parasol? Dziś jest niespodziewanie słonecznie.

Gregory miał rację. Pogoda była przyjemnie słoneczna i wydawało się, że jutro również taka będzie. Zbyt często mieli pochmurne, deszczowe dni, więc zawsze było miło mieć odrobinę słońca. Niezależnie od tego, Mycroft zawsze miał swój parasol ze sobą. Pogoda nie miała znaczenia.

— Nigdy nie wychodzę bez niego — podkreślił, jakby to była wystarczająca odpowiedź.

Spojrzenie jakie posłał mu Gregory, natychmiast udowodniło, że tak nie było.

— Wiem, ale dlaczego?

Mycroft zamilkł. Odkąd był nastolatkiem… Westchnął, myśląc o tym. Nigdy wcześniej nie ujawnił nikomu,dlaczego brał ze sobą parasol. Tylko on i Sherlock znali powód i nie rozmawiali o tym. Nie tylko dlatego, że nie wymieniali ze sobą zbyt wiele słów w tym czasie. Gregory stał się nieco poważniejszy, jakby znał głębie jego myśli.

— Nie musisz mi mówić, Myc — powiedział po chwili. — To nie jest ważna sprawa.

— Nie, w porządku, Gregory.

Mycroft napił się herbaty. Jeśli mógł komukolwiek powiedzieć, byłby to Gregory. Ich związek stawał się dość poważny, każdy z nich się angażował i musiał przyzwyczaić się do tego, że może się zwierzyć drugiemu człowiekowi bez obaw, że ten go osądzi lub poczuje niepotrzebną sympatię. Skinął głową, zanim się odezwał.

— Sherlock był wtedy młody. Musiał mieć… nie więcej niż sześć lat. Został oddany pod moją opiekę na cały dzień i chciał wyjść na zewnątrz, by zebrać próbki gleby. – Zdziwienie na twarzy Gregory’ego było niemal zabawne. — Tak, nawet w tym wieku był dość uparty w tego typu sprawach. Cóż, skończyło się na tym, że odeszliśmy daleko od domu. Żaden z nas w rzeczywistości nie myślał o tym. Było pochmurna, ale nie za bardzo. W końcu jednak zaskoczył nas deszcz. To był bardzo nagła, intensywna ulewa i mieliśmy długa drogę do domu. — Mycroft zamknął oczy, pamiętając ten incydent. Westchnął i niepotrzebnie poprawił serwetkę, przed kontynuowaniem: — Sherlock mocno zachorował tego wieczoru. Nie byliśmy odpowiednio ubrani na deszcz, a on był tak młody. Musiał pojechać do szpitala. Był to dość przerażający weekend i przyrzekłem sobie, że nigdy więcej nie pójdę nigdzie bez parasola.

I tak było. Chwytając filiżankę herbaty, dopił ją do końca, nie patrząc na starszego mężczyznę. Rzadko rozmawiał o swoim dzieciństwie, zwłaszcza o Sherlocku w czasie, gdy byli po prostu braćmi, a rzeczy między nimi nie były tak napięte jak teraz. Widząc ruch na granicy swojej wizji, podniósł wzrok i zobaczył stojącego Gregory’ego. Inspektor położył dłonie na stole i pochylił się nad nim. Przechylając głowę pocałował z czułością Mycrofta. Publicznie. Mycroft zamarł ze zdziwienia, ale poddał się i oddał pocałunek. Brązowe oczy Lestrade’a były tak pełne uczucia, kiedy wzrok mężczyzny spoczął na nim, że Mycroft poczuł, jak serce bolało go w cudowny sposób.

— Dziękuję, że mi o tym opowiedziałeś.

To wszystko, co powiedział Gregory. Nie prosił o więcej szczegółów, nie skupiał się na tym i nie próbował go pocieszyć ze względu na coś, co stało się wieki temu. Mycroft uśmiechnął się. Był to jeden z wielu powodów, dla których czuł, że zakochuje się w tym człowieku. Po prostu… wiedział.

— Nie ma za co, Gregory — wyszeptał cicho, uśmiechając się.

Zaczął jeść swoją kanapkę, gdy rozmowa potoczyła się na inny tor, gdy Gregory zaczął mówić o swoim wyjściu z córką. Wszystko było idealne.

Chapter Text

Greg zatrzasnął za sobą frontowe drzwi, marszcząc brwi na myśl w jakim absolutnym gównie się znalazł. Sprawca mu uciekł, Sherlock nie odpowiadał na smsy, a jego cholerna żona wpadła niczym burza na jego dziedziniec, machając papierami, krzycząc na niego i oskarżając go o śmieszne rzeczy, które nie były prawdą. Sam rozwód był wystarczająco zły i robiła wszystko, co w jej mocy, aby był jeszcze gorszy.

I był jeszcze pieprzony Mycroft Holmes.

Mężczyzna wszedł do biura, zaledwie dwadzieścia minut po tym, jak Sally Donovan wyrzuciła z niego jego byłą żonę, odbierając mu sprawy i zamiatając jego paskudną sytuację pod dywan. Po raz kolejny został oddalony niczym pokorny pies, nieważne że miał tytuł inspektora przed swoim nazwiskiem. Jak to się działo, że mężczyzna zawsze pojawiał się w najgorszych chwilach i rzucał mu w twarz swoją pozycją. To było irytujące.

Najgorsze jednak było to, że serce Grega zabiło mocniej, a pierś zacisnęła się na widok eleganckiego trzyczęściowego garnituru. Jak mógł być zauroczony tym mężczyzną? Przypuszczał, że znali się dość dobrze, z pewnością tak było, biorąc pod uwagę ich sześcioletnią znajomość. Mężczyzna pojawił się wkrótce po tym, jak Greg rozpoczął współpracę z jego młodszym bratem. Czasami spotykali się na herbacie w małej kawiarni, ale zawsze było to w sprawach biznesowych. Jeśli to nie była sprawa, którą się zajmował, to był to Sherlock. To zawsze był Sherlock.

Dlaczego więc był tak bardzo nim zauroczony?

Krzywiąc się, rzucił marynarkę na krzesło i wszedł do kuchni, by wyjąć piwo z lodówki. Otworzył je i wziął duży łyk, po czym udał się do salonu i opadł na kanapę. W telewizji leciał jakiś mecz piłki nożnej i pogłośnił odbiornik, próbując w ten sposób odwrócić swoją uwagę. Jego głowa opadła na kanapę. Westchnąwszy, zamknął oczy.

Może to był rozwód. Jego uczucia z tego powodu były bałaganem i stał się wrażliwy. Był z Christiną przez trzynaście lat, a przynajmniej przez połowę tego czasu był ślepy na jej zdrady. Coś takiego pozostawiało wyrwę w człowieku. I to sprawiło, że był zainteresowany emocjonalnie Mycroftem Holmesem.

Mycroft był nieosiągalny. Może to była połowa problemu. Greg uznawał, że myślał o mężczyźnie bardziej, niż powinien, w większej ilości sytuacji, niż fizycznie był z nim przez te wszystkie lata. Leastrade chwycił mocniej butelkę piwa, ustawiając ją na stoliku kawowym dopiero wtedy, gdy była pusta. Przesunął dłonią po coraz bardziej siwych włosach, wzdychając.

Mycroft w rzeczywistości nie wydawał się kimś, kto mógłby być w związku. Miał co prawda obrączkę na palcu, ale znajdowała się ona na jego prawej dłoni, a nie lewej. Mimo to, obrączka niekoniecznie musiała nieść ze sobą jakieś głębsze znaczenie. Greg wciąż nosił swoją, ignorować pytania lub ludzi, z którymi po prostu nie chciał mieć do czynienia. Możliwe, że było tak samo dla Mycrofta. Nie miała ona znaczenia.

Jego komórka zapiszczała, odciągając go od tych przemyśleń. Po przeczytaniu wiadomości, nic już go nie mogło rozproszyć.

Przepraszam za wcześniej. Wiem, że masz dużo na głowie. Gdyby nie była to sprawa o znaczeniu krajowym, to mogłoby to zaczekać – MH.

Greg oparł się chęci rzuceniem telefonem. To by nie pomogło. Westchnął, zasłaniając dłonią oczy i opierając się bokiem o kanapę wyciągnął się na niej. Wątpił, żeby zasnął dzisiaj w swoim łóżku. Wydawało mu się, że niemal w ogóle w nim nie bywał. Nie miało to sensu. Było dla niego za duże i częściej, niż lubił się do tego przyznawać, jego myśli błądziły na temat zajęcia się innym ciałem oprócz własnego. W szczególności ciałem tego mężczyzny.

Mycroft był nieosiągalny. Greg zakochał się w symbolu i sądził, że skończy się to bólem i rozczarowaniem. I nie mógł nic zrobić, by temu zapobiec.

Chapter Text

W okresie, w którym się spotykali, Gregory i Mycroft zwykle jedli kolację w ładnej restauracji, która nigdy nie wystawiała im rachunku pod koniec wieczoru. Żaden z nich nigdy nie narzekał na to, więc było to lekkim zaskoczeniem, kiedy Greg odmówił ponownego wyjścia, gdy Mycroft zasugerował zjedzenie wspólnej kolacji w piątek. Ze swoim zaraźliwym, niemal dziecinnym uśmiechem, Lestrade zaproponował aby zamiast wyjść do restauracji, zjedli ugotowaną przez niego kolację w jego mieszkaniu. Mycroft wiedział, że miał pewne doświadczenie kulinarne, ale wciąż nie było to coś, czego się spodziewał.

A co było jeszcze bardziej mylące i nieco frustrujące, to odmowa Gregory’ego, by powiedzieć mu, co mieli jeść. Wszystko co mężczyzna robił, było dla polityka lekkim wyzwaniem.

— Podaj rodzaj wina — powiedział Gregory. — Nie potrzebuję szczegółów, tylko ogólny rodzaj. Ugotuję coś, co będzie do niego pasowało.

Mycroft właśnie to zrobił. Teraz w piątkowy wieczór, stał na progu domu swojego chłopaka z butelką białego wina w dłoni, zaintrygowany tym, co zastanie. Nie miał kontroli nad sytuacją ani nie wiedział, co się stanie i kiedy. To było coś, co sprawiało, że czuł się dziwnie. Był to jednak Gregory i wiedział, że może zaufać starszemu mężczyźnie, w sprawie tego co ten zaplanował.

— Masz doskonałe wyczucie czasu.

Usłyszał, zamiast standardowego powitania, kiedy Greg położył mu dłoń na plecach, wprowadzając go do środka. Unoszące się w mieszkaniu zapachy były niebiańskie. Mycroft był ogromnie podekscytowany tym, co przygotował starszy mężczyzna. Nie wątpił w jego kulinarne umiejętności i nie mógł się doczekać spróbowania tego, co zostało przygotowane, by pasować do podanego przez niego niejasnego opisu przyniesionego alkoholu.

Skoro o tym mowa, wyjęto mu butelkę z dłoni, aby mógł zdjąć płaszcz. Powiesił go na wieszaku i ruszył za Gregorym do kuchni.

— Nigdy wcześniej nie widziałem takiego wina — powiedział inspektor, gdy Mycroft podszedł do niego. — Co to jest?

— Francuskie białe wino— wyjaśnił Mycroft, przesuwając się, by móc oprzeć się o blat kuchenny. Chciał być blisko swojego partnera, ale również nie chciał mu przeszkadzać. Brwi inspektora uniosły się w zainteresowaniu, gdy umieścił wino w lodówce, aby się chłodziło, dopóki obiad nie będzie gotowy. —2010 Meursault, Jean-Michel Gaunoux.

— Interesujące… — mruknął Gregory, odwracając się do kuchenki i mieszając rzeczy w garnkach.

Mycroft był niezmiernie ciekawy potraw, ale postanowił, by jego nos wydedukował, co będą jedli.

— Krewetki? — zapytał, chociaż znał już odpowiedź. Gregory przytaknął z aprobatą. — I makaron. Tak, będą idealnie komponować się z winem.

— Mówiłem ci.— stwierdził starszy mężczyzna z bezczelnym uśmiechem.

Podczas przygotowania kolacji prowadzili lekką, przyjemną rozmowę o wszystkim, począwszy od córki Gregory’ego po najnowsze kłopoty Sherlocka, zakończywszy na omawianiu miejsca, do którego mieli wyjechać, gdy w końcu otrzymają swoje urlopy. Dzielili się delikatnymi dotknięciami i nieśpiesznymi, ale nieco rozpraszającymi pocałunkami i wreszcie jedzenie było gotowe. Mycroft zaczął nalewać wino, gdy Gregory nakładał im jedzenie. Całując się po raz ostatni, usiedli do kolacji.

Na posiłek składał się makaron z krewetkami w sosie orzechowym z dodatkiem kolendry, imbiru, papryki i odrobiny cebuli. Dodatkowo zostały przygotowane kromki pieczywa czosnkowego. Połączenie miodowego zapachu pochodzącego z wybranego przez niego wina i orzechowego posmaku dania było wyśmienite. Mycroft mruknął w uznaniu, gdy eksplozja smaków wybuchła mu na języku. Holmes uśmiechnął się z czułości, gdy naprzeciwko niego Gregory zachwycał się winem.

— Skąd je masz? — zapytał Gregory, spoglądając na trzymany kieliszek. Mycroft skrzyżował nogi pod stołem, uśmiechając się.

— Import z Francji — powiedział, słowo „oczywiście” wisiało w powietrzu nie wypowiedziane.

— Z importu? Myc, ile to kosztowało?

— Nie aż tak drogo, kochanie. Około 80 funtów*.

Te urocze brązowe oczy otworzyły się szeroko w szoku. Gregory spojrzał na niego, potem na wino i z powrotem na niego.

— Jedna butelka wina?! — zapytał z niedowierzaniem. Mycroft wzruszył ramionami.

— To nie jest wielka sprawa, Gregory. — Bo naprawdę nie było. — Poza tym, warte jest swojej ceny, nie sądzisz?

— Tak, ale... Tak. Łał.

Microft zaśmiał się serdecznie i wrócił do posiłku. W pokoju zapadła cisza, która po prostu oznaczała, że cieszą się z obiadu i miłego towarzystwa. Kiedy skończyli, Mycroft pomógł w sprzątaniu, ignorując protesty Gregory’ego, że mógł to sam zrobić później. Kiedy wszystko było uprzątnięte, a ich żołądki pełne, Mycroft owinął ramiona wokół partnera, przyciągając go do siebie.

— Moje wyrazy uznania dla szefa kuchni — wymamrotał cicho, uśmiechając się.

Gregory odwzajemnił uśmiech i pochylił się, by pocałować Mycrofta. To był długi pocałunek, ich wargi poruszały się wzajemnie w fachowy sposób, a Gregory skubał delikatnie wargę polityka, zanim rozstali się.

— Cóż to za rodzaj komplementów, hmm? — zapytał szorstko, a jego uśmiech rozszerzył się w złośliwym grymasie.

Mycroft zaśmiał się i chwycił go za nadgarstek, ciągnąc go do salonu, gdzie mogli poczuć się o wiele bardziej komfortowo.

— Nie chciałbyś wiedzieć — odpowiedział.

Chapter Text

Mycroft po prostu nie mógł zrozumieć nagłej fascynacji młodszego brata na punkcie jego prywatnego życia. To było absurdalne i bardzo denerwujące. Sherlock nie wykazał nawet ułamka zainteresowania jakąkolwiek sprawą z nim związaną odkąd… był młodszy i wciąż mieli coś, co można byłoby nazwać funkcjonującym braterskim związkiem, ale nawet wtedy Sherlock nie posiadał wielkiego zainteresowania w tego typu sprawach.

Szczerze mówiąc Mycroft był trochę wdzięczny, że zaczęli ostrą dyskusję na temat dedukcji, która została zainicjowana wkrótce potem, choćby za to, że odwróciła ich uwagę od tej konkretnej rozmowy. Nie było powodu, by Sherlock siedział z nim i okazywał swoją troskę, że był samotny. Było to irytujące i coś czego Mycroft nie chciał dłużej słuchać niż było to konieczne.

Oczywiście, najbardziej denerwującą rzeczą w tym było to, że Sherlock nie mylił się. Mycroft naprawdę był samotny. Nie był to sentyment, z którym często się stykał i było to coś, co postanowił ignorować tak długo, jak był w stanie. Jednak było to coraz trudniejsze. Ponieważ w morzu śmiesznie powolnych umysłowo i niekompetentnych ludzi, była jedna osoba, która zaczęła się wyróżniać. Jeden, który… z powodów, których jeszcze nie mógł zrozumieć, był bardziej skomplikowany niż inni.

Być może zaimponowało mu to, jak mężczyzna prezentował się w roli inspektora. Albo sposób, w jaki poradził sobie z Sherlockiem (zwłaszcza podczas ich pierwszego spotkania, kiedy jego drogi młodszy brat był narkomanem). Nie miało to naprawdę nic wspólnego z jego rodziną lub jego otoczeniem, które było dość zwyczajne. Układanka jaką był Gregory Lestrade była taką, którą nawet Mycroft nie ułożył do końca.

Najgorsze było to, myślał sobie, siedząc przed kominkiem w swoim wielkim, niesamowicie cichym domu, pijąc szkocką, jak intensywne wydawało się jego uczucie do starszego mężczyzny. Dochodził do punktu, w którym niemal wymyślał powody, by osobiście spotkać się z inspektorem. Ich ostatnie spotkanie w gabinecie Lestrade’a było spowodowane wymówką, którą Mycroft wymyślił podczas jazdy. Dzięki CCTV dowiedział się, że była żona Gregory’ego zatruwa mu życie i w związku z tym poczuł ukłucie niepokoju. Dlatego też sam poszedł do jego biura, zamiast sprawdzić tylko nagrania.

Nie wiedział, dlaczego to zrobił. Nie było najmniejszej szansy, że będą w związku. Po pierwsze, do czegoś takiego potrzebna była chemia. Oczywiście istniał również seks, który nie wymagał głębszego związku emocjonalnego, ale Mycroft nie chciał towarzystwa Gregory’ego jedynie w ten sposób. Ponadto, nie można było budować relacji na czymś jednostronnym.

Inspektor nie lubił go. To było pewne. Nie, żeby Mycroft dał mu kiedykolwiek powód, żeby było inaczej. Wszystkie ich kontakty miały charakter profesjonalny. Przez większość czasu było to wymagane, ale czasami… Prawdę mówiąc, nie był kimś, kto dawał ludziom powód, by go lubić. Co było w porządku. Nie obchodziło go, co inni o nim myśleli. Ale jeśli chodziło o Gregory’ego… zależało mu.

Wzdychając, Mycroft oparł głowę o dłoń, odkładając szklankę na bok. To było śmieszne. Nie usychał z tęsknoty. Z pewnością był to irracjonalny kaprys. To był kompletny nonsens. Ale bez względu na to, jak bardzo się starał, nie mógł zaprzeczyć uczuciom, które rozwinął do Gregory’ego. Dlatego sprawdzał osobiście, co u niego. Dlatego nadal będzie to robił.

Nic się nigdy nie wydarzy. Na zewnątrz wyglądało, jakby Mycroft był z tym pogodzony. Musiał być. Nie miało znaczenia, że w środku panował totalny chaos. Nie liczyło się, że wewnątrz był w stanie wojny sam ze sobą i nie mógł przewidzieć, która strona przegrywa. To nie było ważne, ponieważ nikt by tego nie widział. Nawet jego młodszy brat.

Mycroft pozostanie na uboczu, robiąc to, co potrafił najlepiej. Wkraczać i znikać równie szybko, co stanowiło niepokojącą, ale konieczną obecność w życiu Gregory’ego Lestrade. To mu wystarczyło. Nawet jeśli większość nocy spędziłby na usychaniu z tęsknoty.

Chapter Text

— Czy mógłbyś… po prostu się „pokręcić” wokół? — zapytał Greg, praktycznie na granicy nerwów.

Przypadek z każdym dniem stawał się coraz trudniejszy i chociaż Sherlock zaczął ujawniać pewne zainteresowanie nim, Lestrade wciąż stał w mieszkaniu 221B, prosząc go, żeby zszedł z kanapy i rzeczywiście przyszedł na miejsce zbrodni. Jego irytacja osiągnęła wyżyny i był bliski krzyczenia na detektywa lub wyrywania sobie włosów z nerwów. W kuchni John przygotowywał herbatę, a podczas gdy Greg doceniał jego wysiłek, nie sądził, by jego żołądek mógł cokolwiek teraz zaakceptować.

— Może — powiedział Sherlock bardzo znudzonym tonem. Greg jęknął, wyrzucając ręce w górę.

— Do jasnej cholery, Sherlocku, jak to się dzieje, że dręczysz mnie dzień po dniu i gdy w końcu mam dla ciebie sprawę, ty nie przychodzisz?

Był zmieszany. Powiedziałby, pieprzyć to i wyszedłby, gdyby nie był tak zdesperowany. I zmęczony… Był wyczerpany.

— To nie ze względu na przypadek, reagujesz tak mocno… — dumał Sherlock, wreszcie zwracając uwagę na inspektora.

Greg uniósł brew, zamarł na miejscu i westchnął.

— O co ci chodzi? — jęknął.

Nie był w nastroju do tego, by wnioskowano coś z każdego włókna jego ubrania. Ale jeśli istniała szansa, że może mu to pomóc dostać Sherlocka na miejsce zbrodni, to wytrzyma.

— Potrzebujesz uwolnienia. Najprawdopodobniej w charakterze seksualnym. Coś, co powstrzyma cię przed samotnym wracaniem do twojego obskurnego mieszkania każdego wieczoru.

— Ej! — krzyknął Greg, krzyżując stanowczo ramiona.

Zaczynał się już wkurzać. Ze wszystkich, o których mógł pomyśleć, to z pewnością nie potrzebował rady od Sherlocka Holmesana temat związków.

— Sherlock. — Usłyszał, jak John oburzył się za niego.

Doktor wszedł do pokoju i podał Gregory’emu filiżankę parującej herbaty, którą inspektor automatycznie przyjął, ale nie wykonał żadnego ruchu, by zacząć ją pić.

— Nie jest to jednak przypadkowe spotkanie w barze. Nie… — kontynuował Sherlock, nie poświęcając w ogóle uwagi dwóm mężczyzn w pokoju.

Greg zacisnął dwa palce na mostku nosa. Czuł nadchodzącą migrenę. Fantastycznie. Otworzył oczy, które przymknął, czując na sobie spojrzenie praktycznie wypalające w nim dziurę.

— Sherlocku, proszę, naprawdę potrzebuję, żebyś spojrzał na tę sprawę, to jest…

— Nie, jest to ktoś szczególny, kto pochwycił twoje zainteresowanie — ciągnął dalej młodszy Holmes, ignorując całkowicie, to co miał powiedzieć Greg. — Nie ktoś, kogo widzisz codziennie, ale ktoś, kogo znasz na tyle, by rozwinąć jakieś przywiązanie. Nie zrobiłeś jednak żadnego ruchu w kierunku tej osoby, dlatego jesteś tak rozchwiany emocjonalnie. Nie, ta osoba jest kimś, kogo uważasz, że nie miałbyś u niej szans, więc siedzisz bezczynnie, czyniąc siebie nieszczęśliwym.

Greg wpatrywał się w niego zdumiony. Odwrócił się, by spojrzeć na Johna, jakby szukał u niego odpowiedzi, ale były żołnierz tylko wzruszył ramionami. Jak to się stało, że Sherlock nagle zainteresował się tego typu rzeczami? Nigdy wcześniej nie przejmował się jakimiś sentymentalnymi rzeczami… a przynajmniej zanim rzekomo umarł dwa lata temu. Dziwnie było widzieć taką stronę Sherlocka. Prawie tak samo dziwne, jak spojrzenie, które zauważył wymieniane między dwoma współlokatorami mieszkania 221B. Znał je zbyt dobrze. Miał nadzieję, że było to coś, co mógłby w niedługim czasie poruszyć w rozmowie między nim a Johnem, gdy spotkają się w barze. Do tego czasu, nie mówił nic na ten temat.

— Dlaczego ty…

— Wiesz, że ta obrączka nic nie znaczy— przerwał mu Sherlock.

Greg zamrugał. Obrączka? Kogo obrączka?

— Um.

— Tak, nie ma znaczenia. Nie bądź nudny, Lestrade, gardzę powtarzaniem się. Została mu przekazana przez naszego dziadka w testamencie. Prawie go nie znałem, ale najwyraźniej byli ze sobą blisko. I w ten oto sposób ją nosi.

Jemu. Och, Boże. Sherlock mówił o swoim bracie. Greg poczuł, jak palą go policzki i szybko skupił się na filiżance herbaty trzymanej w dłoniach. Oczywiście Sherlock zauważył, że czuł miętę to cholernego Mycrofta Holmesa. To było okropne. Chciał wczołgać się do dziury i umrzeć.

— Sherlock, dlaczego wspominasz o Mycrofcie? — zapytał John, marszcząc brwi.

Otworzył w milczeniu usta, gdy zlustrował postawę Grega. Świetnie. Lestrade uwielbiał tę swoją przejrzystość.

Niewyraźnie usłyszał jak drzwi się otwierają i zamykają. Scherlock wyszczerzył się niesamowicie i natychmiast zszedł z kanapy. Na schodach rozbrzmiały równomierne kroki, a Sherlock stał wyczekująco, podczas gdy Greg był zdezorientowany i przerażony.

— Ach, idealnie. Właśnie o tobie rozmawialiśmy— powiedział Sherlock, wpatrując się w wejście do salonu.

Greg zamarł. Zamknął oczy i oddychał głęboko przez nos. To się nie stało. Wyobrażał to sobie.

— Och, dobry Boże, to nigdy nie jest dobrym znakiem — rozbrzmiała wypowiedziana gładkim głosem odpowiedź.

Ten głos sprawił, że klatka piersiowa Grega zacisnęła się, gdy zapomniał jak się oddycha. Ścisnął mocniej filiżankę. W końcu zmusił się, aby obrócić się i zobaczyć Mycrofta Holmesa stojącego z parasolką w ręku, wyglądającego oszałamiająco w trzyczęściowym garniturze, którego Greg nigdy wcześniej nie widział. Wydał z siebie mimowolny jęk, powodując, że wszystkie spojrzenia skierowały się na jego osobę.

Nie. Teraz to chciał wczołgać się do dziury i umrzeć.

— Mycroft, wierzę, że znaleźliśmy ci złotą rybkę — powiedział Sherlock, brzmiąc radośnie.

Prawdziwe zaskoczenie, które ujawniło się na obliczu starszego Holmesa sprawiło, że Greg otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, po czym ich spojrzenia spotkały się. Sherlock spoglądał między nimi, uśmiechając się łagodniej, a te smukłe dłonie idealne do skrzypiec machnęły na nich.

— Mycroftcie, inspektorze Lestrade, wasze obrączki są tylko na pokaz. Obaj macie problemy osobiste i nie możecie przestać myśleć o drugim. To ostatnie było dla mnie raczej denerwujące. Dlaczego nie pójdziecie do kuchni i nie napijecie się wspólnie herbaty?

Chapter Text

To, co zaczęło się jako udana randka – nie, fantastyczna randka – skończyło się w popieprzony sposób. Greg wściekał się w milczeniu, gdy wraz z Mycroftem opuścili restaurację. Powrót do domu również odbył się w ciszy. Jego partner był cierpliwy, nic nie powiedział, ale wciąż trwał przy nim, by go wspierać.

Nie wiedzieli się prawie od tygodnia z powodu pracy Mycrofta, która wymagała od niego wyjazdu do Boliwii, jak twierdził. To był jego pierwszy dzień w domu po powrocie i postanowili uczcić to, wychodząc do jednej ze swoich ulubionych restauracji, by zjeść pyszną kolację, a potem wrócić do domu, by przeżyć coś co wiązało się ze znaczną ilością seksu.

Wtedy były partner Grega, z którym pracował, gdy zaczynał swoją karierę w Yardzie, zobaczył go i postanowił podejść, aby porozmawiać. Podczas rozmowy starał się zbagatelizować wszystkie złe rzeczy, jakie się wydarzyły, i udawać, że wciąż są starymi kuplami, próbując uzyskać w ten sposób przebaczenie. Podczas tego upierał się, że sytuacja była całkiem inna niż zrozumiał to Greg.

Greg niczym chmura burzowa wszedł do domu Mycrofta. Polityk wkroczył z wdziękiem tuż za nim.

— Gregory — odezwał się w końcu, powodując, że Lestrade zatrzymał się w miejscu i spojrzał na niego przez ramię. Mycroft odwiesił na wieszak płaszcz i parasol, po czym podszedł i przytulił go. — Uspokój się, Gregory. Jesteśmy teraz w domu. Poszedł sobie.

Greg wtulił twarz w szyję Mycrofta i odetchnął głęboko, pozwalając, by część stresu z niego wyparowała. Zamknął oczy i westchnął.

— Przepraszam, Myc. Po prostu… pojawił się nie wiadomo skąd — wymamrotał Greg. Jego głos był nieznacznie stłumiony. — Nie widziałem go od ponad dziesięciu lat i nie rozstaliśmy się w miłej atmosferze.

Mycroft delikatnie potarł plecy partnera, całując go w skroń.

— Herbaty? — zapytał, odsuwając się.

Greg skinął głową, chociaż tak naprawdę jej nie chciał. Wszedł za Mycroftem do kuchni, opierając się z westchnięciem o blat.

— Był skorumpowanym policjantem. Wpadł w złe towarzystwo. Chodziło mu tylko o pieniądze i promocję. Nie… Nie dbał już o uczciwa pracę w policji — powiedział Greg, przekazując historię swojemu ukochanemu.

Wzdychając, przetarł twarz dłońmi. Młodszy mężczyzna milczał, przygotowując herbatę i słuchając go uważnie.

— W końcu mnie postrzelił. Oczywiście nie celowo, ale nadal. Prawie nie przeżyłem operacji. A moja mała dziewczynka… Miała zaledwie rok.

Greg skrzywił się przywołując te złe wspomnienia. Ledwo został ojcem, ale ten cholerny facet niemal go zabił. Z powodu gangu. Narkotyków. I ośmielił się podejść do niego dzisiaj wieczorem i błagać o przebaczenie, zachowując się, jakby nic się nie stało. Jakby to było nic wielkiego.

Wpatrywał się w swoje dłonie, marszcząc brwi, aż smukłe palce kochanka pod jego brodą, zmusiły go do podniesienia wzroku. Spojrzał w bladoniebieskie oczy, które sprawiły, że serce zabiło mocniej. Mycroft patrzył na niego z czułością, gładząc go po policzku.

— Jesteś najlepszym inspektorem, o jakiego Scotland Yard mógł kiedykolwiek poprosić. Jesteś uczciwym, inteligentnym i trzymającym się zasad gliną. Osiągnąłeś swoja aktualną pozycję, ponieważ ciężko pracowałeś, pokonałeś absurdalne przeszkody i zniosłeś bardzo wiele. Włączając w tym mnie i Sherlocka. — Greg parsknął śmiechem i przewrócił oczami. Mycroft natychmiast zwrócił z powrotem jego uwagę na siebie za pomocą lekkiego szturchnięcia. — Jesteś miłością mojego życia, Gregory Lestrade i jesteś dokładnie tam, gdzie powinieneś być. Nie martw się o skorumpowanego policjanta z przeszłości, który nie był w stanie zrozumieć wartości i normy moralne, które cenisz ponad wszystko inne.

Patrzyli na siebie przez długi czas. Greg czuł, że gniew znikał, a jego spojrzenie złagodniało. Mycroft uśmiechnął się delikatnie do niego i pochylił się, by pocałować go z czułością. Całowali się przez długi czas, aż potrzeba powietrza i gotująca się woda w czajniku sprawiły, że odsunęli się od siebie.

— Dziękuję, Myc — szepnął cicho Greg, przyciskając ich czoła do siebie.

— Do usług, mój drogi Gregory. A teraz może napijemy się herbaty?

Chapter Text

Ostatnim razem, kiedy Greg pragnął czegoś tak bardzo, był gotów oświadczyć się miłości swojego życia. Być może, w porównaniu z czymś tak wielkim jak zaręczyny z mężczyzną, z którym chciał spędzić resztę życia, to nie było znaczące, ale nie zmieniało to tego, jak się czuł. Przez cały dzień ledwo mógł wytrzymać z ekscytacji (i, szczerze mówiąc, podniecenia). Kiedy próbował skupić się na papierkowej robocie, wzrok wciąż wędrował mu na fantazyjne czarne pudełko, które postawił przy biurku, zastanawiając się nad jego zawartością…

Musiał wykorzystać całą swoją samokontrolę, aby tego samego wieczora nie zeskoczyć z kanapy od razu, kiedy Mycroft wrócił do domu. Odchrząknął i wziął głęboki oddech. Z uśmiechem podszedł do drzwi, przyciągając młodszego mężczyznę do uścisku i pocałunku, jak to robił często.

— Witaj w domu, kochanie — wyszeptał, wpatrując się w oczy swojej drugiej połówki. W odpowiedzi otrzymał ciepły uśmiech i kolejny pocałunek.

— Cieszę się, że jestem już w domu — powiedział szczerze Mycroft, po czym odłożył parasol i odwiesił ciężki płaszcz.

Zanim Holmes miał szansę, by pójść do kuchni i zrobić sobie herbatę, Greg złapał go za rękę i pociągnął na piętro do sypialni.

— Gregory? — spytał Mycroft, mrugając z zakłopotaniem, gdy został zaprowadzony w pobliże łóżka i zmuszony, by na nim usiadł.

— Mam coś dla ciebie. — Greg uśmiechał się, a jego oczy błyszczały z podniecenia.

Mycroft uniósł brew, patrząc, jak starszy mężczyzna idzie po pudełko, w które wpatrywał się cały dzień. Żołądek Grega zacisnął się, gdy uklęknął przed swoim partnerem. Jednak nie otworzył pudełka. Jeszcze nie.

Greg zaczął powoli przesuwać dłońmi w dół nogi Mycrofta, poczynając od kolana i schodząc w dół do kostki. Holmes mruknął cicho, ciesząc się uczuciem, nawet jeśli wciąż był bardzo zdezorientowany tym, co się działo. Następnie Greg zaczął rozsznurowywać jego but, po czym zsunął go i odłożył na bok. Powtórzył cała tą procedurę na drugiej nodze. Potem wsunął dłonie pod nogawkę spodni, podciągając ją do góry, ile tylko mógł. Pochylając się, zaczął składać delikatne, nieśpieszne pocałunki na łydce Mycrofta, gdy jego dłonie powędrowały w dół, by ściągnąć skarpety, które zostały odłożone tam, gdzie wcześniej buty. Dopiero po odsłonięciu stóp i kolan Mycrofta, Greg spojrzał na męża.

— Gregory? — powoli spytał ponownie Mycroft i mrugnął, wpatrując się w te brązowe oczy, które tak bardzo kochał.

Greg mógł łatwo dostrzec ślady pobudzenia, a to spowodowało, że on również poczuł gorąco w dole żołądka. Uśmiechnął się jedynie, zanim pochylił się, by wznowić pocałunki. Jego ręce spoczęły na nodze Mycrofta, powoli rozluźniając mięśnie dzięki masażowi. Z gardła polityka wydobył się jek przyjemności, a jego powieki zatrzepotały. Greg kontynuował przez chwilę, po czym odsunął się i otworzył pudełko.

Szpilki, które wyciągnął, przyprawiły go o dość duży dylemat, gdy je kupował. Wybrał parę z czarnej satyny z odsłoniętymi palcami i paseczkiem do zapięcia wokół kostki. Obcas był złoty, ozdobiony wijącym się w górę kwiatem. Pasek wokół kostki miał przewleczoną przez siebie wstążkę w kolorze królewskiego błękitu (tego samego odcienia błękitu, jaki miał krawat, który niby przypadkiem Mycroft wybrał dzisiejszego poranka), zakończoną zauważalną, ale nie ogromną kokardką. Z bijącym sercem Greg wsunął but na stopę Mycrofta, oblizując wargi i patrząc, jak idealnie dopasowuje się do niej. Następnie zajął się zapięciem paska i, gdy regulował zatrzask, wpatrywał się mięśnie kostki ukochanego.

Mycroft otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i rozdziawił usta ze zdumieniem, gdy spojrzał w dół. Greg uniósł wzrok, by wychwycić jego reakcję. Uśmiech inspektora stał się szerszy.

— Pamiętasz naszą rozmowę o tym, jak bardzo uwielbiam twoje nogi? — zapytał niskim głosem, co było jedynym potrzebnym wyjaśnieniem.

Starszy mężczyzna patrzył, jak niebieskie oczy męża stają się nieco ciemniejsze, gdy jego źrenice rozszerzyły się. jak źrenice męża rozszerzyły się z podniecenia. Tak, zdecydowanie załapał, o co mu chodziło. Tętno Mycrofta wzrosło, gdy Greg zerwał kontakt wzrokowy i powrócił do zadania nałożenia drugiej szpilki. Następnie uklęknął wygodnie i spojrzał na Mycrofta.

Który, gdy Greg wyciągnął rękę, by chwycić jego kolana, podniósł jedną ze swoich nóg i przycisnął stopę odzianą teraz w szpilkę do piersi Lestrade’a. Greg zamrugał, spoglądając z dołu, gdy został bez wahania popchnięty na podłogę. Oparłszy się na łokciach, poderwał głowę do góry. Teraz na niego przyszła kolej, by mieć wyraz zaskoczenia na twarzy. Mycroft wstał, górując nad swoim mężem, a na jego ustach pojawił się uśmieszek. Był to wyraz, który posłał falę podniecenia do pachwiny Grega.

— No cóż, inspektorze — odezwał się w końcu Mycroft, a jego głos również był niższy. — Wygląda na to, że byłeś niegrzeczny.

Chapter Text

Chapter Text

— Gregory? Co czytasz?

Greg uniósł wzrok znad książki, którą miał w ręku, i spojrzał na wchodzącego właśnie do salonu Mycrofta. Młodszy mężczyzna siedział zaszyty w swoim gabinecie prawie trzy godziny po tym, jak musiał odebrać telefon i przerwać ich sesję przytulania. Lestrade włożył zakładkę między strony i odłożył powieść.

— Abarat — powiedział, zerkając na okładkę. Wzrok Mycrofta podążył za jego spojrzeniem. Brew polityka uniosła się.

— Interesujące… — powiedział Mycroft z rozbawionym wyrazem twarzy. Potem zauważył dużą stertę książek spoczywających na stoliku obok swojego partnera. Przechylił głowę, żeby lepiej widzieć ich tytuły. Stopniowo coraz bardziej bawiło go to, co widział. — „Szukając Alaski”, „Harry Potter”, „Redwall”… „Gwiezdny pył”, „Hobbit”…?

— O, zamknij się, Myc. — Greg skrzywił się, krzyżując ramiona. — Czytam je razem z Abby, w porządku? Chciała, żebyśmy zaczęli coś w stylu Skype’owego Klubu Książki.

Abby była jedenastoletnią córką Grega, małym chochlikiem podobnym do ojca na wiele sposobów. Była trochę chłopczycą. Grała w prawdziwym zespole piłki nożnej od trzech lat, a w związku z umową dotyczącą wspólnej opieki nad nią przez Lestrade i jego byłą żonę spędzała u nich jedynie przez tydzień w miesiącu. Oczywiście, było to lepsze niż jeden weekend, ale nadal… Tak więc w obecnej sytuacji Abby zdecydowała, że powinna razem z ojcem założyć klub książki, gdzie będą omawiać przeczytaną powieść przez Skype’a.

— Rozumiem, ale… „Pamiętnik księżniczki”? — zapytał Mycroft, z uśmiechem podnosząc książkę leżącą na szczycie stosu. Odwrócił powieść, by pokazać starszemu mężczyźnie okładkę – jasny róż z błyszczącą koroną.

— Właściwie jest całkiem niezła. Możesz się uciszyć i iść czytać Szekspira i Dickensa oraz… tego kto napisał Boewulfa — powiedział obronnym tonem Greg.

Mycroft odłożył książkę na wcześniejsze miejsce i zaśmiał się, siadając na kanapie obok partnera.

— Nie musisz się denerwować, kochanie — westchnął, wciąż się uśmiechając, gdy objął Grega ramieniem . — To tylko zabawny wybór przedmiotu lektury. To wszystko.

— Sam jesteś zabawny.

— Och, daj spokój, Gregory, te książki sprawiają, że zachowujesz się dziecinnie.

— To dobre książki — podkreślił ponownie Greg, choć nie walczył, kiedy został zmuszony oprzeć się o bok Holmesa. Przycisnął policzek do ramienia Mycrofta i westchnął cicho.

— Przepraszam, kochanie. Moim zamiarem nie było obrażenie ciebie ani tym bardziej wyborów Abigail, jeśli chodzi o literaturę. Myślę, że to wspaniale, że wasza dwójka robi coś takiego. To dobry sposób na nawiązywanie więzi — powiedział uspokajająco Mycroft, przesuwając dłonią w górę i w dół po bicepsie Grega.

Po chwili Lestrade podniósł głowę i, pochyliwszy się, pocałował delikatnie młodszego mężczyznę. Gdy się rozdzielili, na jego twarzy widniał uśmiech.

— Przeprosiny zostały zaakceptowane — powiedział cicho, całując go ponownie, po czym wyprostował się i sięgnął po kopię Abarata, którą czytał. — Jeśli naprawdę nie masz nic przeciwko temu, to mogę ci poczytać na głos.

— Myślę, że spasuję, Gregory, ale dziękuję.

— Rozdział dwunasty — przeczytał Greg, ignorując swojego chłopaka z bezczelnym uśmiechem. — To była dziwna podróż dla Candy. Dla Johna Mischa również, jak podejrzewała.

— O, dobry Panie. Mam zamiar zrobić herbatę.

Mycroft wstał i szybkim krokiem wyszedł z pokoju. Greg roześmiał się i wykrzyczał głośno następne zdanie za oddalającym się mężczyzną.

Chapter Text

— To jest straszne — jękną Mycroft, z wielką niechęcią wlekąc się po chodniku.

Jego rozbawiony partner, Gregory, szedł obok niego z uśmiechem na twarzy. Widocznie cierpienie ukochanego było dla niego bardzo zabawne.

— Cóż, Myc, to ty wysłałeś Johna i Sherlocka do Paryża, by rozwiązali sprawę. Więc… sam sobie wykopałeś ten grób — odparł starszy mężczyzna, parskając z rozbawieniem, gdy bardzo radosny buldog próbował zejść ze ścieżki w parku, przez co Mycroft chrząknął, ściskając mocno smycz, która w jakiś sposób wciąż się nie zerwała.

— Nadal nie rozumiem, dlaczego postanowili nabyć to śmieszne stworzenie — kontynuował Mycroft, próbując zapanować nad szczeniakiem.

Miał nadzieję na spokojny spacer po parku, podczas wykonywania tego obowiązku, ale najwyraźniej pozostawało to sferze marzeń.

— Ponieważ Gladstone jest uroczy — powiedział Greg, wskazując na psa. Mycroft spojrzał na niego znacząco. „Uroczy” nie było słowem, które przychodziło mu na myśl, gdyby miał opisać to stworzenie. — A John go kocha. Poza tym powiedziałeś, że Sherlock miał psa, kiedy był młodszy. To ma sens.

Mycroft sapnął. Czy było to sensowne, czy nie, wciąż stanowiło to dla niego pewną niedogodność. To, co miało być spokojnym tygodniem relaksu, ponieważ obaj mężczyźni mieli w tym czasie większość dni wolnych, zmieniło się w tydzień pod psem. Tak, wysłał swojego brata i dobrego doktora, by rozwiązali sprawę, ale miał wrażenie, że pani Hudson będzie zajmować się Gladstone’em. Głęboko wierzył, że to zemsta Sherlocka, za przydzielenie mu sprawy.

— Dobrze, kochanie, pozwól, że ja go wezmę — powiedział po chwili jego partner, sięgając po smycz.

Mycroft westchnął z ulgą, gdy szarpanie ustało i mógł pozwolić bolącemu ramieniu odpocząć. Gregory radził sobie znacznie lepiej z psami niż on. Chociaż, prawdę mówiąc, Mycroft nigdy sobie z nimi nie radził. Rudobrody należał Sherlocka, a jego młodszy brat był wtedy w takim wieku, że nie chciał dzielić się swoim psim towarzyszem z nikim innym. Doświadczenie Mycrofta ze zwierzęciem było bardzo niewielkie.

Podeszli do trawnika, gdy Gladstone wyczuł zapach czegoś, co najwyraźniej okazało się niezwykle fascynujące. Poprawiając kamizelkę, Mycroft podążył za Gregory’m w niewielkiej odległości od niego, obserwując interakcje starszego mężczyzny z psem. Wydawał się być naturalny z Gladstone’em. Gdyby Mycroft nie czuł się tak zniechęcony przez hiper aktywną naturę większości psów, z którymi miał kiedykolwiek styczność, niemal rozważałby zakup jakiegoś. Obserwowanie ich zabawy i słuchanie śmiechu Gregory’ego było czymś wspaniałym. Jednak utrzymanie takiego zwierzęcia w ich domu byłoby raczej niemożliwe, więc nie mógłby tego poważnie rozważać. Szczerze mówiąc, kot stanowiłby dla nich bardziej odpowiednim wyborem.

Mycroft podszedł do ławki i usiadł na niej, krzyżując nogi i skupiając się na odzyskaniu oddechu. Mały szczeniak był zadziorny. Starszy z braci Holmes czuł się tak, tak jakby miał wystarczająco dużo ćwiczeń na cały dzień. Patrząc w górę, westchnął z uczuciem, gdy zobaczył Gregory’ego siedzącego na ziemi, walcząc na niby z Gladstone’em, tak spragnionym uwagi. Jak stwierdził, był to wspaniały widok.

— Chcesz do nas dołączyć, Myc? — zapytał Gregory, odwracając głowę, by na niego spojrzeć.

Miał szeroki uśmiech na twarzy, a błyszczące w jego oczach ogniki były psotne. Mycroft spojrzał na niego znacząco i uniósł rękę w uprzejmej odmowie.

— Nie bądź głupcem, Gregory. Nie będę tarzać się po ziemi.

Gregory zaśmiał się, skupiając się ponownie na Gladstone’ie.

— Wiem — powiedział, nie odrywając spojrzenia od zwierzęcia, wskakującego w jego ramiona i poszczekującego. — Tylko się droczę.

Mycroft uśmiechnął się lekko, zwracając uwagę na wyraz zachwytu widoczny na twarzy ukochanego. Przypuszczał, że mimo wszystko spędzenie dnia w paru nie było takim złym pomysłem.

Chapter Text

Od niedawna Mycroft cieszył się, że zaczyna swoją pracę później w sobotnie poranki. Zauważył ten fakt, gdy inspektor Gregory Lestrade zaczął zabierać swoją drużynę na zewnątrz, by pograć w piłkę nożną w parku niedaleko Yardu. Z ciekawości polityk pojechał za nimi pewnego dnia i zachwycił się.

Jakiś czas temu zaakceptował to, że mężczyzna, którego jego młodszy brat tak często dręczy, jest dla niego atrakcyjny. Jednak obserwowanie go grającego w piłkę… Stało się czymś, po co Mycroft przyjeżdżał, by oglądać częściej i coraz częściej. Oczywiście nigdy nie ujawnił swojej obecności, ponieważ wyobrażał sobie, że byłoby to dość krepujące.

Dzisiaj niestety, przestało się to znajdować w sferze jedynie wyobrażeń. Jak zwykle kazał zaparkować na skraju boiska, siedząc z tyłu jednego ze swoich czarnych samochodów, podziwiając sposób, w jaki Gregory pochylał się i rozciągał się w przerwie pomiędzy meczami. To naprawdę był grzeszny widok, to, jak jego nogi napinały się w tych szortach, lub kiedy pochylał się… Mycroft nie miał w zwyczaju zatrzymywać się i podziwiać tyłka innej osoby, ale Gregory Lestrade zdecydowanie zasługiwał na podziw. Kiedy mężczyzna wyprostował się i oblał głowę wodą, , usta Mycrofta rozwarły się.

— Dobry Boże… — mruknął do siebie, oczami szeroko otwierając oczy na ten widok.

Jak tak prosta czynność mogła być tak podniecająca? Odkrząknął, oparł łokieć na oknie i na chwilę odwrócił wzrok. Kiedy jednak znów odważył się spojrzeć, zauważył, że Gregory patrzy… prosto na niego. Patrzy i uśmiecha się. Idąc w jego stronę. Mycroft natychmiast poczuł się upokorzony. Znali się wystarczająco długo, aby Gregory mógł rozpoznać samochody Mycrofta, i oto szedł przez boisko w jego stronę. Holmes rozważał nakazanie kierowcy, by natychmiast odjechał. Jednak jego szansa już minęła. Akceptując swój los, westchnął i wyszedł z samochodu.

— Mycrofcie Holmes, czemu zawdzięczam przyjemność ujrzenia cię dzisiejszego poranka? — zapytał Gregory, biegnąc i zatrzymując się tuż przed nim.

Oddychał ciężko od intensywnej aktywności fizycznej, w której dopiero co uczestniczył, a na jego czole i szyi pojawiły się kropelki potu. Mycroft wpatrywał się w niego. Jego spojrzenie przesunęło się na falującą pierś i natychmiast jego umysł zabrał go w inne miejsce. W bardziej intymną lokalizację, w której obaj mieli na sobie znacznie mniej ubrań. O, Boże. Ta sytuacja była daleka od ideału.

— Tylko… sprawdzam wyniki prowadzonej przez ciebie sprawy — udało się wykrztusić Mycroftowi, co oczywiście było kompletnym kłamstwem.

Co takiego było w tym inspektorze, że zawsze miał przez niego pustkę w głowie? Znowu spojrzał na mężczyznę, obserwując, jak jego dłonie spoczywały na biodrach, i stwierdził, że pragnie zastąpić je własnymi. Odchrząknął, uśmiechając się z napięciem. Gregory spojrzał na niego w sposób, który jasno dawał znać, że w ogóle tego nie kupił.

— Aha. A ty… po prostu ominąłeś biuro? — zapytał, a jego uśmiech poszerzył się.

Musiał wiedzieć. Mycroft zazwyczaj był dobry w nieujawnianiu tego, czego nie chciał, ale wydawało się, że dzisiaj ta jego umiejętność nie chce działać. Czuł się coraz bardziej i bardziej upokorzony z każdą mijającą sekundą.

— Tak, dobrze. Ja, cóż… — Mycroft zająknął się.

Nigdy się nie jąkał. Musiał się opamiętać. Niezależnie od tego, jaki tok rozumowania zamierzał przyjąć, został on przerwany przez dobiegający z boiska za nimi krzyk.

— Uwaga! — krzyknął Philip Anderson.

Mycroft odwrócił się, by zobaczyć co się dzieje, i ujrzał lecącą piłkę. Prosto. W. Niego. Nie miał czasu, by zareagować, zanim inne ciało zderzyło się z nim, popychając go na bok, a piłka przeleciała obok. Poczuł na twarzy powiew wiatru spowodowany przez piłkę, która ledwo co go minęła, i wypuścił z ust zdziwiony jęk, gdy odbiła się od ziemi.

Dopiero wtedy uświadomił sobie, jak zszedł jej z drogi. Gregory znajdował się nagle o wiele bliżej. Tak blisko, że ich ciała były przyciśnięte do siebie. Czuł ciepło bijące od starszego mężczyzny i to, jak jego wciąż falująca się pierś przyciska się do jego własnej. Nos przytłaczały mu zapachy: dezodorantu, wody kolońskiej i potu… To wszystko składało się na unikalny zapach Gregory’ego. Znowu jego umysł udał się do bardziej intymnych okoliczności i musiał starać się ze wszystkich sił, by nie wydać z siebie gardłowego jęku. Ich spojrzenia się spotkały, a Mycroft mógł niemal poczuć, jak serce podskakuje mu w gardle.

To Gregory cofnął się pierwszy, ściskając delikatnie biceps Mycrofta i wzdychając.

— Było blisko — skomentował, przeczesując dłonią włosy, co spowodowało, że srebrzyste pasemka nastroszyły się. — Przepraszam, Mycroftcie. Anderson jest absolutnie gównianym zawodnikiem, jeśli chodzi o piłkę nożną. Nie potrafiłby kopnąć piłki prawidłowo, nawet gdyby miało mu to uratować życie.

— W… porządku — powiedział Mycroft, ponownie odchrząkując.

Chwycił parasol nieco mocniej, niż zazwyczaj, próbując powstrzymać intensywny dreszcz przyjemności. To było żenujące.

— Wiesz co — powiedział po chwili Gregory. — Może spotkamy się na lunch? Możemy wtedy porozmawiać o… sprawie. Jestem pewien, że masz wiele rzeczy to zrobienia, będąc brytyjskim rządem i tym podobne.

Po tym inspektor odbiegł, chwytając zbłąkaną piłkę, i ruszył z powrotem na boisko, obracając głowę, by spojrzeć na Mycrofta. Uśmiechnął się i mrugnął do niego. Mycroft z pewnością poczuł, jak się rumieni. Kiwnął głową, starając się opanować, kiedy wsiadał do samochodu, staranie unikając myślenia o fakcie, że wraca do strefy prywatności. Kiedy drzwi zastały zamknięte, westchnął z jękiem zmieszanym z kwileniem. To było śmieszne. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz jego umysł tak intensywnie skupiał się na seksie. Nieważne, że już wcześniej fantazjował o tym, że obaj robią bardzo nieodpowiednie rzeczy. To spotkanie z pewnością wzmocni te fantazje.

Lunch zapowiadał się interesująco. Nie było żadnej sprawy, o której w rzeczywistości mogliby podyskutować. Najnowsza nie miała dla niego znaczenia, co oznaczało…

Lunch z pewnością będzie interesujący.

Chapter Text

Stłumiony dźwięk zadowolenia sprawił, że Mycroft przestał przeniósł swój wzrok z telefonu na kochanka, którego głowa leżała na jego kolanach. Razem z Gregory’m siedzieli na kanapie – cóż, on siedział na kanapie, Gregory wylegiwał się – i inspektor uparł się, aby używać ud Mycrofta jako prowizorycznej poduszki.

Uśmiech pojawił się na obliczu młodszego mężczyzny. Przesunął dwoma smukłymi palcami po nosie Gregory’ego.

— Wygodnie? — Mycroft zapytał rozbawiony.

— Mmm — nadeszła pełna satysfakcji odpowiedź.

Mycroft zachichotał cicho, a następnie przesunął dłoń, by wsunąć palce we włosy inspektora, pieszczotliwie gładząc srebrno-czarne kosmyki, co zachęciło mężczyznę leżącego na jego kolanach do wydania głębokiego jęku przyjemności.

— Jeśli będziesz kontynuować, to… — Gregory zamilkł, ziewając potężnie. — …zasnę.

— W takim razie powinienem przestać ryzykować narażenie na szwank twojego harmonogramu snu — droczył się z nim Mycroft, przestając go głaskać.

— Mogę zacząć błagać, Myc. Wiesz, że to zrobię.

— Jakie to kuszące…

Dłoń Mycrofta zawisła w powietrzu, gdy Gregory odwrócił głowę, by na niego spojrzeć. Miał zmarszczone brwi, a w ciemnych oczach widniała tak ogromna żałość, że wyglądał jakby był przynajmniej o czterdzieści lat starszy. Oczywiście nie pomogło również to, że dolna warga Gregory’ego wysunęła się nieco do przodu, tworząc niezaprzeczalnie najbardziej żałosny dąs, jaki Mycroft kiedykolwiek widział (a wiele to mówiło, gdy jego młodszym bratem był Sherlock Holmes, alias rozdrażnione dziecko).

— Naprawdę, Gregory… — westchnął, wznawiając swoje metodyczne głaskanie.

Jego druga połówka wydawało się niezmiernie zadowolona z siebie, co znalazło odbicie się w sposobie, w jaki jej nic niepotrafiące ukryć oblicze przybrało minę, która jednoznacznie wyrażała triumf.

Powstrzymując się od komentarza, Mycroft powiedział:

— Lubię, gdy masz włosy tej długości.

— Serio? — zapytał Gregory, wracając do poprzedniej pozycji, z policzkiem wygodnie przyciśniętym do jego ud.

— Naprawdę. Proszę o ponowne rozważanie daty comiesięcznego strzyżenia i pozwolenie mi na podziwianie tych wspaniałych srebrnych pasm przez kolejny tydzień.

Tym razem to Gregory się zaśmiał.

— Chryste. Gdzie byłeś, kiedy zacząłem siwieć, gdy miałem trzydzieści lat? Chciałbym to wtedy usłyszeć.

Palce Mycrofta znajdowały się teraz na czubku głowy partnera, prosto nad kępką czarnych włosów, które jeszcze nie straciły pigmentu. Przesuwał dłonią po tym obszarze przez minutę, a następnie przeniósł ją na do skroń, która była odsłonięta. Tutaj użył wypielęgnowanego paznokcia, aby podrapać bokobrody Gregory’ego.

— Moje najszczersze przeprosiny za to, że nie znalazłem cię wcześniej, kochanie, ale uwierz mi, gdy obiecuję, że w pełni zamierzam ciągłe mówić ci bezgraniczną ilość bezwstydnych pochlebstw, jakie uważam za stosowne — odpowiedział w końcu, jak zawsze elokwentny.

Niestety, jego wyszukana obietnica nigdy nie została usłyszana, a miękkie chrapanie bardzo szybko uświadomiło Mycrofta, że Gregory – jak go uprzedził – zasnął. Niemniej jednak głaskanie włosów starszego mężczyzny pozostało kontynuowane płynnie i z pełnym wdziękiem, nawet wtedy, gdy chwilę później uwaga Mycrofta ostatecznie powróciła na komórkę.

Chapter Text

Mycroft powstrzymał jęk ulgi, gdy przekroczył próg domu. Odłożył walizkę i parasol. Właśnie wrócił z tygodniowej podróży służbowej, która wymagała od niego całkowitego skupienia i zaangażowania. Polityk nie spał ponad 36 godzin. Było za dużo do zrobienia, by spać. I chociaż udało mu się zignorować zmęczenie, żeby móc wykonać swoją pracę, teraz, gdy znalazł się w domu, był padnięty.

Gregory jeszcze nie wrócił, więc oprócz niego w domu nie było nikogo. Tak przynajmniej zakładał. Z lekkim grymasem poszedł do sypialni, by rozpakować zawartość walizki i przebrać się w wygodną piżamę. Wszystko było odpowiednio powieszone lub rzucone do kosza do prania, zanim pozwolił sobie na chwilę przerwy. Zakładając szlafrok, wrócił do kuchni, by przygotować herbatę.

Kiedy kończył pić, drzwi frontowe otworzyły się i zamknęły, ogłaszając przybycie jego partnera. Mycroft zakrył usta, gdy owładnęło go intensywne ziewnięcie, i poszedł przywitać starszego mężczyznę.

— Myc, witaj w domu. — Gregory uśmiechnął się słodko, przyciągając go do siebie. — I jak było?

— Jestem wyczerpany — mruknął zirytowany Mycroft.

Spojrzenie tych cudownych, brązowych oczu, które tak bardzo kochał, złagodniało. Holmes westchnął, kolejny raz ziewając szeroko.

— Chodźmy do łóżka, okej? — spróbował go nakłonić Lestrade, jednocześnie nie pytając, kiedy polityk ostatni raz spał.

Mycroft skinął jedynie głową, podążając bez słowa za swoim partnerem do sypialni. Na miejscu wyminął Gregory’ego i wczołgał się do łóżka, podczas gdy inspektor przebierał się w piżamę, by później do niego dołączyć.

Można by założyć, że leżenie we własnym łóżku, z ciepłem bijącym od leżącego obok partnera, bez potrzeby wykonania jakiekolwiek pracy wiszącej nad głową, pozwoliłoby mu z łatwością zasnąć. Jednak Mycroft leżał na materacu, wpatrując się w sufit z szeroko otwartymi oczami. Był wyczerpany i nie mógł zasnąć. Westchnął. Obok niego materac poruszył się, gdy Gregory obrócił się na bok i spojrzał na niego.

— Nie możesz zasnąć? — zapytał.

Mycroft westchnął raz jeszcze i spojrzał na starszego mężczyznę.

— To powinno być dość oczywiste — powiedział trochę bardziej szorstko, niż planował.

To musiało być zmęczenie, które sprawiało, że się denerwował. Gregory jednak nie wydawał się tym zaniepokojony. Zamiast tego owinął ramiona wokół polityka i, przyciągając go blisko siebie, złożył pocałunek na jego głowie. Mycroft zwinął się naprzeciwko niego, przyciskając twarz do jego obojczyka.

Gregory zaczął przeczesywać rude włosy Mycrofta, przesuwając palcami w dół na jego szyję i powtarzając ruch później cały ruch. Potem, po kilku chwilach ciszy, zaczął nucić. Mycroft nie rozpoznał melodii. Unosząc brew, odsunął się na tyle, by móc spojrzeć na Gregory’ego.
— Co robisz? — zapytał cicho, patrząc na mężczyznę zmęczonym spojrzeniem.

— Kiedyś śpiewałem to dziewczynkom, gdy nie mogły zasnąć — odpowiedział Gregory.

Mycroft zamrugał.

— Nie jestem dzieckiem, Gregory — mruknął, marszcząc lekko brwi.

— Jestem tego świadomy. Zaufaj mi, Myc.

Mycroft nie odpowiedział, ale po chwili skinął głową i zamrugał ponownie. Lestrade wznowił nucenie. W słabo oświetlonym pokoju Mycroft skupił się na tych dźwiękach i poczuciu obejmujących go ramion oraz na spokojnym oddechu. Pozwolił, by powieki mu się zamknęły, gdy cieszył się tymi wrażeniami.

Nie mógł stwierdzić, kiedy zasnął. Zdecydowanie nie minęło więcej niż dziesięć minut od rozpoczęcia nucenia. Sen, w który zapadł, był głęboki i spokojny, pozbawiony wszelkich zmartwień. Tylko on i Gregory. Tak powinno być.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Greg czuł się… dziwnie. Otaczali go ludzie: przyjaciele, rodzina oraz obcy, ale kiedy stał przed błyszczącą trumną, w której leżał jego ojciec, nigdy nie czuł się tak samotny. Widział się z nim w zeszłym miesiącu, a staruszek był żwawy jak zawsze. Gotowali wspólnie, jak za dawnych czasów, będąc zgrani ze sobą tak jak zawsze. Teraz staruszek był w tym miejscu. Greg, mając skrzyżowane ręce na piersi, zacisnął swój uścisk wokół siebie, gdy przez jego ciało przeszedł chłód.

Ktoś coś mówił, ale nie wiedział kto. Prawie nie mógł zrozumieć słów, które zostały wypowiedziane. W uszach rozbrzmiewało tępe dzwonienie. Nie płakał i szczerze mówiąc, nie sądził, że uronił łzy, od czasu kiedy kilka dni wcześniej usłyszał wiadomość o śmierci ojca. Obok niego stała matka, trzymając chusteczkę przy twarzy, ocierając łzy, gdy te się pojawiały. Pozostał przy niej jako symbol niezachwianej siły, bo właśnie to musiał zrobić. Potrzebowała go teraz bardziej niż kiedykolwiek i musiał tutaj być.

Po chwili ludzie zaczęli zatrzymywać się przed nim i jego mamą, aby złożyć kondolencje, uścisnąć ich i złożyć oferty wsparcia, za które oboje automatycznie dziękowali. Greg działał na autopilocie. Tak naprawdę nie dbał o wsparcie ze strony żadnej z tych osób, ponieważ nic, co mogliby zrobić, nie pomogłoby. Chciał tylko iść do domu i spać przez kilka dni. Ledwo patrzył na osoby, które stanęły przed nim. Kiwał głową i oddawał uściski, gdy je otrzymywał, chociaż jego wzrok częściej spoczywał na trawie przy jego nogach niż na rozmówcach.

Po chwili, gdy ostatni z przybyłych powoli zbierał się do wyjścia, atmosfera wokół niego zmieniła się. Ktoś stał przed nim. Rozpoznał te buty i… parasol. Przez sekundę Greg nie mógł oddychać i zmusił się do podniesienia wzroku. Stanął twarzą w twarz z Mycroftem. Lestrade był zdumiony jego widokiem tutaj. Mycroft milczał, ale jego spojrzenie było bardzo wyraziste. W tych niebieskich oczach widniało uczucie i smutek. Greg obawiał się, że jeśli nie przestaną wpatrywać się w siebie, to załamie się tu i teraz. Nie przedstawił jeszcze swoim rodzicom Mycrofta. Wiedzieli, że umawiał się z kimś i że spotykał się z mężczyzną, ale nic więcej. Planowali spotkać się z nimi bliżej świąt, a teraz Mycroft nigdy nie pozna jego ojca.

A jednak Mycroft był tutaj. Jego mama nadal cierpliwie stała obok niego, ale czuł na sobie jej wzrok, gdy stał zamrożony w miejscu, wpatrując się w drugiego mężczyznę.

— Mycroft… — praktycznie sapnął, a jego oczy lśniły od łez, które w każdej chwili mogły popłynąć. — Jak…?

— Moje spotkanie zakończyło się przed czasem — nadeszła niezachwiana niczym odpowiedź. — Mogę jedynie przeprosić, że nie zjawiłem się wcześniej.

Wyciągnął rękę, jakby chciał potrząsnąć dłonią Grega, ale Lestrange stwierdził, że miał już dość. Ruszył do przodu i mocno przytulił swojego partnera, wtulając twarz w smukłą szyję młodszego mężczyzny i chwytając go mocno za marynarkę. Mycroft zesztywniał w jego ramionach i wstrzymał oddech, jakby był niepewny, co do publicznego pokazu uczuć przed matką Grega. Jednak po chwili owinął swoje ramiona wokół tułowia inspektora i odwzajemnił uścisk z równą żarliwością.

— Dziękuję — powiedział Greg. Jego podziękowanie było przytłumione przez to, że wciąż był przytulony do Mycrofta.

Ciałem Grega wstrząsnął cichy szloch. Nie był już w stanie powstrzymać łez. Mycroft przycisnął nos do srebrzystych włosów, całując czubek jego głowy.

— Przepraszam, że nie przyszedłem wcześniej, Gregory — wyszeptał ze szczerością Mycroft. — Potrzebowałeś mnie, a ja nie mogłem…

— Zamknij się. Jesteś tu teraz.

Wreszcie Greg zmusił się do odsunięcie. Biorąc głęboki wdech, wytarł łzy i spojrzał na mężczyznę, którego tak bardzo kochał. Odchrząknął, tłumiąc szloch i zwrócił się w stronę matki.

— Mamo,… — zaczął, a jego głos wciąż drżał z emocji. —… to jest Mycroft. Jest moim…

— Jestem całkowicie świadoma tego, kim jest. — Uśmiechnęła się słodko. — Dziękuję za przybycie, kochany. Wspaniale jest cię wreszcie poznać.

— Moje najgłębsze wyrazy współczucia, że nie odbyło się to w bardziej sprzyjających okolicznościach, które próbowaliśmy wcześniej zaplanować — odpowiedział Mycroft, podchodząc. Pochylił się, by z szacunkiem pocałować ją w policzek.

— Lepiej w złych okolicznościach niż w ogóle — odpowiedziała, wyciągając rękę i ściskając jego dłoń. — Dlaczego nie wrócisz razem z nami, abyśmy mogli w końcu porozmawiać?

Uśmiechając się, skinęła w stronę syna, po czym odwróciła się, by odejść. Greg chwycił Mycrofta i stanął na palcach, aby móc go dokładnie pocałować. Mycroft złapał go za ramię, odwzajemniając pocałunek z równą intensywnością i po raz kolejny Greg musiał powstrzymać łzy.

— Bardzo się cieszę — powiedział. — Potrzebowałem cię tutaj.

— Będę przy tobie, dopóki będziesz tego pragnął, Gregory.

— A co powiesz na „na zawsze”?

Nastąpił kolejny intensywny pocałunek. Żaden z nich nie poruszył się, by pogłębić go bardziej, ponieważ nie był to odpowiedni czas. Ale w tym pocałunku była desperacja, potrzeba pokazująca stan emocjonalny Grega. Stali tak przez chwilę, zanim w końcu odsunęli się od siebie z cichym westchnieniem. Splatając swoje palce, przeszli przez cmentarz, aby połączyć się z resztą rodzinny.

Chapter Text

Rozległo się krótkie pukanie do drzwi klubu Diogenesa, zanim zostały otwarte. Anthea zajrzała do środka. Siedzący przy biurku, Mycroft spiął się i wziął gwałtowny oddech, po czym spojrzał na nią. Kobieta uniosła brew.

— Spotkanie odbędzie się za pół godziny, proszę pana — powiedziała, zanim spojrzała na swoje Blackberry.

— D… dobrze, Anthea, dziękuję — powiedział polityk, drżąc lekko, zanim odchrząknął.

— Wszystko w porządku, proszę pana? — zapytała, podnosząc wzrok na pół sekundy. — Wydaje się, że masz lekkie rumieńce.

— Jest tu po prostu ciepło. Nic mi nie jest. Dziękuję, Anthea.

Kobieta kiwnęła głową. Jeszcze przez chwilę mu się przyglądała, a potem zamknęła drzwi. Mycroft ściskał mocno podłokietniki fotela i odetchnął z ulgą, gdy znów był sam. Cóż, nie całkiem sam… Zerkając pod biurko, spojrzał na mężczyznę kucającego między jego nogami.

— Gregory, to nie jest odpowiedni moment — syknął, przygryzając wargę, zmuszony do jęku, gdy starszy mężczyzna zignorował go i pochylił się, przesunął językiem wzdłuż bardzo twardej erekcji Mycrofta.

Nie widzieli się od kilku dni i nie mieli czasu na żadne intymne działania od jeszcze dłuższego czasu i najwyraźniej w końcu to wszystko miało wpływ na inspektora. Kiedy Gregory pojawił się w jego biurze podczas przerwy na lunch i niemal wspiął mu się na kolana, Mycroft wiedział, że nie można było tego powstrzymać. Ale klub Diogenesa ze wszystkich miejsc.

— Przypuszczam, że mógłbym sobie pójść… — droczył się Gregory, lekko odchylając się do tyłu na swoich stopach, wyszczerzając zęby w uśmiechu. Srogie spojrzenie Mycrofta stwardniało.

— Nie waż się — fuknął na niego. — Skończ, to co zacząłeś.

Gregory pochylił się, kontynuując obciąganie penisa polityka w droczący się sposób. Mycroft przygryzł wargę, gdy jego głowa opadła na oparcie fotela. Wygiął lekko plecy, a oddech przyśpieszył. Czuł, jak ciepło gromadzi się głęboko w jego brzuchu, gdy rosło w nim podniecenie. Właśnie wtedy, gdy myślał, że osiągnie orgazm, ciepło ust jego kochanka zniknęło. Zaskomlał na tę stratę.

Starszy mężczyzna położył ręce na podłokietnikach fotela i odsunął fotel, aby mógł wyjść spod biurka. Wstając, podciągnął Mycrofta do pozycji stojącej. Ich usta spotkały się w gorącym pocałunku wypełnionym pragnieniem. Polityk wyczuł ukrytą w spodniach erekcję Gregory’ego, gdy ocierali się o siebie. Mycroft warknął, wciąż kontynuując pocałunek i possał dolną wargę partnera. Potem, gdy przerwali pocałunek, Mycroft został obrócony i popchnięty na biurko. Jego klatka piersiowa i dłonie były przyciśnięte płasko do blatu, spychając papiery na bok. Słyszał, jak stojący za nim Greg odpinał spodnie.

Zarówno ich spodnie jak i bielizna zostały ściągnięte do kostek, a Gregory otworzył szufladę w biurku Mycrofta i grzebał w niej, aż nie znalazł małej buteleczki lubrykantu, którą schowali tam jakiś czas temu. Mycroft jęknął pod naciskiem palców partnera, które zostały w niego włożone. Przesunął biodra do tyłu, aby spotkać się z nimi z większą chęcią, niż był gotów się przyznać. Wpływał teraz na niego brak seksu, ale Dobry Panie, pragnął tego.

Palce Gregory’ego po chwili zostały zastąpione czymś znacznie bardziej pożądanym, a Mycroft ze świstem wciągnął powietrze. Jego dłoń zacisnęła się w pięść i poleciała w stronę ust, powstrzymując głośny jęk. Oczywiście musiał przeżywać jeden z najlepszych stosunków seksualnych, jakie miał od jakiegoś czasu, w budynku, w którym obowiązywała cisza.

— Ugryź swój krawat, kochanie — mruknął szorstko Gregory, ściskając biodra Mycrofta tak mocno, że Holmes nie byłby zaskoczony, gdyby później pojawiłyby się delikatne siniaki.

Ta sugestia była jednak najlepszą rzeczą, jaką mógł teraz wymyślić, więc po chwili jedwabny krawat Mycrofta znalazł się między jego zębami.

— Gre… Gregory… — dyszał, a jego zazwyczaj spokojny głos drżał.

Gdy ich biodra kołysały się wspólnie, Gregory pochylił się, by złożyć gorące pocałunki wzdłuż jego pleców i ramion.

— Tak? — zapytał, z ustami przy rozgrzanej skórze Mycrofta.

— Mo… Mocniej…

Jego prośba przerodziła się w jęk, stłumiony przez krawat umieszczony w jego ustach.

— Kurwa, tak — rozbrzmiała zduszona odpowiedź i Gregory zrobił to, o co go prosił.

Starszy mężczyzna później otrzyma za to surową karę, ale teraz… Mycroft nie chciał, by przestał.

Chapter Text

Chapter Text

Mycroft wrócił do niezwykle cichego domu. Było to dziwne i w ogóle nie takie jak się spodziewał, ponieważ samochód Gregory’ego był w garażu, kiedy wrócił do domu. Cicho zdjął płaszcz, odwieszając go na wieszak i odłożył parasol na miejsce, tak jak to robił codziennie. Zaczął spacerować po domu w poszukiwaniu swojego męża.

— Gregory? — zawołał, ale nie otrzymał odpowiedzi.

Bez powodzenia szukał do w kuchni i w salonie. Nadal nie było śladu starszego mężczyzny. Mycroft uniósł brew, rozglądając się po pokoju. Nic się nie zmieniło na kanapie, na której wczoraj wieczorem się przytulali, więc Lestrade nawet na niej dzisiaj nie usiadł. Zwykle po przyjściu z pracy, Gregory odpoczywał na kanapie, oglądając mecz piłki nożnej lub wiadomości.

Wzdychając, Mycroft potrząsnął głową i odwrócił się, by pójść do sypialni. Idąc, zajrzał do łazienki, na wypadek gdyby starszy mężczyzna był pod prysznicem, ale nie usłyszał szumu bieżącej wody (czego nie oczekiwał). Zauważył, że Gregory musiał przyjść do ich wspólnej sypialni, gdy pochylił się, aby podnieść krawat, który został przypadkowo upuszczony na środek podłogi. Zawrócił więc i przebrał się, jak zawsze. Kołdra na ich łóżku zmieniła swoje położenia w porównaniu do poranka, więc Gregory musiał na chwilę przysiąść na materacu. Jednak podobnie jak w innych pokojach, które Mycroft sprawdził, nie było tutaj starszego mężczyzny.

— Gregory? — zawołał ponownie i wciąż nie usłyszał odpowiedzi.

Marszcząc brwi, wydał z siebie pomruk dezaprobaty i znów wyszedł z sypialni. Idąc korytarzem, zauważył światło w gabinecie starszego mężczyzny. Mycroft uśmiechnął się z satysfakcją, gdy wreszcie znalazł swojego partnera i ruszył, by wejść do środka. Pchając drzwi, otworzył usta, by coś powiedzieć, ale natychmiast je zamknął na widok przed sobą.

Gregory osunął się na biurko, leżąc na skrzyżowanych ramionach, opierając policzek na dłoni. Jego usta były lekko rozchylone. Oczywiste było, że zasnął. Na biurku były porozrzucane papiery, a obok niego leżało pióro, które najwyraźniej wymknęło się z jego uścisku, gdy pokonał go sen. Wzrok Mycrofta złagodniał, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. Jego drogi Gregory wkładał wszystkie siły, by rozwiązać obecną sprawę, którą Sherlock był niewątpliwie bardzo podekscytowany. Dotyczyła ona seryjnego zabójcy, który wymykał się im częściej, niż chcieliby się do tego przyznać.

Powoli podszedł do śpiącego mężczyzny. Pochylił się, kładąc smukłe dłonie na ramionach Gregory’ego, lekko nim potrząsając. Pochylił się jeszcze bardziej, aż jego oddech owiał płatek ucha Lestrade.

— Gregory, kochanie, obudź się — poprosił. Starszy mężczyzna poruszył się po chwili, marszcząc półsennie brwi. Mrugając, jęknął pytająco. Mycroft zachichotał i pocałował zewnętrzną krzywiznę ucha męża.

— Chodź, kochanie. Zabierzemy cię do łóżka.

— Myc? — zapytał sennie inspektor, odwracając się, by spojrzeć na niego nieprzytomnym spojrzeniem. Uśmiech Mycrofta stał się po prostu szerszy.

— Tak, kochanie. Chodź, idziemy do łóżka.

Gregory przetarł oczy, ale posłuchał go, wstając niepewnie i pozwalając się prowadzić przez korytarze. Mycroft obejmował go w pasie, aż nie dotarli do łóżka i obaj nie usiedli.

— Czy jest późno? — spytał sennie Gregory, gdy zwinął się, leżąc na boku z poduszką pod głową.

— Nie jest.

— Co z kolacją?

— Zapewniam cię, że dziś wieczorem, sam przygotuję swoją kolację. Potrzebujesz odpoczynku, Gregory.

Mycroft pozostał tam, gdzie był, obserwując, jak jego mąż kiwnął głową i zamknął oczy. Po chwili oddech Gregory’ego znów się wyrównał, gdy zasnął. Polityk poprawił na nim kołdrę i zaczął wstawać.

— Nie idź — rozbrzmiała rozpaczliwa prośba. Mycroft już niemal na nogach, spojrzał przez ramię. Gregory znów miał otwarte oczy, a zaspany wyraz gościł na jego twarzy, gdy wyciągał dłoń na pustej stronie łóżka. — Proszę?

Nie mogąc się oprzeć, tej prośbie, Mycroft przytaknął w zgodzie i zdjął buty. Odsunąwszy je na bok, wspiął się na łóżko. Oczywiście pozostał w pozycji siedzącej, ponieważ nie chciało mu się spać. Gregory zwinął się w kulkę, obejmują ramieniem talię Mycrofta i opierając się o jego przedramię.

— Tęskniłem za tobą — wymamrotał głosem szorstkim od snu, który powoli go obezwładniał.

— Również za tobą tęskniłem, Gregory — odpowiedział cicho Mycroft, ale jego mąż już spał.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Było słonecznie, ciepło i cudownie, idealne miejsce na spędzenie całego dnia. Greg dobrze się bawił razem z Mycroftem w Mediolanie. Czy istniał lepszy sposób, by spędzić swój miesiąc miodowy?

Obecnie leżał rozciągnięty na łodzi, która kołysała się leniwie na wodzie. Mycroft siedział z jedną ręką oparta o burtę, z książką na kolanach i otwartym parasolem za plecami. Jego biedny partner – już nie tylko partner, ale teraz mąż – dostawał tak łatwo oparzeń słonecznych, że nie mógł opalać się bez ochrony. Jego klatka piersiowa i stopy były nagie, ale nadal miał na sobie ładne czarne spodnie. Z drugiej strony Greg nosił jedynie kąpielówki i okulary słoneczne. Westchnął i uśmiechnął się szeroko, zerkając na drugiego mężczyznę.

— Co czytasz? — zapytał beztrosko, wyciągając szyję i spoglądając na młodszego mężczyznę.

— Mmmm? — Mycroft uniósł wzrok znad swojej książki. — Och, to stara włoska powieść. Bajki i tym podobne. Znajdowała się w naszym apartamencie.

— Założę się, że mógłbym zapewnić ci coś znacznie ciekawszego do zrobienia… — powiedział starszy mężczyzna, pochylając się do przodu.

Już dawno przestał się zastanawiać, skąd Mycroft potrafił robić pewne rzeczy, takie jak na przykład płynnie czytać po włosku. Jego mąż był po prostu genialny i wspaniały…

— Tak sądzisz? — zapytał Mycroft. Zaznaczył miejsce, w którym skończył, i zamknął książkę.

— O tak. Weź na przykład te usta. — Skinął głową, wskazując na swoje wargi. Mycroft uniósł brew.

— Twoje usta, Gregory? — zapytał, uśmiechając się.

— Naturalnie. Mogę cię tak dobrze pocałować, że zapomnisz o włoskich bajkach. O wszystkim innym.

— Jesteś taki pewny siebie. Może powinieneś to udowodnić — powiedział jedwabistym tonem Mycroft, prostując się nieco.

Spojrzał na męża z wyzywającym, bezczelnym wyrazem twarzy. Stojąc, Greg zrobił kilka ostrożnych kroków, zamykając przestrzeń między nimi. Nigdy nie wycofywał się z wyzwania, szczególnie gdy dotyczyło to czegoś intymnego z Mycroftem. Spojrzał na męża, zanim pochylił się.

Mycroft przekrzywił głowę, jakby chciał spotkać usta mężczyzny, praktycznie mrugając do niego, ale uśmieszek, który wcześniej widniał na jego wargach, stał się jeszcze szerszy, gdy odchylił się w bok. Greg kontynuował ruch. Jego brązowe oczy otworzyły się szeroko z zaskoczenia, gdy stracił równowagę. Krzyknął, a następną rzeczą, którą wiedział było to, że znajdował się w wodzie. Machając nogami, wynurzył się na powierzchnię i odwrócił się w stronę łodzi. Mycroft, wciąż na pokładzie, śmiał się, pochylając się do swojej wcześniejszej pozycji. Greg wypluł wodę i wydął wargi.

— To nie było fajne, Myc — powiedział, sięgając dłonią w górę, by chwycić krawędź łodzi. Mycroft spojrzał na niego. Jego oczy błyszczały rozbawieniem i miłością.

— Och biedaczysko — gruchał młodszy mężczyzna, zupełnie bez żadnej szczerości. Greg wystawił na niego język. Na pewno nie było mu ani odrobinę przykro.

— Jestem. Teraz muszę być rozpieszczany. Mogłem się utopić.

Greg udawał, że płacze dramatycznie, odrzucając głowę do tyłu, wpatrując się w niebo. Mycroft potrząsnął głową i przewrócił oczami na histerię inspektora. Pochylając się lekko, wyciągnął szczupłą dłoń i położył ją na policzku Grega, gładząc kciukiem mokrą, ucałowaną przez słońce skórę.

— Och, mój mężu — powiedział teraz Mycroft z większą troską. Znów się uśmiechał. — Dlaczego teraz nie pokażesz mi swoich umiejętności?

Mycroft pochylił się jeszcze bardziej, a Greg uniósł się lekko. Ich usta złączyły się w delikatnym, wypełnionym emocjami pocałunku. Mycroft przesunął palcami po wilgotnych, srebrzystych włosach Grega, przechylając głowę, aby pogłębić pocałunek. Sięgając drugą dłonią, Greg chwycił kark młodszego mężczyzny, aby utrzymać go w miejscu. Pocałunek stał się spokojniejszy, a Lestrade uśmiechnął się naprzeciwko ust męża. Mycroft wyczuł, że coś się zmieniło, a w jego głowie rozległ się alarm. Zanim jednak zdążył zareagować, inspektor, uśmiechając się promiennie, odsunął się, pociągając go do przodu.

Rozległ się kolejny głośny krzyk, a potem plusk, gdy Mycroft Holmes został wyciągnięty z łodzi i wpadł do wody. Zemsta była cudowna, bez względu na konsekwencje, które z pewnością nadejdą.

Chapter Text

To był wyjątkowo gorący dzień w Londynie. Było wystarczająco upalnie, żeby Greg miał na sobie jedynie podkoszulkę. Nawet Mycroft zrezygnował ze swojego standardowego trzyczęściowego garnituru. Wciąż jednak był ubrany o wiele lepiej niż większość innych ludzi, których widzieli w ciągu dnia, mając na sobie czarne spodnie i koszulę zapinaną na guziki. Chociaż, odkąd wyszli na zewnątrz, podwinął rękawy do łokci.

Obecnie znajdowali się w małej cukierni niedaleko domu, siedząc przy jednym z mniejszych stolików w kącie. Zazwyczaj było tutaj o wiele mniej ludzi, ale oprócz ciastek cukiernia sprzedawała również lody, więc Greg podejrzewał, że miało to sens. Też byli tutaj z tego powodu. Musieli załatwić kilka spraw i zrobić zakupy, dlatego zasugerował, żeby zajrzeli do cukierni, gdy będą wracać do domu. Mycroft zgodził się dość łatwo.

Greg zdecydował się zamówić koktajl mleczny, podczas gdy jego partner wybrał tradycyjny rożek z lodami. Siedzieli w wygodnej ciszy, choć częściowo było to spowodowane tym, że Greg był trochę zbyt rozkojarzony, aby rozmawiać.

Sposób, w jaki Mycroft jadł tego loda, był całkowicie grzeszny. Patrzenie, jak jego język wysuwa się i przesuwa po krzywiźnie deseru, wywoływało zbyt dobrze znane ciepło w dole brzucha starszego mężczyzny. Mycroft był powolny w swoich ruchach. Przechodził z jednej strony na drugą, zanim wycofał swój język z powrotem do ust. Czasami resztki lodu zostawały na jego ustach, wymagając, aby wysunął język i przebiegł nim wzdłuż warg, aby je oczyścić. Greg zadrżał.

— Gregory, słyszałeś mnie? — zapytał Mycroft, z zaciekawieniem unosząc brew. Greg zamrugał i zmusił się, by napotkać spojrzenie partnera.

—Eee? — powiedział, nieco głupio. Czuł, jak rumieniec powoli wkrada się na jego policzki.

— Pytałem, kiedy urocza Elizabeth, znowu przyjedzie do nas w odwiedziny? — powtórzył z rozbawieniem Mycroft.

— Ach, tak. — Greg skinął głową, odchrząkując. Jego córka wciąż była na tyle młoda, że nadal trzeba było się nią opiekować i ustalać kiedy będzie z nim, a kiedy z jego byłą żoną. — Prawdopodobnie w następny weekend.

Spojrzenie brązowych oczu skierowało się ponownie na usta młodszego mężczyzny, gdy jadł lody. W miejscu, gdzie zaczęły się topić, część z nich spłynęła mu po palcach. Mycroft zmienił rękę trzymającą rożek i zaczął oblizywać dłoń z lodów. Greg jęknął.

— Gregory? — zapytał polityk, unosząc teraz obie brwi.

— Doprowadzasz mnie do szaleństwa, Myc — westchnął, próbując się skupić na swoim koktajlu mlecznym, a nie na powstającej erekcji. Mycroft zaczął się uśmiechać.

— Naprawdę? — zapytał jedwabistym tonem.

Zaczął jeść ponownie swojego loda, jeszcze wolniej niż wcześniej. Okej, teraz to było rozmyślne działanie. To było okrutne. Sięgając ponad stół, Greg chwycił dłoń partnera i pociągnął ją do siebie. Brązowe oczy pociemniały z podniecenia, kiedy Greg wysunął język, by zlizać z dłoni Mycrofta lody o smaku wanilii. Oczy polityka były szeroko otwarte, a usta się rozchyliły. Teraz to Greg uśmiechał się złośliwie, biorąc koniuszek gałki lodowej do ust, ssąc ją delikatnie. Kiedy jego język poruszył się po opuszki palca Mycrofta, młodszy mężczyzna jęknął cicho.

— Chodźmy do domu — wyszeptał ochryple Greg, uwalniając dłoń kochanka i odchylając się do tyłu. Mycroft odchrząknął i skinął lekko głową.

— Tak. Wracajmy.

Chapter Text

Chapter Text

Kiedy Mycroft obudził się, zarejestrował jedynie ból. Zmarszczył brwi, ale powstrzymał się od stękania, gdy zaczął się orientować w sytuacji. Wszystko, co się wydarzyło, szybko do niego wróciło. Zdawał sobie sprawę z zagrożeń związanych ze swoją pracą. Nawet jeśli prawie nie miał żadnych zadań w terenie, to i tak żadne szkolenie nie było tak naprawdę w stanie przygotować osoby na chwilę, gdy zostanie porwana i przetrzymywana jako zakładnik. Wiedział jednak, że trzeba było zachować trzeźwy umysł, a on potrafił to zrobić, niezależnie od sytuacji.

Nie miał zasłoniętych oczu, co nieco go zaskoczyło. Albo jego porywacze nie byli zbyt bystrzy, albo byli na tyle pewni, że nie dożyje do końca ich rozgrywki. Pierwsza opcja była nieco bardziej pocieszająca niż druga. Biorąc głęboki oddech przez nos, rozejrzał się z uwagą po pokoju. Dwóch mężczyzn oprócz niego było przywiązanych do krzeseł. Mieli poszarpane i zakrwawione garnitury. Obaj wydawali się wciąż nieprzytomni. Szybkie spojrzenie na siebie potwierdziło, że jego strój również był w nieładzie, ale nie znalazł żadnych śladów krwi. Ciekawe.

Do pokoju wtargnął mężczyzna, niosący w ręku duży nóż. Zauważył, że Mycroft jest przytomny i podszedł do niego, mówiąc wściekle po rosyjsku. Mycroft obserwował go, rozumiejąc oczywiście każde słowo, ale nic nie powiedział. Kiedy mężczyzna zaczął wymachiwać nożem i żądać informacji wywiadowczych, grożąc mu śmiercią, Mycroft nie odezwał się.

Nie wydał żadnego dźwięku, dopóki ostrze nie przecięło jego skóry, powodując, że krzyknął z palącego bólu.

Jego przesłuchanie/tortury trwały przez kilka godzin. Milczał, dopóki ból nie stawał się zbyt duży, aby móc go znieść, dopiero wtedy znów krzyczał. Kiedy mężczyzna wreszcie skończył, Mycroft dyszał z trudem, będąc pokryty własną krwią, potem i łzami. Nie myślał jasno, a skoncentrowanie się było nieco trudniejsze. Nie był w stanie dokładnie oszacować obrażeń, chociaż najwyraźniej stracił za dużo krwi.

Godziny, jak zakładał, zmieniły się w dni. Był stale przesłuchiwany, a następnie torturowany, gdy nie ujawnił żadnych z pożądanych przez nich informacji. Naprawdę byli amatorami, jeśli uważali, że tak łatwo ofiarowałby cenne dane. Niestety nie widział wyjścia z tej sytuacji. Zaczął wątpić w pozytywny scenariusz, myśląc, że jedynym sposobem, aby uciec, było opuszczenie pomieszczenia w torbie na ciało. Jednak nie pozwalał sobie na zastanawianie się nad tym. Bez względu na okoliczności, na wszystko inne, na to jak źle się czuł, jak bardzo cierpiał, jedna myśl unieważniała to wszystko.

Gregory go uratuje.

Jego ukochany partner był inteligentnym i najlepszym inspektorem, jakiego New Scotland Yard miał szczęście posiadać. Podczas gdy zawsze był spychany na boczny tor, przez drogiego młodszego brata Mycrofta, to Gregory nie był kimś, kogo można było lekceważyć. Nikt nie pracowałby ciężej, dłużej, ani lepiej, aby znaleźć lokalizację tego budynku niż Lestrade. Nawet gdyby nie byliby w romantycznym związku i bliskimi znajomymi od prawie dwóch lat, nie byłoby inaczej. Na szczęście jedyną zmianą, jaką można byłoby wprowadzić, było to, że Gregory pracowałby jeszcze ciężej i szybciej, aby zabrać go z powrotem do domu i zapewnić komfort w swoich ramionach.

Pewnego dnia, o nie określonej porze, coraz trudniej było mu utrzymać świadomość. Utrata krwi była znacząca i nawet jeśli nie umarłby z rąk porywaczy, to z pewnością umrze przez wykrwawienie. Bolał go każdy centymetr ciała, a jeśli nie odczuwał gdzieś bólu, to w ogóle nie czuł tej części ciała. Mimo tego, że powtarzał sobie, że Gregory idzie po niego, pewna część niego chciała zaakceptować, że najprawdopodobniej tutaj umrze. Wszystkie fakty się zgadzały i przypuszczał, że było to nieuniknione.

Gdy te myśli wkradły się do jego umysłu, usłyszał dziwne hałasy na górze. Zmarszczył brwi w zmieszaniu. Nastąpił trzask i kilka krzyków. Co się…

Drzwi do pokoju otworzyły się gwałtownie. Mycroft podskoczył instynktownie. Próbował zmusić się do otwarcia oczu, ale gdy w końcu udało mu się i rozejrzał dookoła, jego wzrok był bardzo niewyraźny. Ktoś wchodził do pokoju. Chudszy niż jego porywacz. Podszedł do niego. Dotykał jego twarzy. Mówił? Próbował się jeszcze bardziej skoncentrować i wreszcie wszystko zaczęło się rejestrować w jego umyśle.
— Gre… Gregory — wychrypiał słabo, próbując się odezwać.

Ledwo mógł się poruszyć, ale tak bardzo chciał dotknąć swojego kochanka.

— Mam cię, Myc. — Usłyszał ten szorstki głos. — Zabieram cię stąd. Zabieram cię do domu. Wszystko jest teraz w porządku.

Wiedział o tym. Nie musiał słyszeć tych słów, żeby wiedzieć, że będzie dobrze. Gregory był tutaj. Jednak usłyszenie tego sprawiło, że poczuł się trochę lepiej. Jego partner rozwiązał krępujący go sznur i przyciągnął go w swoje ramiona. Mycroft obrócił głowę, chowając twarz w znanej, opalonej szyi. Pachniał tak dobrze… Westchnął, mówiąc sobie, że później przeprosi za zabrudzenie go krwią.

Mycroft stwierdził, że nie był już w stanie utrzymać świadomości. Był wyczerpany. Ale było dobrze. Gregory go znalazł. Wszystko będzie w porządku.

Chapter Text

Greg był podenerwowany. To były pierwsze urodziny Mycrofta, odkąd stali się parą i chciał coś dla niego przygotować. Co prawda, Mycroft nie przywiązywał uwagi do tego wydarzenia. Najwyraźniej w ich rodzinie dzień urodzin nie stanowił żadnej specjalnej okazji, co sprawiało, że zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek celebrowali czyjeś urodziny. To było to, albo próbowali i dwaj inteligentni chłopcy Holmes nie mogli tego znieść. Jeszcze się nie dowiedział, jaka była prawda.

Właśnie dla tego nie planował żadnych wielkich atrakcji, ale wciąż chciał coś dla niego zrobić. W końcu go kochał i to był jeden ze sposobów, aby każdego roku mu to pokazać. Stał więc w mieszkaniu Mycrofta z małym pudełkiem w dłoni, przystępując z nogi na nogę, biorąc głęboki oddech na uspokojenie.

Nie był pewien, czym się denerwuje. Oczywiście Mycroftowi spodoba się, to co zaplanował. Zawsze tak było, bez względu na to, jak niekonwencjonalne to było dla młodszego mężczyzny. To był jeden ze sposobów, w jaki starszy z braci Holmes pokazywał mu, że również go kochał. W końcu, prychając cicho, uniósł rękę, by zapukać do drzwi, które się właśnie otworzyły.

— Ach, Gregory. — Mycroft uśmiechnął się, uprzejmie udając, że był zaskoczony jego widokiem.

Greg nie mógł powstrzymać uśmiechu. Mycroft prawdopodobnie wiedział, że przez cały ten czas tam stał. Kiwając głową, Greg wyciągnął przed siebie pudełko. Mycroft uniósł brwi z bardziej autentycznym zaskoczeniem, wpatrując się w prezent, jakby nie wiedział, co z tym zrobić.

— Więc? Weźmiesz go? — zapytał, śmiejąc się cicho. Wyciągnął dłoń z pudełkiem. — To jest dla ciebie.

Usta Mycrofta uchyliły się w cichym „och” i skinął głową, wyciągając rękę, by w końcu odebrać swój prezent. Cofnął się o krok, gestem zapraszając Grega do wejścia. Weszli razem do salonu i usiedli na kanapie. Greg podwinął pod siebie nogi, odwracając się do młodszego mężczyzny, czekając cierpliwie, aż ten otworzy prezent.

— Czy powinienem zaczekać? — zapytał niepewnie Mycroft. Greg potrząsnął głową.

— Nie, śmiało otwórz go! — nalegał, machając dłonią.

Kiwając głową, Mycroft zajął się otwieraniem pudełka, z dziwną fascynacją widniejącą na twarzy. Pierwszą rzeczą, którą wyciągnął, była tubka ze lubrykantem, przez co rzucił Gregowi zirytowane spojrzenie. Inspektor zaśmiał się, po czym wystawił język, mamrocząc o tym, że jego już prawie skończyli, ale to nieważne i niech kontynuuje rozpakowywanie. Następną rzeczą, jaką wyciągnął Mycroft z pudełka, było kolejne pudełeczko, małe i smukłe. Gdy je otworzył, znalazł elegancki długopis. Mycroft otworzył szeroko oczy ze zdziwienia.

— Gregory — powiedział cicho, zdejmując skuwkę, by przyjrzeć się końcówce. — Jest cudowny. To jest dokładnie ta marka, która preferuję. Skąd….?

— Hej, chłopak powinien wiedzieć takie rzeczy. — Greg uśmiechnął się.

W pudełku było jeszcze kilka innych rzeczy: srebrna spinka do krawata, dobrej jakości pasta nabłyszczająca do rączki parasola oraz dowód tożsamości, który Sherlock jakoś ukradł swojemu bratu jakiś czas temu. Mycroft roześmiał się, widząc ostatnią rzecz, co sprawiło, że Grega roznosiło podniecenie. Młodszy mężczyzna, objął dłonią policzek inspektora i przyciągnął go do siebie, by móc go pocałować.

— Dziękuję — powiedział, lekko się odsuwając. Greg mruknął niewyraźnie. — Każda z tych rzeczy jest wspaniała. I zaskakująco praktyczna.

— Czy spodziewałeś się, że przyniosę ci coś śmiesznego, co umieścisz gdzieś i nigdy więcej na to nie spojrzysz? — zapytał z rozbawieniem.

Mycroft uśmiechnął się złośliwie.

— Nie. Nie sądziłem, że przyniesiesz mi coś takiego. — Pochylił się i zainicjował kolejny pocałunek. — Naprawdę ci dziękuję, Gregory.

— Nie ma za co, kochanie. — Greg uśmiechnął się czule, przeczesując dłonią jego włosy. Potarł czubki ich nosów, po czym odsuwając się, poklepał polityka po kolanie. —Teraz zjemy obiad. A potem będziemy mieli niesamowity urodzinowy seks.

— Och, brzmi to wspaniale — powiedział Mycroft, a jego uśmieszek stał się szerszy.

Wstali, trzymając się za ręce i wyszli razem z mieszkania, aby zjeść obiad w restauracji.

Chapter Text

„Przyjdź dziś wieczorem do mnie. Minęło zbyt dużo czasu, od kiedy daliśmy się ponieść naszym pragnieniom.”

Te słowa odbijały się echem w głowie Grega. Jak miał skoncentrować się na swojej pracy, skoro Mycroft zaprosił go w ten sposób? Jęknął. Jego nogi drgały nerwowo niemal przez cały czas, kiedy wpatrywał się w leżące przed nim dokumenty, z których nie przeczytał nawet zdania.

Mycroft wyjechał z kraju na prawie cały miesiąc, doprowadzając tym inspektora niemal do obłędu. To był najdłuższy okres, kiedy byli od siebie oddzieleni, odkąd zaczęli się oficjalnie spotykać. Strasznie za nim tęsknił, chociaż rozmawiali przez telefon przynajmniej co drugą noc, ale to nie było to samo. Dlatego też był pewien, że dziś wieczorem po zjedzeniu kolacji, wcale nie będą spać. Szczerze mówiąc, wspólna kolacja była ostatnią rzeczą, na której mu zależało. Greg siedział tam, w swoim biurze, gryząc czubek długopisu, starając się zignorować erekcję, która pojawiła się, kiedy wciąż myślał o tym, co będzie robił wspólnie z Mycroftem dzisiejszego wieczoru.

Nie… nie mógł czekać do nocy. Niestety nie było mowy, żeby wyszedł z biura i odwiedził swojego kochanka. Sally złapała paskudnego wirusa i nie była w stanie przyjść do pracy, więc był pogrzebany pod swoimi obowiązkami jak i jej. Utknął przy biurku, aż w końcu będzie mógł odejść późnym wieczorem. Wzdychając, wstał i podszedł, by zamknąć żaluzje oraz drzwi do swojego biura, wpadając na pewien pomysł. Kiedy usiadł, chwycił komórkę i wysłał wiadomość.

Co masz teraz na sobie? – GL

Oparł się o oparcie krzesła z rozsuniętymi nogami, czekając na odpowiedź. Jego wolna ręka spoczywała na brzuchu, gdzie z roztargnieniem bawił się guzikiem od spodni.

Garnitur, Gregory. Czemu pytasz? – MH

Nie mogę się doczekać wieczoru. Pragnę cię. Zadzwonisz? – GL

Jestem na spotkaniu – MH

Greg prychnął i będąc bezwstydnym, zrobił zdjęcie swojego odzianego krocza i jego oczywistej erekcji.

To twoja wina. Pomóż mi się tym zająć. Proszę. – GL

Uśmiechnął się triumfalnie, gdy po chwili jego telefon zaczął dzwonić z imieniem swojego partnera wyświetlającym się na ekranie. Podniósł komórkę do ucha, jednocześnie rozpinając guzik w swoich spodniach.

— Cieszę się, że zadzwoniłeś — szepnął głębokim tonem, zanim Mycroft przemówił. Po drugiej stronie linii były słyszalne małe, ciężkie oddechy.

— Drogi Panie, Gregory — powiedział Mycroft swoim normalnym, jedwabistym głosem. — Wygląda na to, że masz spory problem.

—Mmm. To prawda. Pomożesz mi z tym? — poprosił błagalnie.

— Czy prosisz mnie o seks przez telefon, kochanie? — odpowiedział pytaniem, chociaż Mycroft obniżył swój głos w ten niebezpieczny, seksowny sposób, który dowodził tego, że mimo wszystkiego, zamierzał mu pomóc.

— Tak — westchnął Greg. — Rozpiąłem rozporek.

— Dotknij się — rozkazał Mycroft, a Greg chętnie wykonał polecenie.

Westchnął, obejmując członka dłonią, poruszając nią powolnymi, niewielkimi ruchami. Opuścił głowę, opierając się o oparcie krzesła, będąc bardzo zachęcany przez jedwabiste słowa na drugiej linii.

Mycroft zaczął opisywać bardzo niestosowne rzeczy, które podsycało gorące podniecenie Grega, które odczuwał głęboko we wnętrznościach. Zaczął cicho dyszeć, głaszcząc się i drażniąc, gdy wyobrażał sobie, jak jego ręka zostanie dziś wieczorem zastąpiona przez dłoń partnera.

— Jesteś blisko — mruknął Mycroft po paru minutach.

Greg wstrzymał oddech, a jego tempo poruszania dłonią straciło rytm, zanim spróbował odzyskać kontrolę.

— Tak — westchnął, przygryzając wargę.

— Dojdź dla mnie, Gregory.

Greg otworzył szeroko oczy i puścił telefon, umieszczając go między uchem a ramieniem. Wolną teraz ręką, pośpiesznie chwycił mały stos serwetek, które przyniósł ze sobą z kawiarni, przewracając przy tym pusty kubek i zrzucając niektóre dokumenty na podłogę. Usłyszenie, jak Mycroft wypowiada te słowa, doprowadziło go niemal do finału i ledwie przyciągnął do siebie serwetki, gdy pochłonął go orgazm. Jęknął cicho, drżąc i dysząc ciężko. Przełknął głośno, gdy opary euforii schodziło z niego. Spoglądając w dół, z dumą zauważył, że żaden ślad jego rozkoszy nie trafił na jego ubranie, więc nikt nie będzie wiedział, co robił w zaciszu swojego biura.

— Mmmmm, Myc — westchnął, rozluźniając się. Mycroft zaśmiał się cicho.

— Do zobaczenia wieczorem, Gregory.

Rozległo się kliknięcie oznaczające koniec połączenia, zanim któryś z nich się pożegnał, ale nie przeszkadzało to Gregowi. Odłożył komórkę na biurko, zamykając ponownie oczy i opadając na krzesło z największym uśmiechem na twarzy.

— Nie mogę się doczekać — mruknął do siebie, czując się już o wiele lepiej.

Chapter Text

Chapter Text

Mycroft zawsze spał w piżamie. To nie było nic niezwykłego. Greg znał wielu ludzi, którzy spali w piżamie. Po prostu nie był jednym z nich. Co najwyżej spał w spodniach od piżamy, choć dość często spał nago. Tak było mu po prostu wygodniej. Zatem życie z partnerem, który był zdecydowanie przeciwny temu, było interesującą adaptacją do tego.

Kiedy Mycroft się przebierał, to nigdy nie zrobił tego przed Gregiem. Zawsze albo chodził do łazienki dołączonej do ich sypialni, albo stawał za japońskim parawanem, który stał w kącie pokoju. Mycroft Holmes był oczywiście człowiekiem swoich przyzwyczajeń, więc inspektor nic na początku nie powiedział. Ale ich dwójka była zaangażowana seksualnie, więc to nie było tak, jakby nie widział nago młodszego mężczyzny. Nawet po ich aktach seksualnych Mycroft z trudem zatrzymywał się, by z nim się poprzytulać, zanim nie wszedł do łazienki i nie ubrał się.

Wreszcie, pewnej nocy, gdy leżał w łóżku w rozkosznej mgiełce po przeżyciu orgazmu, nie mógł się powstrzymać przed poruszeniem tego tematu. Patrzył ospale, jak Mycroft wstaje z łóżka i zaczyna iść w stronę łazienki.

— Dlaczego nigdy nie zostajesz? — zawołał za nim cicho, powodując, że polityk zawahał się i zerknął na niego przez ramię.

Greg oczywiście nie przejmował się tą sytuacją. Nic w tym go nie uraziło ani nie sprawiło, że pomyślał, że między nimi istnieje jakiś problem. Był po prostu autentycznie zdezorientowany.

— Przepraszam, Gregory. Mam nadzieję, że nie jesteś obrażony, ponieważ nie taka była moja intencja — powiedział Mycroft, zamiast odpowiedzieć na pytanie.

Obrócił się nieco w stronę łóżka i przytulił swoje ubrania bliżej do ciała.

— Nie przepraszaj, Myc. — Uśmiechnął się, podpierając się na ramionach i potrząsając głową. — Jestem po prostu ciekawy.

— Nie jestem przyzwyczajony do bycia nagim dłużej niż to konieczne.

W tej wypowiedzi rozbrzmiało pewne wahanie, co sprawiło, że Greg chciał odkryć, co za tym stoi. Nigdy tak naprawdę nie widział, żeby Mycroft czuł się w jakieś sprawie nieswojo, a jednak tak było w tej chwili. Greg wyciągnął rękę.

— Chodź tutaj — poprosił czule. Jasnoniebieskie oczy skupiły się na oferowanej dłoni, ale Mycroft się nie poruszył. Greg pomachał palcami. — Proszę?

Zajęło to chwilę, ale Mycroft w końcu się zgodził i podszedł do niego. Wszedł na łóżko, zajmując na nim miejsce i kładąc swoje ubrania niedaleko na podłodze. Uśmiechając się, Greg uniósł rękę, by pociągnął go bliżej i owinąć swoje ramiona wokół młodszego mężczyzny. Pocałował delikatnie czoło Mycrofta, biorąc głęboki oddech.

— Przytulanki po seksie są jednymi z najlepszych rodzajów przytuleń — wymamrotał przy skórze Mycrofta. — Powinieneś kiedyś spróbować.

— Powinienem? — zapytał Mycroft, jego ton sugerował pytanie, ale Greg nie musiał tego widzieć, aby wiedzieć, że się uśmiechał.

Jednak ciało starszego z braci Holmes było mniej napięte niż wcześniej, dlatego uznał to za zwycięstwo. Greg pochylił głowę na bok, powoli przesuwając dłonią po plecach partnera i pocałował go w blade ramię. Westchnął cicho, zanim jego wzrok nie przyciągnęło coś, czego wcześniej tak naprawdę nie zauważył. Ramiona, szyja i plecy Mycrofta były pokryte piegami. Patrzył na nie, mrugając, całkowicie zafascynowany.

— Jak… jak nigdy wcześniej tego nie zauważyłem? — Wyszeptał, podnosząc rękę, by prześledzić szeroką gamę plam biegnących po skórze partnera. Mycroft natychmiast zesztywniał przeciwko niemu i próbował się odsunąć. Greg zmarszczył brwi. — Myc?

Lestrade próbował spojrzeć na twarz swojego kochanka, ale wydawało, że Mycroft unikał tego za wszelką cenę. Dlaczego najbardziej pewny siebie człowiek w całej Anglii unikał jego wzroku? Poruszył się, zmieniając pozycję i kładąc dłoń pod brodę kochanka, aby unieść mu głowę, by mogli na siebie spojrzeć. Policzki Mycrofta były zarumienione. Czyżby był zawstydzony?

— Myc, o co chodzi? To tylko piegi, kochanie. Sam mam kilka.

— Właśnie o to chodzi, Gregory. Masz kilka. Ich ilość na mnie jest absurdalna.

Mycroft zirytowany, usiadł, odwracając się, by ukryć swoje oblicze przed Gregiem. Starszy mężczyzna tylko wpatrywał się w jego plecy, znów podziwiając omawiane piegi i zgarbione ramiona Mycrofta. To było naprawdę zaskakujące, jak niepewny był swojego ciała. Greg nigdy w życiu nie znał bardziej seksownego mężczyzny. Dlatego też, przesuwając się, również usiadł i objął kochanka, opierając brodę na jego ramieniu.

— Z pewnością nie są absurdalne — odparł. — Są cudowne. Tak jak i ty, Mycroft. Kocham je.

Mycroft prychnął, przewracając oczami. Uśmiechając się, Greg zaczął delikatnie całować go w ramię.

— Co robisz? — zapytał cicho Mycroft.

— To oczywiste, całuję twoje piegi — powiedział, a w powietrzu rozbrzmiewało niewypowiedziane „głupku”. — Mówiłem ci, że je kocham. I chcę spędzić resztę życia, całując je, więc teraz zaczynam. Nie wstydź się, Myc. Nie ma potrzeby.

Powoli Mycroft znowu się rozluźnił. Pocałunki pomogły. Wreszcie zadał pytanie, które sprawiło, że serce Grega zaśpiewało z radości.

— Czy… chciałbyś dołączyć do mnie pod prysznicem, Gregory?

Nigdy nie wzięli razem prysznica. Greg fantazjował na ten temat od wieków.

— Boże, tak — westchnął, niecierpliwie wstając z łóżka i idąc za młodszym mężczyzną do łazienki.

Chapter Text

Kiedy Greg Lestrade coś robił, to nigdy nie robił tego połowicznie. Było to częścią jego uroku, a przynajmniej tak sobie wmawiał. Przez lata dzięki temu stale osiągał dobre wyniki, więc po co miałby to teraz zmieniać? Zastanawiał się nad tym, przeglądając w umyśle listę kontrolną, spacerując bez celu po kuchni Mycrofta.

To były ich wspólne pierwsze Walentynki. Chciał, żeby był to wyjątkowy dzień. Jego partner oczywiście nic nie mówił na temat tego dnia, a Greg tak naprawdę tego nie planował. Podejrzewał, że każde Walentynki, które miały miejsce za życia Mycrofta Holmesa, były dla polityka jedynie kolejnym dniem. Właśnie dlatego Greg chciał, aby te były wyjątkowe. Chociaż niekoniecznie popierał to popkulturowe, masowe konsumenckie spojrzenie na to święto, to nadal uważał, że był to dobry dzień, aby sprawić, by twoja druga połówka poczuła się naprawdę kochana.

Mycroft za niedługo miał wrócić z biura do domu, a jeśli Greg wszystko przygotuje w odpowiednim momencie, kolacja będzie prawie gotowa, gdy młodszy mężczyzna przekroczy próg mieszkania. Miał przynajmniej taką nadzieję. Przygotował jedzenie, aranżację kwiatową, którą zamówił, przejrzał potencjalne opcje muzyczne, zapalił świece w jadalni, sypialni oraz wyjął zapasy środków do kąpieli, które kupił wcześniej w tym tygodniu. Przypuszczał, że w większości było to trochę banalne, ale go to nie obchodziło.

Tak jak planował, usłyszał, jak frontowe drzwi otwierają się, gdy minutnik odliczał ostatnie dziesięć minut. Uśmiechając się szeroko, zdjął fartuch, który miał na sobie (głównie po to, by nie dopuścić do tego, aby nie pobrudzić swojego starannie wybranego stroju) i poszedł przywitać Mycrofta przy drzwiach.

— Witaj w domu, Myc.

Greg uśmiechnął się szeroko, obejmując w talii młodszego mężczyznę, przyciągając go do siebie, by go pocałować. Praktycznie czuł, jak brwi Mycrofta uniosły się ze zdziwienia, nawet gdy się całowali, a jego ramiona objęły inspektora.

— Czemu zawdzięczam przyjemność w postaci twojej osoby, po tym jak wróciłem do domu? — zapytał Mycroft, gdy z uśmiechami odsunęli się od siebie. Potem lekko przechylił głowę i pociągnął nosem. — Gotujesz?

— Tak — potwierdził Greg ze skinieniem głowy. Pochylając się, pocałował ponownie partnera. — Dziś wieczorem będę cię rozpieszczał. Chodź.

Chwytając się za ręce, weszli do jadalni, gdzie spojrzenie Mycrofta natychmiast skierowało się na kwiaty stojące pośrodku stołu.

— Co to jest…? — zaczął, przerywając, gdy wpatrywał się w nie uważnie. — Po co to wszystko?

— Dziś są Walentynki, kochanie. — Greg uśmiechnął się. — Stąd to wszystko. A teraz usiądź. Kolacja jest prawie gotowa.

Pocałował Mycrofta w czoło, gdy mężczyzna usiadł, i poszedł przełożyć jedzenie na talerze. Przez większość posiłku siedzieli w komfortowej ciszy, racząc się winem, jedząc swoje porcje, a także deser (przy którym Mycroft zaczął protestować, ale Greg był bardzo przekonywujący, a jęki uznania wydawane przez polityka podczas jedzenia deseru były po prostu grzeszne).

Po obiedzie przenieśli się na kanapę, całowali się, dotykali, a później przytulali. Greg nie pozwolił jednak, aby zostali na niej zbyt długo, ponieważ jeszcze nie zakończył tego wieczoru. W końcu odsunął się i poszedł do łazienki, aby przygotować kąpiel. Z bąbelkami. I świecami. I z większą ilością wina. Gdy wprowadził Mycrofta do łazienki, młodszy mężczyzna spojrzał na to wszystko i nie mógł powstrzymać westchnienia.

— Szczerze mówiąc, najdroższy, nie musiałeś… — Mycroft zaczął protestować, chociaż uśmiechał się.

Greg wyszczerzył się szeroko, rozpinając jego koszulę i całując bladą pierś, która została odkryta.

— Rozpieszczam cię. Wejdź do wanny.

Po rozebraniu się obaj mężczyźni weszli razem do kąpieli, Greg siedział na jednym końcu, a Mycroft przed nim, opierając się o niego z radosnym westchnieniem. Nadszedł czas na więcej przytulania, dotykania i trochę bardziej intensywnej gry wstępnej (bo naprawdę ciężko było tego nie robić, gdy kąpali się razem). Bawili się pianą, tworząc różne kształty na twarzy i ramionach, śmiejąc się z siebie nawzajem radośnie. Trudno było uwierzyć, że mają po czterdzieści lat. Greg, po prostu musiał zatrzymać i spojrzeć z miłością na Mycrofta, który śmiał się z niego.Robił to tak cudownie i szczerze, że był to widok zapierający dech w piersiach. Sposób, w jaki jego twarz rozpromieniła się i to jak grzbiet jego nosa zmarszczył się, a w kącikach oczu pojawiły się zmarszczki… Wspaniały. A Greg miał szczęście bycia tego świadkiem.

Powiedzenie, że kochali się tamtej nocy, było ogromnym niedopowiedzeniem. Greg czcił każdy centymetr ciała Mycrofta. Jasne, polityk patrzył na niego z niedowierzaniem na widok kolejnych świec i płatków róż na łóżku (na litość Boską, dobra, Greg trochę przesadził), ale wiedział, że Mycroft potajemnie cieszył się każdą sekundą. Kochali się i był to powolny i wspaniały akt, gdy razem osiągnęli rozkosz i opadli na łóżko, dysząc ciężko i chwytając się nawzajem, jakby ich życie zależało od tego.

Greg był zakochany. Nie, żeby nie wiedział o tym wcześniej, ale wtedy, gdy leżeli obok siebie, trzymając się za ręce i całując się czule, szepcząc do siebie nic znaczącego, śmiejąc się jeszcze bardziej, znów sobie to uświadomił. Miał zamiar spędzić resztę życia z tym mężczyzną. Po prostu to wiedział.

— Szczęśliwych pierwszych wspólnie spędzonych Walentynek — wyszeptał, gdy zaczął zasypiać.

Mycroft zamruczał słodko, odwracając głowę, by otrzeć swoim nosem o jego.

— Pierwszych z wielu — odpowiedział, pochylając się, by pocałować Gregory’ego, gdy powoli zapadał sen w ramionach partnera.

Chapter Text

Zainteresowania Mycrofta Holmesa zawsze dotyczyły jego młodszego brata. Zawsze tak było i zawsze tak będzie. W końcu bardzo się o niego troszczył. Nawet w późniejszych latach, gdy ich związek był napięty tak jak teraz, jego zainteresowanie młodszym rodzeństwem nigdy nie osłabło. Zawsze obserwował Sherlocka, upewniał się, że szedł przez życie jak najmniej wyboistą drogą. Bez względu na metody, bez względu na przyczynę, ważne dla niego było, żeby opiekować się Sherlockiem.

Kiedy John Watson wyprowadził się z 221B, znalazł drugą połówkę i związał się węzłem małżeńskim (tak jakby), trzeba było powziąć pewne kroki. John był dla Sherlocka pewnego rodzaju kołem ratunkowym, coś, co Mycroft od czasu do czasu mógł dostrzec, ale i tak całkowicie go zaskoczyło. Jednak to się skończyło. Oczywiście, lekarz starał się, aby ich relacje pozostały bez zmian, ale wszyscy widzieli, że nie będą one takie same. Każdy, kto wierzył inaczej, sam siebie oszukiwał.

Plan był dość łatwy. Poprzez szereg wydarzeń i zbrodni (których nie popełnił żaden z jego pracowników, ale w Londynie dość łatwo było znaleźć przestępstwa), Mycroft poprosił Sherlocka, by ponownie zaczął ściśle współpracować z inspektorem Gregory’m Lestrade. Starszy mężczyzna był oczywistym wyborem, ponieważ znał historię rodzinną Holmesów. Lestrade znał Sherlocka i Mycrofta znacznie dłużej niż John Watson. Ponadto miał do czynienia z Sherlockiem, gdy ten był w najgorszym stanie. I pomógł mu rzucić destrukcyjny nałóg narkotykowy. Tak, to była najbardziej logiczna ścieżka do podjęcia.

Zadziałało. W pewnym stopniu. Lestrade nie osiągnął jednak poziomu, który miał John. Nie poszli wspólnie na obiad. Nie zamieszkali razem, choć Mycroft nie spodziewał się czegoś tak drastycznego. Chociaż pracując nad sprawami, spędzili ze sobą trochę więcej czasu. Zwykle na Baker Street. Nie, żeby Sherlock chciałby pracować gdziekolwiek indziej.

Poruszali się jednak powoli do przodu. To powinno być frustrujące dla starszego Holmesa, który był przyzwyczajony do uzyskiwania wyników przy znacznie szybszym tempie, ale… tak nie było. Stwierdził, że tak naprawdę była to ulga. W swoich planach zbliżenia ich do siebie i obserwowania, jak spędzają ze sobą więcej czasu, zaczął odczuwać coś niezwykłego. Był zazdrosny. Początkowo drwił z tego pomysłu, ale nie, zdecydowanie był zazdrosny.

Jednak jego zazdrość nie dotyczyła Lestrade. Nie, był zazdrosny o Sherlocka. Oto on, starający się zbliżyć swojego brata i inspektora do siebie, podczas gdy w rzeczywistości chciał mieć szansę bycia bliżej tego inspektora. Mycroft zawsze doceniał atrakcyjność mężczyzny, a nawet był pod wrażeniem niektórych jego metod i wyników, ale nigdy nie spodziewał się tego rodzaju emocjonalnego przywiązania.

Oczywiście, kiedy Mycroft Holmes postanowił coś zrobić, doprowadzał sprawę do końca. W ten sposób znalazł się na Baker Street, opierając się o parasol, zanim nie wszedł do środka i zaczął wspinać się po schodach. Z drugiej strony, miał akta sprawy, powód dla którego się pojawił, gdyby obaj mężczyźni byli w środku. Sherlock natychmiast przejrzy jego kłamstwo. To jednak nie miało znaczenia.

Dwie głowy uniosły się, gdy wszedł do mieszkania i odchrząknął. Lestrade spojrzał na niego ze zmieszaniem połączonym z czymś, co zawsze się ujawniało, gdy inspektor na niego patrzył. To było wrażenie, którego Mycroft jeszcze nie miał czasu przeanalizować, co było irytujące. Nigdy nie wydawało się trwać wystarczająco długo i wyglądało na to, że pojawiało się tylko wtedy, gdy był jego odbiorcą. Sherlock jak zawsze miał neutralny wyraz twarzy. Bystre niebieskie oczy ujrzały teczkę i młodszy z braci Holmes westchnął z wyczerpaniem, wstając.

— Nie trzeba było tego przynosić — wycedził, machając rękę. — Idę opracować eksperyment.

Sherlock odwrócił się i skierował się do swojej sypialni.

— Sherlock, a co z…

Lestrade zaczął protestować, ale został uciszony przez trzask drzwi. Mycroft uśmiechnął się lekko. Będzie musiał wymyślić sposób, by podziękować swemu drogiemu bratu.

— Inspektorze — przywitał się.

Uwaga starszego mężczyzny skupiła się na nim, tak jak powinno być. Tak, jak powinno być to od samego początku.

— Pan Holmes. — Przywitał go, wstając.

Obaj zawsze wydawali się wracać do formalności. Mycroft odłożył folder i zrobił krok do przodu. Miał dość odkładania rzeczy na później. Te miesiące prób zbliżenia Sherlocka do Lestrade pozbawiły go cierpliwości, pozostawiając go gotowym do uzyskania właściwych rezultatów.

— Chodź ze mną na obiad — powiedział, wyciągając dłoń i kładąc smukły palce pod niechlujną brodę Lestrade’a.

Brązowe oczy otworzyły się szeroko, a pełne wargi rozchyliły się. Mycroft zaczął się gapić. Chciał wziąć dolną wargę mężczyzny między zęby i przygryźć ją zaborczo.

— Ja, um… — Lestrade zerknął w kierunku drzwi do sypialni. Mycroft obrócił jego głowę w swoją stronę, by inspektor znów skupił na nim wzrok.

— To nie było takiego typu zaproszenie, Gregory. Pójdziemy na obiad. Wydaje mi się, że czekałeś na to tak długo jak ja. Bardzo chciałbym zaprosić cię na obiad. Na początek.

Jego głos był jedwabisty, gorący i zachęcający. Źrenice Lestrade rozszerzyły się w odpowiedzi. Mycroft uśmiechnął się zwycięsko.

— Cóż — powiedział inspektor, odchrząkając i wyciągając rękę, by chwycić jedwabny krawat Mycrofta. — Na co więc czekasz?

Chapter Text

— Dawaj, Arsenal, strzelaj tego cholernego gola! — krzyczał Greg, z frustracją wyrzucając ręce w powietrze.

Wzdychając z irytacją, opadł na kanapę i przeczesał swoje srebrzyste włosy. Przez chwilę milczał, wpatrując się w ekran telewizora, po czym jęknął na coś, co się wydarzyło.

— Nie słyszą cię, najdroższy — skomentował po chwili Mycroft.

Polityk był rozciągnięty na całej długości kanapy. Jego długie nogi były owinięte wokół partnera i na jego kolanach. Na nich spoczywał laptop, na którym pisał. Żaden z nich nie musiał dzisiaj wychodzić do pracy, więc postanowili spędzić wspólnie dzień (coś, co niestety rzadko im się przytrafiało). Oczywiście ulubiona drużyna Grega miała tego samego dnia mecz turniejowy, który inspektor bardzo chciał obejrzeć. Mycroft, który nie przejmował się sportem, postanowił nie brać w tym udziału, ale nadal przebywać przy swoim partnerze. Nawet jeśli hałaśliwe zachowanie mężczyzny prawie zmusiło go do przemyślenia tej decyzji.

— Popełniają głupie błędy — jęknął Greg, a jego głowa opadła do tyłu z frustracji.

Naprawdę uwielbiał Arsenal. Ale ciężko było być jego fanem. Sporo… przegrywali. Ten sezon był ekscytujący, ponieważ radzili sobie tak dobrze, oprócz kilku słabych meczów z Liverpoolem. A teraz na meczu pucharowym dali się zdominować na boisku. Greg był ubrany w swój ekwipunek fana: miał na sobie koszulkę zespołu, czerwone skarpetki, a z szyi zwisał luźno czerwono-biały szalik.

— Mogą tak łatwo wygrać, więc denerwujące jest, że tak cholernie to psują.

Mycroft słuchał go z połowiczną uwagą. Troszczył się o starszego mężczyznę, ale nie dbał o jego hobby. Wciąż nucił, gdy było to stosowne, wracając do pisania. Był to ich dzień wolny, dlatego postanowił nie nosić trzyczęściowego garnituru. Zamiast tego miał na sobie tylko swoje spodnie i białą koszulę, której trzy pierwsze guziki były rozpięte. Oczywiście rozpięte zostały dziś rano przez Grega podczas ich psotnej części drażnienia się nawzajem. Coś, co Mycroft chciałby teraz powtórzyć, choćby po to, by odwrócić uwagę partnera od pozornie niepokojącego pojedynku między drużynami.

Ostatni kwadrans pierwszej połowy meczu spędził ze sfrustrowanym i podrażnionym Gregory’m. W połowie meczu ogłoszono przerwę i starszy mężczyzna wstał, by wziąć sobie piwo. Będąc w kuchni postanowił zrobić też herbatę i przyniósł ją z powrotem do salonu, podając ją Mycroftowi, który na chwilę odłożył swój laptop.

— Dziękuję, Gregory. — Młodszy mężczyzna uśmiechnął się szczerze, po czym wypił łyk ofiarowanego napoju, nucąc pod nosem.

Greg uśmiechnął się z uwielbieniem, pijąc swoje piwo. Po chwili, gdy zajął z powrotem swoje miejsce, nogi Mycrofta powróciły do swojego wcześniejszego ułożenia na jego kolanach. Wolną ręką Greg zaczął lekko masować jedną z nich.

— Cieszę się, że jesteś tu ze mną. Dziękuję. Wiem, że nie interesujesz się piłką nożną. — Uśmiechnął się Greg, z czułością ściskając goleń Mycrofta.

— Tak, ale troszczę się o ciebie i o to, by być przy tobie. Postanowiłem być przy tobie tego dnia, jeśli będzie to możliwe.

— Mógłbym nauczyć cię zasad gry.

— Jestem w pełni świadom mechaniki tej gry — skomentował Mycroft, unosząc brew. — Po prostu nie dbam o to na tyle, by wzbudziło moje zainteresowanie.

Przeszywające spojrzenie jasnoniebieskich oczu przesunęło się po sylwetce Grega, powodując, że starszy mężczyzna zarumienił się nieco na tę uwagę. Na twarzy Mycrofta zaczął pojawiać się uśmieszek, który Greg znał aż za dobrze. Polityk mrugnął do niego.

— Jednakże coś innego przykułoby całkiem ładnie moją uwagę — powiedział, odkładając laptopa i filiżankę herbaty na podłogę.

Usiadł prosto, przesuwając się i wczołgując się na kolana Grega, siadając na nim okrakiem. Pochylił się i namiętnie pocałował swojego partnera. Pocałunek został zwrócony, nawet jeśli był to nieco opóźnione z powodu zaskoczenia ze strony Grega. Po chwili inspektor chwycił mocno wolną ręką koszulę Mycrofta. Po pewnym czasie polityk zaczął poruszać biodrami w tył i przód, tworząc między nimi tarcie, które sprawiło, że Greg przerwał pocałunek, z trudem łapiąc powietrze.

— Chryste — jęknął, znów odchylając głowę do tyłu i opierając ją na kanapie (choć tym razem ze znacznie lepszego powodu).

Mycroft uznał to za zaproszenie, aby zacząć całować odsłonięta szyję. Greg jęknął lekko, gdy otrzymał małe ukąszenie, przez co sam zagryzł dolną wargę.

Po kilku minutach mecz został wznowiony. Mycroft wyprostował się, wpatrując się w Grega, po czym zszedł z niego i wrócił do swojej wcześniejszego miejsca. Ponownie podniósł laptopa i wznowił swoją pracą, jakby jeszcze przed chwilą nie dokuczali sobie i nie ocierali się o siebie, jak napalone nastolatki. Gregowi zajęło kilka niespokojnych minut, by powstrzymać swoje podniecenie. Ten czas poświęcił na gapienie się na nieprzyzwoitego mężczyznę, w którym był tak zakochany, zanim w końcu jego uwaga skupiła się po raz kolejny na rozgrywanym meczu.

Przeklinał, wiwatował i pił piwo. A Mycroft, aż do końca meczu, siedział obok niego, z nieschodzącym małym, pełnym zadowolenia uśmiechem.

Chapter Text

— Po prostu nie rozumiem, jak możesz to jeść — westchnął Mycroft, uważnie wpatrując się w talerz Grega.

Starszy mężczyzna spojrzał na niego, a później, wciąż trzymając frytkę w dłoni, wzruszył ramionami.

— Ryba z frytkami jest przepyszna, Myc. Zrozumiałbyś to, gdybyś rzeczywiście ją spróbował — odparł, wskazując frytką na polityka, po czym włożył ją do ust i zaczął przeżuwać.

Mycroft potrząsnął głową, podnosząc filiżankę herbaty i popijając ją delikatnie. Obaj byli w stanie odejść od swoich biurek, aby zjeść wspólnie lunch. Poszli do małej knajpki w pobliżu New Scotland Yardu, który miał najlepszą rybę z frytkami w całej okolicy. Greg zamawiał to za każdym razem, kiedy tu przychodzili. Nic dziwnego, że Mycroft prosił jedynie o herbatę i nic więcej.

— Mówiłem ci, że nie musisz się odchudzać — powiedział po chwili Greg, odchylając się na swoim krześle. — Nie jesz.

— Nie prawda — odpowiedział Mycroft, obracając filiżankę w dłoniach, obserwując ją z roztargnieniem. Westchnął cicho. — Chciałem tylko cieszyć się twoim towarzystwem. Nie jestem głodny.

— Nie oznacza to, że nie powinieneś spróbować czegoś zjeść. Co do licha jest z wami Holmesami? Przecież wiesz, że jedzenie nie jest wrogiem dla waszych ciał.

— Nie jestem, aż tak ekstremalny jak Sherlock — zaśmiał się lekko Mycroft. — Po prostu nie jestem głodny.

Greg potrząsnął głową i westchnął. Zjadł jeszcze kilka frytek, a następnie kawałek ryby. Obaj cieszyli się swoim towarzystwem w wygodnej ciszy. Było to coś, co mogli robić dość często, czy to gdzieś na mieście, kiedy jedli czy to w domu leżąc na kanapie. Po pewnym czasie Greg postanowił wrócić jednak do omawianego tematu.

— Mówiłem poważnie o zamówieniu czegoś dla ciebie — powiedział, wskazując na swoje jedzenie.

Mycroft westchnął.

— Nawet gdybym był głodny, najdroższy Gregory, to nie mam ochoty jeść ryby z frytkami — powiedział, rzucając mu przeszywające spojrzenie.

Greg był jednak upartym mężczyzną. Wstał i zrobił to, czym mu groził. Zamówił kolejną porcję ryby z frytkami dla swojego partnera. Nigdy wcześniej nie udało mu się nakłonić Mycrofta do jedzenia, ale to nie było tak obrzydliwe, jak polityk sądził. Greg jadł to przez całe życie i nie zaszkodziło mu. W końcu nadszedł ten dzień. Był zdeterminowany nakarmić Mycrofta rybą z frytkami. Chciał, żeby ją zjadł.

Usiadł i położył talerz przed Mycroftem, który ostrożnie przyjrzał się jego zawartości.

— Dalej — powiedział Greg, machając w stronę talerza, gdy młodszy mężczyzna wciąż wpatrywał się w jedzenie, jakby miało go otruć. Skrzyżował ręce na piersi i w geście upartości przechylił brodę. — Nie pozwolę ci odejść, dopóki nie spróbujesz, Myc. Daj spokój. Zrobisz to dla mnie? To naprawdę nie jest takie złe, jak uważasz.

Mycroft spojrzał na swojego partnera, tylko po to, by zagubić się w tych dużych brązowych oczach, którym zawsze było tak ciężko odmówić. Z pewnością była to diabelska taktyka. Z westchnieniem, ramiona Mycrofta opadły, a sam mężczyzna skinął głową. Greg wyszczerzył zęby w uśmiechu, patrząc, jak polityk sięgnął po leżące obok sztućce. Jego uśmiech nieznacznie zachwiał się i zamrugał.

— Co… robisz? — zapytał, gdy Mycroft podniósł widelec.

— To o co poprosiłeś — powiedział Mycroft, patrząc na niego.

— Tym? — kontynuował Greg, wpatrując się w widelec w jego dłoni. Mycroft również spojrzał na sztućce.

— Oczywiście — powiedział z wahanie. — Czym jeszcze miałbym jeść?

Greg podniósł rękę, by zakryć usta. Po chwili jednak nie mógł się powstrzymać i zaczął się śmiać. Mycroft westchnął, wyraźnie zirytowany starszym mężczyzną i mocno odstawił widelec na stół.

— Myc, kochanie, nie. To się je rękoma, kochanie — powiedział między napadami śmiechu.

— Rękoma? Dobry Panie, nie. Nie te tłuste rzeczy.

— Mówię ci, to nie jest takie złe. Zwłaszcza tutaj. Teraz proszę, odłóż widelec i po prostu zjedz.

Mycroft był wyraźnie zirytowany. Gdyby był kotem, to nastroszyłby futro, wpatrując się w niego przez całą tę sytuację. Ostatecznie jednak odłożył widelec i oparł nadgarstki na stole przed sobą, gdy znów wpatrywał się w jedzenie. Greg opanował śmiech i czekał cierpliwie.

W końcu Mycroft wyciągnął rękę i złapał kawałek ryby. Uniósł go, nadal badając go przeszywającym wzrokiem, zanim wreszcie go ugryzł. Jego twarz była pusta i nie wydał żadnego dźwięku, żując, jeszcze raz gryząc, a potem wkładając do ust końcówkę porcji. Potem zrobił to samo z frytką.

— I? — zapytał po chwili Greg. Mycroft sięgnął po serwetkę i wytarł nią dłoń, wzdychając.

— To… nie było takie straszne — przyznał, zaciskając usta w cienką linię. Greg uśmiechnął się.

— Mówiłem.

Chapter Text

Zwykle za każdym razem, kiedy Greg kończył pracę, wracał do domu i albo kładł się wygodnie z Mycroftem na kanapie, albo czekał, aż Mycroft wróci do domu, aby mogli razem zwinąć się na wcześniej wspomnianym meblu. Chodziło o to, że zawsze chętnie wracał do domu. To było coś, co ponownie zaczął czuć po randce z Mycroftem i po przeprowadzce do wspólnego domu po roku od tej randki. Wyszedł z obskurnej, przygnębiającej, pustej kawalerki i zamieszkał z mężczyzną, w którym się zakochał po uszy.

Tego dnia Greg nie poszedł prosto do domu. Zamiast tego skierował się do pubu, do którego często chodził. Usiadł przy barze, wyciszył komórkę i zamówił piwo. W ciszy wypił kufel alkoholu. Telewizor nad barem transmitował mecz piłkarski, ale jego spojrzenie nigdy nie skierowało się na odbiornik. Wzrok miał wbity w blat baru i w kufel, stojący między jego rękami. Minęła chwila, potem druga i kolejna, zanim wezwał barmana, by zapłacić. Wciąż był w dziwnym nastroju i nadal się trząsł, ale wiedział, że powinien iść już do domu. Gdyby został, kontynuowałby picie, a potem byłby pijany i próbował złapać taksówkę, by wrócić do mieszkania.

Westchnął, całe jego ciało było ospałe i wyczerpane, kiedy wszedł do domu, który dzielił z Mycroftem. Praktycznie rzucił swój płaszcz na wieszak, zamiast powiesić go normalnie, ściągnął buty i ruszył korytarzem. Nie poszedł do salonu. Odwrócił się i wszedł po schodach, a potem do sypialni. Bez słowa zdjął marynarkę, koszulę i spodnie. W samych majtkach opadł na łóżko i wtulił twarz w poduszkę Mycrofta.

— Gregory? — zabrzmiał spokojny, zaciekawiony głos.

Greg poruszył się, zdając sobie sprawę, że zasnął. Która była godzina? Wzdychając, poruszył się, by usiąść, przecierając oczy i wpatrując się w kołdrę na łóżku. Chwilę później usłyszał dokładniej kroki zbliżającego się do sypialni mężczyzny.

— Gregory, co się stało?

Uśmiech, który posłał mu Greg był pozbawiony entuzjazmu. Oczywiście Mycroft mógł od razu stwierdzić, że coś było nie tak. Partner Lestrade był taki genialny. Greg nigdy nie był w stanie niczego przed nim ukryć. Nie, żeby kiedykolwiek chciał. Kiedy jednak spojrzał na swojego kochanka, wszystko, co powstrzymywał do tej pory, zawaliło się na niego niczym lawina. Jego determinacja zniknęła. Czuł się upokorzony, gdy gorące, kłujące uczucie w środku, powoli docierało do jego oczu, a wzrok zamazał się trochę z powodu łez, które nie chciały popłynąć.

Mycroft natychmiast położył się u boku Grega na łóżku. Smukłe ramiona owinęły się wokół starszego mężczyzny, przyciągając go do pocałunku. Spiczasty nos polityka zagrzebał się w srebrzystych pasmach, tych samych, które gładził z miłością. Greg drżał, ściskając mężczyznę, jakby od tego zależało jego życie.

— Twoja sprawa — powiedział Mycroft, bez pytania.

Nawet jeśli nie zawsze znał szczegóły, to zawsze był świadomy jej natury. Do diabła, o ile Greg wiedział, to mógł znać wszystkie aspekty i po prostu pozwalał mu o tym mówić, żeby mógł się lepiej poczuć. Greg milczał przez chwilę, zanim skinął głową.

— Tak — westchnął, pociągając nosem i kiwając głową, przy szyi swojego kochanka.

W końcu odsunął się i usiadł. Wytarł twarz dłonią i westchnął ponownie, po czym przeczesał palcami włosy. — Wiesz, że zawsze oddzielam swoje emocje od miejsc zbrodni.

Mycroft był cierpliwy. Milczał, kiwając głową i nucąc w zrozumieniu w razie potrzeby. Było jasne, że chciał pozwolić Gregowi na zdjęcie tego ciężaru z piersi na własnych warunkach. Lestrade spojrzał na kołdrę i zaczął się nią bawić w roztargnieniu.

— Ciało było… Miała trzynaście lat, Mycroft — kontynuował po chwili, a jego głos drżał. — Została pobita, zgwałcona… To było…

Zamknął oczy, wzdychając. To było okropne. Na początku niemalże nie był w stanie pozostać na miejscu zbrodni.

— I potem musiałem powiedzieć jej rodzicom. To już samo w sobie było złe. To było… Wyglądała jak Elizabeth, Myc. I ciągle myślałem, co by było, gdyby to była ona? Co jeśli byłbym ojcem, który otrzymuje takie wieści? Że mojej małej dziewczynce, mojemu cennemu dziecku, zrobiono takie okropne rzeczy. Wrzucono ją do rowu, w którym przeleżała trzy dni, zanim ją odnaleziono. Chryste, po prostu…

Urwał, drżącym głosem, a z jego oczu popłynęły łzy. Nie zdawał sobie z tego sprawy, dopóki nie poczuł, jak smukłe palce ścierają je z policzków. Mycroft patrzył na niego miękkim, współczującym spojrzeniem. Potem pochylił się i delikatnie musnął jego wargi swoimi.

— Elizabeth, jest bezpieczna w domu? — zapytał spokojnie, a jego głos był cichy.

Greg skinął głową.

— Tak. Zadzwoniłem do niej wkrótce potem, tylko po to… Nie powiedziałem jej dlaczego. Nie musiała tego wiedzieć.

Pochylił się, ponownie chowając twarz w zgięciu szyi Mycrofta i odetchnął głęboko, otaczającym go zapachem. Wciąż był wstrząśnięty, wciąż ją widział… ale zaczynał czuć się lepiej. Mycroft go trzymał, pozwalając mu się uspokoić, wielokrotnie gładząc go po włosach i karku.

— Chodź, najdroższy. Zrobię ci herbatę. A może później weźmiesz gorącą kąpiel. Co o tym myślisz?

Greg uśmiechnął się, patrząc na Mycrofta. Jego partner. Jeden z najmilszych ludzi, jakich kiedykolwiek poznał. Skinął głową.

— Brzmi cudownie. Dziękuję.

— Dla ciebie wszystko.

I zanim wstali, Mycroft pochylił się, by złożyć kolejny słodki, trwalszy pocałunek. Taki, który nie znaczył nic, a jednocześnie wszystko.

Chapter Text

Chapter Text

Rozdział 51: Przestań się martwić

Mycroft po drugiej stronie pokoju maszerował od ściany do ściany. Greg obserwował go w milczeniu z krzesła, na którym siedział. Mycroft nigdy nerwowo się nie przechadzał. Musiał iść do domu. Wzdychając, zmusił się, by wstać, zerkając po raz ostatni na łóżko, na którym spoczywał, dużo szczuplejszy i bledszy niż zazwyczaj, śpiący Sherlock, po czym podszedł do swojego partnera. Stanął obok i wyciągnął rękę, by delikatnie chwycić biceps młodszego mężczyzny, zmuszając go do zatrzymania się.

— Chodźmy do domu — wyszeptał.

Mycroft westchnął przez nos, odwracając się do niego.

— Nic mi nie jest — nadeszła sucha odpowiedź.

Twarz polityka była pozbawiona emocji. Maska, którą nosił, gdy nie mógł sobie pozwolić na ujawnienie tego, co czuł. Greg wiedział o tym zbyt dobrze. Spojrzał z empatią na wyższego mężczyznę. Nie dał się tak łatwo oszukać.

— Chodźmy do domu — powtórzył, przyciągając go do drzwi. — Będzie spał godzinami, a John zaraz wróci. Chodź.

Mycroft nic nie powiedział, ale pozwolił poprowadzić się przez szpital na podjazd, gdzie czekał na nich jak zawsze czarny samochód. Otwierając drzwi, Greg zmusił Mycrofta, by wszedł pierwszy do środka, zanim dołączył do niego i zostali odwiezieni do domu.

Przejazd samochodem minął w ciszy. Mycroft przez większość czasu patrzył przez okno, zesztywniały, z dłońmi przylepionymi do boków. Greg pozostał z nim przez całą podróż. Wyciągnął rękę, by położyć ją na kolanie partnera, ściskając je delikatnie. Mycroft nie wykonał żadnego ruchu, by zauważyć ten dotyk. Wysiadanie z samochodu i wejście do domu, były podobne. Chociaż zamiast pozwolić Mycroftowi zniknąć gdzieś w domu po odwieszeniu płaszcza, Greg złapał go za rękę i chwytając ją mocno, pociągnął go do salonu, a później na kanapę.

— Nic mu nie będzie, Myc — powiedział po chwili Greg, obejmując ramieniem jego smukłe ramiona. Pochylił się i pocałował Mycrofta w policzek.

— Sherlock nie był w tak złym stanie odkąd… — zaczął młodszy mężczyzna, ale zamilkł.

To nie było zgodne z charakterem polityka, ale jeśli chodziło o Sherlocka, to Mycroft właśnie taki był. Przynajmniej w pewien sposób pozwolił Gregory’emu zobaczyć go w ten sposób po wspólnie spędzonych latach.

— Ostatni raz przedawkował — dokończył za niego Greg. — Wiem. Byłem tam wtedy.

— Jestem tego świadom. — Mycroft skinął głową, zamykając oczy. Czoło miał zmarszczone, ale nic więcej już nie powiedział.

— Chodź. — Greg skinął na niego, trącając Mycrofta, by się o niego oparł. Zaczął delikatnie gładzić włosy młodszego mężczyzny, próbując go uspokoić. Po chwili poczuł, jak napięcie opuszcza ciało partnera. — Nie ma niczego złego w baniu się.

— Nie boję się — prychnął z uporem Mycroft. Greg tylko się uśmiechnął.

— Po prostu mówię — skomentował.

Celowo nie przywoływał faktu, że wiedział, że było inaczej, ani że nie było sensu go okłamywać. Trzymał buzię na kłódkę. Nie było potrzeby wypowiedzieć tego na głos, gdy obaj o tym wiedzieli. Mycroft westchnął.

— To… jest niewygodne. Widząc go w takim stanie. Poza tym wszyscy lekarze są raczej niekompetentni. Szczerze mówiąc, będzie mu lepiej w moim domu pod moją opieką.

Greg nadal gładził jego włosy, delikatnie muskając czubek głowy, pozwalając Mycroftowi zdjąć to duszące uczucie z piersi. W ten sposób pokazywał, jak bardzo mu zależało. Widział przez maskę, którą polityk założył. Był absolutnie przerażony. To było poza jego kontrolą, a Mycroft nie radził sobie dobrze, gdy sprawy wymykały się z jego rąk.

— Przeszliśmy przez równie okropne rzeczy — powiedział. — Na początku takie sytuacje wydawały się bardziej normą niż cokolwiek inne. I zobacz, jak to się potoczyło. John przyszedł i Sherlock zrozumiał, co to znaczy być szczęśliwym. Przejdzie przez to. Ma powody, by to zrobić.

Cisza. Obaj mężczyźni wciąż siedzieli, nie wymieniając słów, które zostały zduszone. W końcu, po co najmniej pół godzinie milczenia, Mycroft podniósł głowę i obrócił się, by spojrzeć na Grega. Te przeszywające niebieskie oczy były pełne zmartwienia. Jego twarz jak zawsze była beznamiętna, ale Lestrade widział na niej rysy paniki. Zostały jednak zmieszane z niewielkim komfortem.

— Jestem pewien, że masz rację — powiedział cicho, wzdychając.

— Oczywiście, że tak. — Greg, uśmiechając się, pochylił się, by pocałować delikatnie Mycrofta. Ujął jego policzek, gładząc skórę i pocierając swoim nosem o jego, zanim się odsunęli od siebie. — Wrócimy tam jutro, okej?

Mycroft skinął głową i pochylił się, by uzyskać kolejny pocieszający pocałunek.

Chapter Text

— Boże, mógłbym tu zostać na zawsze — westchnął Greg, wyciągając nogi przed siebie i ręce za głową.

Zamknął oczy i opuścił głowę, ciesząc się ciepłem promieni słońca wznoszącego się nad wzgórzem, zmieszanym ze spokojnym wiatrem, który powstrzymywał go przed nadmiernym nagrzaniem. Mycroft mruknął w zgodzie obok niego, siedząc ze skrzyżowanymi nogami i książką w ręku.

To było niesamowite, jak ucieczka z Londynu mogła zapewnić im tak piękną pogodę. Dwaj mężczyźni spędzali mini wakacje w małej rodzinnej posiadłości Holmes w Sussex. W każdym razie małej, jak na standardy Holmesów. To miejsce było cholernie wielkie w opinii Grega. Wyglądało jednak na to, że Mycroftowi się to podobało, ponieważ miejsce było utrzymane w dobrym stanie i udekorowane. Było jasne, że używał go znacznie częściej niż Sherlock (jeśli w ogóle detektyw je odwiedzał).

— Moglibyśmy, wiesz? — odezwał się po chwili Mycroft.

Minęło już tyle czasu, że Greg musiał zastanowić się przez sekundę, nim uświadomił sobie, o czym mężczyzna mówił.

— Och? — powiedział pytająco, zdejmując okulary przeciwsłoneczne, aby móc lepiej patrzeć na swojego partnera.

Mycroft przerwał czytanie, by odwzajemnić jego spojrzenie, uśmiechając się delikatnie.

— W rzeczy samej. To moja posiadłość, Gregory. To z kolei czyni ją twoją. Przyjeżdżaj tu, kiedy zechcesz.

Greg zszokowany zamrugał. Przerwał ich kontakt wzrokowy, żeby znów spojrzeć na podwórko, na którym się znajdowali. Odpoczywali na patio wyposażonym w komplet mebli ogrodowych i wannę z hydromasażem. Drzewa na podwórku musiały być bardzo stare i dawały idealny cień. Widział nawet oczami wyobraźni, jak jego dziewczynki wspinałyby się po wielkich gałęziach, jeśliby ich odwiedziły. Dom był duży, ale bez przesady i niepusty. Znajdował się tam pokój zabaw, siłownia, kilka sypialni nie licząc tej głównej, oraz wiele innych pokoi, które mogły być gabinetami lub bibliotekami, albo czymkolwiek, czym chcieliby, żeby były. Kuchnia była wspaniała. Mogła sprawić, żeby szef kuchni skakałby z radości na myśl o jej użyciu. Wzdychając, Greg przeczesał ręką włosy i uśmiechnął się.

— Nie drocz się ze mną, Myc. Czy mówisz poważnie?

— Naturalnie. Dlaczego miałbym żartować z czegoś takiego? — zapytał Mycroft, unosząc brew w charakterystyczny dla siebie sposób.

Greg poczuł lekkie zawroty głowy. Przez cały ich związek zawsze był tym, który wyobrażał sobie ich dwóch przez całe życie, ale tak naprawdę nigdy nie rozmawiali o tym. Taka rozmowa, nawet jeśli wydawała się pozbawiona sensu, była dla niego wielką sprawą. Nagle potrzebował się poruszać. Zerwał się z krzesła i zaczął spacerować spokojnie przez patio.

— Moglibyśmy się tutaj przenieść na emeryturze — powiedział z roztargnieniem, a jego umysł pędził możliwościami. Były one nieskończone. — Kiedy odejdę z policji, a twoja pozycja stanie się mniej uzależniona od biura. Możemy przenieść się tu na emeryturę. Wynieść się z Londynu. Możesz zająć się ogrodnictwem albo…

— Zawsze myślałem, by zająć się tym w swoim wolnym czasie — wtrącił się Mycroft.

Zamykając książkę, polityk wstał i dołączył do starszego mężczyzny, obejmując go w pasie i opierając brodę na ramieniu.

— Masz to swoje drzewko bonsai — zauważył Greg, odwracając się, by pocałować Mycrofta w głowę. Uśmiechnął się.

— Oczywiście i nadal bym się nim zajmował. Ale potencjał tego podwórka jest prawie oszałamiający, Gregory.

Greg był bardzo zaskoczony, gdy dowiedział się o smykałce Mycrofta do hodowli roślin, ale uwielbiał to. Pasowało to politykowi. Tak samo jak pasowało do niego spędzanie czasu w naprawdę zadbanym ogrodzie. Greg uśmiechnął się szeroko, czując się znacznie młodszym, niż był w rzeczywistości.

— Byłoby… — zaczął, przykładając głowę do głowy Mycrofta i przymykając oczy. — Byłoby cudownie.

— Tak będzie — poprawił go z pewnością siebie Mycroft. — Nie ma sensu rozmawiać hipotetycznie nad czymś, co jest tak łatwe to urzeczywistnienia, kochanie. A teraz chodźmy. Wejdźmy do środka. Ucieszyłbym się ze wspólnej kąpieli.

Greg przytaknął, pozwalając młodszemu mężczyźnie na wzięcie go za rękę i poprowadzenie go z powrotem do domu. Zacisnął ich dłonie, wpatrując się w plecy Mycrofta, po czym ponownie spojrzał na podwórko, zanim weszli do środka. Tak… Naprawdę pokochał to miejsce.

Chapter Text

Uwagi: AU Nastolatki

Determinacja była kluczowa. Tak powiedział sobie Greg, stojąc na podwórku posiadłości Holmes, wpatrując się w balkon, który jak wiedział, prowadził do pokoju Mycrofta. Skąd wiedział, że to odpowiedni balkon? Nie mógł do końca powiedzieć, ale tak było i miał zamiar pokonać tę ścianę. Do diabła, miał osiemnaście lat i był zwinnym wspinaczem.

Wspiął się na tę ścianę. Pokonawszy ją, niemal przewrócił się na balkonie. Ruszył do przodu, by zapukać w przesuwane drzwi balkonowe. Czekał przez chwilę, ale nie było odpowiedzi, więc zapukał raz jeszcze. W końcu młodszy chłopiec, którego tak chętnie widywał, wyjrzał i otworzył drzwi. Miał oczy szeroko otwarte w szoku.

— Co tutaj robisz? — wyszeptał surowo Mycroft, patrząc na drugiego nastolatka, jakby urosła mu druga głowa.

— Tęskniłem za tobą. — Greg wzruszył od niechcenia ramionami. Jego chłopak zniknął z Londynu na dwa tygodnie z powodu rodzinnej podróży służbowej i dopiero wrócił dzisiaj wieczorem. Przez cały ten czas się nie widzieli. Rozmawiali przez telefon każdej nocy, ale to nie było to samo, co spotkanie w cztery oczy. — Czy mogę wejść?

— Jeśli moi rodzice cię tu znajdą, to mnie zabiją — westchnął Mycroft, ale i tak otworzył drzwi i cofnął się.

To było zaproszenie, którego potrzebował Greg. Wślizgnął się do pokoju i zamknął za sobą drzwi.

Bez słowa podszedł do Mycrofta i owinął ramiona wokół jego talii, pochylając się, by go pocałować. Jego chłopak zareagował natychmiast, unosząc ręce, aby objąć jego kark i przyciągnąć do bliżej. Jedna z jego rąk wsunęła się w czarne włosy Grega, chwytając je mocno.

— Jak minęła ci podróż? — zapytał Greg, muskając usta Mycrofta, gdy się lekko rozdzielili.

— Było nudno. Ojciec zabrał mnie ze sobą, żebym zobaczył, jak przebiegają spotkania i jak to działa, ale… po prostu dużo siedziałem. Było to bardzo nudne. Wolałbym być tutaj, gdzie mógłbym cię widywać.

Odsuwając się, Mycroft chwycił go za rękę i przyciągnął Grega do swojego dużego łóżka. Wspięli się na nie, zwijając się w kłębek. Mycroft wtulił się w opaloną szyję Grega, który uśmiechał się.

— Jak było tutaj? — zapytał, a jego oddech owiał skórę Grega.

To było miłe uczucie. Pocieszające.

— Tak samo jak zawsze. Szkoła nie była ekscytująca. Ćwiczę z zespołem na zbliżający się koncert. Przyjdziesz? — zapytał Greg, przesuwając dłońmi, po ciemnych, lekko rudawych włosach młodszego chłopca.

— Chciałbym. Pamiętaj, aby podać mi datę i godzinę.

Greg uśmiechnął się i skinął głową. Jego zespół nie grał takiej muzyki, jakiej Mycroft normalnie słuchał, ale chłopak zaczął interesować się nią odrobinę więcej, po tym jak zaczęli się spotykać. Od jakiegoś czasu Greg chciał go zabrać na jeden z ich koncertów, który był tak mały i nieważny jak w rzeczywistości był ich zespół, i wydawało się, że w końcu mu się to uda.

Wciąż leżeli na łóżku, całując się i rozmawiając cicho, całkowicie zrelaksowani w swojej obecności. To znaczy, dopóki nie rozległo się pukanie do drzwi. Zamierając, Mycroft otworzył szeroko oczy i zaczął odpychać Grega.

— Wejdź pod kołdrę i połóż się na plecach, Gregory — wyszeptał, usiłując ukryć starszego nastolatka przed tym, jak drzwi się otworzą.

— Mycroft, kochanie, obiad zostanie wkrótce podany — powiedziała starsza kobieta, wsuwając głowę do pokoju.

Mycroft usiadł przed miejscem, w którym Greg próbował się ukryć. Pokiwał głową.

— Dziękuję, mamusiu. Za niedługo zejdę na dół.

— I przyprowadź swojego brata.

— Oczywiście, mamusiu.

Milczeli przez chwilę, wymieniając uśmiechy, a potem kobieta wyszła i zamknęła za sobą drzwi. Mycroft odetchnął, rozluźniając się, gdy Greg odciągnął kołdrę i wysunął na zewnątrz głowę.

— Ufff, było blisko — prychnął, uśmiechając się, a później śmiejąc się.

Mycroft spojrzał na niego przez ramię i zaczął bić go poduszką.

Chapter Text

Kiedy Greg dotarł rano do Scotland Yardu i wszedł do swojego biura, na środku biurka stała świeżo zaparzona kawa i brązowa papierowa torba. Mrugając z zaciekawieniem, położył teczkę na podłodze i podszedł bliżej, zerkając do środka torby, by ujrzeć kawałek tiramisu. Oblizał usta, okrążając mebel, usiadł, popijając kawę, jęcząc przy tym. Cholera, była jedną z najlepszych, jakie kiedykolwiek pił. Wtedy zobaczył małą notatkę przyczepioną do torby.

Coś słodkiego na początek dnia, który z pewnością będzie długi. Zjemy później lunch? – MH

Greg uśmiechnął się nad filiżanką kawy, wyciągając rękę i przesuwając kciukiem po słowach napisanych delikatnym charakterem pisma. To był mały gest, ale niósł ze sobą poważniejsze znaczenie. Nucąc cicho, wyciągnął ciasto i ugryzł kawałek, żując radośnie. Jego dzień był teraz zdecydowanie lepszy.

Następnym razem, gdy Mycroft wykonał taki gest, Greg utknął na posterunku przez prawie 36 godzin. Był to jedna z najbardziej wyczerpujących spraw w jego karierze. Nie mogli się z tym uporać nawet z pomocą Sherlocka i Johna. Obecnie patrzył po raz czwarty na wyniki sekcji zwłok ofiary. Jego wzrok był niewyraźny. Przetarł twarz, decydując, że musi zrobić sobie przerwę na kawę.

Rozległo się pukanie do drzwi i Sally wsunęła głowę do środka, podnosząc torbę do góry. Greg zmarszczył brwi, gdy podeszła i położyła ją na biurku.

— Dla ciebie, proszę pana — wyjaśniła, kiwając głowa z delikatnym uśmiechem. Odeszła, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć.

Mrugając, otworzył torbę i wyjął pojemnik z jedzeniem z pobliskiej chińskiej restauracji, którą uwielbiał. Wciąż było gorące i zawierały niektóre z jego ulubionych dań. Dołączono do nich kolejną notatkę, napisaną tym pięknym pismem.

Nie zapomnij zjeść. Niepotrzebnie zaniedbujesz się podczas szczególnie trudnego przypadku. – MH

Zjadł więc. Gdyby nie otrzymał jedzenia, wątpił, żeby udało mu się zjeść dzisiejszej nocy. Mycroft znał go zbyt dobrze. Greg zaczął się zastanawiać, gdzie skończyłby, gdyby nie był w związku z politykiem.

Podarunki zawsze były proste, zawsze praktyczne. Ale Greg nadal uważał je za prezenty. Kryła się za nimi odrobina romansu, coś najbardziej dopuszczalnego od Holmesa. Bardzo dobrze pasowało to do Mycrofta i sprawiało, że Greg czuł się wyjątkowy. Wiedział, że myślano o nim i opiekowano się nim. Nie wspominając o tym, że prezenty zawsze pojawiały się, gdy najbardziej tego potrzebował.

Kiedy pewnego dnia niemal wlokąc się nogą za nogą do swojego biura, opadł na krzesło, odkrył kolejny podarunek. Otworzył teczkę na swoim biurku, oddychając przez usta i próbując zignorować bolesne pulsowanie w głowie. Mruknął niewyraźnie, widząc, co zostało schowane między jego dokumentami. Opakowanie paracetamolu, torebki niektórych z jego ulubionych herbat (które mogły być zalane wrzątkiem w dowolnym momencie w ciągu dnia) i jedna z chusteczek Mycrofta (jedwabista granatowa tkanina z białym krzyżującym się wzorem). Gdy rozkładał chusteczkę, wypadła z niej notatka.

Będzie to przyjemniejsze dla nosa, niż niektóre chusteczki przechowywane na komisariacie. Staraj się wytrzymać, kochanie. Zajmę się tobą odpowiednio dzisiaj wieczorem. – MH

Była też niewielka seria dziwacznych prezentów, które były bardziej zabawne, bardziej jako żart. Dwa z nich stanowiły: jabłko z notatką: Mówi się, że jedno jabłko dziennie może pomóc się trzymać z dala od doktora, ale jest również dość skuteczne, gdy zostanie rzucone w stronę współlokatora doktora – MH i zestaw zatyczek z wiadomością: Rozumiem, że wkrótce masz spotkanie z Sherlockiem. Powinno okazać się to przydatne, gdy zacznie mówić tylko po to, by móc usłyszeć swój głos. – MH

Bez względu na kontekst i znaczenie, Greg uwielbiał podarunki. Dostawał je przynajmniej raz w tygodniu, bez względu na wszystko inne. Nie miało znaczenie, czy widzieli się wcześniej tego ranka, czy też Mycroft był w innym kraju. Zawsze je otrzymywał.

Zachował każdą notatkę. Przechowywał je w małej szkatułce w górnej szufladzie biurka, więc kiedy potrzebował chwili przerwy i relaksu, wyciągał je i czytał. Zawsze sprawiały, że się uśmiechał.

Chapter Text

W trakcie trwania związku Mycrofta z Gregory’m istniało wiele rzeczy, które go zaskoczyły. Wiedział wiele o koncepcji miłości i intymności (oczywiście, miał również w tym praktykę, nie urodził się przecież wczoraj) i znał bardzo dobrze starszego mężczyznę, zanim zaczęli się umawiać, ale inspektor wciąż go zaskakiwał. Przypuszczał, że był to częściowy powód ich wzajemnej atrakcji. Fascynacja, która z tego powstała, nieuchronnie zmierzała tam, gdzie teraz skończyli, jako prawdziwa para.

Pewnej nocy, gdy odpoczywał w salonie, czytając książkę, przeżył jedno z tych zaskoczeń. Nie był to powód do zdumienia, ale patrząc na to z perspektywy czasu, była to jedna z najmilszych niespodzianek, jakie doświadczył. Jego partner kręcił się po pokoju, będąc zirytowanym z powodu telefonu, który niedawno otrzymał od New Scotland Yardu. Dotyczył on postępowania, w którą Gregory był zaangażowany, ale nie jako główny śledczy. Mycroft nie był do końca świadomy, na czym polegała sprawa, ale nie musiał.

— Personne ne m'écoute et c'est ce qui arrive. C'est pourquoi je dois tout faire moi-même. On pourrait penser qu'un jour ils seraient simplement router* — mruknął nerwowo inspektor, pisząc pośpiesznie smsy.

Nie było w tym nic dziwnego, że Greg mówił płynnie po francusku, w końcu jego ojciec dorastał we Francji. Wciąż był mocno związany z tym krajem. Język francuski również nie był obcy dla Mycrofta. Mówił płynnie w sześciu językach, a francuski był drugim, który opanował.

Dlaczego, więc kiedy słuchał wkurzonego Grega mówiącego po francusku, Mycroftowi tak trudno było skoncentrować się na lekturze?

Czekał jednak cierpliwie na dogodny moment, by mu przerwać. Zamykając książkę, wstał i podszedł do swojej drugiej połówki, nie mogąc zignorować niewielkiego żaru narastającego w swoim brzuchu.

— Czy jest, aż tak źle? — zapytał miękko Mycroft, unosząc brew i wyciągając rękę, aby delikatnie chwycić biceps starszego mężczyzny.

Znał odpowiedź na to pytanie, inaczej nie zadałby sobie trudu, by ruszyć się z kanapy, ale to było coś, co robił czasami, aby zainicjować rozmowę. Greg zatrzymał się i otworzył usta, by odpowiedzieć, ale zauważył jego spojrzenie i zamarł na chwilę.

— Nie… — zaczął, ale Mycroft zbliżył się do niego, przyciskając smukły palec do jego ust.

— En francais — praktycznie mruknął.

Greg zamrugał, gdy dotarła do niego zaistniała sytuacja, a jego rozszerzające się źrenice, odzwierciedlały jego cielesną reakcję na ten rozkaz. Powoli, uśmiechając się przebiegle, zrobił krok do przodu, aby zmniejszyć dystans między nimi.

— Je pense que je peux faire un peu de temps** — szepnął, pochylając się, by przesunąć koniuszkiem nosa wzdłuż szczęki Mycrofta.

Mycroft natychmiast, drżąc lekko, pochylił głowę, dając partnerowi większy dostęp. Jego uścisk na bicepsie Grega zacieśnił się nieco. Boże, sposób w jaki odpowiadało jego ciało na starszego mężczyznę mówiącego po francusku… Dobrze, że miał tak dobrą samokontrolę.

— Vous me voulez?*** — zapytał niskim głosem Greg, przygryzając szyję Mycrofta w miejscu jego pulsu. Polityk przełknął ślinę, oblizując wargi.

— Tak — westchnął, przyciskając się do umięśnionego ciała kochanka.

— Je vais vous prendre**** — kontynuował Greg, pochylając się i ssąc obojczyk Mycrofta.

Polityk jęknął cicho, czując, jak jego nogi zaczęły drżeć, gdy ciała zaczęło ogarniać podniecenie.

— Kontynuuj — rozkazał. Chciał usłyszeć więcej. Musiał.

— Vous méchant homme. Je vais arracher vos vêtements et vous jeter sur notre matelas. Je vais vous laisser se tordant et en redemande. Et c'est seulement quand vous êtes hors de votre esprit avec l'excitation que je donnerai vous relâchez*****

Ręce Grega zaczęły wędrować po ciele młodszego mężczyzny, drażniąc go, gdy wsunął je pod jego ubrania. Chwycił Mycrofta za talię, przyciągając go, kołysząc biodrami i tworząc słodkie tarcie, które sprawiło, że obal niemal jęknęli.

Z desperacją Mycroft chwycił Grega za włosy i przyciągnął go do szorstkiego pocałunku, podczas którego używali zębów i języków, nagleni potrzebą. Rozstali się dopiero wtedy, gdy nie mogli już złapać tchu.

— Zrób to — warknął Mycroft, ciągnąc partnera w stronę sypialni.

Chapter Text

Chapter Text

— Mogę pójść do gabinetu. Zawsze jest coś do zrobienia — powiedział cicho Mycroft, stojąc przed oknem sypialni, wpatrując się w niebo.

Za nim na wpół ubrany Greg westchnął cicho. Podszedł do młodszego mężczyzny i objął go w talii, przyciągając do siebie. Oparł czoło o tył jego ramienia.

— Mógłbyś, ale chodzi o to, że nie chcę abyś to robił, Myc — powiedział wyraźnie Greg. — Jesteś dla mnie bardzo ważny. Tak samo jak one. Jesteś teraz częścią mojego życia.

Mycroft westchnął przez nos. Nigdy wcześniej nie był tak bardzo zdenerwowany. Miał ochotę uciec i to było dziwne. Dzisiaj wieczorem córki Grega przyjdą na kolację i to będzie pierwszy raz, kiedy się z nim spotkają. Z nowym chłopakiem taty. Mycroft nie miał doświadczenia z dziećmi w swoim dorosłym życiu. Oczywiście, w zasadzie wychował Sherlocka, gdy razem dorastali, ale to było dawno temu i całkowicie inna historia.

Mycroft nie był uczuciowym mężczyzną. Nigdy nie chciał taki być. Lubił swoje życie i sposób, jak wszystko w nim przebiegało. Dzieci jednak… Były niezwykle nieprzewidywalnymi istotami. Ale to nie tylko to. To były pociechy jego partnera. Greg był wspaniałym ojcem, a dziewczynki były jego światem, więc to spotkanie było bardzo ważne. Musiało pójść dobrze, bo inaczej sprawy przyjęłyby niemiły obrót. Ale żeby dziesięcioletnia i szesnastoletnia dziewczyna przyszły…

— Dalej, kochanie. Niedługo tu będą.

Greg delikatnie poklepał go po bicepsie, wyrywając z transu. Usta Mycrofta zacisnęły się w cienką linię i niemal niechętnie odwrócił się, by podążyć za starszym mężczyzną do kuchni. Miał silną potrzebę nalania sobie szklanki szkockiej. Być może uda mu się wymknąć do swojego gabinetu.

— Myc? — Po chwili Mycroft usłyszał głęboki głos Grega, odrywając go od jego myśli. Zamrugał i odwrócił się do inspektora, unosząc lekko brwi.

— Tak, Gregory? — zapytał spokojnie.

Greg patrzył na niego z ciekawością. W ten sposób patrzył na Mycrofta, kiedy mógł stwierdzić, że coś było nie tak. To było prawie frustrujące. Mycroft za punkt swojego życia postawił, żeby nikt nie mógł go odczytać, poza Sherlockiem (a czasami nawet jego młodszy brat miał z tym problem, w końcu Mycroft był mądrzejszy). Ale tutaj był praktycznie otwartą księgą dla Grega. Oczywiście inspektor znał go w sposób, w jaki żadna inna osoba go nie poznała, więc przypuszczał, że było to normalne.

— To naprawdę nie jest coś, w czym czujesz się komfortowo — zauważył z irytującą dokładnością. Mycroft tylko westchnął, bo tak naprawdę nie było sensu zaprzeczać. Drugi mężczyzna podszedł do niego, wpatrując się w jego twarz z całym uwielbieniem i cierpliwością świata. — Będę cię kochał mimo wszystko. Wiesz o tym. Po prostu bądź sobą, a oczarujesz je. Tak jak i mnie.

— Jeśli sobie dobrze przypominam, gdy próbowałem cię lekko oczarować — odparł Mycroft – to byłeś raczej zły.

— Ponieważ porwałeś mnie, gdy prowadziłem śledztwo — zaśmiał się Greg. — Ale później mnie oczarowałeś. Poza tym dzisiejszego wieczoru nie ma w planach żadnego porwania. Po prostu Elizabeth i Abby przychodzą, by spotkać wielką miłość swojego ojca. Cieszę się, że w końcu cię poznają. Nie rozumiem, co mogłoby pójść źle.

— Istnieje wiele sposobów, na które to może się źle skończyć, Gregory… — zaczął Mycroft, sapiąc. Został jednak uciszony, gdy Greg podszedł i zmiażdżył ich usta w namiętnym pocałunku. Minęła chwila, zanim młodszy mężczyzna zareagował, ale w końcu to zrobił. Uniósł dłoń i przeczesał srebrzyste włosy kochanka. Przytulili się do siebie, całując się, dopóki nie stracili tchu, dopiero wtedy się odsunęli. Greg uśmiechnął się do niego w sposób, który sprawił, że wnętrzności Mycrofta wywróciły się.

— Dalej. Musimy zacząć szykować kolację. Przyjdą…

Rozległo się pukanie do drzwi. Mycroft zamarł, a Greg uśmiechnął się.

— Teraz, jak się wydaje.

— Och, Drogi Panie — westchnął Mycroft, czując się wyjątkowo zdenerwowany i nienawidząc każdej sekundy.

— Wszystko. Będzie. Dobrze — powiedział wyraźnie Greg. — Idziemy. Po drugiej stronie drzwi znajdują się dwie dziewczynki, które umierają, by cię poznać i zakochać się jak ich ojciec.

Mycroft prychnął, wygładzając kamizelkę i prostując się. Przypuszczał, że nie było odwrotu. Nadszedł ten czas.

Chapter Text

Greg wiercił się nerwowo na swoim miejscu, wyraźnie próbując nie patrzeć przez pobliskie okno. Może przede wszystkim nie powinien siedzieć przy oknie. W końcu on i Mycroft mieli pełne prawo wyboru miejsca dla siebie. W końcu takie było piękno lotu prywatnym samolotem. Panowała w nim bardzo spokojna, intymna atmosfera, gdzie zamiast linii siedzeń i rozkładanych foteli znajdowały się sofy. I bar. To był cudowny dodatek. Naprawdę mógł skorzystać z drinka.

Mimo, że atmosfera w środku była spokojna, Gregowi daleko było do bycia spokojnym. Nie dlatego, że bał się, szczególnie wysokości, ponieważ tak nie było. Jednak było coś w przebywaniu w samolocie, co sprawiało, że czuł się wyjątkowo nerwowo. Latanie tysięcy mil w powietrzu na wysokości, na której naprawdę nie powinno się znajdować. Z jakiegoś gównianego powodu nie mieli skrzydeł. Greg czuł się dobrze, będąc na ziemi, ale jego partner nalegał, by polecieli samolotem na wakacje, ponieważ było to znacznie szybsze i prostsze niż jazda samochodem. Oczywiście nie zaprzeczył tej oczywistej prawdzie i w ten właśnie sposób znaleźli się tutaj.

Mocno ściskając podłokietniki fotela, Greg pochylił głowę i zamknął oczy. Tak długo, jak o tym nie myślał i nie patrzył na zewnątrz… Ale wtedy pojawiły się turbulencje i trochę nim to wstrząsnęło. Westchnął, marszcząc brwi.

— Gregory? — Usłyszał pytający, swobodny głos swojej drugiej połówki. Niechętnie odwrócił głowę, by spojrzeć na Mycrofta, wiedząc, że ten dostrzeże wszystkie jego obawy. I oczywiście tak było. — Najdroższy, jesteś całkowicie bezpieczny.

— Wiem o tym— prychnął, zaciskając mocno dłonie przed sobą. — Ale nadal…

Przeraża mnie to. Nie dokończył tej myśli. Tak naprawdę nie musiał. Zanim cokolwiek innego zostało powiedziane, Mycroft wstał i podszedł do niego. Greg poczuł przypływ paniki, obserwując, jak swobodnie porusza się po pokładzie. Czy naprawdę powinien chodzić? To nie wydawało się bezpieczne. Potem wyciągnął rękę, prosząc go, by chwycił go za dłoń. Poważnie? Greg NIE chciał wstać z miejsca. Nie. Nie, kiedy samolot był w ruchu. Patrzył na wyciągnięta rękę, czując się niemal sparaliżowany.

— W porządku, Gregory. Chodź tutaj — powiedział spokojnie Mycroft, podchodząc do niego, gdy starszy mężczyzna nie wziął go za rękę. Owinął swoje smukłe palce wokół nadgarstka Grega i podciągnął delikatnie, wyciągając niechętnego inspektora z siedzenia. Lestrade prawie przylgnął do bicepsa Mycrofta, kiedy wstał. Jego brązowe oczy były szeroko otwarte, za to polityk wydawał się rozbawiony. — Chodź.

Odwrócił się i pociągnął za sobą Grega, prowadząc go do jednej z wielkich sof, które stały bliżej baru. Greg chwiał się na nogach. Podejrzewał, że przy tak wielu podróżach, jakie Mycroft odbywał z powodu swojej pracy, dla młodszego mężczyzny lot nie był niczym niezwykłym. Ale nie mógł przestać wariować. W końcu jednak został delikatnie pchnięty na sofę, a Mycroft wspiął mu się na kolana. Greg zamrugał, patrząc na niego zaciekawiony.

— Wydaje się, że wymagane jest coś, co odwróci twoją uwagę od podróży — powiedział cicho Mycroft. Jego głos się zmienił. Przybrał głębszy, jedwabisty ton, który Greg znał. Wiedział dokładnie, co robił jego kochanek.

— Próbujesz mnie uwieść? — zapytał z uśmiechem.

W odpowiedzi Mycroft zaczął powoli rozpinać jego koszulę. Uśmieszek, który pojawił się na jego twarzy był pełen pewności siebie, a jego bladoniebieskie oczy iskrzyły się.

— Och, mój drogi Gregory, nie ma w tym żadnych prób — mruknął, pochylając się i niemal atakując szyję Grega.

Całował i przygryzał opaloną skórę, zwracając szczególną uwagę na punkt tętna i obojczyk. Wrażliwe punkty Grega, który jęknął, chwytając Mycrofta za boki. Wygiął się w łuk.

Młodszy mężczyzna miał rację. Nie było prób. Greg natychmiast był pod wpływem Mycrofta, jak to miało miejsce zawsze. Mycroft był tak dobry w tym i było to cholernie chwalebne. Lestrade szybko zdał sobie sprawę z gorąca panującego między nimi i sposobu, w jaki ich biodra ocierały się o siebie. Nie miał dość. Potrzebował więcej.

Nie trzeba dodawać, że całkowicie zapomniał o locie.

Chapter Text

Chapter Text

Mycroft nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz miał tak relaksujący dzień z Gregory’m. Żaden z nich nie miał do zrobienia w domu niczego związanego z pracą, więc po raz pierwszy od jakiegoś czasu postanowili mieć randkowy dzień (określenie Gregory’ego, nie jego). Wylegiwali się w łóżku kilka godzin dłużej, niż zazwyczaj, co Mycroft musiał przyznać, było dość dziwne i sprawiało, że czuł się trochę niespokojnie. Ich odpoczynek przybierał jednak bardziej intymny obrót, więc wkrótce o tym zapomniał.

Po wspólnym prysznicu i lekkim śniadaniu, ubrali się i pojechali do największej dzielnicy handlowej w Londynie. Nigdzie nie musieli być, nie mieli żadnego celu podróży, więc po prostu spędzili większość czasu na spacerze i wpatrywaniu się w witryny sklepów. Od czasu do czasu wchodzili do tego, który ich zaintrygował, ale po dokonaniu kilku drobnych zakupów, nigdy nie pozostawali w nich zbyt długo.

Po jakimś czasie poczuli głód i weszli do małej piekarni, aby odpocząć i zaspokoić swoją potrzebę jedzenia. Rozmawiali cicho nad kanapkami i herbatą. W pewnym momencie Gregory położył dłoń na stole w połowie odległości do drugiego mężczyzny. Nie okazywali sobie zbyt często uczuć w miejscach publicznych. Musieli zachowywać się profesjonalnie i tak dalej. Jednak Mycroft, w miarę postępu ich związku, uznał że staje się coraz bardziej temu przychylny, więc delikatnie uścisnął dłoń Grega i trzymał ją, aż nie skończyli posiłku.

Po lunchu zdecydowali się na kolejny spacer, zmierzając w kierunku parku. Gdy szli, zbliżyli się do siebie, tak że delikatnie ocierali się ramionami. To był naprawdę idealny dzień na odpoczynek. Słońce świeciło, było ciepło, ale delikatna bryza sprawiała, że nie było za gorąco. Gregory wpatrywał się z czułością w bawiące się rodziny, śmiejące i biegające dookoła dzieci. Mycroft również się uśmiechał. Gregory był niesamowitym ojcem, wiedział o tym, ponieważ miał przyjemność widzieć go z jego dwoma córkami, które miał ze swoją byłą żoną. Nie mógł ich zbyt często widzieć właśnie z powodu umowy rozwodowej.

— Tęsknisz za nimi — cicho oznajmił wynik swojej obserwacji, zwracając tym uwagę starszego mężczyzny.

Razem podeszli do ławki i usiedli. Ich uda dotykały się. Gregory spojrzał na dzieci, po czym skinął lekko głową.

— Tak, tęsknię za nimi — przyznał po chwili Gregory.

Rozłożył ramiona, kładąc je na oparciu ławki i delikatnie przesunął palcami po przedramieniu Mycrofta. Polityk w odpowiedzi uśmiechnął się i przesunął się nieco bliżej, tak że opierali się o siebie.

— Posiadanie rodziny, bycie ojcem, pasuje ci. Zawsze tak było — kontynuował Mycroft. To było coś, o czym myślał przez jakiś czas. Zastanawiał się…

— Czemu o tym wspominasz? — zapytał cicho Gregory, odwracając się, aby poświęcić partnerowi całą swoją uwagę.

Mycroft zaczął się denerwować, gdy ich spojrzenia się spotkały. Oblizał dolną wargę, gdy decydował, jak ma to zrobić. Mycroft nigdy nie wyrażał własnych pragnień. Jak miałby to powiedzieć, aby nie zabrzmieć samolubnie?

— Zastanawiałem się — na chwilę odwrócił wzrok od tych brązowych oczu i spojrzał na dzieci. Pomyślał o Elizabeth i Abby, córkach Gregory’ego. Pomyślał o czasach, kiedy przychodziły do ich domu i zostawały na dłużej. — Jesteśmy razem od kilku lat. Chciałbym… Chciałbym rozważyć nasze możliwości założenia własnej rodziny.

Gregory wpatrywał się w niego. Wpatrywał i milczał. Mycroft zaczął się trochę bardziej denerwować. Zrozumiał, że zaczął analizować siebie i przesunął się nerwowo na ławce. Czy źle zrozumiał sytuację? Był znacznie lepszy w sprawach społecznych niż jego niedorzeczny młodszy brat, ale stwierdził, że jeśli chodziło o jego partnera, to nie był tego do końca pewny.

— Chcesz… mieć dziecko? — zapytał w końcu po chwili, wciąż mrugając.

Mycroft zacisnął wargi i odwrócił wzrok.

— Nie musimy mieć, tylko myślałem… — zaczął, sapiąc lekko.

Zamilkł jednak, gdy Gregory chwycił go za podbródek i zmusił go, by znów na niego spojrzał. Ich usta natychmiast połączyły się wypełnionym miłością pocałunku. Mycroft wydał z siebie zaskoczony pomruk zanim również go pocałował.

— Bardzo bym chciał — wyszeptał Gregory po tym, jak skończyli się całować. Jego oczy były szeroko otwarte i błyszczące, a Mycroft poczuł, że serce mu przyspiesza. — Możemy… Możemy zapytać moją siostrę. Sprawdzić, czy nie miałaby nic przeciwko temu, aby „nosić” nasze dziecko.

— Myślałem o adopcji, ale… — zaczął Mycroft, przerywając i rozważając to. Czuł się głupcem, że wcześniej o tym nie pomyślał. To była najbardziej logiczna opcja, która zapewni, że dziecko będzie miało geny ich obu. Oczywiście, jeśli droga Emily zgodzi się urodzić ich dziecko. Uśmiechnął się. — Ale to byłoby cudowne.

Połączyli się w kolejnym pocałunku. Mycroft był podekscytowany tą perspektywą. Po chwili opuścili park i kontynuowali relaksowanie się, wędrując po Londynie, zanim wrócili do domu. Ich rozmowy dotyczyły jednak bardzo konkretnego tematu. Mieli mieć razem dziecko. Mycroft nie miał doświadczenia z prawdziwymi małymi dziećmi oprócz swojego dorastania z Sherlockiem, ale wciąż był chętny doświadczyć tego. To zmieni ich życie w niesamowity sposób.

Nie mógł się doczekać.

Chapter Text

Mycroft nigdy nie sądził, że zostanie ojcem. Kiedy był młodszy, miał duży udział w wychowaniu Sherlocka, ale to było coś zupełnie innego. Bycie ojcem… To było coś, co wydawało się nie do pomyślenia, dopóki pewnego dnia nie usiadł z Gregiem w parku i nie zaczęli tej rozmowy.

Postanowili poprosić młodszą siostrę Grega, Emily, aby była ich surogatką. Dawało to im możliwość posiadania dziecka, które miałoby zarówno DNA Lestrade’a jak i Holmesa. Mieli przy tym ogromne szczęście. Mycroft był świadom, że pary tej samej płci rzadko miały okazję, by przyszły potomek dzielił geny obu rodziców. Emily oczywiście bardzo chętnie zgodziła się im pomóc.

Okres ciąży szybko przeleciał i zanim Mycroft oraz Greg się obejrzeli, zostali obdarowani synem. Oliver Lucas Lestrade-Holmes został sprowadzony na świat i wkrótce stał się centrum wszechświata dla nich obu. Greg miał dwie córki z poprzedniego małżeństwa, więc posiadanie niemowlęcia w jego życiu nie było niczym nowym. Dla Mycrofta było to jednak przerażające. Przez tygodnie nie chciał nawet trzymać swojego syna. Nie z jakiegokolwiek okrutnego powodu lub z powodu oziębłości. Szczerze mówiąc było tak, ponieważ był bardzo zdenerwowany, mając do czynienia z tak małym człowiekiem. Jednak tej nocy, gdy Greg zignorował jego obawy i pomógł mu ułożyć ramiona oraz ręce w odpowiedniej pozycji, by trzymać Olivera, zdenerwowanie Mycrofta zniknęło.

Oliver szybko rósł. Greg znacznie zmniejszył swój udział w śledztwach (ku notorycznemu rozczarowaniu Sherlocka) i przez większość czasu pozostawał z nim w domu. Mycroft również brał na siebie mniej obowiązków, dzięki wielkiej pomocy Anthea’i, ale wciąż musiał chodzić do biura o wiele częściej niż jego partner. Rząd brytyjski, nawet jeśli chodziło o tak niewielką pozycję jaką posiadał, nie mógł tak łatwo znaleźć zastępców, którzy mogli wykonywać jego rodzaj pracy. Jednak Mycroft nie musiał już wyjeżdżać z kraju na dłuższy okres, a poza okazjonalnym weekendem przebywał w domu w soboty i niedziele. To była niesamowita zmiana nie tylko w ich rodzinie, ale także w intymnym życiu Grega. Wszystko szło ku lepszemu.

Gdy Mycroft wrócił wieczorem do domu, po długim dniu wyczerpującym dniu spotkań, zdziwił się, gdy mieszkanie okazała się… ciche. Nigdy nie było u nich cicho. W zaciekawieniu zamarł na chwilę, przy zdejmowaniu płaszcza. Greg zwykle go uprzedzał, kiedy miał wyjść, a poza tym jego samochód znajdował się na podjeździe, więc musieli tu być… Słyszał, że w salonie grał cicho telewizor. To było przynajmniej dobre miejsce na rozpoczęcie poszukiwań. Zawiesił płaszcz i odkładając teczkę, ruszył w tym kierunku.

Widok, który zastał po wejściu do salonu, sprawił, że zatrzymał się i po prostu patrzył. Dwaj najważniejsi mężczyźni w jego życiu, których uwielbiał bardziej niż cokolwiek innego, leżeli na kanapie i obaj byli… całkowicie padnięci. Greg leżał na plecach z luźno skrzyżowanymi nogami, gdy rozciągał się na całej długości kanapy. Miał na sobie czarne spodnie i koszulę. Jedno jego ramię zwisało z sofy, a dłoń opierała się na podłodze. Druga ręka spoczywała na plecach Olivera, który leżał na piersi ojca. Ośmiomiesięczny maluch spoczywał na brzuchu z policzkiem przyciśniętym do nagiej piersi Grega. Jego usteczka były rozchylone. Jedna z rączek była zaciśnięta w pięść i błyszczała od śliny, którą była pokryta. Było oczywiste, że dziecko zasnęło z pięścią w ustach, która została uwolniona, gdy zapadło w mocny sen.

Mycroft uśmiechnął się, będąc całkowicie oczarowany widokiem. Nie był w stanie oprzeć się chęci wyciągnięcia komórki i zrobienia zdjęcia, zanim cicho do nich podszedł. Drogi Oliver zaczął miesiąc temu ząbkować, przez co utrzymywał obu rodziców na nogach przez całą noc. Biedny chłopiec był niespokojny, nie chciał spać ani jeść z powodu bólu. Wydawało się jednak, że dzisiaj Grega i Olivera dogoniło wreszcie wyczerpanie.

Przykucnąwszy, wyciągnął rękę i przeczesał palcami srebrne włosy Grega. Starszy mężczyzna poruszył się lekko, marszcząc brwi z dezorientacją, a powieki zatrzepotały sennie. Uśmiechnął się, powstrzymując ziewanie, gdy ujrzał Mycrofta. Przesunął się bardzo ostrożnie.

— Hej — wyszeptał niechętnie. Mycroft uśmiechnął się do niego z uwielbieniem. — Ollie w końcu zasnął.

— Widzę — odpowiedział delikatnie, a jego wzrok skierował się na ich śpiącego syna, nie przestając przeczesywać włosów Grega.

— Nakłoniłem go, by zjadł trochę podczas lunchu — powiedział Greg, rozkładając dłoń na plecach Olivera, gdy chłopiec zaczął poruszać się we śnie.

Westchnął, wydając lekkie, nosowe mruknięcie, które trafiło prosto w serca obu mężczyzn. Mycroft nigdy nie poznał bardziej uroczego dziecka i nie miało znaczenia, że był nieco stronniczy.

— Dobrze. Za chwilę spróbujemy go nakłonić do zjedzenia obiadu. Być może tego wieczoru pójdzie spać najedzony.

— Można mieć nadzieję. — Greg prychnął, ziewając.

Ten ruch spowodował, że Oliver znów się poruszył, a jego czoło lekko zmarszczyło się. Otworzył dłoń i ponownie zacisnął ją w pięść. Mycroft schylił się, aby delikatnie odgarnąć kosmyk kruczoczarnych włosów z jego twarzy, a następnie potarł kciukiem pyzaty policzek syna.

— Na razie pozwolimy mu spać trochę dłużej.

Zwykle chcieliby, żeby Oliver nie spał za długo w dzień, aby mógł spać w nocy, ale przy tak małej ilości snu, jaką miał podczas ząbkowania, każdy czas, gdy spał był dobrym czasem. Mycroft pochylił się i pocałował z miłością czoło Grega, który uśmiechnął się i zanucił cicho.

— Miałeś dobry dzień? — zapytał starszy mężczyzna.

Mycroft westchnął.

— Był taki, jak oczekiwałem. Teraz jest lepiej, bo jestem w domu z tobą i Oliverem. Idę zrobić herbatę. Potem zobaczymy co z jego obiadem.

Jeszcze raz pocałował Grega w czoło, po czym wstał, czule wpatrując się w śpiące dziecko, i kierując się do kuchni.

Chapter Text

Chapter Text

Greg usiadł wygodnie na tylnym siedzeniu samochodu, który właśnie odebrał go z posterunku i wiózł w stronę czegoś, co wyglądało jak pałac Buckingham. A właściwie nim było. Zostało to potwierdzone nieco później, gdy zatrzymali się przed pałacem, a drzwi zostały otwarte, aby mógł wyjść. Zrobił to, poprawiając płaszcz i wzdychając. Po tym wszedł do środka ze swoją milczącą eskortą.

Nie otrzymał zawiadomienia o nowej kontroli bezpieczeństwa, ale te zdarzały się czasem bez zapowiedzi. Tak, na pewno chodziło o kontrolę bezpieczeństwa. Jeśli nie było czasu, by się przygotować, nie było czasu, by cokolwiek sfabrykować. W każdym razie był wdzięczny za oderwanie się od papierkowej roboty.

Zaprowadzono go do pokoju z dwoma kanapami i czterema krzesłami otaczającymi duży stolik kawowy. Milczący mężczyzna wskazał mu miejsce do siedzenia. Greg skinął głową i usiadł na brzegu kanapy. Eskorta wyszła bez słowa, zostawiając go samego w niesamowicie cichym pokoju. Poruszył się nerwowo. To nie było miejsce, w którym zwykle odbywały się kontrole, także nigdy nie zmuszano go do samodzielnego czekania w ten sposób. To było… trochę dziwne.

Siedział w pokoju przez około dziesięć minut, zanim wszedł inny mężczyzna. Zamrugał, spoglądając na niego, zauważając dobrze skrojony garnitur i ręce splecione za plecami.

— Jej Królewska Mość, Królowa Elżbieta Druga — oznajmił mężczyzna, podchodząc do drzwi.

Greg zamarł. Co? Nieznajomy jednak nie kłamał, bo po chwili sama Królowa Anglii weszła do pokoju. Greg poderwał się na nogi, szybciej, niż myślał, że może, i pochylił się w pełnym szacunku ukłonie. Serce waliło mu niczym młot. To zdecydowanie nie była zwykła kontrola bezpieczeństwa. Co tu się działo?

— Proszę spocząć, inspektorze — zwróciła się do niego uprzejmie, podchodząc i siadając na jednym z krzeseł.

Greg otumaniony pokiwał głową, poruszając się, by usiąść bez robienia z siebie głupka. Był w obecności Królowej. Siedział obok niej. Patrzył zamurowany, gdy poprosiła mężczyznę o herbatę. Było to również najszybciej przygotowana herbata, jakiej kiedykolwiek był świadkiem. To, albo był tak oszołomiony, że wszystko się wokół zacierało. Zanim się zorientował, co się dzieje, w dłoni trzymał filiżankę i spodek, popijając herbatę z Królową.

To nie było realne, bez względu na to, jak często to sobie powtarzał. Pił herbatę z Królową.

— Czy pan wie, inspektorze, dlaczego pana dzisiaj tutaj sprowadziłam? — zapytała uprzejmie po kilku minutach.

Greg zamrugał, odstawiając filiżankę i potrząsając głową.

— Muszę przyznać, że nie. Czemu zawdzięczam tę przyjemność? — zapytał.

Jego serce biło tak paniczne, że sądził, że za chwilę straci przytomność.

— Chciałam omówić naturę pańskiego związku z Mycroftem Holmesem — zaczęła wyjaśniać Jej Królewska Mość.

Greg zmusił się, by szczęka nie opadła mu ze zdziwienia. Musiał również powstrzymać się od śmiechu z powodu całej sytuacji. Brzmiało to absurdalne. Było również podobne do incydentu, kiedy Mycroft właściwie porwał go po raz pierwszy, aby przesłuchać go na temat jego związku z Sherlockiem. To było trochę zabawne.

- Naszego związku, Wasza Wysokość? – zapytał, upewniając się, że dobrze ją zrozumiał.

Czyli jego partner znał Królową osobiście. Jak inaczej można było wyjaśnić tę rozmowę?

— W rzeczy samej. Dowiedziałam się, że weźmiecie ślub za kilka tygodni — wyjaśniła, popijając elegancko herbatę. Greg zamrugał, ale nic nie powiedział. Skinął głową, co skłoniło ją do kontynuowania. — Chociaż zdaję sobie sprawę z ogromu pracy, jaką wykonuje pan dla dobra tego miasta, nigdy nie spotkaliśmy się osobiście. Chciałam się upewnić, że jest pan odpowiednim mężczyzną dla pana Holmesa.

Chwila. Czy królowa naprawdę go przesłuchiwała? Tak. Zdecydowanie go oceniała, zanim weźmie ślub z Mycroftem. To była taka… rodzicielska rzecz do zrobienia. Nie miał pojęcia, że oboje byli tak blisko siebie. W końcu Królowa normalnie nie prowadziłaby takiej rozmowy z każdym przyszłym małżonkiem osób zajmujących miejsce w brytyjskim rządzie. Zresztą nie mógł sobie wyobrazić czegoś takiego.

— Bardzo kocham Mycrofta, Wasza Wysokość — powiedział z uśmiechem. — Zmienił moje życie na lepsze i każdego dnia powtarzam sobie, jakie mam szczęście, że jesteśmy razem.

Gdy to mówił, zobaczył, jak zaczęła uśmiechać się nad filiżanką. Złagodziło to lekko jego zdenerwowanie. Po chwili przerwy i nalaniu sobie kolejnej porcji herbaty, kontynuowali rozmowę o Mycrofcie i ich związku. Potem przeszli na temat niektórych spraw związanych ze ślubem. Skończyło się to jako całkiem przyjemna, urocza wizyta.

Był to również jeden z najdziwniejszych dni, jakie kiedykolwiek Greg przeżył.

Chapter Text

— Ta pochodzi od mężczyzny, który porwał Sherlocka? — zapytał cicho Mycroft.

Greg leżał na plecach, z zamkniętymi oczami, kiedy relaksowali się wspólnie na łóżku. Odpoczywali po stosunku, pozwalając by ekstaza wynikająca z orgazmu powoli opuszczała ich ciała.

— Hmm? — mruknął, podnosząc nieco głowę. Czuł, jak opuszki palców Mycrofta lekko przesuwają się po jego żebrach i nagle go oświeciło. — Tak. Od noża, który miał przy sobie.

Mycroft nie odpowiedział. Zamiast tego jego palce przesuwały się nad blizną, która znaczyła opaloną skórę inspektora. Greg wciąż bardzo dobrze pamiętał tamtą noc. Porywacz Sherlocka był szybki. Znalazł się w przestrzeni Lestrade’a, zanim ten zdążył zareagować, wymachując ząbkowanym nożem, dźgając go. Wylądował przez to na niemal tydzień w szpitalu, gdzie założono mu szwy, a jego skóra została mocno oznaczona. To nie było przyjemne doświadczenie.

Po chwili Mycroft trącił go w ramię. Spełniając niewypowiedzianą prośbę, Greg przewrócił się, by położyć się na plecach. Patrzył, jak młodszy mężczyzna przyglądał się jego torsowi, podążając palcami do blizny na jego bicepsie.

— Ślad po postrzale — mruknął.

Greg skinął głową, patrząc jak jego kochanek i tę bliznę prześledził palcami. Otrzymał ją w trakcie jednej ze swoich pierwszych poważniejszych spraw, podczas której skończył goniąc za przestępcą, który ukrywał broń. Zauważył ją w ostatniej chwili i zeskoczył z linii strzału na tyle, że kula drasnęła go w biceps, a nie uderzyła w klatkę piersiową. Mycroft zwrócił wzrok na kolejną bliznę.

— A ta? — zapytał, marszcząc brwi, gdy przesuwał palcami po białej linii, znajdującej się tuż nad brwiami inspektora.

Greg nie mógł powstrzymać się od śmiechu.

— Z meczu rugby, gdy miałem siedemnaście lat. Mój najlepszy kumpel był beznadziejny w celowaniu, a ja byłem w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. — Przewrócił oczami. To zdecydowanie był najbardziej absurdalny powód, przez który miał jedną ze swoich blizn.

Mycroft delikatnie badał i dotykał kolejnych dwóch blizn, które były rezultatem ran postrzałowych: jednej na udzie, drugiej na brzuchu. Następne było znamię na dłoni. Pochodziło ono z czasów, gdy inspektora opanował gniew i roztrzaskał szklankę, uderzając nią zbyt mocno o blat biurka.

Greg milczał, nie licząc małych wyjaśnień, które towarzyszyły każdej bliźnie, uważnie obserwując wyraz twarzy młodszego mężczyzny.

— Co jest nie tak? — zapytał w końcu, przechylając głowę na bok.

Mycroft westchnął nosowo.

— Ludzkie ciało jest wyjątkowo kruche — skomentował, nie całkiem odpowiadając na pytanie.

Głaszcząc klatkę piersiową Grega, opuścił głowę na poduszkę, lekko się krzywiąc. Inspektor poruszył się nieco, tak aby byli zwróceni ku sobie i objął swojego partnera.

— Być może. Ale mam również niewiarygodne szczęście — stwierdził, uśmiechając się.

Zaskoczyło go, jak bardzo Mycroft martwił się jego bliznami.

— Oczywiście i jestem za to wdzięczny — powiedział Mycroft. — Nie zmienia to jednak faktu, że są to oznaki więcej niż jednego razu, kiedy mogłem cię stracić. Niektóre powstały przed tym, zanim zdążyłem cię poznać.

Spojrzenie Grega mocno złagodniało. Czyli to faktycznie niepokoiło jego partnera. Delikatnie potarł plecy Mycrofta, pochylając się, by pocałować go w czoło.

— Nie straciłeś mnie jednak — wyszeptał. — Jestem tutaj i nigdzie się nie wybieram.

Mycroft zamknął oczy. Objął Grega w talii, gdy zwinął się u jego boku.

— To głupi i bezcelowy ciąg myśli. Ponieważ tak jak mówisz, jesteś tutaj. Przepraszam, że zniszczyłem nastrój.

Greg przytulił mocno swojego kochanka, muskając ustami jego włosy. Uśmiechnął się.

— Nie zrobiłeś tego — uspokoił Mycrofta. — Nie ma za co przepraszać. Zachowałbym się podobnie, gdyby znajdowały się na twoim ciele. Dzieje się tak, gdy jesteś zakochany.

— Byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś już nie nabywał ich więcej, Gregory — powiedział cicho Mycroft, niemalże krucho.

To było bardzo nietypowe dla niego i było czymś, co zdarzało się tylko, gdy byli ze sobą tak jak teraz.

— Również nie chciałbym mieć ich więcej — zgodził się Greg, głaszcząc włosy Mycrofta. — Nie martw się. Zrobię, co w mojej mocy, aby nie skończyć z kolejną blizną.

Nie mógł obiecać, że już żadne znamię nie pojawi się na jego ciele. Był inspektorem, więc istniała szansa, że znajdzie się w niebezpiecznej sytuacji. Przynajmniej teraz miał jeszcze większą motywację, by nie dać się zranić.

Chapter Text

Kiedy Greg przybył pod restaurację, której adres wysłał mu Mycroft, stanął wmurowany i wpatrywał się. Stał i gapił się na budynek, gdy cholerny szofer odjechał, by zaparkować samochód. Kiedy w końcu zmusił się do ruchu, wszedł do restauracji i znów zaczął się gapić. Chryste, to miejsce było wspaniałe. Było ogromne i onieśmielające. A stąd, gdzie stał, przy wejściu, wydawało się również być drogie. Greg nigdy w swoim życiu nie postawiłby stopy w takim lokalu. Jego instynkt kazał mu obrócić się na pięcie i odejść.

Greg nie był biednym człowiekiem. Nie żył w kiepskich warunkach życiowych. Jego życie domowe było wygodne i sensowne. Miał więcej szczęścia niż wiele innych dzieci, z którymi dorastał. Ale nie był bogaty. Stojąc w tym miejscu… Nie wyglądało na to, żeby tutaj pasował. Rozejrzał się nerwowo. Miał się tutaj spotkać z Mycroftem, ale nie miał pojęcia, gdzie on był. Pomieszczenie było tak ogromne, że sam Pan Bóg nie mógłby zobaczyć polityka w tym miejscu.

— Pan Lestrade? — Usłyszał po swojej lewej stronie.

Zaskoczony Greg odwrócił się, by zobaczyć, kto się do niego zwracał. Wydawało się, że był to kelner, który wpatrywał się w niego wyczekująco. Lestrade poczuł lekkie zawstydzenie. Czy naprawdę był taki oczywisty?

— Tak? — zapytał, przesuwając się nieznacznie.

— Proszę pozwolić mi wskazać stolik. Pan Holmes czeka. Czy mogę wziąć Pana płaszcz?

Delikatnie skinąwszy, Greg zdjął płaszcz, wyjął z niego komórkę, po czym podał okrycie chłopcu. Młodzieniec pochylił na chwilę głowę, po czym odwrócił się i skinął, by Greg poszedł za nim. Inspektor zrobił to, nie odrywając spojrzenia od stolików, słuchając spokojnych rozmów innych ludzi, którzy jedli. W końcu zatrzymali się. Mrugnął, wyjrzał zza chłopca, widząc swojego wspaniałego męża siedzącego przy stole. Na jego twarzy widniał uprzejmy uśmiech, który natychmiast ogrzał serce Grega. Lestrade usiadł, kiwając głową.

— Dziękuję, Jeremy — powiedział Mycroft.

Chłopiec skłonił się, podając Gregowi menu, po czym odszedł.

Inspektor odprężył się lekko, zerkając na jadłospis.

— Wierzę, że miałeś dobry dzień, najdroższy? — zapytał Mycroft.

Greg przez moment był rozproszony faktem, że menu nie zawierało żadnych cen. Dobry Panie, to nie był dobry znak. Spojrzał na młodszego mężczyznę.

— Um, tak. — Uśmiechnął się, odkładając kartę dań i skupiając się na swoim partnerze. — Jeremy?

— Znam dobrze wszystkich pracowników tutaj. — uśmiechnął się Mycroft.

Oczywiście, że tak. Greg był przekonany, że w Londynie nie było nikogo, kogo jego mąż nie znał w jakimś sensie.

— Jaki był twój dzień? — zapytał Greg, podtrzymując rozmowę.

— Taki, jak można było się spodziewać.

Greg podniósł kieliszek wina, obracając go lekko i pociągając łyk. To było dobre. Mycroft patrzył na niego z rozbawieniem, a jego niebieskie oczy błyszczały.

— Co? — zapytał, czując się skrępowany. Mycroft zaśmiał się cicho.

— Odpręż się, najdroższy. Należysz tutaj, tak samo jak ja — powiedział świadomie, kładąc ręce przed sobą.

— W tym menu nie ma cen — zauważył Greg, popijając kolejny łyk wina. Mycroft skinął głową.

— Tak, nie ma ich. Nie martw się o to, najdroższy. Po prostu wybierz coś, co brzmi pysznie.

— Nie martwić się o cenę? — zamrugał Greg. — Myc, założę się, że obiad tutaj kosztuje więcej niż moja miesięczna pensja.

— Nie martw się. Ja stawiam.

— O nie. Nie mogę ci na to pozwolić… — Greg westchnął, machając przed sobą ręką.

— Nonsens, Gregory — stwierdził lekceważąco Mycroft. Posłał starszemu mężczyźnie surowe spojrzenie, które jasno dawało znać, że nie ustąpi w tej sprawie. — To nasza rocznica, najdroższy. To jeden z moich prezentów dla ciebie.

Greg zarumienił się, spoglądając na swoje wino. Nie spodziewał się, że pierwszą rocznicę swojego ślubu spędzą w takim miejscu. Nie mógł nic poradzić na to, że poczuł się lekko zakłopotany oraz… przyjemnie. Uśmiechnął się, popijając kolejny łyk wina, po czym pochylił się, by ponownie spojrzeć na menu.

— Co polecasz? — zapytał z uśmiechem.

Chapter Text

Greg nie mógł uspokoić umysłu. Chryste. Nigdy w życiu nie pomyślałby, że Sherlock Holmes popełni samobójstwo. Ale tak się stało… Zeskoczył z Świętego Barty’ego, a godzinę później był uznany za zmarłego, a następnie miał odbyć się pogrzeb. Greg był niespokojny. Miał niezwykle trudny okres; musiał dostosować się do łańcucha wydarzeń, co było jeszcze trudniejsze, ponieważ prasa nie chciała zostawić go w spokoju.

Ledwo widział Johna. Och, John. Nawet sobie nie wyobrażał, jak lekarz sobie z tym radzi. Był tam. Widział go… Greg mógł tylko przypuszczać, jak to na niego wpłynęło. Gdyby role się odwróciły, a on byłby świadkiem, jak Mycroft robi coś takiego… Sama myśl powodowała, że z trudem łapał oddech.

Mówiąc o tym, był właśnie w drodze do Mycrofta. Odkąd to się stało, ledwo miał okazję, by spotkać się ze swoim partnerem. Wiedział, że Mycroft organizuje pogrzeb, bo kto inny miałby to zrobić?

— Mycroft? — zawołał, gdy wszedł do domu polityka.

Nie było odpowiedzi. Greg westchnął nosowo i wszedł do środka. Odwiesił płaszcz i zaczął szukać mężczyzny. Wreszcie znalazł go w gabinecie. Patrzył na papiery z filiżanka herbaty w dłoni. Spojrzenie Grega złagodniało, gdy podszedł do niego.

— Hej — wyszeptał, wyciągając rękę, by delikatnie ścisnąć ramię Mycrofta.

Dopiero wtedy bladoniebieskie oczy spotkały jego wzrok. Greg spodziewał się czegoś innego, niż to, co zobaczył. Mycroft może nie był osobą emocjonalną, ale opuszczał przy nim gardę. Greg wiedział, jak bardzo mocno starszy Holmes kochał swojego brata. A jednak… wydawał się zupełnie niewzruszony.

— Gregory, co cię tutaj sprowadza? — zapytał.

Odstawił filiżankę i obrócił się na krześle, aby mogli spojrzeć na siebie lepiej. Na biurku leżała sterta gazet opisujących samobójstwo Sherlocka i więcej dokumentów, które zawierały zarówno imię Sherlocka, jak i Moriaty’ego. Greg był zdziwiony.

— Przyszedłem, żeby sprawdzić co z tobą. Biorąc pod uwagę, wszystko to, co się zdarzyło… Nic ci nie jest? — zapytał, pochylając się i składając pocałunek na czole Mycrofta.

Młodszy mężczyzna mruknął i zamknął na chwilę oczy, po czym skinął głową.

— Nic mi nie jest. Naprawdę — dodał, gdy Greg spojrzał na niego sceptycznie.

— Po prostu… wiem o Sherlocku… — zaczął, przenosząc ciężar z nogi na nogę.

Wciąż trudno było mu o tym mówić. Westchnął i spojrzał w dół, zamykając na chwilę oczy.

Mycroft nic nie powiedział. Zamiast tego wyciągnął ręce i przyciągnął do siebie Grega, zmuszając go, by usiadł mu na kolanach. Greg w szoku otworzył oczy, ale poruszył się, by owinąć ramiona wokół szyi partnera, zbliżając się do niego.

— Wszystko będzie dobrze — powiedział Mycroft, gładząc Grega po plecach.

Oblizując wargi, Lestrade wcisnął twarz w zgięcie bladej, smukłej szyi, ponownie zamykając oczy. To, co wydawało się niepokojącą, szalejącą w nim wojną (gniewu, smutku, żalu i winy), zaczęło się uspokajać. Wkrótce oparł się całkowicie o Mycrofta.

— Jak to jest — powiedział w końcu Greg, napiętym głosem — że przyszedłem tu, aby cię pocieszyć, a jednak to ja jestem tym, który zostaje ukojony?

— Po prostu tak jest — stwierdził Mycroft z lekkim rozbawieniem. Greg podniósł głowę. Pocałowali się, przytulając się. Z pomrukiem, przesuwał palcami przez jedwabiste włosy młodszego mężczyzny. — Czy zechciałbyś zostać tutaj na noc? — zapytał Mycroft, ocierając się nosem o jego nos. Greg skinął głową.

— Tak. Nie muszę wracać po nic do domu.

— Muszę przygotować kilka rzeczy na pogrzeb. Możemy później zjeść wspólnie obiad.

Greg przytaknął. Obiad brzmiał cudownie. Pozostanie z Mycroftem poprawiłoby mu humor. Już czuł się lepiej. I być może, jeśli nadarzy się ku temu okazja, będzie w stanie zaoferować ten sam komfort i towarzystwo, jakie zaplanował, gdy przekroczył próg tego domu. Mycroft był zagadką, którą Greg wciąż próbował rozwiązać, ale bez względu na wszystko byłby tutaj, w tym trudnym czasie, dla starszego Holmesa.

Chapter Text

Za pierwszym razem, kiedy Mycroft otrzymał telefon, że jego młodszy brat został aresztowany, nie był zaskoczony. Sherlock, w swojej nieskończonej nudzie, uznał, że kokaina była jedyną fascynująca rzeczą w jego życiu, a uzależnienie się od niej, było rodzajem wyrażania tego. Dlatego Mycroft usprawiedliwił się, wychodząc z mało ważnego spotkania i udał się do New Scotland Yardu, aby wyciągnąć z aresztu młodszego brata.

Funkcjonariuszem, który go aresztował, był inspektor Gregory Lestrade. Najwyraźniej Sherlock wpadł na miejsce zbrodni, będąc na takim wielkim haju, jak balonik który uciekł z rąk dziecka (słowa inspektora, nie jego) i wydedukował wszystko o nim, jego sierżancie i ofierze. Nie było w tym nic nadzwyczajnego. Mycroft wypełnił wszystkie formalności, uwolnił brata z aresztu i zabrał go do domu.

— Lubisz go — powiedział Sherlock po niemalże całej jeździe samochodem spędzonej w ciszy.

Mycroft odwrócił się i spojrzał na niego z uniesioną brwią.

— Z pewnością nie mam pojęcia, co masz na myśli — powiedział beznamiętnie, upewniając się, że wyglądał na całkowicie niezainteresowanego. Sherlock prychnął.

— Ty. Lubisz. Go.

— A ty, mój bracie, jesteś na haju.

Następnym razem, gdy dobry inspektor zadzwonił do niego, było to spowodowane tym, że Sherlock został złapany na włamaniu i wtargnięciu. W przeciwieństwie do innych razów, gdy tak poważnie łamał prawo, Lestrade nie był pierwszym na miejscu. Gdy stanął przed inspektorem, ściskającym z irytacją grzbiet nosa, przeprosił grzecznie za irytującego młodszego brata, któremu musiał poświęcić swój cenny czas. Starszy mężczyzna zdawał się wzruszać ramionami, co zdaniem Mycrofta było zbyt wybaczające, ale… również ujmujące. Ponownie pochyliwszy głowę w przeprosinach, odwrócił się i praktycznie wyciągnął Sherlocka za ucho z komisariatu.

— Tak bardzo go lubisz, że jest to aż śmieszne — powiedział Sherlock w samochodzie. — To jest jasne jak słońce.

— Drogi Panie, wciąż jesteś na haju?

— Nie. — Sherlock prychnął, uniósł podbródek i skrzyżował ramiona. — Od wielu miesięcy jestem czysty, Mycrofcie.

To sprawiło, że zamilkł na chwilę. Sherlock był… czysty? Od pewnego czasu nie słyszał o żadnych jego wybrykach przekraczających linię prawa, ale nie zastanawiał się nad tym zbyt wiele. Teraz jednak to wszystko miało sens.

— Kokaina w końcu cię znudziła? — zapytał z prawdziwą ciekawością.

— Nie, ale Lestrade nie pozwala mi pomóc na miejscu zbrodni, jeśli ją zażywam… — wymamrotał młodszy Holmes, wyglądając przez okno.

Mycroft musiał bardzo się starać, by nie okazać swojego szoku. Inspektor był powodem, dla którego Sherlock nie zażywał już narkotyków. Ten człowiek był o wiele większą zagadką, niż początkowo się spodziewał. Ciekawe.

Wciąż to trwało w ten sposób. Sherlock nadal był zatrzymywany, a Mycroft pojawiał się i wpłacał za niego kaucję. To było wyczerpujące. Jednak irytujące było to, że Sherlock miał rację. Mycroft lubił inspektora Lestrade’a. Mężczyzna był fascynujący i chociaż mógł zerknąć do jego teczki, stwierdził że nie chce. Po raz pierwszy w życiu chciał się dowiedzieć czegoś o drugiej osoby od niej samej, a nie z akt.

I w ten sposób za każdym razem, gdy przychodził ratować Sherlocka, rozmawiał z Lestrade’em. Żadna z tych rozmów nie była istotnie ważna, ale to nie miało znaczenia. Bez względu na to, czy Mycroft już wiedział, o czym będzie rozmawiał drugi mężczyzna, pozwalał mu mówić. Brązowe oczy inspektora były błyszczące i szczere, a jego uśmiech był praktycznie zaraźliwy. Podczas gdy Mycroft prezentował na zewnątrz zdystansowaną postawę, w środku był oszołomiony. To było śmiesznie, ale tak było. Za każdym razem, gdy wychodzili z komisariatu, Sherlock patrzył na niego z zadowoleniem, a Mycroft ostentacyjnie go ignorował.

— Skończyłem z tym. Sam wyciągnij go z aresztu. — Pewnego dnia poinformował go telefonicznie bardzo zirytowany John Watson.

Przewracając oczami na swojego śmiesznego brata, ale odczuwając podniecenie, Mycroft udał się na posterunek.

— Mycroft — rozbrzmiało ciche powitanie Lestrade’a. — Zastanawiałem się, kiedy tu dotrzesz. Jak gra w szachy?

— Dobrze. — Mycroft uśmiechając się, oparł łokcie na blacie, by wypełnić formularze zapłaty kaucji, które były mu już dość dobrze znane. — Co teraz zrobił?

— Wkurzył policjanta, który już i tak miał zły dzień.

Inspektor wzruszył ramionami, opierając się bokiem o blat, tuż obok niego. Mycroft nie przegapił tego, jak jego biodro w ten sposób zostało wyeksponowane.

— Dlaczego nie jestem zaskoczony… — westchnął Mycroft. Przestał wypełniać formularz i spojrzał na starszego mężczyznę. Poczuł, jak wzbiera się w nim odwaga. — Niemal mam ochotę, zostawić go tutaj na chwilę.

— Naprawdę? — zapytał Lestrade, unosząc brwi będąc jednocześnie zszokowany i ciekawy. — I co robiłbyś w tym czasie?

— Może mógłbym porwać cię na lunch? — powiedział nonszalancko.

Inspektor zamrugał, po czym roześmiał się głośno, sprawiając, że kolana Mycrofta ugięły się.

— Brzmi dobrze.

— Gdzie chciałbyś pójść, inspektorze? — zapytał Mycroft, porzucając formularz i odsuwając się od blatu.

— Proszę, mów mi Greg — powiedział, po czym wzruszył ramionami. — Obojętne mi, gdzie pójdziemy.

— Bardzo dobrze, Gregory. Udaj się ze mną.

Chapter Text

Eton był dokładnie taki, jak spodziewał się Mycroft. Brał udział w najbardziej zaawansowanych kursach, jakie były dostępne, mimo że był dopiero na pierwszym roku, i spędzał wieczory na nauce, nawet jeśli nie było to konieczne. Minęło pół roku, a już nawiązał istotne kontakty i pomagał profesorom w tworzeniu planów zajęć i przewodników studyjnych.

Największym problemem związanym z tym, jak zajęty się stał było to, że miał ledwo czas opuścić teren kampusu. Nie chodziło o to, że nie miał życia towarzyskiego, ponieważ od samego początku się tym nie przejmował. Ważniejsze było to, że nie miał czasu, by wrócić do domu. Nie mógł odwiedzić Sherlocka. Nie mógł zobaczyć się z Gregory’m.

Bardzo tęsknił za swoim chłopakiem. Oczywiście rozmawiali dość często, ale ostatni raz kiedy się widzieli, było to przed Bożym Narodzeniem, a nawet wtedy byli ze sobą tylko kilka dni. Gregory uczęszczał na swoje zajęcia w Londynie, wkładając siły w to, co miał nadzieję, stanie się lukratywną pracą w policji. Ponadto pracował na pełny etat w barze, co zajmowało mu czas wiele wieczorów w miesiącu. Obaj wiedzieli, w momencie gdy Mycroft planował wybór uczelni, że dystans między ich szkołami będzie dla nich frustrujący, ale to świadomośc nie sprawiała, iż łatwiej było sobie z tym poradzić.

Po skończonej nauce Mycroft przebrał się z mundurku, chwycił piżamę i poszedł wziąć szybki prysznic. Umyty i przebrany poszedł do łóżka, na którym usiadł, spoglądając na podłogę. W niektórych momentach tęsknił za swoim chłopakiem bardziej niż normalnie. Dzisiejszy wieczór był jednym z tych trudniejszych. Z westchnieniem podniósł się i przeszedł przez pokój do komody. Otworzył górną szufladę i wyciągnął obszerną bluzę z kapturem. Trzymał ją przez chwilę, pocierając kciukiem bawełniany materiał, po czym naciągnął ją przez głowę.

Była dla niego za duża. Było tak, bo nie należała do niego. Nigdy w życiu nie miał ani nie nosił bluzy z kapturem. Należała ona do Gregory’ego. Była czarna i miała logo zespołu, o którym Mycroft nigdy nie słyszał. Było to coś, co nałożył na siebie po raz pierwszy, kiedy obaj byli na randce i złapał ich deszcz. Wieczór spędzili w mieszkaniu Gregory’ego, w jego pokoju, aby się rozgrzać. To była również pierwsza noc, kiedy się kochali. Mycrof wrócił następnego ranka do domu z bluzą, z czego nawet nie zdawał sobie sprawy, i zabrał ją ze sobą do Eton.

Wrócił do łóżka i zwinął się w kłębek, otaczając się mocniej bluza. Naciągnął kaptur na mokre włosy i wdychał głęboko powietrze. Materiał nie nosił już tak intensywnego zapachu jak wcześniej, ale wciąż pachniał punkowym nastolatkiem, w którym był tak mocno zakochany. Ogrzało to jego serce, sprawiając, że było mocno, a jego skóra mrowiła. Westchnął z zadowoleniem.

Czuł się lepiej. Wciąż bardzo tęsknił za Gregory’m, ale przebywanie w ciepłym ubraniu należącym do drugiego nastolatka (szczególnie, gdy ta bluza miała taką wartość sentymentalną, coś co zaczął teraz rozumieć), rozluźniło w nim zaciśnięty węzeł. Po kilku chwilach sięgnął po komórkę i wysłał swojemu chłopakowi smsa.

Mam nadzieję, że twój wieczór jest przyjemny. — MH.

Zamknął oczy czekając. Chwilę później otrzymał odpowiedź.

Pracuję w barze, więc jest tak dobry, jak to tylko możliwe. Tęsknię za tobą. — G.

Mycroft uśmiechnął się, wpatrując się w odpowiedź. Przesunął kciukiem nad pojedynczym inicjałem, którym tekst został podpisany. Następnie zaczął szybko stukać w ekran, by wysłać kolejnego smsa.

Również za tobą tęsknię. Wkrótce cię odwiedzę. Może w ten weekend. — MH.

Fantastycznie, Myc. Nie mogę się doczekać — G.

Mycroft wciąż się uśmiechał, czytając parokrotnie odpowiedź, zanim uznał, że czas iść spać. Podłączył komórkę do ładowarki, naciągnął mocniej kaptur na głowę i wrócił myślami do swojego chłopaka, dopóki nie zasnął.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Greg lubił śpiewać pod prysznicem. Zawsze był bardzo muzykalnym człowiekiem i chociaż robił to co jakiś czas, stało się to jeszcze częstsze, gdy znów zamieszkał sam po rozwodzie. Miał tendencje do wybierania starych zespołów, najczęściej takich jak The Clash, Billy Idol i Sex Pistols, od czasu do czasu The Beatles, The Who i tym podobne. Gdy któraś z jego córek puszczała chwytliwą popową piosenkę i utknęłaby mu w głowie, to w którymś momencie przyłapywał się na tym, że ją śpiewa.

Oczywiście nigdy nie śpiewał, gdy inni ludzie mogli go usłyszeć. Kiedy był żonaty, ledwo to robił, chyba że wiedział, że był sam. Kilka razy został przyłapany, ale to były nieliczne przypadki, które można było policzyć na palcach jednej dłoni. Kiedy zamieszkał sam, zaczął ponownie śpiewać pod prysznicem. Czuł się z tym tak dobrze, że kiedy zaczął mieć od czasu do czasu towarzystwo, to zapominał powstrzymać się przed tym.

Gdy Mycroft po raz pierwszy usłyszał dobiegający z łazienki śpiew Grega, był zaskoczony i zafascynowany. Ze względu na ich rosnącą bliskość znał pasję starszego mężczyzny do muzyki. Powiedziano mu również, że Greg mając dwadzieścia parę lat był członkiem zespołu muzycznego. To było jednak wszystko, co wiedział o hobby partnera. To był cudowny poranek, gdy leżał w łóżku mężczyzny, przykryty tylko pościelą i słyszał jego głęboki głos śpiewający „I Wanna Be Your Man” Beastlesów. Polityk zamknął oczy i po prostu słuchał. Nie zdawał sobie sprawy, że przestał oddychać, dopóki płuca nie zażądały od niego kolejnej dawki tlenu.

Greg nigdy nie poruszył tematu dotyczącego śpiewania, więc Mycroft również tego nie robił. W miarę jak ich związek się rozwijał, Mycroft miał szansę usłyszeć więcej utworów w wykonaniu partnera. Greg nigdy nie śpiewał, kiedy wspólnie brali prysznic (choć prawdą było, że przez większość czasu jego usta były zajęte innymi zadaniami…) i nigdy nic nie powiedział. Możliwe, że starszy mężczyzna nie zdawał sobie sprawy, że Mycroft go słyszał. Gdyby tak faktycznie było, szansa że przestanie, gdy się o tym dowie, była nieco za duża jak na gust Mycrofta.

Podczas gdy Greg brał prysznic, Mycroft zaczął przesiadywać pod drzwiami do łazienki. Słyszał lepiej, będąc bliżej i zawsze wracał do sypialni, zanim Greg skończył się myć. Mycroft uwielbiał te chwile. Było w tym coś bardzo intymnego, coś czego pragnął. Rozpoznał niektóre piosenki, ale większość nie, jednak nie miało to znaczenia. Piosenka i tekst nie były ważne. Greg mógł śpiewać cholerne abecadło, a Mycroft by to uwielbiał.

Wreszcie, pewnego dnia, gdy Greg śpiewał Rebel Yell Billy’ego Idola, Mycroft po prostu nie mógł już wytrzymać. Wstał ze swojego miejsca na podłodze i cicho wślizgnął się do łazienki, rozbierając się po drodze. Zostawił ubranie obok zlewu i przeszedł przez łazienkę. Greg zauważył go dopiero wtedy, gdy odsunął zasłonę i wszedł pod strumień wody.

— Myc — powiedział zaskoczony Greg.

Mycroft uśmiechnął się, zauważając lekkie zakłopotanie, które pojawiło się na twarzy kochanka, gdy ten zdał sobie sprawę, że przyłapano go na śpiewaniu i nie ma może temu zaprzeczyć. Robiąc krok do przodu, Mycroft owinął ramiona wokół ciała Grega i pochylił się, by pocałować go w czoło.

— Zaśpiewasz? — zapytał cicho z ustami tuż przy mokrej skórze kochanka.

— Umm… — mruknął Greg, spuszczając wzrok.

Naprawdę był bardzo zawstydzony. Szczerze mówiąc, było to trochę zaskakujące, ponieważ mężczyzna był tak pewny siebie w prawie każdym aspekcie swojego życia. Jak mógł być tak zawstydzony czymś, w czym był tak niesamowity?

— Proszę? — Mycroft, poprosił po chwili, zmieniając pozycję, tak by spojrzeć w oczy starszego mężczyzny. Patrzyli na siebie przez chwilę, po czym Greg uśmiechnął się i skinął głową.

— But, oh, what a wonderful feeling, just to know that you are near — zaczął śpiewać cicho, uśmiechając się i ocierając ich nosy o siebie. To była inna piosenka niż poprzednio. O wiele bardziej uczuciowa i sprawiała, że Mycrofta ścisnęło za serce. Uśmiech Grega stał się jeszcze bardziej promienny, gdy kontynuował, dotykając bladego policzka drugiego mężczyzny. — Sets my heart a-reeling from my toes up to my ears.*

Śpiew zmienił się w nucenie, gdy inspektor pochylił się, by delikatnie muskać ustami ciało Mycrofta, gdy stali pod strumieniem wody i trzymali się nawzajem. Mycroft uznał, że wspaniale było wcześniej słuchać, jak Greg śpiewa, ale słyszenie, jak robi to bezpośrednio dla niego, sprawiało, że jego całe ciało ogarniało przyjemne ciepło.

Chapter Text

Po dziwnych i gorączkowych wydarzeniach w Baskerville, Greg zaczął się trochę denerwować swoimi umiejętnościami strzeleckimi. To prawda, że w pracy nie używał broni tak często, ale jego pudło tamtego wieczoru w lesie było raczej niewybaczalne. Dlatego pewnego razu po pracy, zamiast w wrócić do domu, postanowił udać się na strzelnicę znajdująca się przy stoczni i ćwiczyć strzelanie przez parę godzin.

Po godzinie lub dwóch poprawił się. Jego celność nie była zła, ale nie tak idealna, jakby chciał. W końcu był inspektorem. Chociaż niekoniecznie używali broni palnej tak często jak inne siły policyjne, wciąż była to umiejętność wymagana w ich pracy. Nigdy nie wiedziałeś, kiedy będzie miało to kluczowe znaczenie. Gdyby Johna nie było tam w Baskerville, czy sprawy potoczyłyby się inaczej?

Będąc tak skupionym na celu, Greg nie był świadomy obecności innej osoby, która stała obok niego od pewnego czasu. Koncentrował się tak mocno na trudnym celu, że przestraszył się, gdy mężczyzna za nim odchrząknął. To na tyle wytrąciło go z równowagi, że pociągnął za spust i to co miało być całkiem dobrym strzałem zakończyło się tym, że nie trafił nawet w tarczę. Zaskoczony i nieco wściekły, odwrócił się, by zobaczyć, kto był winowajcą tego wszystkiego.

— Mycroft? — zapytał z niedowierzaniem, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w stojącego za nim polityka z parasolem i wszystkim innym.

Greg nie wiedział, czy poczuł ulgę, że go widzi, czy był wściekły, że tak go rozproszył. Oczywiście oddał strzał w najbezpieczniejszym do tego miejscu, ale wciąż strzelał z broni. Było tak wiele sposobów, na które mogło się to źle skończyć.

— Dobry wieczór, Gregory. — Mycroft uśmiechnął się, robiąc kilka kroków, aby zmniejszyć odległość między nimi. — Ufam, że twoja podróż do Baskerville zakończyła się sukcesem?

— Ostatecznie — burknął Greg, odkładając broń na blat i podchodząc bliżej. Oplótł ramiona wokół talii wyższego mężczyzny i przyciągnął go do uścisku, który został zwrócony bez chwili wahania. — Tęskniłem za tobą.

Obaj spotykali się już od jakiegoś czasu, ale na razie nie ogłosili tego oficjalnie. Był to niesformalizowany związek między nimi i Gregowi na razie to nie przeszkadzało. Nie będzie tak wiecznie, ale na razie było dobrze. Mycroft odwzajemnił uścisk. Greg uśmiechnął się, po czym odsunął się.

— Wiesz, że jesteś cudownym strzelcem — powiedział Mycroft, zerkając z ukosa na tarczę, której używał Greg do ćwiczeń. — Wydarzenia w Baskerville nie powinny na dłużej utrzymywać cię z dala od domu.

— Tak, ale… — zaczął Greg, lekko wzruszając ramionami. — Muszę być lepszy. Tamta sytuacja mi to pokazała. Nie mogę sobie pozwolić na luz, bo następnym razem może być jeszcze gorzej.

Mycroft skinął głową i milczał, gdy spojrzał na broń, której Greg wcześniej używał. Inspektor podążył za jego spojrzeniem, a potem spojrzał na młodszego mężczyznę i uśmiechnął się. Och, miał pomysł.

— Strzelałeś wcześniej? — zapytał, a jego uśmiech stał się jeszcze szerszy.

— Tak — odpowiedział ostrożnie Mycroft. — Chociaż nie jest to aktywność, której lubię często się poddawać.

Ze sposobu, w jaki patrzył na broń, Greg uznał, że mówiąc „często” miał na myśli „nigdy”. To sprawiło, że chciał jeszcze bardziej, aby jego partner oddał strzał.

— Weź — nalegał, sięgając po broń. Odsunął się od Mycrofta, by dać mu przestrzeń i poddał mu pistolet. — Daj mu szansę. Tylko raz.

Brwi Mycrofta uniosły się wysoko, kiedy patrzyli na siebie, ale coś w nim w końcu uległo. Z westchnieniem ruszył do przodu, aby stanąć w odpowiednim miejscu, a potem sięgnął po oferowaną broń. Spojrzał na nią ostrożnie, po czym westchnął przez nos i skupił się na celowaniu.

To co stało się potem, było w zasadzie niewyraźne w umyśle Grega. Mycroft podniósł broń, ustawił się w odpowiedniej pozycji i oddał strzał. Greg z ciekawością zerknął na tarczę. Strzał prosto w dziesiątkę. Usta inspektora rozchyliły się lekko, gdy wpatrywał się w tarczę przez chwilę, po czym skupił się ponownie na Mycrofcie, który wciąż trzymał broń. Jego oczy rozszerzyły się lekko. Brązowe tęczówki zostały niemal przytłoczone przez źrenice. Podniecenie, które przez niego przepłynęło, było absurdalne i wymagało od niego pełnej samokontroli, aby nie rzucić się na kochanka. To… był jeden z najbardziej atrakcyjnym pokazów, jakich kiedykolwiek był świadkiem. Zrobił krok do przodu, wyjął pistolet z ręki Mycrofta i odłożył go, zanim nacisnął przycisk chowający tarcze na koniec treningu.

— Mój samochód — warknął do ucha młodszego mężczyzny, przyciskając się do niego, aby ujawnić swoje bardzo wyraźne podniecenie. — Teraz.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Greg wyciągnął rękę i chwycił dłoń Mycrofta, odsuwając go od biurka w jego gabinecie. Uśmiechnął się, gdy młodszy mężczyzna mrugnął ze zdziwienia, praktycznie potykając się, gdy został pociągnięty do przodu, gdy się tego nie spodziewał.

— Gregory, co robisz? – zapytał z irytacją Mycroft. Greg zaczął ciągnąć go korytarzem w kierunku sypialni. — Gregory, muszę skończyć…

— Nie. Zrobisz to później — powiedział przez ramię, nie zgadzając się na to, żeby jego partner miał spędzić resztę nocy zamknięty w innym pokoju.

Zamierzali spędzić trochę czasu razem. Był zdeterminowany, by tak się stało. Po tym Mycroft mógł wrócić do kierowania Anglią. Greg przyciągnął go przez sypialnię do połączonej z nią łazienki, gdzie w końcu puścił mężczyznę i odwrócił się przodem do niego. To było urocze i prawie przezabawne, jak wielkie zmieszanie było widoczne na twarzy Mycrofta. Było to coś, co rzadko ktokolwiek widział, i była to kolejna rzecz, której Greg miał szczęście być świadkiem. Oczywiście po chwili Mycroft zrozumiał sytuację, a wyraz jego twarzy zmienił się.

— Przygotowałeś kąpiel? — zapytał Mycroft, spoglądając na Grega i z powrotem do wypełnionej wanny, unosząc brew.

— Tak. — Greg skinął głową. Podszedł i zaczął rozpinać kamizelkę wyższego mężczyzny. — I weźmiemy jedną.

— Teraz? — zapytał, a jego brew uniosła się jeszcze wyżej.

Nie zrobił nic, aby powstrzymać Grega przed ściągnięciem kamizelki i koszuli, gdzie pozostał nagi od pasa w górę. Po tym inspektor cofnął się i również zaczął się rozbierać.

— Tak teraz. Zdejmuj spodnie.

— Maniery, Gregory.

— Proszę, zdejmij spodnie. — Greg uśmiechnął się, podkreślając swoją prośbę, ściągając swoje i wychodząc z nich.

Mycroft pozwolił swojemu wzrokowi wędrować z uznaniem po jego nagim, opalonym ciele, po czym poszedł w jego ślady i pozbył się reszty ubrania. Odwracając się, Greg podszedł i wszedł do przygotowanej kąpieli, zanurzając się w ciepłej (bardzo ciepłej, ale nie niewygodnie gorącej) wodzie, powoli pozwalając jej otoczyć się i opierając się o wannę. Westchnął, rozluźniając się, rozłożył nogi na boki i wyciągnął dłoń w stronę Mycrofta. Młodszy mężczyzna chwycił ją, również wchodząc do wanny. Zawahał się przez chwilę, dostosowując się do ciepłej wody, zanim również zaczął się zanurzać. Usadowił się między nogami Grega, ale pozostał wyprostowany.

— Miło, prawda? — zapytał Greg, również siadając, tak, że byli przyciśnięci do siebie.

Pocałował delikatnie łokieć Mycrofta, nucąc cicho.

— Tak, to raczej przyjemne — zgodził się, przymykając oczy, gdy Greg owinął ramiona wokół tułowia, kładąc dłonie na jego brzuchu.

Pozostali tak przez jakiś czas. Greg wciąż składał leniwe pocałunki na jego ramionach i szyi. Woda zaczęła wkrótce stygnąć, więc spuścili część wody i dolali ciepłej, skutecznie przedłużając czas, który mogli w ten sposób spędzić. Żaden z nich nie chciał tak naprawdę wyjść z wanny.

Dostosowując się lekko, Greg cofnął się nieco i przesunął dłonie wzdłuż ramion Mycrofta. Ścisnął je delikatnie, poruszając się po nich powoli, rozpoczynając masaż ramion i górnej części pleców kochanka. Mycroft jęknął. Był to dźwięk, który powinien być nielegalny. Greg jednak słyszał go wiele razy w zupełnie innym kontekście. To sprawiło, że zadrżał. Inspektor uśmiechnął się, kontynuując swoją pracę, rozluźniając napięte mięśnie, które znajdowały się na plecach Mycrofta, dopóki jego partner nie rozluźnił się i nie oparł się o jego klatkę piersiową.

— Czuję się dobrze — wymamrotał Mycroft i przechylił głowę na bok, by pocałował z czułością Grega.

Ramiona Grega przesunęły się wokół jego niego, trzymając go blisko, gdy całowali się, dopóki żaden z mężczyzn nie mógł oddychać prawidłowo i musieli rozdzielić się, dysząc cicho. Greg otarł czubki ich nosów, uśmiechając się, po czym rozpoczął kolejny pocałunek.

Jego tętno zaczęło przyśpieszać i po chwili ich pocałunek stał się nieco intensywniejszy. Mycroft poruszył się, obracając się tak, że był bardziej skierowany przodem do starszego mężczyzny, pogłębił pocałunek. Greg chwycił mocno jego boki, odsuwając się w końcu, przygryzając lekko dolną wargę Mycrofta. Obaj dyszeli, a ich źrenice były rozszerzone. Greg uśmiechał się szeroko.

— Widzisz? Czasami mam dobre pomysły — powiedział bez tchu.

Mycroft parsknął śmiechem i delikatnie ujął policzek starszego mężczyzny.

— Masz. — Skinął głową. — Byłbym bardzo szczęśliwy, gdybyś umył mi plecy, najdroższy.

Chapter Text

Winda nie działała. Jak, u licha, jedyna winda po tej stronie dużego hotelu była niesprawna? Jak hotel tak duży i fantazyjny mógł mieć tylko jedną windę po tej stronie?! Greg nie bardzo wiedział, co sądzić o tej całej ciężkiej próbie. Podejrzewał, że powinien liczyć na swoje błogosławieństwa, że ich pokój znajdował się na szóstym piętrze, ale biorąc pod uwagę, jak szybko Mycroft stawiał kolejne kroki, wejście na szóste piętro stało się wycieczką porównywalną do wejścia na Mont Everest.

— Myc, kochanie, mógłbyś zwolnić? — zapytał Greg, ciężko dysząc.

Jego nowo poślubiony mąż miał oczywiście długie nogi (które uwielbiał bardziej niż cokolwiek innego), ale te długie nogi robiły kolejne kroki w alarmującym tempie. To było niesprawiedliwie, jak szybko młodszy mężczyzna mógł wspinać się po schodach.

— Jesteśmy w połowie drogi, Gregory — odpowiedział Mycroft, zatrzymując się między kolejnym ciągiem schodów, odwracając się, by na niego spojrzeć.

Uniósł brew na widok Grega, który zgiął się wpół, z rękami na kolanach i falującą klatką piersiową.

— Tak, ale… Potrzebuję złapać oddech. — Greg zmarszczył brwi, przeczesując palcami włosy. — Jestem stary, Myc, nie tak sprawny, jak kiedyś.

Greg w żaden sposób nie stracił formy. Będąc inspektorem musiał nadal zachować dobrą kondycję. Ścigać podejrzanych, przemierzać przez długie godziny Londyn, podążać za Sherlockiem… Zdecydowanie dużo rzeczy pozwalało mu zachować kondycję. Mimo tego tak duży wysiłek w krótkim czasie mógł sprawić, że tracił oddech i bolały go nogi.

W końcu udało mu się wyprostować, a Mycroft zaczął schodzić z tych nielicznych stopni, które były między nimi. Jego mąż uśmiechał się, ale kryła się za tym pewna psota. Sprawiło to, że serce Grega przyspieszyło, ponieważ znał te igraszki, które zwykle prowadziły do tego rodzaju uśmiechu.

— Pozwól, mój mężu, że ci pomogę — powiedział cicho Mycroft.

Wyciągnął rękę i złapał przód koszuli Grega. Pchnął go na betonową ścianę klatki schodowej. Pochylił się i przycisnął swoje wargi do jego, całując mocno starszego mężczyznę. Greg jęknął z zaskoczenia i podniecenia. Wystarczyła tylko jedna krótka chwila, by zaczął oddawać pocałunek.

Greg uwielbiał, kiedy Mycroft całował go w ten sposób. W czasie, gdyby byli razem, udało im się pocałować w każdy możliwy sposób. Jednak te pocałunki … Składały się z nacisku, języka, zębów i pragnienia. Te pocałunki były spragnione i zrozpaczone, najprostszy sposób błagania o więcej.

— Podczas…. Podczas, gdy jest to… bardzo wspaniałe — wydyszał, gdy się rozdzielili, aby nieco złapać oddech. — To tak… naprawdę… nie pomaga mi… dojść do siebie.

Uśmiech Mycrofta stał się jeszcze szerszy, a jego oczy pociemniały z podniecenia. To posłało dreszcz pragnienia wzdłuż kręgosłupa Grega. Cholera jasna, z Mycroftem Holmesem zawsze czuł podniecenie. Tym razem nadeszła jego kolej, aby chwycić koszulę męża i przyciągnąć go bliżej, aby zainicjować kolejny namiętny pocałunek. Chwycił między zęby dolną wargę Mycrofta, sprawiając, że młodszy mężczyzna jęknął. Greg chciał usłyszeć ich więcej. Pragnął usłyszeć wszystko. Jego dłonie uniosły się, by wsunąć się w jedwabiste, rude włosy Mycrofta, który wsunął nogę między jego, przyciskając inspektora do ściany. To miało się stać całkowicie nieprzyzwoite. Prawdopodobnie już było. Greg częściowo zastanawiał się, jak daleko się posuną, mając za wymówkę, że są w podróży poślubnej.

— Gregory — wydyszał Mycroft, tym razem przerywając pocałunek, ledwo opierając się pokusie ocierania się o udo Grega.

Jego głos był zmieniony przez podniecenie i Greg zadrżał. Przygryzł spuchniętą wargę, wpatrując się w starszego mężczyznę z uczuciem.

— Zabierz mnie do łóżka — niemal rozkazał, kończąc to co miał powiedzieć Mycroft.

Mycroft Holmes, który był zwykle tak spokojny i opanowany, walczył, by utrzymać swoją postawę po tym zdaniu. Greg widział to w sposobie, w jaki jego źrenice rozszerzyły się, w tym jak drgnął kącik jego ust oraz w tym, jak zacisnął palce na koszuli Grega.

Poruszyli się, szybciej niż się spodziewali i łatwo wspięli się po pozostałych schodach. To było niesamowite, jak łatwo Greg pokonał resztę drogi. Oczywiście teraz miał konkretny cel. I chciał być bardzo, bardzo szybko nago.

Chapter Text

Przypadki tak delikatne jak ten, wymagały osobistego podejścia. Mycroft miał doświadczenie ze zbyt wieloma sprawami, które mogłyby się skończyć bardzo źle, gdyby wcześniej nie ingerował. Tak więc posiadanie szczególnej sprawy i dodanie do tego Sherlocka, spowodowało, że był bardzo ostrożny. Nie byłby to taki problem, gdyby jego nieobliczalny młodszy brat nie zakradł się do silnie strzeżonej placówki z jego referencjami (ponownie) i wywołał alarmy, które uruchomiły się, gdy sprawy zaczęły się lekko pogarszać i wymykać spod kontroli (znowu). Ten wkurzający chłopak nigdy nie pozwolił mu na chwilę spokoju.

Po części niechętnie angażował inspektora w tę sprawę, ale tak naprawdę nie było nikogo, komu ufałby bardziej niż Gregory’emu Lestrade’owi. Jeśli chodziło konkretnie o Sherlocka, nie było nikogo innego, kto mógłby poradzić sobie z młodszym Holmesem (poza Johnem, ale poczciwy lekarz już był na miejscu i nic to nie zmieniło). Starszy mężczyzna właśnie wrócił z urlopu, więc Mycroft nie chciał mu przeszkadzać, ponieważ nawet jeszcze nie wrócił do pracy, ale nie miał wyboru.

Inspektor Lestrade oczywiście zgodził się pomóc, kiedy wysłał do niego wiadomość. Mycroft nie wątpił, że to zrobi. Miał takie dobre serce, a na dodatek był dobrym policjantem, więc była to idealna mieszanka do czegoś takiego. Pomijając początki ich współpracy, kiedy prawie się nie znali, zawsze bardzo dobrze im się ze sobą współpracowało. Czasami były napięcia, głównie wtedy, gdy sprawa wymagała od Mycrofta całkowitego odebrania jej z rąk Lestrade’a, ale nie można było temu zaradzić.

Obecnie Mycroft był w drodze do Lestrade’a, aby zabrać go na stację kolejową. Wolałby samemu zabrać go aż do Baskerville, ale miał inne obowiązki, które nie pozwalały mu na taką podróż. Nalegał na zapewnienie transportu przynajmniej do stacji, a także na zapłacenie za bilet kolejowy i pobyt w hotelu, jako podziękowanie za przysługę. Lestrade, jak można było się spodziewać, zaprotestował przeciwko temu, ale Mycroft ostatecznie postawił na swoim (czego również należało się spodziewać). Kiedy samochód zaparkował pod mieszkaniem inspektora, Mycroft nie ruszał się przez chwilę z miejsca, dopóki nie zdecydował się wysiąść i osobiście pójść po Lestrade’a.

Nie byłby to pierwszy raz, kiedy wszedł do mieszkania Lestrade’a. Gdy zaczęli ściślej współpracować, Mycroft otrzymał zaproszenie, aby wchodzić do środka, kiedy wpadał. To z pewnością było dziwne, ale był to jeden z objawów wynikających z różnic w ich wychowaniu. Dlatego korzystając z udzielonego wcześniej pozwolenia, Mycroft podszedł do drzwi, otworzył je i wszedł do środka.

Rozejrzał się po małym mieszkaniu – nie było tam wielu osobistych akcentów. Mycroft mógł stwierdzić, że należało do Lestrade’a po kilku drobnych rzeczach znajdujących się wokół, ale ogólnie wystrój był dość spartański. Szczerze mówiąc, zupełnie jak jego własna posiadłość. Nigdzie jednak nie było właściciela mieszkania. Mycroft zmarszczył lekko brwi. Spodziewano się go, więc gdzie był Lestrade?

Przeszedł przez mieszkanie, szukając inspektora, zanim w końcu go znalazł. Słowo znalazł było kolokwializmem, ponieważ prawie na niego wpadł, gdy ten wychodził z sypialni.

— Przepraszam… — zaczął Mycroft, ale zamilkł, gdy spojrzał na mężczyznę przed nim.

Był prawie pewien, że się gapił. Greg Lestrade stał przed nim tylko w spodniach, które były rozpięte, odsłaniając pas bokserek pod spodem. Wydawał się zaskoczony, ale nie zawstydzony swoim stanem rozebrania.

— Panie Holmes, jeszcze nie jestem gotowy do wyjścia.

Lestrade zamrugał, dochodząc do siebie i przeczesując dłonią swoje oprószone siwizną włosy. Były wilgotne. Ach. Brał prysznic. Mycroft stwierdził, że nie mógł oderwać wzroku od, szczerze mówiąc, rozpustnego stanu mężczyzny. Dobry Panie. Od jakiegoś czasu interesował go inspektor, ale to był dla niego zupełnie nowy widok i przytłaczał Mycrofta.

— Ach… tak, oczywiście — wykrztusił Mycroft po chwili. Prawdopodobnie zabrzmiało to absurdalnie. — Naturalnie, kiedy będziesz gotowy.

Odchrząknął, cofając się o krok i starając się nie patrzeć na nagą klatkę piersiową Lestrade’a. Był dystyngowany, wyglądał niezwykle uroczo i był opalony. Mycroft poczuł, jak ciepło rozchodzi się po jego policzkach. Potem starszy mężczyzna uśmiechnął się i skinął głową, co sprawiło, że pod politykiem prawie ugięły się kolana.

— To nie potrwa długo — powiedział, zaczynając go mijać. — Chyba, że nie musimy od razu iść.

— Ja… um, tak. Właściwie musimy iść już. — Mycroft był zirytowany i zawstydzony swoim zachowaniem. Nigdy się nie jąkał. Brzmiał absurdalnie. — Proszę, pośpiesz się. Nie chcę cię podziwiać.

Wymknięcie się tych słów było bardziej krępujące niż cokolwiek innego. Oczywiście to zdanie było bardziej wypowiedziane półgłosem niż reszta, ale miał wrażenie, że Lestrade dokładnie je usłyszał. O dobry Panie, zachowywał się jak dziecko. Znowu odchrząknął, przenosząc wzrok na swój parasol. Nadal widział, uśmiechającego się psotnie Lestrade’a, na granicy swojego zakresu widzenia.

— Może to był mój misterny plan — skomentował Greg, po czym odwrócił się i wrócił do sypialni.

Mycroft pomyślał, że może umrzeć na miejscu. Co za wieczór się zapowiadał…

Chapter Text

Jednym z najlepszych sposobów na wyciszenie się po cudownym wieczorze spędzonym na kolacji ze swoim partnerem był relaks na kanapie. Greg ledwo mógł powstrzymać się od szczerzenia się, czując się bardzo dobrze. Jego tydzień był długi i okropny, a to była pierwsza noc w tym okresie, kiedy mógł spędzić czas z Mycroftem. Oba harmonogramy pracy były bardzo napięte, więc postanowili zrobić coś bardziej interesującego dzisiejszego wieczoru. Poszli na kolację, potem na tańce (czego Greg wciąż się wstydził, bo dobry Panie, nie umiał tańczyć), był spacer po parku, a teraz przytulanie się przed kominkiem.

Zaczęło się od przytulania. Mycroft leżał na sofie, z nogami opartymi na kolanach Grega. Obaj popijali wieloletnią szkocką, którą Mycroft oszczędzał od dłuższego czasu. Greg na początku stanowczo odmówił jej rozpoczęcia twierdząc, że z pewnością została zachowana na specjalną okazję, ale kiedy młodszy mężczyzna uśmiechnął się słodko i powiedział, że nie może wymyślić bardziej wyjątkowej okazji niż dzisiejszy dzień, Greg mógł niemal płakać. Mycroft był taki słodki, że nie mógł już walczyć.

Kiedy jednak Greg skończył swoją szkocką, przesunął się trochę na kanapie tak, że był bardziej zwrócony w stronę Mycrofta niż wcześniej. Wyciągnął ręce i zaczął delikatnie masować długie nogi swojego partnera. Mycroft zanucił cicho nad swoją szkocką, zamykając oczy, ciesząc się masażem. Greg uśmiechnął się szeroko, wpatrując się z całkowitym uwielbieniem w mężczyznę spoczywającego obok niego.

— To niesamowite uczucie, Gregory — skomentował po chwili Mycroft.

— Cieszę się — odpowiedział Greg, zsuwając ręce nieco niżej, skupiając się na jego kostkach.

Była to część ciała, nad którą wielu ludzi nie zwracało uwagi podczas masaży, ale Greg nauczył się tej sztuki od krewnego, który zajmował się masażem zawodowo, więc przez lata był w tym całkiem niezły. Jego ruchy nadal powodowały westchnienia i pomruki zadowolenia polityka, które były absolutnie genialne. Masowałby swojego partnera każdej piekielnej nocy, gdyby wydawał je za każdym razem.

Po dłuższej przerwie przesunął się jeszcze niżej, skupiając się na stopach Mycrofta. Spojrzał w dół, obserwując ruchy swoich kciuków, które masowały podeszwy młodszego mężczyzny od pięty w górę. Greg zamrugał z zaciekawieniem, kiedy poczuł, że Mycroft zesztywniał w jego uścisku, ale zanim zdążył otworzyć usta, żeby cokolwiek powiedzieć, polityk odsunął nogi, próbując uwolnić się od jego dotyku.

— Myc? — zapytał, marszcząc brwi, gdy na niego spojrzał.

Mycroft na niego nie patrzył. Jego spojrzenie utkwiło w szklance szkockiej trzymanej w dłoniach.

— Dziękuję Gregory, to było raczej cudowne — wymamrotał zdenerwowany.

Dobrze to ukrył, ale z biegiem lat Gregory nauczył się wychwytać najdrobniejsze wskazówki. Był zdenerwowany. Ale dlaczego?

— Czy zrobiłem coś złego? — zapytał, spoglądając na stopy Mycrofta.

— Nie, w ogóle, po prostu… — Słowa Mycrofta urwały się, a Greg uniósł brew.

Myślał o tym przez chwilę, ponownie przeglądając wydarzenia w głowie. Powoli zaczął tworzyć pewną teorię.

— Czy masz łaskotki? — zapytał, zaczynając się powoli uśmiechać.

Mycroft spojrzał na niego, nie mogąc ukryć chwilowego zdziwienia, które malowało się na jego twarzy. To go zdradziło.

— Nie, to absurd — mruknął, ale odsunął się trochę.

Uśmiechając się szerzej, Greg wyciągnął rękę i zaczął ponownie masować stopę partnera, chociaż jego ruchy były szybsze. Ciało Mycrofta drgnęło, a uścisk na jego pustej szklance zacieśnił się. Hałas, który wydał, był praktycznie piskiem.

— O mój Boże, masz łaskotki – powiedział Greg, a jego oczy błyszczały z zachwytu. — Jak to się stało, że mogłeś to przede mną ukryć przez te wszystkie lata?

Mycroft westchnął z irytacją, chowając stopy pod sobą poza zasięg starszego mężczyzny.

— Ponieważ jestem w tym bardzo dobry w ukrywaniu tego i to jest absurdalnie.

— Nie, nie jest. Chodź tutaj.

— Gregory, przysięgam, jeśli…

Ale i tak to zrobił. Greg praktycznie zanurkował przez kanapę i zaczął żartobliwie mocować się ze swoim partnerem, śmiejąc się z podekscytowaniem, gdy Mycroft krzyknął z zaskoczenia i protestu. W końcu odniósł sukces. Mógł zostać kopnięty w twarz, ale… nieopanowany śmiech, który wyciągnął z Mycrofta, sprawił, że było to tego warte.

Chapter Text

Rzucanie palenia zawsze było trudne, skoro ktoś palił tak długo, jak Mycroft. Tak naprawdę nigdy nie był osobą, która łatwo się uzależniała. Nie, Sherlock przyjął na siebie tę rolę. Jednak papierosy były czymś, do czego miał słabość. Oczywiście teraz chciał – nie, potrzebował – przestać, z powodu zbliżającej się zmiany w jego i Grega życiu. Siostra Grega, Emily, była obecnie surogatką dla ich dziecka, a Mycroft miał zostać ojcem. Jego umysł wciąż się na tym skupiał przez kilka dni, ale był zdeterminowany. Nie chciał palić, kiedy w ich domu znajdowało się dziecko.

Dlatego rzucał palenie. Oczywiście był przygotowany na głód nikotynowy, ale w niektóre dni nie było mu łatwo. Odkrył, że zaczął wyrabiać kilka nowych nawyków, aby pomóc sobie w radzeniu z tym głodem. Były to działania podświadome, ale po zdaniu sobie sprawy z ich celu nabierały pełnego sensu. Wypijał więcej wody. Często zdarzało mu się mieć butelkę wody przy biurku lub w samochodzie, a w domu było ich znacznie więcej niż wcześniej. Kiedy on i Greg wychodzili na obiad, Mycroft zawsze brał wykałaczkę, gdy wychodzili z restauracji, wkładał ją do ust i żuł w drodze do domu. Kiedy pracował lub odpoczywał, zaczynał trzymać w dłoni przypadkowe przedmioty. Najczęściej było to pióro, ale obiekt zmieniał się w zależności od tego, co leżało w pobliżu.

Przez większość czasu nawet nie zdawał sobie sprawy, kiedy zaczynał robić te rzeczy, chociaż zwykłe łapał się na tym po krótkim czasie. O dziwo, wszyscy go wspierali. Jednak wszystkie te metody łącznie, nie dawały się porównać do jednego z najlepszych sposobów, jakie znalazł, aby ograniczyć swój głód.

Stało się to pewnej nocy, kiedy wspólnie z Gregiem odpoczywali na kanapie, oglądając film. Byli przytuleni do siebie, a Lestrade miał jedną rękę owinięta wokół ramion Mycrofta. Młodszy mężczyzna mógł poczuć, jak narasta w nim głód nikotynowy, który sprawił, że wiercił się lekko na swoim miejscu. Nie pomogło również to, że postacie w filmie, który oglądali, paliły. Nie zawsze to na niego działało, ale czasami obserwowanie, jak inni palą, wywoływało u niego nieposkromioną chęć zapalenia papierosa.

Zanim zdał sobie sprawę, co tak naprawdę robi, podniósł dłoń i chwycił rękę swojego męża, która była przerzucona przez jego ramię i oparta na klatce piersiowej. Przez kilka chwil gładził grzbiet jego dłoni, po czym uniósł ją. Zginając resztę palców, Mycroft przesunął wskazujący palec starszego mężczyzny do ust i zaczął przesuwać czubkiem języka po opuszku palca. Oczywiście, jego spojrzenie było utkwione w telewizorze, kiedy lizał palec Grega. Po chwili zbliżył go bardziej, żeby delikatnie skubnąć go zębami.

Zwrócił uwagę na to, co robił, kiedy poczuł, jak Greg porusza się i usłyszał, jak wydobywa się z niego cichy jęk. Mycroft zamarł, uświadamiając sobie, że w zasadzie drażnił się i używał palca Grega jako zamiennika papierosa. Odwrócił się, by spojrzeć na swojego partnera. Źrenice Grega były rozszerzone, a jego podniecenie było bardzo wyraźne, a to było jeszcze zanim zauważył rekcję, której w żaden sposób nie maskowały noszone przez niego spodnie dresowe.

— Gregory, przepraszam… — zaczął odsuwając jego rękę.

Greg jednak mu na to nie pozwolił i przysunął palec z powrotem, aby lekko przesunąć nim po dolnej wardze Mycrofta.

— Nie przestawaj — powiedział głosem głębszym i bardziej ochrypłym niż zwykle.

Mycroft poczuł tworzący się na twarzy rumieniec, jego źrenice rozszerzyły się na chwilę, zanim ponownie włożył palec do ust. Tym razem jego spojrzenie było skierowane na Grega, obserwując każdą zmianę na jego twarzy i nasłuchując najmniejszego hałasu, który wydobył się z niego. To było takie erotyczne. W końcu nie dało się już wytrzymać napięcia. Greg praktycznie wszedł na kolana Mycrofta. Ocierał ich biodra o siebie, powodując, że Mycroft wzdychał i rozpaczliwie zaciskał uścisk na starszym mężczyźnie.

To była zdecydowanie najlepsza forma zwalczania głodu nikotynowego. Oczywiście musiał to ograniczać do prywatnych miejsc, ponieważ było nieuniknione, że obaj byli przez to podnieceni. Jednak stało się to powszechną praktyką, że Greg unosił palec do jego ust, zanim Mycroft sam to zrobił. Muskał miękkie wargi, wpatrując się miejsce, którego dotykał, drżąc, gdy język młodszego mężczyzny wysunął się, by przebiec po palcu.

Żaden z nich nigdy nie był bardziej zachwycony faktem, że rzucał palenie, niż w tamtych chwilach.

Chapter Text

Czy mogę przyjść? — G.

Greg nacisnął kciukiem na ekran swojego telefonu komórkowego, z prawie zapomnianym kieliszek szampana w ręku, gdy opierał się o blat kuchni w mieszkaniu 221B. Wymknął się tutaj, aby być przez chwilę sam, po tym jak Sherlock tak uprzejmie poinformował go, że jego żona znowu go zdradza. I to z nauczycielem wychowania fizycznego. Oczywiście to był cholerny nauczyciel wychowania fizycznego.

Nie powinien być zaskoczony. Od jakiego czasu jego związek z Christyną był trudny i nie był to pierwszy raz, gdy coś takiego się stało. Oczywiście nie rozstali się ze względu na dzieci. Gdyby nie jego dwie córeczki, to Greg już dawno złożyłby pozew o rozwód. Teraz znów był nieszczęśliwy i potrzebował…

Sygnał przychodzącej wiadomości sprawił, że niemal podskoczył.

Jesteś na przyjęciu bożonarodzeniowym mojego brata. Z pewnością nie musisz wychodzić, by mnie zobaczyć. — MH.

Greg westchnął, marszcząc brwi, gdy wpatrywał się na słowa na ekranie. Z pewnością jego związek z Mycroftem Holmesem był osobliwy. Zaczął się jako ściśle profesjonalny, zanim przemienił się w wygodną przyjaźń, a potem… Poszli ze sobą do łóżka po długiej nocy spędzonej przy szkockiej, kiedy Christina po raz pierwszy go zdradziła. Przynajmniej to był pierwszy raz, kiedy się o tym dowiedział. Chociaż dopiero oświecono go o oszustwie, ich problemy zaczęły się dużo wcześniej. Był wyczerpany, zraniony i zanim się zorientował, usta Mycrofta wyglądały niesamowicie pociągająco, a jego kolana wyglądały jeszcze bardziej zachęcająco… a potem było po wszystkim. Część niego czuła się winna, ale to poczucie winny go rozgniewało. Dlaczego miałby się tak czuć, skoro to on dawno temu został rogaczem?

Czy mogę przyjść? Naprawdę muszę cię zobaczyć? — G.

Nalegał. Musiał zobaczyć Mycrofta. Miał ochotę zakręcić się wokół Molly Hooper. Była mądra, wspaniała i słodka, ale… Po pierwsze, była szalenie zakochana w Sherlocku, a po drugie, takie połączenie między nimi… nie istniało. Kiedy myślał o związku, myślami kierował się ku Mycrofcie. Miał to być korzystny układ dla obu stron i nic więcej, ale zakochał się w młodszym mężczyźnie. Nie można było temu zaprzeczyć.

Minęły wieki, zanim w końcu nadeszła odpowiedź. Do tego czasu stracił nadzieję, że Mycroft się zgodzi. Jednak kiedy kończył drinka i był w trakcie pomagania Johnowi w sprzątaniu, podczas gdy Sherlock grał na skrzypcach pani Hudson, jego telefon wydał z siebie dźwięk oznajmujący przyjście smsa.

W porządku. — MH.

— Greg przepraszam za Sherlocka — powiedział niespodziewanie John, myjąc kilka kubków. Greg podniósł wzrok znad swojej komórki i mrugnąwszy spojrzał na niego. — Wiesz, jaki on jest.

— To… w porządku, stary. — Próbował to zlekceważyć.

To nie było w porządku, nie do końca. Czuł się teraz dość kruchy emocjonalnie. John w pewnym sensie to widział. Greg zdawał sobie z tego sprawę.

— Posłuchaj, jeśli czegoś potrzebujesz… Nawet jeśli to zwykła wycieczka do baru, tylko ty i ja, to po prostu daj mi znać, okej? — zaoferował John. Greg uśmiechnął się.

— W porządku, John. Naprawdę. Z pewnością skorzystam z twojej pomocy. — Klepnął doktora w ramię. Obaj stali się dobrymi przyjaciółmi i doceniał dzielący ich związek. Następnie podniósł komórkę i skinął na nią głową. — Ale musze lecieć. Zobaczymy się później?

— Tak, na pewno. — John uśmiechnął się uprzejmie.

Greg pożegnał się, wymownie ignorując spojrzenie, którym obdarzył go Scherlock, gdy wychodził. To było to cholerne spojrzenie, które mówiło, że mężczyzna dokładnie wiedział, co się działo. Oczywiście, że wiedział. Zawsze wiedział. Przestał o tym myśleć, zakładając płaszcz. Schodząc ze schodów, zmierzał do swojego samochodu, żeby pojechać do Mycrofta.

Nie mógł się przyzwyczaić do wspaniałego uczucia, które czuł w domu starszego z braci Holmes. Oczywiście pasował on do polityka, więc Greg nie był ani trochę zaskoczony, jak wyglądał, ale jednak. To na pewno nie był jego świat. Biorąc głęboki oddech, podszedł prosto do drzwi i zapukał. Minęła tylko chwila, zanim zamek został odblokowany, a drzwi otworzyły się, ukazując Mycrofta. Greg poczuł, jak coś w jego postanowieniu słabnie, kiedy przekraczał próg domu. Gdy tylko drzwi się za nim zamknęły, owinął ramiona wokół szyi wyższego mężczyzny i wpiął się na palce, by móc go namiętnie pocałować.

Mycroft odwzajemnił pocałunek z pasją, która pasowała do jego. To była jedna z wielu rzeczy, które szczerze zaskoczyły Grega, kiedy zaczęły się ich intymne stosunki. Mycroft całował cholernie dobrze. Nie tylko to… Robił niesamowite rzeczy swoimi ustami. Greg poczuł dreszcz przebiegający po jego kręgosłupie, gdy przycisnął się do Mycrofta, całując go zaciekle i wydał z siebie cichy dźwięk rozczarowania, gdy chwilę potem pocałunek został przerwany.

— Gregory — mruknął Mycroft, a jego bladoniebieskie spojrzenie wpatrywały się w jego ciemnobrązowe oczy.

Miał to spojrzenie, które wskazywało, że układał elementy układanki, wydedukują wydarzenia, które doprowadziły do tego moment. Żaden z braci nigdy tego nie usłyszy, ale to było raczej zdumiewające, jak bardzo byli do siebie podobni, kiedy to robili.

— Śmiało — westchnął cicho Greg.

Mycroft wyciągnął rękę i przeczesał smukłymi palcami po srebrzystych włosach.

— Nauczyciel wychowania fizycznego — mruknął Mycroft.

Greg nie mógł powstrzymać się od reakcji po usłyszeniu tego. Odwrócił wzrok i zmarszczył brwi.

— Tak… — potwierdził, nie żeby musiał. Jeśli Sherlock wiedział, to oczywiście Mycroft również. — Po prostu… Musiałem cię zobaczyć.

Milcząc Mycroft złożył pocałunek na czole Grega. Lestrade wzdychając, zamknął oczy i skupił się na miękkości tych warg.

— Czy mogę zostać na noc? — zapytał, wiedząc, jak krucho brzmiał jego głos. To było trochę żenujące, ale tak naprawdę go to nie obchodziło.

— Nie… — Mycroft zawahał się. — Nie wierzę, że byłaby to mądra decyzja.

— Wiem, ale… Proszę.

Cofnął się o krok i spojrzał na Mycrofta błagalnym spojrzeniem. Nie mógł wrócić do domu. Nie dzisiejszej nocy. Nie mógł wrócić do tej niewiernej kobiety, która o nic nie dbała. Potrzebował… Musiał czuć się kochany. Pod opieką. Tutaj miałby to.

— Gregory… — westchnął Mycroft, nadal głaszcząc go po włosach. Mógł zaprotestować, ale Greg wiedział, że mu nie odmówi. Grali już wcześniej w tę grę. Greg zaczynał aż za dobrze rozumieć Mycrofta. To go uspokajało. — W porządku. Masz ochotę na herbatę?

— Nie — powiedział Greg, kręcąc głową. — Dziękuję, ale wolałbym, żebyś zabrał mnie do łóżka.

Mycroft zamrugał, wpatrując się w niego przez chwilę. Greg skorzystał z okazji, by zainicjować kolejny pocałunek. Ten był znacznie bardziej zawzięty, żądający. Chwycił dolną wargę Mycrofta swoimi ustami i zaczął ją ssać. Ten akty wywołał cichy jęk ze strony młodszego mężczyzny, który sprawił, że spodnie Grega stały się ciasne. Potrzebował tego. Chciał tego.

Wkrótce potem, bo zerwaniu z siebie ubrań, obaj mężczyźni leżeli na dużym łóżku Mycrofta, dysząc ciężko, gdy kołysali biodrami, a Mycroft wchodził i wychodził z Grega. Zwykle nie był na dole, ale bez żadnych słów, zdecydowali się na to. To niesamowite, jak Mycroft dokładnie wiedział, czego chciał starszy mężczyzna. Był niesamowitym, uważnym kochankiem, a Greg wyginął się przeciwko niemu i jęcząc, błagał i więcej. Chwytał za blade ciało Mycrofta, jakby od tego zależało jego życie, praktycznie wykrzykując imię kochanka, gdy doszedł. Nawet gdy obaj skończyli i opadli na łóżko, dysząc spoceni, Mycroft nie wyszedł z niego od razu.

— Dziękuję… — wymamrotał sennie Greg, zamykając oczy, gdy znowu głaskano go po głowie. Mycroft złożył pocałunek na czubku jego nosa.

— Za każdym razem, Gregory — odszepnął, opuszczając głowę w zagłębienie szyi Grega.

Greg owinął ramiona wokół tali Mycrofta, przytulając go mocno i wzdychając z radością.

Zaczęło się to jako nic nieznaczący seks. Układ korzystny dla obu stron. Greg czuł jednak, że to zmienia się w coś więcej. Coś trwałego i znaczącego. Nie dążył do tego, jeszcze nie, kiedy Christina wciąż była obecna w jego życiu. Miał jednak przeczucie, że Mycroft pozostanie przy jego boku jeszcze długo po jej odejściu. W każdym razie miał taką nadzieję. Było za wcześnie, by wyznać miłość lub cokolwiek w tym rodzaju, ale na pewno coś było między nimi. Łączyło ich i przemawiało do nich obojga, gdy spoglądali w sobie w oczy.

Nie musieli tego mówić na głos. Wiedzieli o tym za każdym razem, gdy byli połączenie w ten sposób.

Chapter Text

— Tatusiu!

Greg uśmiechnął się szeroko, podnosząc głowę znad komórki, gdy skończył odpowiadać na wiadomość od swojej córki Elizabeth, stojąc na trawniku w pobliżu drzewa w parku. Mycroft był tam z ich synem Oliverem, który chwiał się na nogach, ale stał prosto, twarzą do niego.

— Idę, Ollie – zawołał, podchodząc.

— Tatuś jest powolny. To dość uciążliwe. — Usłyszał słowa Mycrofta.

Greg przewrócił oczami, słysząc rozbawienie w głosie męża i pozostałą część drogi przebył biegiem.

— Uciąliwe — powtórzył Oliver, machając przed sobą ręką, wskazując na Grega.

Starszy mężczyzna skorzystał z tej okazji, by pochylić się i złapać ich syna, unosząc go nad głową, po czym opuścił go, by przycisnął usta do jego brzucha. Oliver zachichotał głośno, wymachując rękami i nogami. Greg zaśmiał się, patrząc na niego czule, gdy para identycznie jak jego brązowych oczu spojrzała na niego.

— Na dół! — rozkazał Oliver, wskazując stanowczo za głowę Grega.

— W porządku, kochanie, już cię opuszczam. — zaśmiał się Greg, zginając kolana, by położyć go z powrotem na ziemię.

Mała dłoń przycisnęła się do jego kolana, gdy ich dziecko złapało równowagę, rozglądając się po parku, zanim odwróciło się i spojrzało na Mycrofta.

— Tato — powiedział wyciągając dłonie z rozstawionymi palcami.

Mycroft uśmiechnął się czule. Oliver, chichocząc, zrobił powolny, chwiejny krok, zanim potknął się idąc do swojego drugiego ojca. Wyciągnął rękę i złapał koniec czarnej parasolki Mycrofta, gaworząc w swoim wyrafinowanym dziecięcym języku, wskazując na drzewo, w pobliżu którego stali.

— Najwyraźniej dedykuje to drzewo tobie, kochanie. — Greg uśmiechnął się wstając.

Stawy lekko mu trzasnęły, powodując, że jęknął, ponieważ, Chryste, zaczynał się starzeć.

— Rzeczywiście. — Mycroft uśmiechnął się, kiwając głową i obserwując uważnie ich gadatliwego chłopca. — Będą tutaj niedługo?

— Tak — przytaknął Greg, sprawdzając godzinę na telefonie.

Czekali na dwie córki Grega z jego poprzedniego małżeństwa. Zbierali się, aby pójść razem na lunch. Elizabeth miała przywieźć swoją siostrę, i Dobry Panie dopomóż mu, jeśli była za kółkiem, do miałby tutaj nie lada moment.

— Tata! — Usłyszeli, jakby swoją wcześniejszą rozmową wywołali wilka z lasu.

Greg odwrócił się i ujrzał Elizabeth i Abby podchodzące do nich. Oliver obrócił się, słysząc znajomy głos i wydobył się z niego kolejny strumień podekscytowanych, niezrozumiałych słów. Greg ruszył do przodu, by się z nimi spotkać, mocno je przytulając i całując.

— Cieszę się, że udało wam się przyjść. — Greg uśmiechnął się, założył kosmyk włosów za ucho Abby, spoglądając na Elizabeth. — Nie było korków?

— Tyle ile zawsze jest w Londynie. — Elizabeth wzruszyła ramionami.

Podniecona Abby odeszła od nich i skierowała się wprost do Mycrofta i Olivera, machając z ekscytacją.

— Bee Bee!!! — Oliver pisnął, szarpiąc Mycrofta za rękę, by pomógł mu zmniejszyć odległość między nimi.

Mając asystę stawał się coraz lepszy w chodzeniu, ale nie potrafił tego zrobić bez niczyjej pomocy. Abby upadła na kolana i wzięła swojego młodszego braciszka w ramiona, całując go raz po raz w policzek. Chłopiec chichocząc, chwycił jej koszulkę.

— Cześć, Ollie — zagruchała. — Kto jest najfajniejszym młodszym bratem na świecie?

Oliver wymamrotał coś w odpowiedzi, losowo wskazując na drzewo. Prowadził bardzo poważną rozmowę, a Abby słuchała z zachwytem i fascynacją, jakby dokładnie wiedziała, co mówił. Elizabeth i Greg podeszli do nich. Lestrade owinął ramię wokół talii Mycrofta i przyciągnął go do siebie. Mycroft uśmiechnął się i pocałował męża w policzek.

— Cały gang jest na miejscu — szepnął Greg, pęczniejąc z dumy na widok przed nim.

Elizabeth również opadła na kolana, pochylając się, by pocałować Olivera w drugi policzek. Jego dwie córki i syn… To była jego rodzina. To był jego mąż i jego dzieci. Byli idealni.

— Lithy, Bee Bee — seplenił Oliver.

Ich trójka znajdowała się właściwie w swoim małym, prywatnym świecie. Mężczyźni stali obok, patrząc na nich z miłością, czekając, aż wszyscy będą gotowi do pójścia na lunch. Kiedy dziewczyny wstały, każda chwyciła Olivera za rękę. Zaczęły iść z nim pomiędzy sobą. Za nimi, w odległości kilku kroków, szli Greg i Mycrofta, słuchając ich wesołej paplaniny.

— Gotowy na lunch, Ollie? — zapytała Elizabeth.

— Siok? — zapytał Olliver, wpatrując się w nią i uśmiechając się szeroko, gdy skinęła głową na potwierdzenie.

Mycroft ścisnął z uczuciem dłoń Grega, zerkając na niego, kiedy dzieci wsiadały do samochodu.

— Wszystko w porządku, mój najdroższy mężu? — zapytał cicho.

Greg zwolnił i odwrócił się do niego, po czym objął dłonią jego policzek.

— Wszystko jest idealne — odpowiedział, a jego oczy błyszczały z dumy, kiedy pochylił się, by pocałować go z miłością.

Chapter Text

— No daaalej, wy pieprzone dupki! — krzyknął głośno Greg, podrywając się z kanapy i wpatrując się w telewizor. — Przestańcie skakać wokół, jak cholerne cioty i kopnijcie wreszcie tę pieprzoną piłkę!

Obok niego John jęknął głośno. Opadł na kanapę, przyjmując pozycję całkowicie inną od tej, którą wcześniej zajmował, z wyprostowanymi plecami. Obaj mężczyźni byli okropnie sfrustrowani, gdy obserwowali, jak ich drużyna Arsenal robi coś przeciwnego do strzelania goli.

— Jasna cholera — mruknął Greg, opadając z powrotem na kanapę.

Po drugiej stronie salonu mieszkania numer 221B przy Baker Street, przed oknami, stali bracia Holmes. Obaj byli raczej zirytowani swoimi partnerami. Mycroft ściskał grzbiet nosa, słuchając, jak Greg wykrzykuje wulgaryzmy. Westchnął.

— Dobry Panie… — mruknął, marszcząc brwi, gdy patrzył na Sherlocka.

Prowadzili ze sobą krótką rozmowę, skracając jej treść (ponieważ po prostu nie prowadzili normalnego dialogu). Teraz jego młodszy brat sięgał po skrzypce i z roztargnieniem szarpał za struny.

— Nigdy nie zrozumiem ich obsesji — skomentował Sherlock, zerkając na mecz piłki nożnej emitowany w telewizji. — Albo dlaczego muszą być tak głośni.

— Drogi bracie, niektórych rzeczy nie można zrozumieć — skomentował Mycroft.

Odwrócił się tak, że byli zwróceni do siebie nieco bardziej, dzięki czemu nie patrzył ciągle na swojego partnera i doktora Watsona. Włożył ręce do kieszeni i westchnął przez nos.

— Mógłby po prostu przekazać piłkę drugiej drużynie. Bo czemu nie, do diabła? — John sapnął, unosząc rękę w górę.

— Obaj są tacy zwyczajni — powiedział Sherlock podkreślając ostatnie słowo z niesmakiem.

— To ty byłeś pierwszym, który pozyskał przyjaciół, Sherlocku, nie ja — zauważył dobitnie Mycroft, ignorując miażdżące spojrzenie brata.

— Tak, ale naprawdę poszliśmy i znaleźliśmy partnerów, którzy są biegunowymi przeciwieństwami nas samych — kontynuował Sherlock
To było ciekawe. Przez większość czasu ledwo mogli być w tym samym pokoju, ale kiedy prowadzili właściwą rozmowę, była raczej intymna. W każdym razie przynajmniej dla braci Holmes.

— Nie moglibyśmy znaleźć ludzi takich jak my — stwierdził Mycroft. — Bylibyśmy singlami na zawsze.

— To prawda — mruknął Sherlock.

Zamilkli, zwracając swoją uwagę z powrotem na Grega i Johna. Równie dobrze mogłoby ich tutaj nie być, ponieważ ich uwaga była skupiona na meczu i nie zauważyliby nic innego, dopóki mecz się nie skończy. Zwykle wychodzili i szli do baru, aby obejrzeć rozgrywkę, pozwalając Mycroftowi pozostać w domu w ciszy i spokoju, ale w jakiś sposób zdecydowali, że będzie dobrze dla braci Holmes spędzić wspólnie czas. Mycroft nie mógł tego rozgryźć, ale w końcu postawili na swoim i był tutaj, więc musiał wykorzystać ten czas jak najlepiej.

— Zwariuję — warknął Greg, z frustracją chwytając się za swoje srebrzyste włosy.

— Mi to mówisz — burknął wściekle John.

— Choć raz, dlaczego do diabła, nie przyniosłeś ze sobą jakichś głupich akt sprawy — warknął niespodziewanie Sherlock.

Mycroft zamrugał i uniósł brew.

— Chcesz mi powiedzieć, że faktycznie przyjrzysz się jednej z moich spraw?

— Tak, wszystko, aby uciec od… tego. — Wskazał na pozostałych dwóch mężczyzn i sapnął. — Ale nie, jak zwykle jesteś całkowicie bezużyteczny.

Mycroft nie zaszczycił tego odpowiedzią. Zamiast tego obserwował swojego kochanka, nie mogąc powstrzymać małego uśmiechu, który pojawił się na jego twarzy. Nawet kiedy był bezsensowny i absurdalnie porywczy z powodu meczu, w którym nawet osobiście nie uczestniczył, był czarujący i uroczy. Te rzeczy nie powinny iść ze sobą w parze i nie powinno mieć to sensu, ale tak było. Zdarzało się, że złapał krótki moment, w którym John spoglądał na miejsce, w którym stali i uśmiechał się czule do Sherlocka. Zdarzało się, że zauważył uśmiech, który w odpowiedzi posłał mu Sherlock.

— Jest dla ciebie dobry — skomentował w następnej chwili ciszy. Sherlock wpatrywał się w niego. — John. Tak jak Gregory dla mnie.

— To twój punkt widzenia?

— Dlatego nie kwestionuję możliwości towarzyszących związkowi. Są dla nas dobrzy.

Sherlock, co zaskakujące, ponownie się uśmiechnął.

— Tak. Przypuszczam, że masz rację.

Chapter Text

— Myc mnie zabije — mruknął Greg, wślizgując się przez frontowe drzwi ich domu z wilgotnym zawiniątkiem w ramionach.

Miał przeczucie, że nie było mowy, by młodszemu mężczyźnie to nie przeszkadzało, zwłaszcza że nie zadzwonił do niego ani nie napisał w tej sprawie. Nie miał jednak czasu. Musiał działać szybko.

Tak więc, odpychając myśl o irytacji, jaką okaże jego partner, Greg przesunął ciężar, który obecnie trzymał w ramionach i ruszył do kuchni. Wszedł do środka, podchodząc do blatu kuchennego i pochylił się nad nim, opuszczając wilgotny, zwinięty koc. Materiał przesunął się i opadł na bok, odsłaniając drżącego, mokrego kociaka wpatrującego się w niego jasnozielonymi oczami. Zamiauczał cicho, wyraźnie zmarznięty i głodny.

— Mam cię, maleńki — powiedział miękkim głosem, delikatnie pocierając czubek jego głowy.

Kociak znowu zamiauczał i Greg w odpowiedzi poczuł ból w sercu. Biedak został porzucony w pobliżu miejsca zbrodni, a była to okropna, deszczowa noc. Nie było mowy, żeby mógł go tam zostawić. Z pewnością umarłaby tam, gdyby Greg nic nie zrobił.

Odsuwając rękę od kota, położył za sobą na ladzie torbę z Tesco, w którym zrobił najszybsze zakupy w swoim życiu. Kupił suchą i mokrą karmę dla kotów, a także mały karton mleka i plastikowy spodek, którego mógłby użyć. Za chwilę wszystko rozpakuje, ale najpierw…

Wybiegł z kuchni, by dotrzeć do jednej z szaf stojących w korytarzu. Mieli tam schowane ręczniki do rąk, więc grzebał w niej, aż wyciągnął trzy z nich. Nie wiedział, czy będzie potrzebował ich wszystkich, ale lepiej było się zabezpieczyć, niż później żałować. Zamykając drzwi szafy, wrócił do kuchni i odsunął na bok mokry koc, w którym przyniósł kociaka do domu. Wspomniany zwierzak zrobił kilka niepewnych kroków po blacie, a jego mały różowy nosek poruszał się, gdy węszył w nowym otoczeniu.

— Chodź tutaj, dobrze? Wysuszymy cię — powiedział tym samym cichym głosem, co wcześniej, podchodząc do miejsca, do którego zmierzał kociak.

Wziął jeden z ręczników i zaczął wycierać go do sucha. Na szczęście, zamiast się wystraszyć i próbować uciekać, kociak zaczął głośno mruczeć i wtulać się w jego dłonie, gdy je przesuwał. Greg nie mógł powstrzymać cichego, szczęśliwego śmiechu widząc, że kociak czuł się lepiej.

— No to jedziemy! — powiedział po tym, jak wysuszył go najlepiej jak potrafił. Kociak miauknął ponownie i zamrugał wpatrując się w niego. — Tak, tak, nakarmimy cię. Biedactwo, założę się, że umierasz z głodu.

Nie mógł zdecydować się, co zrobić najpierw. Przez kilka minut wpatrywał się w rzeczy, które przyniósł, zanim zdecydował się podać kociakowi ciepłe mleko. Tylko odrobinę. Pamiętał, że jak za młodu słyszał, że duża ilość mleka może zaszkodzić kotom, ale mała ilość nigdy za bardzo im nie zaszkodziła. Kociaki przyjmowały je jeszcze lepiej. Poza tym maleństwo wciąż się trzęsło, więc Greg uznał, że może polepszy mu się od czegoś ciepłego.

Nalał mleko do zakupionego spodka i włożył go do kuchenki mikrofalowej. Potrzebował je tylko odrobinę podgrzać… Kiedy czekał, aż będzie gotowe, zdał sobie sprawę, że nie był już sam na sam z kociakiem. Usłyszał, jak Mycroft odchrząknął za nim.

— Co tu się dzieje, Gregory? — zapytał jego partner. Jego głos był surowy i nieco sceptyczny.

Greg odwrócił się, widząc Mycrofta przyglądającego się kotkowi z uniesioną brwią i otrzymując w zamian miauknięcie.

— Tak, um — zaczął Greg, rozproszony, gdy zapiszczała mikrofalówka. Odwrócił się, by wyjąć mleko, sprawdzając, czy nie jest za ciepłe i nie parzy, po czym podszedł i postawił spodek przed kociakiem, który chwiejne zbliżył się do niego węsząc, zanim zaczął pić. — Biedactwo było dziś wieczorem na miejscu zbrodni, Myc. Na deszczu, trzęsący się i przemoczony do kości. Nie mogłem go tam zostawić. Umarłby.

— Czyli zdecydowałeś się go zabrać. I to bez konsultacji ze mną.

— Wiem, przepraszam. Musiałem go szybko nakarmić i wysuszyć, więc… po prostu zadziałałem.

Greg nerwowo zerknął w dół, obserwując kotka zamiast patrzeć na swojego partnera. Był zirytowany, tak jak oczekiwał Greg, ale wciąż czuł się podenerwowany.

Po drugiej stronie kuchni, przenikliwe spojrzenie Mycrofta złagodniało nieco, gdy nadal wpatrywał się w starszego mężczyznę. Z westchnieniem podszedł i stanął obok niego, kładąc smukłą dłoń na jego ramieniu.

— Nie mogę znieść widoku ciebie dąsającego się — mruknął Mycroft, spoglądając w dół na kociaka, który skończył pić mleko i teraz mył łapy.

Greg zamrugał i ponownie spojrzał na Mycrofta.

— Czy oznacza to, że możemy go zatrzymać? — zapytał, a jego brązowe oczy rozjaśniły się.

Mycroft spojrzał na niego znacząco.

— Nigdy tego nie powiedziałem — zaczął, a ramiona Grega lekko opadły. — Ale nie mówię kategorycznie, że nie zrobimy tego. Pielęgnuj kota, aby wrócił do zdrowia. Możemy poświęcić kilka dni i zobaczyć, jak to będzie, dobrze?

Greg wyszczerzył zęby, sięgając do policzka Mycrofta, po czym chwycił jego dłoń, by po chwili pocałować z czułością partnera.

— Dziękuję — szepnął naprzeciw jego wargom.

Przed nim kotek znowu miauknął, głośno mrucząc.

Chapter Text

— Zastanawiam się nad ostrzyżeniem włosów — powiedział bezmyślnie Greg, stojąc przed lustrem w łazience, nie mając na sobie nic oprócz ręcznika, którego użył do wytarcia się po prysznicu.

Mycroft właśnie opierał się o framugę drzwi ze skrzyżowanymi rękoma, podziwiając go, dopóki komentarz nie sprawił, że wyraz jego twarzy zmienił się na zdziwiony.

— Czemu? — zapytał z niedowierzaniem.

Greg zamrugał, nie spodziewając się, że usłyszy taką odpowiedź, zerknął na niego.

— Wkrótce zacznę być kudłaty — powiedział, odwracając się do lustra.

Przesunął palcami po wilgotnych srebrzystych pasmach. Zmarszczył lekko brwi, nie przypominając sobie, żeby kiedykolwiek pozwolił, by włosy urosły do tej długości, jakiej były teraz. Przez ostatnie dni musiał je układać i było z tym więcej kłopotu, niż było to warte.

— Kiedy stają się dłuższe, to można za nie pociągnąć — skomentował Mycroft sapiąc.

Greg spojrzał na niego ponownie, unosząc brwi.

— Dlaczego tak bardzo ci to przeszkadza? — zapytał z zaciekawieniem. — To tylko moje włosy, kochanie.

— Jestem tego świadomy — powiedział Mycroft, przewracając oczami. — Właśnie dlatego mi to przeszkadza. Twoje włosy są cudowne, Gregory.

— Odrosną… — zauważył Greg, odsuwając się od lustra.

Mycroft odsunął się od framugi i podszedł do starszego mężczyzny, wyciągając rękę, by przeczesać smukłymi palcami jego wilgotne włosy.

— Oczywiście, że tak, ale to zajmie miesiące, podczas których nie będę mógł tego zrobić — zauważył, nadal przeczesując palcami włosy Grega.

Westchnął, mrucząc i zamykając oczy, czując, jak paznokcie Mycrofta przebiegają po jego głowie. To było takie dobre.

— Nadal możesz to robić — mruknął cicho, pochylając się ku dotykowi i wyciągając rękę, by położyć ją na biodrze Mycrofta.

— Nie tak jak teraz — zauważył Mycroft, pochylając się i pocierając czubkiem nosa o skroń Grega.

Zsunął palce w dół, aby lekko drażnić kark Grega tam, gdzie kończyła się linia jego włosów, co wywołało dreszcz wzdłuż kręgosłupa starszego mężczyzny. Mrugając, otworzył oczy. Jego źrenice były rozszerzone, a Mycroft uśmiechnął się przebiegle.

— Zrozum— kontynuował cicho. — Jeśli pójdziesz i obetniesz włosy, Gregory, jak będę mógł sprawić, że poczujesz się dobrze w ten sposób? Hmm?

Mycroft nadal gładził jego włosy, upewniając się, że przeciągał wypielęgnowanymi paznokciami po skórze głowy starszego mężczyzny w sposób, w jaki wiedział, że mu się podobał. Greg odpowiedział na to, jak zawsze. Wydał z siebie najdelikatniejszy jęk, mocniej chwytając talię Mycrofta i podchodząc krok bliżej. Ręcznik, który był owinięty wokół jego talii, nie zrobił absolutnie nic, by ukryć, jak wyraźnie był podniecony. Oblizując wargi, Mycroft pochylił się i pochwycił usta Grega w gorącym pocałunku. Greg złapał go kurczowo, całując brutalnie, przyciskając się do ciała Mycrofta. Zrobił kilka kroków do tyłu, aż zderzyli się z framugą, o którą wcześniej opierał się polityk. Solidna powierzchnia dała Gregowi dźwignię, której potrzebował, aby jeszcze mocniej nacisnąć na partnera, i ocierać ich biodra o siebie. Mycroft wydał z siebie zaskoczony dźwięk, sapiąc z powodu pocałunku.

Patrzyli na siebie spod półprzymkniętych powiek, dysząc cicho. Ich usta znajdowały się zaledwie kilka centymetrów od siebie.

— Masz na sobie za dużo ubrań — warknął Greg.

Jego ręce uniosły się, by zacząć rozpinać guziki kamizelki i koszuli, które miał na sobie Mycroft. Gdy to zrobił, powoli zaczęli wchodzić do sypialni, ledwo odsuwając się od siebie. Greg pozwolił ręcznikowi spać z bioder, zostawiając go nagiego, a po ściągnięciu kilku warstw składających się na garnitur Mycrofta, drugi mężczyzna również był nagi.

Greg opadł na łóżko, siadając na krawędzi, a Mycroft wspiął się na jego kolana i usiadł na nim okrakiem. Ich erekcje idealnie na siebie naciskały, a Mycroft zatoczył biodrami, powodując, że obaj jęknęli z powodu tarcia. Potem jego delikatne dłonie znalazły się z powrotem we włosach Grega. Tym razem jednak chwycił je mocno, szarpiąc jego głowę do tyłu, aby odsłonić opaloną szyję. Greg sapnął, a potem jęknął, gdy Mycroft zaczął ssać i podgryzać jego szyję. Nie było wątpliwości, że zostawi ślady. Greg zadrżał, wyginając biodra do przodu, żeby mogli utrzymać tarcie, które rozpoczęli.

— A ty chcesz ściąć włosy — warknął Mycroft, ssąc wrażliwą skórę, którą wcześniej przygryzł.

Tak, może Greg nie zetnie włosów.

Chapter Text

Pewnego wieczoru, kiedy wyszli na kolację, Greg w końcu poruszył temat, o którym myślał od jakiegoś czasu. Był spostrzegawczym człowiekiem. Musiał być i był w tym cholernie dobry, niezależnie od tego, co powiedział Sherlock. Dlatego zauważenie, że Mycroft jadł nie więcej niż połowę porcji jedzenia, czy to podczas obiadu na mieście czy domowych posiłków, było trochę zagmatwane i niepokojące. Mycroft miał dobry, zdrowy apetyt, a jednak… Greg nigdy nie widział, żeby naprawdę to okazywał.

— Hej, Myc — powiedział mniej więcej w połowie ich posiłku.

Młodszy mężczyzna podniósł głowę i uniósł brwi.

— Tak, Gregory? — zapytał cicho, odkładając widelec. Ignorując makaron, który ledwo napoczął.

— Prawie nic nie jesz — zwrócił mu uwagę.

Zauważył to w szczególnie w ciągu ostatnich kilku tygodni i obserwował swojego partnera z niepokojem. Mycroft podniósł rękę i lekko nią pomachał, kręcąc przy tym głową.

— Zanim mnie zapytasz, nic mi nie jest — zaczął Mycroft. — Gregory, właśnie jestem na diecie, więc ograniczam rozmiar mojej porcji.

Dieta. Miało to sens, bo młodszy mężczyzna często ją stosował. To była mała niespodzianka. Z biegiem czasu, gdy ich dwójka zbliżała się do siebie, Greg odkrył, że w drugim mężczyźnie było wiele zaskakujących rzeczy. Jednak tego po prostu nie rozumiał. Mycroft był zdrowy, więc nie chodziło tutaj o choroby. Nie miał problemów z nadwagą, więc to też nie było to. Po prostu… nie miało to żadnego sensu.

— Kochanie, dlaczego musisz cały czas być na diecie? — zapytał cicho, nie chcąc żeby pytanie zabrzmiało obraźliwie. Nie o to mu chodziło. Był po prostu naprawdę zaciekawiony powodem. — Od czego to wszystko się zaczęło?

W tym momencie Mycroft zamarł. Greg był zaniepokojony, że go zdenerwował. Otworzył usta, żeby powiedzieć coś, co poprawiłoby sytuację. Patrzył, jak Mycroft podnosi serwetkę i wyciera nią usta, zanim położył ją na stole przed sobą. Przeszywające spojrzenie niebieskich oczu przesunęło się w górę, by spotkać się z jego wzrokiem. Mycroft przybrał poważny wyraz twarzy.

— Zaczęło się od ciebie — powiedział cicho Mycroft.

Nie było wątpliwości, że słowa które właśnie wypowiedział niosły w sobie prawdę. Greg otworzył szeroko oczy i zamrugał.

— Ode mnie? – zapytał, szukając potwierdzenie, że się nie przesłyszał. Mycroft skinął głową.

— Tak, Gregory. Od ciebie. — Mycroft skinął głową, mówiąc spokojnie. — Kiedy stało się dla mnie jasne, że jesteś kimś więcej niż zwykłym detektywem, kiedy stałeś się kimś więcej niż współpracownikiem mojego brata… stwierdziłem, że chcę być dla ciebie odpowiedni. Nie, żebym kiedykolwiek uważał się za osobę z nadwagą, ale bycie grubym i nie posiadanie żadnej formy to dwie zupełnie różne rzeczy. Postanowiłem więc utrzymać ścisły rygor i utknąłem z tym.

Było w tym coś więcej, niż to co usłyszał. Greg nie wiedział, że Mycroft nie chciał porzucić rygoru w jedzeniu, ponieważ był przekonany, że jeśli zacznie przybierać na wadze, Greg uzna go za nieatrakcyjnego. Była to myśl, która przerażała starszego Holmesa do tego stopnia, że nie był w stanie powiedzieć jej głośno. Logiczna część jego umysłu była niespokojna, ponieważ Grega oczywiście nie obchodziło, czy przybrał odrobinę na wadze. Oczywiście nadal chciał zaciągnąć go do łóżka i rozebrać. Ostrożnie i pośpiesznie. Jednak, podczas ich czasu spędzonego wspólnie, Mycroft nauczył się, że miłość nie zawsze oznaczała logikę.

— Wiesz, że cię kocham? — zapytał cicho Greg po kilku minutach.

Mycroft zamrugał, wyglądając na zaskoczonego tym stwierdzeniem.

— Oczywiście. — Przytaknął, lekko przechylając głowę.

— Po prostu… nie obchodzi mnie, ile ważysz. Jesteś moim partnerem, kochankiem i jestem z tego dumny. Nieważne, jak wyglądasz. Jesteś cholernie przystojny.

Policzki Mycrofta przybrały lekki odcień różu. Spojrzał w dół i z powrotem podniósł widelec i zaczął przesuwać makaron po talerzu.

— Dziękuję, Gregory — wymamrotał.

Uśmiechnął się lekko. Greg pochylił się nad stołem i delikatnie uniósł jego głowę.

— Zawsze będziesz najseksowniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek znałem i zawsze będziesz doprowadzał mnie do szaleństwa z pożądania.

Pochylił się, całując Mycrofta szybko, ale z uczuciem. Następnie przesunął palcami po policzku i szczęce partnera, zanim usadowił się z powrotem na swoim miejscu, aby dokończyć posiłek. Planował później pokazać swojemu kochankowi, jak bardzo był uparty w tym stwierdzeniu.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Odkąd Greg był mały, uwielbiał piec. Jego ojciec był szefem kuchni – francuskiej kuchni – więc nauczył się różnych sposobów gotowania, zanim większość ludzi zrozumiała, jak działa piec. Pomagał swojemu tacie w kuchni praktycznie co drugą nocy będąc nazywany przez niego młodszym szefem kuchni. Kiedy inni nastolatkowe wykonywali beznadziejne prace w barze szybkiej obsługi lub w lokalnym sklepie spożywczym, Greg pomagał prowadzić kuchnię w należącej do Lestrade restauracji.

Uwielbiał gotować. Kochał piec. To było jedno z jego ulubionych hobby. Kiedy został pobłogosławiony dwójką dzieci, pieczenie dla nich tak wiele, jak to było to możliwe, było niezwykle ekscytujące. Rozpieszczał dziewczynki swoimi ciastami i ciastkami. Kiedy rozstał się ze swoją zdradzającą go żoną i nie mieszkał z córkami na co dzień, jakby przestał. Samo pieczenie dla siebie nie było zabawne. Szybko stało się nudne.

Jedną z ekscytujących rzeczy, kiedy zaczął spotykać się z Mycroftem (jedną z WIELU ekscytujących rzeczy), było to, że miał dla kogoś znowu piec. Nie minęło dużo czasu, zanim jego skłonności dobrego szefa kuchni nie zaczęły się ujawniać. Gdy ich związek stał się dość poważny, a wspólne obiady zdarzały się częściej w jednym z ich mieszkań niż w restauracji, Greg naprawdę pozwolił sobie na rozkwit. Był dumny ze swoich umiejętności, a Mycroft uwielbiał jego gotowanie, nawet był trochę zaskoczony jego umiejętnościami.

Jednak jeśli chodzi o jedzenie, uznał Mycrofta za nieco bardziej powściągliwego. Zawsze coś sobie zaprzeczał, mimo że było jasne, że miał ochotę na dany wypiek. Greg przypominał sobie, jak wiele razy Sherlock mówił o wadze swojego starszego brata i zastanawiał się, czy nie był to tylko braterski przytyk, ale coś, czym naprawdę martwił się Mycroft.

Dopiero po tym jak zamieszkali razem, po półtora roku spotykania się, Mycroft zaczął być bardziej otwarty na próbowanie deserów Grega. To było genialne, kiedy to się działo. Greg znowu poczuł zawroty głowy i podekscytowanie. Uwielbiał piec dla Mycrofta. Jednak kochał jeszcze bardziej, gdy…

— Kochanie, masz coś na nosie — powiedział ze śmiechem Greg.

Mycroft zamrugał i zerknął w dół, jakby próbował dojrzeć krawędź swojego nosa, w miejsce, w którym ubrudził się mąką. To było absolutnie urocze.

Tak. Greg cholernie kochał momenty, gdy Mycroft piekł razem z nim.

Polityk zamarł, przestając wałkować ciasto, i rozejrzał się za czymś, czym mógłby wytrzeć nos. Przewracając żartobliwie oczami, Greg wyciągnął czystą dłoń i po prostu wtarł jego nos kciukiem.

— Miałem zamiar się tym zająć, Gregory — sapnął Mycroft, ale i tak uśmiechnął się. Greg zwrócił uśmiech.

— Wiesz, Myc, pieczenie to trudne zadanie. Powinieneś ogarnąć swój makowy chaos.

— Nigdy nie rozumiałem chaosu — powiedział Mycroft, unosząc brew.

W ten weekend były urodziny Elizabeth, najstarszej córki Grega. Kończyła siedemnaście lat i Greg poczuł się niesamowicie stary. Jutro rano Elizabeth i druga córka Grega, Abby miały zostać z nimi na kilka dni, aby razem świętować. Mycroft zaoferował, że pomoże upiec tort. Greg był chętny do przyjęcia pomocy i zaproponował zrobienie kilku ciastek, które córka pokocha jako dorosła.

Kiedy razem piekli, pojawiła się chęć zabawy, która była mniej powszechna w codziennym życiu. Jasne, obaj mężczyźni cały czas się dobrze czuli w swoim towarzystwie. Fascynujące było to, jak bardzo zmieniało się ich zachowanie, gdy razem szykowali tort.

Gdy ciasto zostało włożone do piekarnika, obaj przystąpili do szykowania przyozdobienia. Greg dorastał, robiąc własnoręcznie lukier. Jego tata nigdy nie chciał korzystać tego kupionego ze sklepu, więc Greg również tego nie robił. Mieszali i ubijali lukier, aż osiągnął odpowiednią konsystencję. Mycroft drgnął, gdy kilka kropel wyleciało z miski i uderzyło go w policzek.

— Kochanie, coś tutaj masz — zaśmiał się Greg. — Pozwól mi.

Zaczął wyciągać ręce, jakby miał zamiar wytrzeć lukier, ale bardzo szybko jego palce zanurzyły się w misce i zebrał więcej lukru, po czym rozsmarował go na długim nosie Mycrofta. Jasnobłękitne oczy rozszerzyły się z niedowierzania, a jego szczęka prawie opadła. Na jego twarzy widoczny był szok. Greg roześmiał się.

Zaczęło się od groźnego spojrzenia, które przerodziło się w uśmiech, a potem dłoń Mycrofta również znalazła się w misce. Wyciągnął rękę i rzucił trochę lukru na czoło Grega. Głośny śmiech ustał, gdy nadeszła kolej Grega, aby się gapić, a Mycroft roześmiał się.

— Och, teraz to jest wojna — powiedział Greg, chwytając miskę i smarując lukrem szyję Mycrofta.

Miska ciągle zmieniała swojego właściciela, wędrując z rąk Grega do Mycrofta i z powrotem, gdy praktycznie się atakowali, śmiejąc się przy tym mocno, aż ich twarze i szyje były pokryte słodyczą. Lukier był nawet we włosach mężczyzn. Ich śmiech zaczął słabnąć. Obaj wciąż się uśmiechali i oddychali nieco ciężej.

— Jesteś niemożliwy — wydyszał Mycroft, wkładając palec do ust i zlizując z niego lukier.

Nie przegapił sposobu, w jaki sposób patrzył na niego Greg. Źrenice starszego mężczyzny rozszerzyły się lekko.

— Przyganiał kocioł garnkowi — zachichotał Greg. Podszedł bliżej. Pochylił się i zlizał lukier z nosa Mycrofta. — Mmmm. Pyszne.

Chapter Text

Ostatnim razem, gdy Greg był tak emocjonalny, musiał to być dzień, w którym on i Mycroft pobrali się. Nie był osobą, która okazywała emocje, chyba że doszło do bardzo tragicznych okoliczności. To… Przypuszczał, że była to tragiczna okoliczność. Był ojcem, bardzo dumnym ojcem, a jego najstarsza córka wyjeżdżała na uniwersytet. Przyjęli ją praktycznie wszędzie, gdzie aplikowała i zdecydowała się na uczelnię w cholernej Szkocji, do której się teraz wybierała. Wylatywała rano, więc razem z Mycroftem zaprosił swoje córki, by nocowały u nich.

Zobaczy ją rano. Ze względu na harmonogram pracy jego byłej żony, razem z Mycroftem podwiozą ją na lotnisko. To nie było pożegnanie. Jednak puszczenie córki, by mogła pójść przed tym spać okazało się o wiele trudniejsza, niż się spodziewał.

— Tato, nie mogę iść spać, jeśli nie pozwolisz mi odejść — powiedziała Elizabeth, śmiejąc się cicho, gdy Greg mocno ją przytulał.

Zacisnął powieki, przysięgając sobie, że nie zacznie płakać. Sapnął przez nos.

— Wiem, przepraszam — powiedział w końcu, próbując zmusić się, by ją wypuścić.

Jednak minęło jeszcze kilka sekund, zanim to zrobił. Spojrzał na swoją dorosłą dziewczynkę i wsunął jej za ucho zabłąkany kosmyk włosów. Uśmiech, który mu posłała, był wyraźnie odziedziczony po nim.

— Będziesz płakać? — zapytała, unosząc brew.

— Nie. Nie bądź głupia — powiedział Greg, ale było oczywiste, że kłamał. Znów sapnął. — Nic na to nie poradzę. Idziesz na studia, Lizzie. Do Szkocji.

— Wiesz, że będziemy rozmawiać przez Skype każdego dnia — powiedziała, delikatnie poklepując go po ramieniu.— No dalej, tato. Jestem zmęczona. Obiecuję, że rano możemy to wszystko powtórzyć.

Mrugnęła żartobliwie i uniosła się na palcach, żeby złożyć pocałunek na jego policzku. Zrobił to samo i pogładził ją po plecach, aż wreszcie pozwolił jej odejść, zanim znów zacząłby ją przytulać. Pociągnął nosem, kiedy wychodziła i odwrócił się w stronę siedzącego w pobliżu Mycrofta. Greg poczuł, jak jego oczy lekko szczypią, gdy podszedł i praktycznie upadł na kolana męża. Młodszy mężczyzna uniósł brwi, ale było jasno, że spodziewał się takiej reakcji. Jego długie ramiona objęły Grega i przyciągnęły go bliżej.

— W porządku? — zapytał cicho, dokładnie znając odpowiedź. Greg ponownie pociągnął nosem i pokręcił głową.

— Ja tylko… — zaczął, sapiąc, gdy próbował powstrzymać łzy. — Naprawdę powinienem się zebrać do kupy. — Uniwersytet, Myc.

— Tak, powtarzałeś to wiele razy dzisiejszego wieczoru — przytaknął Mycroft, gładząc delikatnie srebrzyste włosy Grega. — Będzie dobrze. Poza tym wróci do domu na przerwę świąteczną. Boże Narodzenie nadejdzie, zanim się zorientujesz.

— Przypuszczam — westchnął Greg, pochylając głowę i chowając twarz w szyi Mycrofta.

Jego mąż zaczął kojąco masować jego plecy, co powoli pomagało mu się zrelaksować. Był tak przejęty tym wszystkim, taki dumny i podekscytowany z jej powodu, a jednocześnie tak zdenerwowany.

— Droga Abigail radzi sobie z tym łatwiej niż ty, Gregory — zaśmiał się Mycroft.

Jego ton był ujmujący i drażniący, i faktycznie pomógł Gregowi poczuć się lepiej. Również się roześmiał.

— Wiem. Słyszałeś, jak mówiła, że zamierza sprzedać wszystkie rzeczy Lizzie na Ebayu? — zapytał, wtulając się w Mycrofta.

— Słyszałem. Abigail jest sprytna, wiedząc jak wykorzystać taką okazję. — Greg podniósł głowę i spojrzał na Mycrofta, który zamrugał zanim się roześmiał. — Och, daj spokój. To był żart. Pewnego rodzaju.

— Przerażasz mnie, kiedy żartujesz — powiedział ostrożnie Greg.

Jednak uśmiechnął się i szturchnął go w bok. Mycroft przewrócił oczami.

— Chodźmy do łóżka. Będziesz potrzebował odpoczynku, jeśli chcesz poradzić sobie jutro rano — powiedział Mycroft, całując Grega w czoło.
Wstali i ruszyli do sypialni, z luźno splecionymi ze sobą dłońmi.

— Dziękuję — powiedział Greg, ciągnąc Mycrofta za rękę, by się zatrzymał, gdy znaleźli się w swoim pokoju. Podszedł bliżej i objął go, wzdychając. — Za poprawienie samopoczucia. Jutro będę go bardzo potrzebować.

— Wiem, najdroższy mężu — szepnął Mycroft, całując go w czubek głowy. — Będę tam z tobą.

Chapter Text

Chapter Text

— Gregory — syknął cicho Mycroft. — Musisz iść. Z pewnością zostaniemy złapani i wiesz jak późno teraz wracasz do pokoju.

— Ech, wszystko będzie dobrze. — Greg machnął ręką, czołgając się po łóżku Mycrofta w akademiku i podnosząc książkę, którą drugi nastolatek miał na kolanach.

Bardzo szybko wymienił tę książkę na siebie, siadając okrakiem na kolanach swojego chłopaka, uśmiechając się.

Mycroft obdarzył go znajomym, surowym spojrzeniem, pod którym Greg czuł się nieswojo, ale nauczył się z tym żyć, kiedy zaczęli się spotykać. Wiedział, jak doprowadzić do upadku determinacji drugiego chłopaka. Wiedział też, że Mycroft mu na to pozwoli. Mieli do siebie słabość, chociaż żaden z nastolatków nie przyznałby się do tego. Pochylając się, Greg potarł nosem o szczękę Mycrofta. Jego gorący oddech owiał szyję Mycrofta, który zadrżał.

— Muszę się uczyć do matury — westchnął młodszy nastolatek, ściskając lekko talię Grega.

— Nie, nie musisz — mruknął Greg w skórę Mycrofta, skubiąc ją delikatnie wargami. — I tak zdajesz ją z wyprzedzeniem. Poza tym zdobędziesz najwyższe wyniki.

— To nie znaczy, że nie powinienem się uczyć, Gregory — zdołał powiedzieć Mycroft, jąkając się, gdy starszy nastolatek zaczął ssać delikatnie miejsce na jego szczęce.

Jęknął i Greg wiedział, że wygrał. Tak bardzo uwielbiał wygrywać z nauką. Umawianie się z Holmesem było wielkim sukcesem.

Figlarne palce wsunęły się pod koszulkę mundurka szkolnego, którą Mycroft wciąż miał na sobie. Drażniły bladą skórę, która była pod spodem. Ucisk na jego talii zacieśnił się i Mycroft westchnął, w połowie dlatego, że łaskotało go, a częściowo dlatego, że było to dobre uczucie. Greg uniósł głowę, by spojrzeć w blado niebieskie oczy swojego chłopaka, które nieco pociemniały i uśmiechnął się.

— Jeśli mój współlokator wróci, to wszystko będzie na ciebie. Bądź tego świadomy — zauważył Mycroft, unosząc brew. Greg wzruszył ramionami.

— Niech patrzy. To byłoby niezłe przedstawienie.

— Jesteś niemożliwy — westchnął Mycroft, wywracając oczami, ale nie mógł powstrzymać uśmiechu, który pojawił się, gdy odchylił głowę do tyłu.

Greg zrozumiał aluzję i pochylił się, by go namiętnie pocałować. Palce Mycrofta drgnęły i zaczęły się bawić koszulką, która Greg wciąż miał na sobie, zanim ją uniosły. Greg zadrżał lekko, gdy jego brzuch został wystawiony na chłodniejsze powietrze w pokoju i delikatnie zassał dolną wargę Mycrofta. Jedna z dłoni Mycrofta uniosła się i wsunęła w czarne włosy Grega, szarpiąc je prawie brutalnie i powodując jęk u starszego nastolatka.

Mycroft stawał się coraz bardziej pewny siebie z każdym pocałunkiem i szarpnięciem za włosy. Greg uwielbiał sposób, w jaki wyciągał swojego chłopaka z jego zamkniętej skorupy i wydobywał z niego tę intensywną, prawie kontrolującą stronę. To było coś, o czym wiedzieli tylko oni. Greg wiedział, że wszyscy inni myśleli, że Mycroft był nieśmiałą, konserwatywną dziewicą. Kurwa, nie był. Miał zwyczaj przejmowania kontroli. Podobnie jak teraz.

Zanim Greg się zorientował, był na plecach, a Mycroft zdjął z niego górę, zostawiając go z nagą klatką piersiową i przytulał go. Całowali się, dopóki żaden z nich nie mógł złapać oddechu, a kiedy się rozstali, usta Mycrofta znalazły się na jego szyi. Greg wygiął się w łuk, odchylając głowę do tyłu, a Mycroft skorzystał z okazji, by wykorzystać dodatkową przestrzeń.

Kiedy Greg poruszył się, żeby zdjąć koszulę z Mycrofta, majstrując przy dwóch górnych guzikach od drzwi dobiegł dźwięk. Obaj zamarli i natychmiast Mycroft zszedł z niego i znalazł się niemal na drugim końcu pokoju. Ponieważ Greg był na widoku, zaczął się ubierać, ledwo udało mu się założyć koszulę, gdy współlokator Mycrofta wszedł do środka.

— Dobry wieczór, Greg — przywitał go drugi chłopak.

Greg skinął głową, siedząc w taki sposób, żeby ukryć swoją bardzo oczywistą erekcję.

— Cześć Scott — odpowiedział, po czym przeniósł spojrzenie na Mycrofta.

Młodszy nastolatek chwycił przypadkowy podręcznik z biurka i otworzył go na przypadkowej stronie, kładąc go na swoich kolanach, wpatrując się w niego, nie czytając tekstu. Greg uśmiechnął się lekko. To było imponujące.

Adrenalina szumiała w jego ciele. Zobaczył również, jak uśmiech wykrzywił oblicze Mycrofta. Tak… Wydarzenia, które nastąpią, gdy drugi chłopiec znowu zniknie, będą wspaniałe.

Chapter Text

— Proszę pana, mam przygotowane dla pana najważniejsze raporty i profile — oznajmiła Anthea, wchodząc do pokoju.

W jednej ręce trzymała teczkę, a w drugiej Blackberry, który trzymała przed sobą, kiedy pisała wiadomość (to był jej normalny stan). Spojrzała znad telefony na tyle krótko, by zobaczyć gwałtowny ruch kończyn, który sprawił, że uniosła brwi w rozbawieniu.

— Oj! — krzyknął Greg, chwytając kołdrę i naciągając ją na siebie zamaszystym ruchem.

Jego oczy były szeroko otwarte ze zdziwienia i paniki, a twarz miał zarumienioną z lekkiego zażenowania i ogromnego podniecenia. Właśnie z Mycroftem kołysali się naprzeciwko siebie, na skraju zainicjowania seksu, kiedy Anthea weszła niezapowiedziana do pokoju. Mycroft oczywiście wyglądał jak niewzruszony okaz spokoju (przybierał inny wygląd tylko wtedy, gdy Greg chwytał go za włosy i przygryzał jego szyję) Nie wykonał żadnego ruchu, by się zakryć, gdy Greg z sapnięciem złapał drugą część kołdry i zarzucił ją na swojego partnera.

— Dziękuję, Antheo. Możesz je zostawić na stole — poinformował ją Mycroft, wskazując na stolik nocny.

Dysząc cicho, Greg jęknął.

— Czy naprawdę jestem jedyną osobą, która czuje się teraz nieco zaniepokojona i obnażona? — zapytał rozgorączkowany.

Na miłość boską, byli nadzy. Nie wątpił, że Anthea widziała wszystko.

— Przypuszczam, że tak jest. — Anthea wzruszyła ramionami, skupiając się głównie na swoim Blackberry. Ramiona Grega opadły w westchnieniu. — To nic, czego bym wcześniej nie widziała.

— Tak, ale wciąż. Byliśmy oczywiście w trakcie czegoś. Czy to tylko anatomia czy nie, to byliśmy Myc i ja, a ty po prostu…

— To nic, czego bym wcześniej nie widziała — powtórzyła Anthea, spoglądając wymownie na szefa znad komórki.

Greg zamrugał o po chwili dotarło do niego, co sugerowała.

— Chwila. Ty… to znaczy… — zaczął, próbując zmusić się do wyrażenia tego, co myślał. — Widziałaś… czy to było podczas wykonywania misji czy coś takiego?

Był oczywisty sposób, w jaki Anthea wcześniej widziała Mycrofta nagiego. Jednak to nie był sposób, w kierunku którego jego myśli postanowiły pójść. Mycroft potrząsnął jednak głową na to pytanie, a Greg zaczął podążać w tym kierunku. Jego ciemnobrązowe oczy nieco się rozszerzyły.

— Wasza dwójka? — zapytał, wskazując między nimi. — Kiedy?

— Sześć lat temu. Swobodny układ, nic romantycznego — odpowiedziała Anthea, nie odrywając oczu od ekranu telefonu. — Głównie szacunek i ulga w stresie. I tak, również przyjemność z towarzystwa drugiej osoby, ale nic skomplikowanego. Już tego nie robię.

Gregowi opadła szczęka. Wiedział, że się gapił i szczerze mówiąc, nie obchodziło go to. Mycroft i Anthea uprawiali wcześniej seks. Nie, przypuszczał, że tak naprawdę można było to nazwać najzwyklejszym pieprzeniem się. Mycroft kochał się z nim. Oczywiście było to również pieprzenie się, ale znaczenie tych terminów było inne. Jednak to nie zmieniało faktu, że uprawiali seks. Wydawało się, że niejednokrotnie.

— Łał — powiedział.

Brzmiał głupio, ale był naprawdę zdumiony. Zdecydowanie się tego nie spodziewał.

— Cóż, pójdę już — westchnęła Anthea. — Idę do biura, a później do domu. Do zobaczenia rano, proszę pana. Dobranoc, Greg.

Wyszła bez słowa. W sypialni panowała cisza. Greg nadal był nieco oszołomiony. Nie wspominając już o tym, że zdecydowanie nie był w nastroju na dalszą zabawę. Błysk strachu, który odczuł, kiedy weszła do pokoju, sprawił, że tak było.

— Ty i Anthea — powtórzył, mrugając i spoglądając na Mycrofta.

— Tak — przytaknął Mycroft. — Oczywiście było tak, jak powiedziała. Czułem, że nie ma to znaczenia, dlatego nigdy o tym nie wspominałem. Przepraszam, jeśli w jakikolwiek sposób cię to zdenerwowało.

— Łał — powtórzył Greg. — Nie, po prostu… nie spodziewałem się tego.

Mycroft zanucił cicho, uśmiechając się. Odwrócił głowę, by spojrzeć na teczkę, którą zostawiła kobieta, ale nie wykonał żadnego ruchu, by ją podnieść, jak tego niemal oczekiwał Greg. Zamiast tego Mycroft sięgnął po starszego mężczyznę i przyciągnął go bliżej.

— Czy możemy zacząć od nowa? — zapytał uwodzicielsko.

Szok dla systemu czy nie, Greg poczuł przebiegający przez ciało dreszcz podniecenia.

— T… tak — zgodził się.

Naprawdę musieli zacząć od nowa, ale nie uważał, żeby stanowiło to duży problem. Mycroft uśmiechnął się i pochylił się, chwytając usta partnera w szorstkim, namiętnym pocałunku.

Chapter Text

Mycroft siedział na swoim krześle w biurze, przełączając obraz z różnych kamer przemysłowych i śledząc poczynania zespołu. Pracował nad sprawą, której Greg stał się częścią, odrobinę z powodu tego, że Sherlock jak zwykle odmówił, a także dlatego, że część tej sprawy miała związek z jego wydziałem. Mycroft nie był z tego powodu zadowolony, ale jego partner był upartym człowiekiem i przy równie zaciekłym uporze Sherlocka, by się w to nie mieszać, zgodził się. Śledzili czterech terrorystów, którzy razem zinfiltrowali cztery rejony Londynu. Dwóch z nich wślizgnęło się do głównych serwisów informacyjnych, a pozostali przeskakiwali tam i z powrotem między bankami i okolicami w pobliżu pałacu Buckingham.

Mycroft nie był jeszcze w stanie określić ich celów. To było irytujące. Nie wszystko było wystarczająco jasne, aby mieć sens i stworzyć pełniejszy obraz sytuacji. Obecnie miał sześć teorii, a Greg pod przykrywką próbował wydobyć informację, która, jak mieli nadzieję, zmniejszyłaby tę liczbę o połowę.

Były ekrany przedstawiające każdego z terrorystów, ale uwaga Mycrofta skupiała się głównie na tym, gdzie Greg wchodził w interakcję z jednym z mężczyzn. Był to młodszy Rosjanin, w wieku 35 lat i, jak powiedział inspektor, mieli szczęście, że był prawdziwym gejem. Mycroft nie uważał tego za szczęście. Wiedział dokładnie, do czego zmierza jego partner, ale to nie sprawiało, że był radosny. Wręcz odwrotnie. Jeżył się i sapał, wpatrując się w obraz z kamery przemysłowej.

Był zazdrosny. Było więcej niż prawdopodobne, że Greg będzie musiał uwieść Rosjanina, aby zdobyć wszystkie potrzebne informacje. Dane zebrane przez Antheę doprowadziły ich do takiego wniosku, a Mycroft zgodził się, że będzie to najskuteczniejszy sposób osiągnięcia zamierzonego celu. To nie znaczyło, że musiało mu się to podobać. W rzeczywistości bardzo mu się to NIE podobało. Szczerze mówiąc, wolałby tego nie oglądać, ale jednocześnie nie ufał nikomu innemu w nadzorowaniu wydarzeń i upewnieniu się, że dostaną wszystko, czego potrzebują, więc siedział tutaj.

Obejrzał materiał filmowy z wnętrza baru, gdzie w kącie siedział Rosjanin. Wyśledzili go tutaj, po tym, jak terrorysta opuścił magazyn, stanowiący miejsce spotkania, które, jak Mycroft zauważył, założyli. Gdy Greg uzyska potrzebne informacje, będą mogli prawidłowo zinfiltrować magazyn, co ostatecznie doprowadziłoby do zguby całą czwórkę mężczyzn.

Patrzył, jak Greg podszedł do stołu i osunął się na miejsce obok mężczyzny. To nie był pierwszy raz, kiedy nawiązali kontakt, ale to spotkanie było kluczowe. Wszystko szło zgodnie z planem, a jego najdroższy partner miał terrorystę dokładnie tam, gdzie go potrzebował. Pochyliwszy się do przodu przy biurku, Mycroft splótł ręce i nasłuchiwał uważnie. Pracowali nad podłączeniem mikrofonów tam, gdzie mieli się znaleźć, aby Mycroft mógł podsłuchać rozmowę. Działały całkiem nieźle. Teraz go mieli.

— A teraz powiedz mi, że leżąc w łóżku nie wyobrażasz sobie mnie — powiedział Greg.

Ledwo można było rozpoznać jego głos w hałasie baru, ale przynajmniej było ciszej niż podczas normalnej ruchliwej nocy, więc Mycroft mógł wszystko zrozumieć. Zmarszczył brwi, nienawidząc, że musi tego słuchać, ale to była jego praca. Choć był racjonalny, bardzo irracjonalnie był zazdrosny. Ale to była tylko praca pod przykrywką. Musiał się na tym skupić. Rosjanin również pochylił się do przodu z zainteresowaniem. Jego spojrzenie było utkwione w ciemno brązowych oczach Grega.

— Naciskającego na ciebie. Nagiego. Nawet z zamkniętymi oczami, widzisz ten obraz? — Greg wyciągnął rękę i przesunął dłonią od czoła mężczyzny do jego nosa, powodując, że ten zamknął oczy. Zniżył uwodzicielsko głos. — Każdy szczegół, ciepło mojego oddechu na twoim policzku. Kształt moich ust. Gładkość mojej skóry.

Oczy Mycrofta zamknęły się, zanim zdał sobie z tego sprawę. Skupił się na głosie swojego chłopaka, pochylając się bliżej i nasłuchując.

— Wyobraź sobie moją skórę ocierającą się o ciebie przez bieliznę. Moje biodra przy twoich biodrach. Moje ręce na tobie. Wszędzie. Wyobraź sobie.

Mycroft wyobraził to sobie. Mógł to zobaczyć. Noce spędzone razem w łóżku, jeden na drugim, szorstkie pocałunki i ocierające się o siebie ciała. To spowodowało, że przeszedł go dreszcz.

— A teraz pozwolisz swoim dłoniom zbadać moje ciało — kontynuował Greg.

Mycroft oblizał usta, bo tak… teraz również to sobie wyobraził. Przesuwanie smukłymi dłońmi w górę i w dół tej opalonej skóry…

— Każdy centymetr mojego ciała. I chcesz, żebym popchnął cię na łóżko. Żebym zdjął całe twoje ubranie, chcesz żebym wszedł na ciebie. W ciebie. Głęboko.

Mycroft przygryzł dolną wargę, wciąż z zamkniętymi oczami, podczas gdy jego wyobraźnia współgrała ze słowami Grega. Powinien zwracać uwagę na Rosjanina, powinien obserwować, ale… Nie mógł przestać wyobrażać sobie, jak Greg wsuwa się i wysuwa z niego, co sprawia, że kwili i wygina się w łuk.

— I ten obraz nie znika, kiedy otwierasz oczy, czyż nie? — zakończył Greg, odchylając się do tyłu z dala od mężczyzny, który otworzył oczy, by znów na niego spojrzeć. Greg miał na ustach uśmieszek pełen pewności siebie. — Nadal mnie czujesz.

Rosjanin zaczął mówić. Oczy Mycrofta otworzyły się gwałtownie, gdy drugi głos przełamał trans, w który wpadł. Zamrugał szybko, chwytając długopis i uważnie słuchając. Zapisał wszystko, co było średnio ważne, starając się zignorować swoje obcisłe spodnie i zarumienione policzki, podczas gdy Greg dalej posługiwał się swoją magią.

Chapter Text

Chapter Text

Byli na randce. Prawdziwej randce. Greg nigdy wcześniej nie był tak podekscytowany randką. Miał ich wiele, zanim zaczął spotykać się z Mycroftem, ale żadna z nich nie była taka. Normalna kolacja i film. Kiepskie rzeczy, które robiły wszystkie nastolatki. To jednak… to było o wiele więcej.

Oczywiście, umawiając się z Mycroftem Holmesem, kolacja i film nigdy się nie pojawiły. Jednak London Eye? Tak, to był bardziej styl chłopaka. Zarezerwowali prywatny wagonik i podczas gdy normalny obrót trwał 30 minut, zajęli go na co najmniej dwie godziny. Z możliwością przedłużenia, gdyby chcieli. Greg miał podejrzenie, że stał za tym Mycroft, ale nie miał zamiaru narzekać.

Wagonik miał bardzo intymny charakter. Greg uśmiechnął się szeroko, wchodząc do środka. Zostali sami, gdy pracownik obsługi, który wskazał im miejsce, zamknął za nimi drzwiczki. Normalnie był to wagonik zarezerwowany dla tych ważniejszych osobistości, więc zakładał, że to znów szczególny wpływ Mycrofta. To było miłe. Zrobił kilka kroków do środka, spoglądając na mały stał z jedzeniem i szampanem, unosząc z rozbawieniem brwi.

Usiedli z napojami w ręku, gdy koło zaczęło się obracać. Zajęli miejsce na małej sofie, którą można było zmieścić w tej małej przestrzeni, stykając się nogami. Greg wyciągnął rękę wzdłuż oparcia, muskając delikatnie palcami ramię Mycrofta.

— To jest naprawdę miłe, Myc — skomentował, zerkając na drugiego nastolatka, który jak zawsze wyglądał niesamowicie w swoim pełnym garniturze.

W zamian otrzymał nieco powściągliwy uśmiech.

— Cieszę się, że ci się podoba, Gregory — skomentował, spoglądając na chwilę na widok roztaczający się przed nimi, zanim ponownie wrócił spojrzeniem do szklanki w dłoniach.

Greg prawie skomentował, ale postanowił tego nie robić i pili w przyjemnej ciszy.

— Chodź tutaj — powiedział cicho, kiedy obaj skończyli.

Pociągnął Mycrofta za ramię i przyciągnął go do siebie, pochylając się, by pocałować go delikatnie. Mycroft owinął ramiona wokół szyi Grega i przesunął się bliżej. Ich ciała wygodnie przytulały się do siebie.

Żaden nie przyspieszał tego momentu, ponieważ obaj po prostu cieszyli się swoim towarzystwem i uczuciami, którymi się obdarowali. Pozostawali przytuleni na kanapie, rozmawiając, całując i śmiejąc się cicho, spoglądając na widok na zewnątrz, gdy unosili się coraz wyżej. Kiedy zbliżyli się do szczytu, wiatr spowodował, że wagonik lekko się zakołysał. Wystarczająco, aby to poczuć.

W tym momencie Mycroft zamarł. Delikatny chwyt na bicepsie Grega wzmocnił się bardzo. Greg zamrugał, spoglądając z zaciekawieniem na swojego chłopaka. Jego wyraz twarzy tak naprawdę nie zmienił się, ale coś było w spojrzeniu jego bladoniebieskich oczu.

— Myc? — zapytał cicho. — Wszystko w porządku?

— Tak, oczywiście, Gregory — odpowiedział bardzo szybko Mycroft, nie patrząc na niego. — Wszystko w porządku.

Jego uchwyt nie poluzował się. Greg zaczął się lekko uśmiechać.

— Czy boisz się wysokości? — zapytał po chwili.

Teraz Mycroft odwrócił się, żeby na niego spojrzeć, unosząc przy tym brwi.

— Nie bądź absurdalny. Oczywiście, że nie.

Greg stwierdził, że nie do końca wierzył drugiemu chłopakowi. Szczerze go to zaskoczyło, ponieważ wiedział, że Mycroft podróżuje samolotami. A jednak byli tutaj, a on zdecydowanie był zdenerwowany i czymś zaniepokojony.

— Dlaczego więc nie przyjrzymy się temu widokowi? — zapytał, ruszając się, by wstać z kanapy.

Uścisk na jego ramieniu zacisnął się jeszcze mocniej i Mycroft prawie przyciągnął Grega do siebie.

— To tylko Londyn. Nic, czego byśmy już nie widzieliśmy — mruknął Mycroft. Greg uśmiechnął się ponownie.

— Boisz się. Och, Myc, w porządku — zamruczał, sięgając, by wziąć młodszego nastolatka w ramiona.

Otrzymał z tego powodu groźne spojrzenie. Zaśmiał się.

— Zamknij się, Gregory — wymamrotał Mycroft, prychając.

Kręcąc głową, Greg przyciągnął go do siebie i złożył pocałunek na jego policzku.

— To sprawia, że randka jest jeszcze cudowniejsza — szepnął w ucho Mycrofta. Że też ustawił to wszystko, nawet gdy jego lęk wysokości przemawiał przeciwko temu. To było naprawdę romantyczne.

Mycroft przewrócił oczami, ale zaczął powoli się uśmiechać.

— Nikomu o tym nie mów — szepnął z westchnieniem, odchylając się, by oprzeć się o Grega.

Chapter Text

— Jest późno, powinienem chyba iść do mieszkania po ubrania… — skomentował Greg, rozciągnięty na łóżku Mycrofta, zupełnie nago.

Młodszy mężczyzna, oparty na łokciu obok niego, czytał wiadomości email na swoim telefonie, również nagi. Greg uśmiechnął się, wyciągając rękę, by delikatnie przesunąć palcami po ramieniu Mycrofta.

— To nie jest konieczne — skomentował Mycroft, opuszczając komórkę i chwytając dłoń Grega. Uniósł ją, całując jego kostki. — Mogę poprosić Antheę, żeby wpadła do ciebie później.

— Później? — zapytał Greg, unosząc brwi. — Czyli do tego czasu będę po prostu chodzić po twoim mieszkaniu nago?

Mycroft zamarł, zastanawiając się przez chwilę. Greg nie miał oczywiście ochoty spacerować nago, chociaż czuł się w takim stanie całkowicie swobodnie. Patrzył z zaciekawieniem na twarz swojego partnera, gdy ten myślał o możliwościach. Spojrzenie jasnoniebieskich oczu przebiegło po jego ciele.

— Może lepiej nie — mruknął po chwili. — Nie byłbym w stanie się skupić.

Greg zaśmiał się i przesunął się bliżej, muskając nosem nagie ramię Mycrofta.

— Może chcę cię rozpraszać — szepnął głębokim tonem. Usłyszał, jak oddech Mycrofta urywa się, co sprawiło, że uśmiechnął się jeszcze szerzej.

— Możesz nosić część moich ubrań, dopóki Anthea nie przyjdzie z twoimi — powiedział pośpiesznie po chwili. — Nie ma za co dziękować, Gregory.

Młodszy mężczyzna usiadł i wstał z łóżka. Zaczął ubierać się w swoją jedwabną piżamę, a po zrobieniu tego włożył na nią szlafrok. Greg patrzył na to w milczeniu, zanim zdecydował, że prawdopodobnie również powinien się ubrać. Cokolwiek - powiedział sobie. Nucąc, wstał z łóżka i podszedł do szafy Mycrofta.

Mógł również założyć piżamę. Prawie to zrobił, ale myśląc o tym, uznał, że nogi Mycrofta były znacznie dłuższe niż jego i naprawdę nie chciał jej zakładać. Dlatego zamiast tego podszedł do szafy i wybrał jedną z bladoniebieskich koszul młodszego mężczyzny, którą mógł włożyć. Zapiął ją w większej części, a potem naciągnął na nią szlafrok. Koszula ledwo zakrywała jego tyłek, ale to wystarczyło. Poza tym miał na sobie szlafrok. Zadowolony odwrócił się i z uśmiechem zbliżył się do drugiego mężczyzny.

Mycroft zamrugał i spojrzał na niego. Jego wzrok biegał w górę i w dół ciała Grega, który zarumienił się pod wpływem tego spojrzenia i uśmiechnął się lekko.

— Myc? — zapytał, przechylając głowę na bok.

— Nie do końca mogę się zdecydować, czy to jest lepsze czy gorsze — przyznał Mycroft, wpatrując się w tę część klatki piersiowej inspektora, która nie była zakryta żadnym elementem garderoby.

Greg uśmiechnął się szeroko i wzruszył ramionami.

— To ty to zasugerowałeś, kochanie — zauważył.

To było zabawne i trochę pochlebne, jak atrakcyjny był dla Mycrofta. Greg nigdy by w to nie uwierzył, ale… Wskazywały na to wszystkie dowody. W tym niesamowity seks, który właśnie mieli.

— Anthea za kilka godzin przywiezie kilka twoich rzeczy — powiedział Mycroft, starając się działać tak, jakby nie był całkowicie rozproszony.

Greg owinął ramiona wokół talii Mycrofta i zbliżył się, przechylając głowę, by pocałować go w szczękę.

— Obiecuję, że spróbuję nie być zbytnio rozpraszający — szepnął naprzeciw jego skóry.

— Już w tym zawodzisz, najdroższy — sapnął Mycroft, lekko drżąc.

— Och, wiem o tym. — Greg uśmiechnął się, całując drogę wzdłuż jego szczęki w dół, w kierunku szyi.

— Gregory… — jęknął Mycroft.

Greg śmiejąc się, cofnął się o krok i uśmiechnął się słodko.

— Dziękuję, że pozwoliłeś mi pożyczyć ubrania, Myc — powiedział z uczuciem, wychodząc z sypialni. — Herbaty?

— Herbata brzmi cudownie, proszę — zawołał za nim Mycroft.

Jego jasnoniebieskie oczy wpatrywały się w kołyszący się szlafrok i w to, jak nogi Grega pokazywały się za każdym razem, gdy robił krok.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

— Nosisz… za dużo… cholernych ubrań.

— Bzdury, Gregory, ja… achhh… jestem bardzo świadomy tego, jak bardzo… jak bardzo lubisz mój wy… wybór ubrań.

— W cholerę nie cieszę się w tym momencie.

Greg warknął, przyciskając się do wyższego mężczyzny, całując bez opamiętania i liżąc jego szyję, podczas gdy jego dłonie majstrowały przy guzikach trzyczęściowego garnituru Mycrofta. Jego partner miał oczywiście rację. Greg uwielbiał wszystkie jego idealnie skrojone garnitury. Uwielbiał sposób, w jaki Mycroft w nich wyglądał, jak przylegały do jego ciała… Uwielbiał patrzeć, jak Mycroft metodycznie zakładał je rano i kochał pomagać je zdejmować wieczorem.

Teraz jednak… Teraz te piękne ubrania podobały mu się znacznie mniej niż zwykle. Kiedy obaj próbowali zbliżyć się do siebie, tak jak ich ciała pragnęły, raczej przeszkadzały. Poza tym Greg trochę się niecierpliwił, kiedy był podniecony, więc żmudny sposób, w jaki musiał zdejmować ubranie kochanka, wydawał się trwać dziesięć razy dłużej niż w rzeczywistości. Jednak bez względu na wszystko, nigdy nie potrafiłby się zmusić do brutalnego potraktowania ich.

Wreszcie, po czasie, którym wydawał się wiecznością, Mycroft miał nagą klatkę piersiową. Drżąc, Greg pchnął go na łóżko i ściągnął w pośpiechu własną koszulę, by rzucić ją na podłogę. Ich spojrzenia spotkały się. Ich źrenice były szeroko rozwarte, a następnie Greg wspiął się na łóżko i usiadł okrakiem na swoim kochanku, gdy pochylił się do kolejnego grzesznego pocałunku.

Dłonie Mycrofta były na jego klatce piersiowej, a potem na plecach. Polityk przeciągnął paznokciami po lekko opalonej skórze Grega. Jego długie nogi owinęły się wokół talii Grega i Boże, to było takie przyjemne. Lestrade odsunął się z niechęcią po tym, jak obaj zaczęli oddychać nieregularnie, dysząc z powodu intensywności ich pocałunków, ale ponieważ miało to na celu pozbycie się spodni z Mycrofta, Greg przypuszczał, że będzie musiał sobie z tym poradzić.

Wkrótce obaj byli nadzy i przyciśnięci do siebie. Greg objął ich erekcje i zaczął ocierać się o drugiego mężczyzny. Ich biodra kołysały się obok siebie. Mycroft wygiął się w łuk, by przycisnąć ich do siebie mocniej. Niemal desperackie odgłosy, jakie wydawał polityk, kiedy byli w takim stanie, przyprawiały o zawrót głowy. Greg przez chwilę obserwował jego minę, wypatrując każdego najmniejszego sposobu w jaki się zmieniła W to jak czoło, usta i nos Mycrofta drgały z każdą falą przyjemności, która przez niego przechodziła.

Greg miał twarz wtuloną w szyję Mycrofta, dysząc w nią i pocierając ich erekcje o siebie, co zawsze powodowało, że Mycroft szarpał się i niemal krzyczał, i to za każdym razem. Młodszy mężczyzna przesunął się pod nim, dostosowując się do lepszej pozycji, gdy nieco rozchylił nogi, sprawiając, że Greg usadowił się między nimi w wygodniejszej pozycji niż wcześniej. Lestrade poruszył się, żeby delikatnie ugryźć obojczyk Mycrofta, kiedy poczuł, że ciało jego kochanka zaczęło się lekko trząść. Na początku myślał, że dochodzi, ale… Nie. Po chwili usłyszał dźwięki dochodzące z Mycrofta, które nie były jakimkolwiek jękiem ani innym dźwiękiem wyrażającym przyjemność. Nie, to było…

Śmiech?

Greg zamrugał, zaczynając nieco zwalniać. Mycroft wciąż się jednak poruszał pod nim, więc nadal kołysali się przeciwko sobie, nawet gdy jego śmiech stawał się coraz głośniejszy. Greg podniósł głowę zdziwiony, ale sam nie mógł powstrzymać cichego chichotu.

— Co jest tak śmieszne? — zapytał bez tchu.

Mycroft zamrugał, uspokajając się, po czym znów zaczął się śmiać.

— Przepraszam, Gregory — powiedział, a jego głos drżał od ciągłego śmiechu. — Po prostu… nadal mamy na sobie skarpetki.

Greg uniósł brew i znieruchomiał, odwracając się, by spojrzeć na ich splątane nogi. I rzeczywiście, w pośpiechu, aby się rozebrać i dotknąć, żaden z nich nie zdjął skarpet. Musiał przyznać, że wyglądało to głupio. To wywołało kolejną rundę śmiechu u Mycrofta, do której Greg się przyłączył. Nigdy wcześniej nie uprawiali seksu tylko w skarpetkach. To była zwykła rzecz, a Greg przypuszczał, że tak naprawdę nie było to aż tak zabawne, ale…

Było coś w tym, że śmiali się podczas seksu, co było po prostu cudowne. Greg nigdy wcześniej tego nie robił. To było zabawne. Ich śmiech powoli zamierał, gdy patrzyli się na siebie, aż całkiem ucichł. Mycroft podniósł głowę, by zainicjować kolejny pocałunek.

— Dalej, Gregory — powiedział, szepcząc przy wargach Grega, podnosząc biodra i przepychając ich erekcje przez dłoń inspektora, która wciąż była owinięta wokół nich. Greg jęknął i ponownie zaczął poruszać ręką, wracając do ich pełnej, doskonałej intensywności wynikającej z aktu.

Chapter Text

Doprowadziły do tego lata wpadnięć na siebie i przyjaznych spotkań. To, co zaczęło się jako związek zawodowy z powodu Sherlocka, powoli przerodziło się w przyjaźń. Wraz z tą przyjaźnią przyszła kawa, wygodne rozmowy i prawdziwy śmiech. Spotkania przy kawie zmieniły się w spotkania podczas lunchu. Lunch przemienił się w obiad. Śmiech stał się bardziej prywatny, bardziej… intymny.

Teraz byli tutaj. Greg obejmował w pasie Mycrofta Holmesa. Całowali się. Chryste, ten mężczyzna potrafił całować. Oczywiście, tu i tam dzielili się prostymi pocałunkami. Zaczęli umawiać się na randki, trzymali się za ręce, a kiedy Greg postarał się, były niewinne pocałunki. Ale to… To było głębokie, namiętne pocałunki. Mycroft przygryzał i skubał jego dolną wargę i było to wspaniałe.

—Wiesz, że kiedy powiedziałem, że możemy wrócić do domu na kawę, nie miałem dosłownie tego na myśli? — wyszeptał cicho Greg, ocierając z uśmiechem ich nosy o siebie.

— Twierdzisz, że nie zaparzysz mi gorącego, kofeinowego napoju? — zapytał Mycroft, otwierając usta w udawanym zaskoczeniu.

— Mądrala — zaśmiał się Greg, żartobliwie szturchając polityka w pierś. Mycroft uśmiechnął się złośliwie.

— Wiem dokładnie, co miałeś na myśli, Gregory. Uwierz mi, kiedy mówię, że ja również tego chcę — wydyszał lekko Mycroft, odchylając się do tyłu, aby zainicjować kolejny namiętny pocałunek.

Powoli przeszli przez mieszkanie. Greg poruszał się po nim z wprawą, dopasowując się do dotyku i do kolejnego pocałunku. Dłonie Mycrofta przebiegały po jego ramionach i bokach, wsuwając się pod koszulę, głaszcząc brzuch, sprawiając, że inspektor zadrżał. W końcu dotarli do sypialni i rozdzielili się na minimalną odległość.

— Mogę? — zapytał dysząc Mycroft, przesuwając spojrzeniem w górę i w dół tułowia Grega. Starszy mężczyzna poczuł mrowienie.

— Tak — szepnął.

Mycroft szybko zaakceptował jego zgodę, chwytając za koszulę Grega i szarpiąc ją do góry. Lestrade uniósł ramiona, a jego wierzchnie okrycie zostało ściągnięte i odrzucone na bok. Milczał, obserwując, jak Mycroft śledził wzrokiem jego nagi tors.

— Gregory masz…

— Tatuaże, tak. — Wzruszył ramionami, lekko pocierając tył głowy.

Gorąca namiętność, która dzielili, nieco przygasła, ale nie została odsunięta na bok. Wyciągając rękę, Mycroft zaczął obrysowywać kontury gitary, którą miał wytatuowaną po lewej stronie. Greg poruszył ręką i obrócił się, żeby młodszy mężczyzna mógł ją lepiej widzieć.

— Jak wiele ich masz? — zapytał ściszonym głosem Mycroft, uważnie przyglądając się gitarze podczas jej badania palcami.

Greg westchnął lekko, gdy poczuł lekkie łaskotanie od tego dotyku. Obrócił głowę, by móc znów spojrzeć na Mycrofta.

— Dlaczego sam nie sprawdzisz, Myc? — zapytał cicho z uśmiechem. — Jestem cały twój.

Spojrzenie, które posłał mu Mycroft, słysząc to oświadczenie, sprawiło, że ogarnęło go gorąco. Przygryzł lekko wargę i przeczesał palcami włosy drugiego mężczyzny, delikatnie gładząc jego kark, ale nie posunął się dalej. Moment, między nimi, był intymny na więcej niż na jeden sposób. Oczywiście wkrótce zostaną pochłonięci przez płomień namiętności. Chodziło jednak również o wzajemne poznanie się na bardziej osobistym poziomie. O wzajemne badanie ciał, z czego Mycroft obecnie w pełni korzystał.

Polityk przesuwał opuszkami palców po skórze, znajdując każdy z sześciu tatuaży zdobiących górną część jego ciała. Mycroft przycisnął swoje ciało do niego podczas eksploracji, całując nagą skórę i oddychając przy niej, wywołując u Grega dreszcze.

— Masz więcej, niż się spodziewałem — powiedział po chwili Mycroft, gdy go okrążył i znów stanął przed Gregiem.

— Miałem też kolczyk w sutku — skomentował, nie do końca pewien, dlaczego to powiedział, ale zaśmiał się, widząc, jak Mycroft uniósł brew.

— W którym? — zapytał, a jego spojrzenie spoczęło na piersi Grega.

— W lewym.

Mycroft pochylił się, przesuwając czubkiem języka po sutku. Greg westchnął cicho.

— Dlaczego się go pozbyłeś? — zapytał, zanim ponownie przesunął językiem po brodawce, wywołując u Grega jęk.

— Nie… nie wiem — sapnął, chwytając Mycrofta za ramię.

— W młodości byłeś dość buntowniczy — powiedział Mycroft, prostując się.

— Tak. — Greg uśmiechnął się, wkładając ręce pod płaszcz Mycrofta, aby zsunąć go z jego ramion. — Razem z moim najlepszym kumplem Jamesem, zawsze chodziliśmy i robiliśmy je razem w salonie.

— Czy powinienem być zazdrosny? — drażnił się Mycroft.

— Nie — odpowiedział Greg, pochylając się, by zainicjować kolejny pocałunek. Ten znów rozpalił ich. Zaczęli się wzajemnie chwytać, gdy ich podniecenie rozkwitło. — Teraz mam ciebie.

Chapter Text

Greg mógłby przysiąc, że był rybą w innym życiu. To było najlepsze wytłumaczenie. Uwielbiał przebywać w wodzie, podobnie jak lubił gotowanie, które kochał prawie tak samo, jak przystojnego mężczyznę wylegującego się przy basenie pod dużym parasolem. Uśmiechając się do siebie, podpłynął do krawędzi basenu i oparł ręce na ciepłym betonie, kładąc na nich brodę i spoglądając na Mycrofta.

— Dołącz do mnie, kochanie — powiedział cicho, patrząc, jak polityk unosi wzrok znad książki, którą czytał.

— To nie byłby najmądrzejsza decyzja — skomentował Mycroft, unosząc brew. — Czuję się tutaj dobrze, podziwiając, jak ty cieszysz się wodą.

Greg zaśmiał się i obrócił głowę na bok. Jego policzek zniekształcił się, gdy wepchnął go w ramię. Z roztargnieniem przesunął nogami pod wodą, powodując jej falowanie na plecach.

— Bardziej bym się tym cieszył razem z tobą — zaprotestował. Mycroft pokręcił głową.

— Gregory, najdroższy, z przykrością przypominam ci o mojej delikatnej skórze i wpływie słońca na nią — zauważył Mycroft. Zaznaczył miejsce, gdzie skończył czytać i odłożył książkę na bok, po czym wyprostował się, kładąc ręce na kolanach.

— A co, jeśli posmaruję cię kremem przeciwsłonecznym? — zapytał Greg, a jego uśmiech stał się większy. Był niczym, jeśli nie wytrwałym. — Mam kilka naprawdę mocnych filtrów. Nie pozwolę ci się spalić, obiecuję. Może zdobędziesz jeszcze kilka piegów…

— To naprawdę ostatnia rzecz, jakiej pragnę — zadrwił Mycroft, przewracając oczami. Dziękuję bardzo, miał już dość piegów.

Potrząsając głową, Greg wyszedł z wody. Krople spadały z niego i ześlizgiwały się po jego ciele, gdy zaczął iść tam, gdzie siedział jego partner. Nie przegapił tego, jak spojrzenie Mycrofta zatrzymało się na jego torsie ani tego, jak jego usta lekko się rozchyliły. Zdając sobie sprawę, jaki wpływ wywiera na Mycrofta, uśmiechnął się.

— Chodź, Myc — powiedział cicho, siadając na skraju leżaka, pochylając się by móc otrzeć nosem policzek młodszego mężczyzny.

Mycroft westchnął, potrząsając głową z irytacją.

— Dobrze — zgodził się. Greg rozpromienił się, przez co Mycroft zaśmiał się. — Pod wieloma względami nadal jesteś bardzo dziecinny, najdroższy.

— I uwielbiasz to — odparł Greg, obracając się, by sięgnąć po wspomniany krem przeciwsłoneczny. Otworzył tubkę i wylał trochę płynu o zapachu kokosa na dłoń. Przycisnął dłonie i potarł je o sobie, by obie pokryć kremem. — Teraz obróć się, kochanie.

Z spojrzeniem pełnym rozbawienia, Mycroft przesunął się na leżaku i obrócił się tak, że był zwrócony tyłem do Grega. Lestrade przesunął spojrzeniem wzdłuż piegowatych pleców i pochylając się, złożył pocałunek u nasady szyi partnera. Zrobił to dwa lub trzy razy przesuwając się lekko w dół.

— Myślałem, że będziesz nakładać krem przeciwsłoneczny? — zapytał pogodnie Mycroft. Greg uśmiechnął się.

— Otóż to. Nic nie poradzę, że mnie rozpraszasz.

Greg uśmiechając się, usiadł. Wzdychając delikatnie przez nos, zaczął delikatnie masować ramiona Mycrofta. Zaczął od zewnętrznej strony, powoli przesuwając się wzdłuż. Mycroft wydał z siebie pomruk zadowolenia. Jego powieki zatrzepotały, a głowa lekko opadła do przodu.
Kiedy dotarł do połowy pleców swojego partnera, Greg musiał zatrzymać się na chwilę, aby móc nabrać więcej kremu przeciwsłonecznego. Następnie kontynuował, masując małymi, okrężnymi ruchami mięśnie w dolnej części pleców Mycrofta. Młodszy mężczyzna wydał z siebie kolejny jęk.

— Czuję się dobrze — westchnął Mycroft cicho.

Greg uśmiechając się, skończył smarować jego plecy i nabrał więcej kremu.

— Odwróć się ponownie do mnie przodem — zażądał czule.

Mycroft zrobił to, odwracając się i spoglądając w dół, gdy ich kolana otarły się o siebie. Greg nadal nakładał krem przeciwsłoneczny na jego ramiona i klatkę piersiową, zdecydowanie zwracając uwagę, jak młodszy mężczyzna drżał, gdy muskał dłońmi jego sutki. Greg uśmiechnął się.

— Gotowy teraz, aby popływać? — zapytał, spoglądając na Mycrofta z zadowoleniem.

Polityk skinął głową, chwytając Grega za rękę, splatając ich palce, gdy wstali.

— Tak, myślę, że mogę zażyć krótkiej kąpieli w celu odświeżenia się — skomentował.

Greg ścisnął jego dłoń i poprowadził Mycrofta do basenu, przyciągając go do czułego pocałunku, zanim weszli do przyjemnie chłodnej wody.

Chapter Text

Chapter Text

To był tydzień z piekła rodem. Greg nie zajmował się tak trudną sprawą od czasu bałaganu z bombami, w który wciągnęli ich Sherlock i Moriarty. Detektyw był, oczywiście, jak dzieciak w sklepie ze słodyczami, bawiąc się świetnie. Greg czuł się tak, jakby tracił lata z życia, które mu zostały. Nie spał od trzech dni, żywiąc się kawą, kanapkami i adrenaliną.

Ciąg morderstw stawał się bardziej złożony i makabryczny, gdy sprawa się przeciągała. Złożony… To było dobre określenie. Jak się okazało, były one czymś więcej niż zwykłym ciągiem morderstw. Nie było tylko motywu zabójstw, ale powoli odkrywali polityczny związek między nimi wszystkimi. Trudno było go znaleźć, a nawet sam Sherlock nie widział tego przez jakiś czas, ale kiedy już to zrobili, było to jasne jak słońce. To był również czas, w którym Mycroft musiał się zaangażować.

Ich zawodowe aktywności rzadko się tak nakładały. Wcześniej, w czasach, kiedy się to zdarzało, Mycroft zabierał sprawę spod jurysdykcji Grega i pracował nad nią znacznie bardziej prywatnie. Starszy Holmes nie był w stanie zrobić tego teraz, ponieważ był już zbyt zaangażowany w sprawę i nie była ona tak łatwa do opanowania, więc znaleźli się w tej sytuacji.

Ich kanapa zwykle była używana do przytulania się i picia, a także do całowania, teraz jednak była używana również do pracy. Siedzieli obok siebie, Mycroft z nosem w telefonie, a Greg pochylający się nad papierami porozrzucanymi na stole. Miał w ręku kubek świeżej kawy, którą sączył cicho ziewając.

— Musisz odpocząć — stwierdził Mycroft, obejmując dłonią talię Grega.

Starszy mężczyzna obrócił się, by na niego spojrzeć. Mycroft oderwał spojrzenie od telefonu, na wystarczająco długi moment, by Lestrade mógł zauważyć, że wpatruje się w długopis wystający z ust partnera. Greg zamrugał i wyciągnął go z ust. Nie zdawał sobie sprawy, że go przygryzał. To był nawyk, do którego wciąż miał skłonność w wyniku rzucenia palenia, gdy był w sytuacjach silnego stresu. Przyjrzał się swojemu kochankowi: jego piżama i czerwony szlafrok były jak zawsze w nienagannym stanie, ale włosy miał lekko rozczochrane, a pod oczami były widoczne sińce.

— Przyganiał kocioł garnkowi — skomentował Greg, rzucając długopis na leżącą na stole teczkę, popijając kawę. Mycroft uniósł brew, mruknąwszy, ale kontynuował czytanie i pisanie. — Wyglądasz, jakbyś miał zaraz zemdleć.

— Być może, Gregory, ale jestem przyzwyczajony do intensywnych, długich godzin. W końcu jestem Holmesem i poznałeś mojego brata.

— Mówisz tak… — zaczął Greg, zmuszony do zatrzymania się, kiedy ziewnął potężnie —...jakbym też nie był przyzwyczajony. Wiesz, że to dla mnie normalne, kochanie.

Mycroft ponownie uniósł wzrok znad swojej komórki i spojrzał na Grega siedzącego w koszulce zespołu punkowego, z potarganymi srebrnymi włosami i równie pogrążonymi oczami jak jego. Pogłaskał bok starszego mężczyzny, gdzie spoczywała jego ręka, a na jego wargach pojawił się lekki uśmiech.

— Chodź tutaj, Gregory — zażądał, przechylając głowę.

Uśmiechając się, Greg odstawił kubek z kawą i zebrał akta sprawy. Następnie wykonał polecenie, układając się wygodniej na kanapie i opierając się o bok młodszego mężczyzny. Od czasu do czasu rozmawiali, omawiając dowody, gdy jeden z nich coś znalazł. Greg popierał teorie Mycrofta i choć raz pracowanie z drugim bratem Holmes było odświeżające.

Nawet przy współpracy Mycrofta rozwiązanie sprawy nadal szło powoli. Greg zapisywał notatki i wysyłał wiadomości do Sherlocka. Między nimi wciąż panowała cisza. Pochylali się wspólnie i westchnąwszy jednocześnie, całowali się, zanim kontynuowali pracę.

W miarę upływu czasu obaj mężczyźni przysnęli, co było im bardzo potrzebne. Jasne, żaden z nich się na to nie zdecydował, ale zanim się zorientowali, obie pary oczu były zamknięte, a zarówno telefon komórkowy Mycrofta, jak i akta Grega wysunęły się z ich palców i opadły im na kolana. Mało prawdopodobne, żeby spali dłużej niż godzinę lub dwie, ale przynajmniej było to coś.

Chapter Text

Mycroft nie mógł sobie przypomnieć, jak długo był właścicielem bieżni, która znajdowała się w jego domu.

Używał jej dość często. Jeszcze bardziej w okresach, gdy czuł, że jego dieta nie skutkowała (co zwykle zbiegało się z przemądrzałymi komentarzami jego drogiego młodszego brata). Kiedy zaczął trzymać dietę i schudł, oczywiście przy wsparciu Gregory’ego Lestrade’a, zaczął często biegać na bieżni. Oczywiście trzeba było zachować pozory. Chociaż absolutnie nigdy nie przyznałby się do tego na głos, ale tkwiła w nim obawa, że jeśli odpuści sobie, odzyska wagę, którą stracił, powstrzymując apetyt, a Greg może przestać uważać go za atrakcyjnego.

Oczywiście martwienie się na zapas nigdy nie było zaletą, ale kiedy raz już to zrobił, nie mógł przestać. Myśl o utracie Grega nieprzyjemnie go odrętwiała.

Kiedy zamieszkali razem, starszy mężczyzna sam zaczął trochę korzystać z bieżni. Żartował, że tak naprawdę nigdy nie musiał ćwiczyć, bo był zmuszony do ścigania Sherlocka po Londynie częściej, niż chciałby przyznać, ale były dni, kiedy Greg przebierał się w zwykły T-shirt i szorty i szedł na bieżnię.

Przez większość czasu, gdy Greg korzystał z sali ćwiczeń, biegając na bieżni lub sporadycznie podnosząc ciężary, Mycroft albo wciąż był w biurze, albo w swoim gabinecie pracując nad czymś. Zdarzały się jednak sytuacje, gdy dołączał do swojego partnera w pokoju. Nie mogli ćwiczyć razem, ponieważ było to trochę trudne z tylko jednym zestawem każdego elementu wyposażenia, ale dotrzymywał Gregowi towarzystwa. Czasami omawiali sprawę, nad którą pracował lub opowiadali o swoich dniach (przynajmniej tyle ile mogli ujawnić). Bywały dni, gdy spędzali ten czas w wygodnej ciszy, gdy Mycroft czytał gazetę lub delektował się szklaneczką szkockiej.

To był jeden z tych wieczorów. Mycroft odpoczywał na krześle z luźno skrzyżowanymi nogami, trzymając już drugą szklankę szkockiej. Miał przymknięte oczy i słuchał odgłosów swojego ukochanego Gregory’ego biegnącego na bieżni. Odgłos maszyny, uderzenie stóp inspektora o pas, jego dyszenie…

Dyszenie Grega było w tej chwili bardzo rozpraszające. Może to była szkocka. Albo to ich harmonogramy pracy, które powstrzymywały ich od intymności przez ostatni tydzień. Bez względu na to, jaka była pierwotna przyczyna, było to bardzo rozpraszające. Sposób, w jaki dyszał i jego chrząknięcie od czasu do czasu, które wydawał, kiedy się wysilał… To brzmiało bardzo podobnie do tego, jak brzmiał Greg, kiedy się kochali.

Mycroft był dobry w dystansowaniu się od swoich cielesnych pragnień, kiedy było to wymagane. Przynajmniej przez większość czasu. Był w tym lepszy, zanim zaczął spotykać się z Gregiem. Jednak w niektóre dni mógł myśleć tylko o tym. Nie mógł zignorować sposobu, w jaki Greg go dotykał, rzeczy, które powiedział i zrobił, i tego, jak to wszystko sprawiało, że czuł się tak, a nie inaczej.

Na pewno dzisiejszy dzień wydawał się jednym z tych dni. Poza tym nie miał obecnie żadnych pilnych spraw do załatwienia, co oznaczało, że nic nie motywowało go do ignorowania tych wspaniałych obrazów. Poruszył się na swoim miejscu, czując, jak ciepło gromadzi się w jego wnętrzu. Wzdychając przez nos, dopił swoją szkocką i poddał się. Odwrócił się i spojrzał na drugiego mężczyznę.

Czoło Grega lśniło od potu. Jego srebrzyste włosy były lekko pociemniałe od wilgoci. Oczy miał zamknięte, a usta rozchylone, gdy wzdychał miękko w trakcie biegu. Jego dłonie były luźno zaciśnięte, a koszulka, którą miał na sobie, również pociemniała od potu przy jego bokach i wokół szyi. Mycroft wpatrywał się w niego. Wiedział, że się gapił i naprawdę go to nie obchodziło. Patrzył, jak jego mięśnie twardnieją i napinają się podczas biegu.

Mycroft oblizał usta i lekko zadrżał. Sposób, w jaki go to podniecało, był trochę śmieszny. Trudno było mu zignorować erekcję, którą ewidentnie miał teraz. Przełykając, wyprostował się, po czym wstał odchrząkując.

— Gregory, najdroższy, idę wziąć prysznic – powiedział zaskakująco opanowanym głosem.

Odwrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju, zanim jego partner zdążył odpowiedzieć. Nie wykluczało to możliwości zrobienia czegoś przed snem, ale nie chciał przerywać sesji treningowej Grega i zdecydowanie musiał się czymś zająć.

Chapter Text

Chapter Text

— Czy włączysz Jamesa Bonda?

Mycroft pociągnął nosem, krzywiąc się, gdy to zrobił. Leżał w łóżku obok swojego partnera, który był tak samo chory jak on. Mężczyźni byli skuleni pod dwoma kołdrami, a za nimi piętrzył się stos poduszek. Greg złapał przeziębienie od kogoś z Yardu, a choroba szybko wymknęła się spod kontroli. Ponieważ Mycroft się nim opiekował i próbował go wyleczyć, przeziębienie złapało go następnego dnia.

Byli niezłą parę. Obaj mieli zatkane nosy i już dawno porzucili zwykłe chusteczki, których zwykle używali, na rzecz tych nasączonych balsamem. Wspomniane chusteczki zaśmiecały łóżko, ponieważ obaj byli zbyt słabi, aby poradzić sobie z ich wyrzuceniem. Mycroft uznałby to za niezmiernie niehigieniczne, gdyby nie czuli się całkowicie okropnie. Teraz jednak nie przejmował się tym.

— Jasne — przytaknął Greg, przyciągając laptopa i opierając go na jednej z nieużywanych poduszek w pobliżu nóg Mycrofta.

Włożył DVD z filmem Skyfall i położył się z powrotem, gdy otworzyło się główne menu. To była swego rodzaju tradycja między nimi, aby oglądać film o Jamesie Bondzie, gdy jeden z nich lub obaj byli chorzy. Zaczęło się pewnego dnia, kiedy Mycroft był chory i mocno z tego powodu nieszczęśliwy, ale również bardzo znudzony. Zabawnie było słyszeć, jak bardzo przypominał Sherlocka, chociaż Greg nie wytknął mu tego. Tak więc, starając się dać umysłowi Mycrofta coś do zrobienia, puścił maraton filmów o Bondzie. Reszta była historią.

Mycroft popijał z kubka Lemsipa, parująca substancję, która powodowała mrowienie w jego niezwykle obolałym nosie, a jednocześnie pomagała mu w dusznościach. Pociągnął nosem, czując jak mu z niego leci. Fuj. To było obrzydliwe. Marszcząc brwi rozejrzał się za chusteczkami, ponieważ w przeciwieństwie do tego, co robił wcześniej starszy mężczyzna, Mycroft odmawiał użycia rękawa swojej jasnoniebieskiej piżamy do wycierania nosa. Nie. To był poziom nie higieniczności, do którego szykowny mężczyzna nigdy by się nie zniżył.

— Gregory, gdzie… — zaczął, gdy zauważył pudełko, którego szukał.

Leżało po drugiej stronie starszego mężczyzny. Prychnął przez rozchylone usta. Greg zamrugał, zauważając jego cieknący nos i zdołał się lekko uśmiechnąć.

— Potrzebujesz tego? — zapytał ochryple, podnosząc pudełko.

Mycroft skinął głową i wyciągnął rękę, opierając się o ramię Grega, tylko po to, by nie dosięgnąć chusteczek, gdy inspektor odsunął je trochę dalej. Chociaż jego nędza z powodu choroby wciąż była widoczna na jego twarzy, w brązowych oczach Grega pojawił się figlarny błysk.

— Gregory — praktycznie jęknął Mycroft, a cała jego godność wyleciała przez okno.

Ponownie pociągnął nosem, czując, jak wydzielina spływa coraz niżej, całkowicie upokorzony tym uczuciem. Jego smukłe palce były rozstawione i lekko się poruszały, a jasnoniebieskie oczy były szeroko otwarte, gdy wpatrywał się błagalnie w swojego kochanka.

Greg nie mógł się oprzeć temu spojrzeniu. Poczuł, jak jego serce się zaciska i niemal natychmiast położył pudełko chusteczek znacznie bliżej swojej chorej drugiej połówki. Mycroft szybko chwycił garść chusteczek i wydmuchał nos, ponownie krzywiąc się z bólu, towarzyszący temu, że tak mocno pocierał i dmuchał nos. Jednak zrobił to wszystko ponownie, próbując udrożnić kanały nosowe.

— Przepraszam, kochanie — przeprosił Greg, obejmując Mycrofta za ramiona.

Mycroft delikatnie pociągnął nosem z irytacją, chociaż był zbyt słabo i czuł się zbyt wygodnie, by odsunąć się od ciepłego ciała Grega.

— Wynaklodzisz mi to, lobiac więcej Lemspipa — mruknął Mycroft, odkładając zużyte chusteczki na bok i układając się z powrotem między poduszkami, które leżały głównie za Gregiem.

Przynajmniej dało mu to powód, by przytulił się trochę bliżej. Przytulał się, kiedy czuł się okropnie.

— Dobrze — zgodził się Greg, odwracając się, by złożyć pocałunek na wyjątkowo rozczochranej głowie Mycrofta. Wyciągnął własną chusteczkę z pudełka, żeby wydmuchać swój równie obolały i czerwony nos i westchnął, wzdychając, próbując oczyścić zatoki. — Ale najpierw spójrzmy na Daniela Craiga.

Kiwając głową z najlżejszym uśmiechem, z którym czuł się na tyle dobrze, by sobie z nim poradzić, Mycroft wyciągnął rękę, w której nie trzymał kubka, by uruchomić film. Z westchnieniem usiadł z powrotem z boku zwracając połowiczną uwagę na początek filmu, w połowie zasypiając, kiedy był taki chory i zbolały. Greg musiał delikatnie wyjąć z jego ręki do połowy pełny kubek i odstawić na bok, aby napój się nie wylał. Ponownie pocałował Mycrofta w głowę, gdy usadowił się wygodnie. Zapowiadała się długa i ciężka choroba, ale wzajemnie się pocieszali. To pomagało.

Chapter Text

Chapter Text

— I poprowadź funkcjonariuszy dookoła bloku, my… — instruował Greg, starając się, aby jego głos był spokojny, gdy gestykulował dookoła drżącą ręką. — Du… dużo biegaliśmy. Nie chcę niczego przegapić.

Sally skinęła głową, zerkając na niego sceptycznie, po czym odwróciła się i zaczęła wykrzykiwać wskazówki do oficerów kręcących się na miejscu zdarzenia. Greg sapnął przez nos i wstał, odprawiając ratownika medycznego, który kręcił się wokół niego. Miał pracę do wykonania.

Zostaw to Sherlockowi, aby ruszył w pościg za podejrzanym w połowie grudnia. Oczywiście Greg musiał go ścigać, ponieważ detektyw wciąż był cholernym cywilem… a także jego przyszłym szwagrem. Greg zawsze był trochę opiekuńczy wobec szalonego młodszego Holmesa, na długo przed tym, zanim związał się z Mycroftem.

A skoro o tym mowa, Mycroft właśnie wkroczył na miejsce zbrodni, wykorzystując swoje długie nogi, aby jak najszybciej zmniejszyć odległość między nimi.

— Gregory, trzęsiesz się.

Było pierwszą uwagą, jaka wyszła z ust Mycrofta. Sięgnął po jaskrawo pomarańczowy koc, który był owinięty wokół ramion Grega i mocniej otulił nim mężczyznę. Inspektor otworzył usta, aby zaprotestować, żeby odsunąć się, ale spojrzenie partnera sprawiło, że pozostał milczący i nieruchomy.

— Myc, wszy… wszystko w porzą... porządku — westchnął, rozglądając się, aby upewnić się, że wszystko szło w dobrym kierunku. Może się trząsł. Tak, okej, był całkowicie przemarznięty. Tak się jednak dzieje, gdy ktoś się poślizgnie i wpadnie do Tamizy i to w grudniu. — Co ty tutaj robisz?

— Przyszedłem zobaczyć, czy nie poszedłbyś napić się kawy, ale teraz chętniej zabrałbym cię do domu - powiedział z rezygnacją Mycroft, przeczesując dłonią w rękawiczce wilgotne włosy Grega, by odsunąć je z jego czoła.

— Nie mogę iść do domu, Mycroft — narzekał Greg. — Mam dużo rzeczy do zrobienia.

— Cóż, powinieneś był o tym pomyśleć, zanim zdecydowałeś się popływać w Tamizie.

— Możesz winić za to swojego brata — niemal warknął Greg.

Nie chciał wyładowywać swojej frustracji na Mycrofcie… Był zestresowany, zmarznięty i trochę wkurzony. Na szczęście jego narzeczony wiedział, że nie był to jego zamiar i spojrzenie polityka natychmiast przeniosła się kilka metrów dalej w miejsce, gdzie stał Sherlock z Johnem. Wydawało się, że lekarz już dawał wykład swojemu współlokatorowi, co sprawiło, że Greg prawie się roześmiał.

— Zamorduję go — mruknął z irytacją Mycroft.

Greg potrząsnął głową i wyciągnął rękę, aby zwrócić na siebie uwagę.

— Nie zrobisz tego, Myc. Nic mi nie jest.

— Jesteś przemarznięty. Zamarzniesz na śmierć, jeśli nie zabiorę cię do domu.

Greg nie zaprzeczył, że gdyby szybko się nie wysuszył i nie rozgrzał, to z pewnością by zachorował. To było coś, czego nie potrzebował. Kiedy o tym myślał, zastanawiał się, czy naprawdę byłoby w porządku, gdyby jego partner zabrał go do domu.

— Donovan! — zawołał, kładąc dłoń przy ustach, by jego głos rozbrzmiał głośniej.

Sierżant odwróciła się i pomachał do niej, by podeszła. Zerknęła na Mycrofta i skinęła mu głową na powitanie, ale nie powiedziała nic bezpośrednio do niego.

— Tak, szefie? — zapytała.

— Czy masz wszystko pod kontrolą? — zapytał Greg, próbując pochwycić koc.

Jego palce były zdrętwiałe. Tak… Musiał się rozgrzać. Dreszcze słabły, ale wiedział, że wciąż było mu zimno, więc nie był to najlepszy znak.

— Tak. To sprawy porządkowe. Wracaj do domu, żebyś poważnie nie zachorował — powiedziała.

Ponownie skinęła Mycroftowi, otrzymując w zamian pełne wdzięczności skinienie, po czym odwróciła się i odeszła, by kontynuować swoją pracę. Greg westchnął, opuszczając ramiona w rezygnacji.

— Wygrałeś. Zabierz mnie do domu, kochanie — wymamrotał.

Mycroft bez wahania zaprowadził go do czarnego samochodu, który w środku był cudownie rozgrzany . Zanim polityk do niego dołączył, Greg usłyszał, jak Mycroft powiedział coś raczej niegrzecznego do Sherlocka, który musiał go zauważyć. Zaśmiał się, gdy jego kochanek wszedł do samochodu. Odjechali.

— Spokojnie tygrysie — drażnił się.

Mycroft zignorował to, wyciągnął nie wiadomo skąd kolejny koc i owinął go wokół inspektora.

— Mój głupi brat zasługuje na coś gorszego za przysporzenie ci tyle cierpienia, Gregory.

— Po raz ostatni, Myc. Nic mi nie jest. Wszystko jest w porządku.

Zamilkli. Mycroft pochylił się, by złożyć ciepły, delikatny pocałunek na zimnych wargach Grega. Zanucił, a jego powieki zatrzepotały, gdy zamknął oczy, oddając pocałunek, czując jak w środku rozpala się odrobina ciepła. Teraz gdyby tylko rozprzestrzeniła się na zewnątrz.

— W domu będzie na nas czekał rozpalony kominek — szepnął czule Mycroft. — I herbata. Może przygotuję ci kąpiel przed snem.

— Nie. Przygotujesz kąpiel dla nas.

— Bardzo dobrze.

Mycroft z uśmiechem pochylił się do kolejnego pocałunku.

Chapter Text

Osiem miesięcy minęło niczym z bata strzelił. Greg prawie zapomniał, jak to było. Bycie ojcem noworodka było wyczerpujące, niesamowite i pełne przygód. Po każdym wschodzie słońca wydawało się, że działo się coś wspaniałego i każdego dnia był dumnym i kochającym ojcem małego Olivera.

Oliver rósł błyskawicznie. Szybko się uczył, co wcale nie zdziwiło Grega, ale i tak był zszokowany, widząc o ile szybciej chłopiec wszystko łapał. Często żartował, że były to geny Holmesów w nim. Oliver bardzo przypominał z wyglądu Lestrade’a. Duże brązowe oczy, za pomocą których uzyskiwał wszystko, czego chciał, i ciemne włosy, które z pewnością dostał od strony Grega. Jednak starszy mężczyzna kochał cechy, które wyraźnie były przypisane do rodziny Holmesów, które wyraźnie wskazywały, że Mycroft również był jego ojcem. Faworytem Grega były piegi, bez względu na to, jak bardzo polityk wzdychał z powodu odziedziczenia ich przez Olivera.

Oliver był bardzo spostrzegawczym dzieckiem. Siedem miesięcy po narodzinach testował swoje małe nóżki. Greg wiedział, że ich świat będzie pełen kłopotów, kiedy stanie się mobilny. Oliver używał niskich stolików i krzeseł, a także kolan obu ojców, aby się podnieść i rozejrzeć się z ciekawością swoimi błyszczącymi oczami, co tak bardzo przypominało Gregowi Sherlocka, że było to trochę przerażające.
Chwytał swoimi małymi palcami i chwiał się, czasami z powodzeniem utrzymując się na nogach, a w innych przypadkach upadając kilka sekund później. Greg mógł przysiąc, że w tych momentach Oliver sapał i spoglądał z urazą na swoje nogi.

To, co zaczęło się jako spokojny, normalny wieczór w domu Lestrade-Holmesów, bardzo szybko stało się gwarne. Właśnie skończyli posiłek i Greg siedział w salonie z Oliverem. Leżał na kanapie, podczas gdy dziecko siedziało na podłodze bawiąc się pluszową pszczołą, która dał mu wujek Sherlock, intensywnie rozmawiając z nią w swoim dziecięcym języku. Po kilku chwilach Oliver rozejrzał się po pokoju, jakby czegoś szukał. Jego spojrzenie utkwiło w stoliku do kawy, który stał nieco dalej.

Oliver odłożył pszczołę i odwrócił się, jakby miał zamiar poraczkować w tamtą stronę, ale potem zamarł. Na początku Greg po prostu zauważył kątem oka ruch. Zawsze obserwował na wszelki wypadek chłopca. W końcu był szybki niczym błyskawica. Jednak Greg szybko zwrócił na niego pełną uwagę, kiedy Oliver uniósł tyłek w górę i zmusił się do wstania, zamiast raczkowania.

Będąc tak zdziwionym, Greg na moment zapomniał jak oddychać. Leżał jak sparaliżowany na kanapie, z ustami rozchylonymi w zachwycie, aż lekko przestraszył się, gdy Oliver zrobił niepewny, ale udany krok naprzód. Wystarczyło tylko kilka, aby dostać się do stolika, gdzie sięgnął po klocki, które na nim leżały.

— Myc!! — wrzasnął Greg siadając. — Myc, chodź tutaj!

Mycroft wypadł z kuchni kilka sekund później. Jego jasnoniebieskie oczy były szeroko otwarte z powodu natychmiastowego zaniepokojenia po tym, jak usłyszał brzmienie głosu Grega. Inspektor musiał przyznać, że brzmiało to tak, jakby panikował. W pewnym sensie przypuszczał, że tak było. Ale to było w pełni uzasadnione, ponieważ ich syn właśnie robił swoje pierwsze kroki.

— O co chodzi Gregory? — zapytał Mycroft, rozglądając się po pokoju, aby zobaczyć, co spowodowało taką reakcję jego męża.

Oczywiście nie zauważył niczego niezwykłego. Oliver wydawał się w porządku.

— Ollie, on… Spójrz. — Greg wskazał ręką, nie musząc wyjaśniać, gdy Oliver odwrócił się i cofnął się do koca, na który opadł i ponownie podniósł swoją pszczołę. — Myc, on szedł — powiedział Greg, szczerząc się radośnie, niemal podskakując na kanapie.

Żadna z jego córek nie nauczyła się tak samodzielnie chodzić, dopóki nie osiągnęły dziesięciu miesięcy. Jak zawsze ich Oliver był szybszy, jeśli chodziło o ogólny rozwój. To było szalone.

— Oczywiście, Gregory — uśmiechnął się Mycroft, wchodząc na kilka kroków do salonu, przyglądając się z czułością synowi.

— Jego pierwsze kroki. Mój Boże.

Nastąpiła chwila ciszy i brew Mycrofta uniosła się.

— Właściwie, Gregory, zrobił kilka kroków na początku tego tygodnia — skomentował Mycroft, spoglądając na męża z lekko zmarszczonymi brwiami.

Greg zamarł, wpatrując się w niego z otwartymi ustami.

— Nie powiedziałeś mi o tym? — zapytał całkowicie zaskoczony.

Przegapił faktyczne pierwsze kroki ich syna? I nie miał o tym pojęcia? Mycroft poruszył się, zerkając na Olivera, a potem z powrotem na Grega.

— Czy… powinienem? — zapytał młodszy mężczyzna, szczerze zdezorientowany.

Greg chciał być trochę zdenerwowany i przypuszczał, że był, ale… Wyraz twarzy Mycrofta wymazał wszelki gniew, który mógłby poczuć. Jego spojrzenie złagodniało. Jego mąż był ojcem po raz pierwszy, a Greg wiedział, że dzieciństwo jego i Sherlocka nie zawsze było normalne, więc…

— Nie ma sprawy — powiedział Greg, wstając.

Podszedł do Mycrofta i pochylił się, żeby go czule pocałować.

— Przepraszam, Gregory. Nie byłem świadomy…

— Wiem. W porządku, kochanie. Skoncentrujmy się tylko na fakcie, że teraz, gdy Ollie zaczyna chodzić, nasze życie oficjalnie dobiegło końca. — Greg uśmiechnął się, mrugając. Mycroft zaśmiał się.

— Tak. Myślę, że tak jest.

Chapter Text

Życie Grega było naprawdę dziwne odkąd Sherlock Holmes wkroczył w jego życie. Chociaż przypuszczał, że bardziej stosowne byłoby stwierdzenie, że wpadł w jego życie i na miejsce zbrodni całkowicie na haju. Jednak gdy podszedł, aby go usunąć, ten młody człowiek rozwikłał wszystko, co dotyczyło miejsca przestępstwa, a kilka dni później, kiedy sprawa została zamknięta i rozwiązana, okazało się, że miał rację we wszystkim.

Następnego dnia Greg został porwany i zabrany do magazynu. Przypuszczał, że porwanie było trochę nudne. Jednak nie tak, że miał wybór w sprawie wsiadania do tego czarnego samochodu. Tutaj sprawy stały się znacznie bardziej skomplikowane i interesujące.

Interesującą stroną tego okazał się starszy brat tego dzieciaka; Mycroft Holmes. Czy w tej rodzinie nie było nikogo o normalnym imieniu? Greg był zirytowany, kiedy poproszono go o szpiegowanie Sherlocka, co było dziwne, ponieważ znał go dopiero od tygodnia i był narkomanem, który nie dbał o autorytet i zasady, ale… Było w nim coś, co Greg podziwiał. Widział w nim potencjał, gdyby tylko jeszcze nie był uzależniony od tej kokainy…

Zdeterminowany, zaczął pracować nad tym, by Sherlock rzucił narkotyki. Dopuszczenie go do miejsca zbrodni, kiedy był czysty, wydawało się najlepszym sposobem perswazji. Poza tym (mimo że zdecydowanie złamał kilka zasad mieszając do tego cywila) zaczęli rozwiązywać niektóre z bardziej szalonych i zadziwiających spraw. To była wygrana. Poza tym Greg kontynuował współpracę z Mycroftem. Starszy brat wydawał się pod wrażeniem jego wysiłków i spotykali się co tydzień, żeby omówić sprawy związane z Sherlockiem i po prostu… porozmawiać. Ich przyjaźń rozwinęła się zaskakująco szybko.

Bardziej zaskakujące było, gdy wkrótce potem rozwinęły się uczucia. Mycroft wcale nie był facetem w typie Grega, ale… Czuł pociąg do tego mężczyzny. Była tam moc, a jednak… była też delikatna strona, którą, jak przypuszczał Greg, niewiele ludzi kiedykolwiek w nim widziało. Więc tak, może czuł do niego pociąg. Może rozwinął uczucia. Może wyszli kilka razy razem. Oczywiście, to nie było nic zobowiązującego. Nie miał dość odwagi, by zaprosić mężczyznę na prawdziwą randkę lub zrobić coś romantycznego, chociaż w głębi duszy wiedział, że gdyby to zaproponował, to Mycroft zgodziłby się.

Kiedy zamyślony, niezbyt uważnie oglądał mecz piłki nożnej i pił piwo, rozległo się pukanie do drzwi, które zwróciło jego uwagę. Mrugając, odstawił alkohol i wstał, nieco ściszając telewizor, a potem skierował się do drzwi.

— Tak? — zapytał, otwierając je.

Zamarł na widok stojącego przed nim Mycrofta, który ściskał mocno bezwładnego, brudnego i mamroczącego Sherlocka.

— Przepraszam, Gregory — powiedział Mycroft, przerywając pełną oszołomienia ciszę i poprawiając nieco swój chwyt na bracie. — Nie byłem pewien, gdzie jeszcze mógłbym pójść.

To nie było coś, do czego Mycroft kiedykolwiek by się przyznał. Zawsze miał dokąd pójść, ludzi, do których mógł zadzwonić. A jednak byli tutaj… Sherlock najwyraźniej coś wziął. Sprawiło to, że ramiona Grega opadły w porażce. Nie widział chłopca od dwóch tygodni, co było normalne, ponieważ nie zawsze był w pobliżu, ale… Najwyraźniej znów wpadł w ciąg narkotykowy. Jeszcze raz. A tak dobrze sobie radzili…

— Wejdź — zaprosił, cofając się o krok i gestykulując. — Połóż go na kanapie.

Mycroft nic więcej nie powiedział i prawie wniósł Sherlocka do mieszkania. Natychmiast skierował się w stronę kanapy i opuścił Sherlocka na nią, powodując, że młodszy Holmes chrząknął i rozejrzał się gwałtownie. Nadal nie wydawał się zbyt świadomy swojego otoczenia. Greg zamknął drzwi i stanął obok Mycrofta.

— To była raczej duża dawka — skomentował Mycroft.

Greg skinął głową. To było dość oczywiste i niesamowite, że Sherlock nie przedawkował. Chociaż przypuszczał, że taka możliwość wciąż istnieje.

— Przyniosę mu wodę — powiedział, odwracając się, kierując swoje kroki w stronę kuchni.

Wyciągnął butelkę wody i poszukał szmatki, którą mógł zmoczyć pod kranem. Kiedy wszystko było przygotowane, wrócił do salonu i użył materiału do oczyszczenia twarzy Sherlocka, który zaczął dedukować jego spożycie alkoholu i coś o byłej żonie i jej zwyczajach związanych ze zdradzaniem go. Zignorował to. Nie trwało jednak długo, aby bełkoczący mężczyzna praktycznie stracił przytomność na kanapie. Greg wstał i spojrzał na miejsce, w którym wciąż stał Mycroft. Biedak wyglądał na wyczerpanego i prawie przerażonego. Nigdy publicznie nie wyglądał w ten sposób, ale z jakiegoś powodu pozwolił sobie mieć taki wyraz twarzy w towarzystwie Grega. To był największy komplement w historii.

— Nic mu nie będzie. — Greg próbował go uspokoić. Podszedł i delikatnie ścisnął biceps Mycrofta. — Nie martw się. Może tu zostać. Będę mieć go na oku.

Spojrzenie bladych oczu przeniosło się z Sherlocka na Grega. Dreszcz przeszedł po kręgosłupie inspektora, ale nie przerwał kontaktu wzrokowego.

— Gregory, ja… — zaczął Mycroft. Greg potrząsnął głową.

— W porządku. Zajmę się tym. Obiecuję.

Więcej ciszy. Mycroft patrzył na niego, nie, gapił się na niego. Najprawdopodobniej wydedukował z niego wszystko. Greg przełknął ślinę i poruszył się lekko, ale nic nie powiedział ani nie zrobił.

Wtedy wydarzyło się nieoczekiwane. W jednej chwili zajmowali się odurzonym Sherlockiem, w następnej wpatrywali się w siebie. Potem, zanim Greg zorientował się, co się działo, usta Mycrofta odnalazły jego usta. Smukłe ręce mocno ściskały rękawy jego zestawu Arsenalu. Greg wydał z siebie zaskoczony dźwięk, ale po chwili wykonał równie śmiały ruch, odwzajemniając pocałunek.

Pocałunek był namiętny, chętny i desperacki. Był to również najlepszy pocałunek, jakiego Greg kiedykolwiek doświadczył. To sprawiło, że osłabły mu kolana. W końcu rozdzielili się z jękiem, a Mycroft wyglądał na prawie przerażonego.

— Najszczersze przeprosiny, nie… nigdy…

Był zdenerwowany. Wielki Mycroft Holmes nie mógł znaleźć słów. Greg uważał, że była to najsłodsza rzecz na świecie. Nic nie mówiąc ujął policzek Mycrofta, powodując natychmiastowe zatrzymanie jąkania.

— W porządku, Mycrofcie — powiedział Greg. — Po prostu… zróbmy to jeszcze raz.

Odgłos zaskoczenia pochodził tym razem od Mycrofta, kiedy Greg podniósł się na palcach i zainicjował ich drugi pocałunek. To był początek czegoś, czego żaden z nich nie musiał kwestionować ani próbować wyjaśnić. Nagle, to było o nich.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Mycroft jako pierwszy zarejestrował dźwięk maszyny. To i ostry, kłujący ból w boku. Zmarszczył brwi i mimowolnie chrząknął, przesuwając się na łóżku, które nie należało do niego, próbując zorientować się w sytuacji. Mocno bolała go głowa i kiedy zaczął mrugać, by uzyskać wyraźny obraz, zauważył, że nie był sam w pokoju.

Jego najdroższy Gregory siedział zgarbiony na krześle, mocno śpiąc. Spojrzenie jasnoniebieskich oczu Mycrofta złagodniało, gdy wpatrywał się w swojego partnera, oceniając jego wygląd. Mężczyzna w ostatnim czasie niewiele spał i bez wątpienia nie opuścił tego krzesła od ich przybycia tutaj. Często szarpał swoje włosy i nic nie jadł. Najprawdopodobniej Greg żył jedynie na kawie i chipsach z jakiegoś automatu, który znajdował się w holu szpitala.

Mycroft westchnął przez nos. Gregory nigdy o siebie nie dbał. Byłby tym bardziej zirytowany, gdyby nie okoliczności. Trochę zajęło mu całkowite uprzytomnienie sobie sytuacji, ale kiedy to zrobił, zrozumiał cały kontekst. Został postrzelony. Szanse, że kula trafiła w miejsce, które było nie zasłonięte kamizelką kuloodporną były raczej niewielkie. A jednak jakoś mu się to przytrafiło. To dlatego Greg nie chciał, żeby tam był, chociaż Mycroft wiedział, że jego obecność była nieco potrzebna. Ale wyraz oczu jego ukochanego, gdy został postrzelony… To było spojrzenie, którego wolałby nigdy więcej nie widzieć.

Wydawało się, że czas zwolnił, kiedy się to stało. Mycroft nigdy nie przypuszczał, że było to możliwe, a jednak zdecydowanie tak było. Jego rana w żadnym wypadku nie była śmiertelna, ale ból… Zniszczył wszelkie racjonalne myśli. Żaden z nich nie wiedział wtedy, jak poważna była rana i czy istniało prawdopodobieństwo, że umrze tej nocy.

Cichy jęk wydobył się z niego wbrew jego woli i ten dźwięk sprawił, że inspektor poruszył się na swoim krześle. Mycroft poczuł się źle, budząc mężczyznę, gdy ten tak bardzo potrzebował snu. Greg poderwał się, siadając prosto z szeroko otwartymi oczami, pochylając się nad łóżkiem.

— Myc — sapnął, delikatnie chwytając jego dłoń. — Chryste, czy wszystko w porządku?

— Ni… — rozpoczął Mycroft, ale jego długo nieużywany głos załamał się . Spowodowało to atak delikatnego kaszlu.

Greg odwrócił się i sięgnął po szklankę z wodą, w której była słomka i podał mu ją.

— Proszę — szepnął, a Mycroft z wdzięcznością włożył słomkę do ust. Był w stanie przełknąć tylko kilka łyków, ale i tak poczuł ulgę w gardle.

— Dziękuję — westchnął, lekko opadając na łóżko. — Gregory… należą ci się najszczersze przeprosiny. Powinienem…

— Ciii, cicho kochanie, w porządku — szepnął Greg, delikatnie ściskając jego dłoń. — Wszystko jest dobrze, a najważniejsze, że żyjesz. Tylko to się liczy.

Mycroft przytaknął, zerkając na ich złączone dłonie. Tak, jego najdroższy Greg miał rację. Żył. W żadnym wypadku nie był to pierwszy raz, gdy pracował w terenie. Był do tego przeszkolony. A jednak… coś się zmieniło w tym łańcuchu wydarzeń. Na tyle, że prawie kosztowało go to życie. To było okropne doświadczenie.

— Powinienem cię posłuchać — przyznał po chwili ciszy. Greg skinął głową, spoglądając na niego.

— Do diabła, powinieneś — zgodził się Greg z westchnieniem. Pobrzmiewała w tym złość, ale nie kryła się za nią żadna siła. Mycroft mógł powiedzieć, że mężczyznę ogarnęło zmęczenie i wdzięczność. — Prawie…

— Wiem — powiedział Mycroft, więc Greg nie musiał tego mówić.

Greg go prawie stracił. Mycroft był tego bardzo świadomy. Z siłą, którą aktualnie posiadał, próbował uścisnąć uspokajająco dłoń Grega.

— Nigdy więcej, Mycrofcie — powiedział Greg z nieco większą siłą. — Rozumiesz? Pozwól mi, że od teraz ja będę zajmować się takimi sprawami. Martwię się o ciebie wystarczająco, jeśli chodzi o twoja pracę bez dodawania do niej takich atrakcji. Mogę się tym zająć. Musisz mi zaufać.

— Ufam ci — sapnął Mycroft, zamykając oczy, gdy znów zaatakował go ból głowy. — Ale dobrze. Zgadzam się na twoje warunki.

Nie było mowy, żeby Greg przyjął inna odpowiedź. Mycroft był tego świadomy. Poza tym starszy mężczyzna się nie mylił. Był niesamowicie dobry w swojej pracy i chociaż niektóre rzeczy były w swej naturze niezwykle delikatne, być może istniały sposoby na bliższą współpracę z Gregiem bez konieczności samodzielnego przebywania w terenie. Wydawało się, że to będzie najbardziej idealne rozwiązanie dla nich obojga.

— Dobrze — szepnął Greg, a jego głos lekko drżał. — A teraz wracaj do zdrowia. Chcę cię zabrać do domu.

Chapter Text

Chapter Text

— Dlaczego nie pozwolisz się podwieźć? — zapytał Greg Lestrade z papierosem wystającym z ust.

Chłopiec, z którym obecnie rozmawiał, niezwykle zdziwiony, spojrzał na niego sceptycznie. Mycroft Holmes unosząc brew spojrzał na punkowego nastolatka znad oprawek swoich okularów i poprawił uścisk na podręcznikach, które aktualnie trzymał.

Greg był wszystkim, czym Mycroft nie był. Był “super”, miał tatuaże, włosy zaczesane do tyłu i zasypiał w klasie z nogami opartymi na biurku. Zawsze nosił dopasowane dżinsy (zwykle podarte) i skórzaną kurtkę z wieloma ćwiekami na ramionach. Szczerze mówiąc, wyglądało to dość absurdalnie. Jednak wydawało się, że mu to odpowiada.

— Co powiesz, Holmes? — znów zabrzmiał jego głęboki, szorstki głos.

Mycroft zamrugał i pokręcił głową.

— Dziękuję Gregory, ale nie. Nic mi nie będzie i nigdy nie jeździłem… — Przerwał, wpatrując się w motocykl, na którym siedział drugi chłopak. — Na jednym z nich.

— Nie jest tak źle. — Uśmiechnął się Greg. Sięgnął za siebie i wyciągnął zapasowy kask, wskazując nim na chłopaka. — No dalej. Będę jechał ostrożnie, obiecuję. Pozwól, że cię podwiozę.

Mycroft nie chciał. Wolał, aby jego środki transportu miały cztery koła i faktycznie chroniły jego ciało przed betonem. Jednak było też lekkie pociągnięcie w środku, które kazało mu zaakceptować kask i podwiezienie. Jak na taki typ osoby, jakim był, Greg nie był wcale taki zły. Właściwie był miły dla innych ludzi, podczas gdy niektórzy z jego “gangu” byli po prostu łobuzami. Był także zaskakująco inteligentny. Jego oceny nie były nawet bliskie stopniom Mycrofta (choć prawdę mówiąc, nikogo nie były), ale jak na kogoś, kto niemalże codziennie przesypiał lekcje, był uczniem który zaliczał egzaminy. Gdyby się przyłożył, to Mycroft nie wiedział, co mógłby osiągnąć.

— Dobrze — westchnął Mycroft, poddając się. Starał się nie uśmiechnąć, widząc, jak Greg promieniał z dumy. — Czy mogę gdzieś umieścić swoje rzeczy?

— Tak, w bocznej torbie — wskazał Greg, sięgając w dół i otwierając skórzaną sakwę, której Mycroft wcześniej nie zauważył.

Kiwając głową Holmes podszedł i włożył do niej swoje rzeczy, zamykając ją i wreszcie biorąc kask.

Nigdy wcześniej nie nosił kasku. Nawet gdy był młodszy, nigdy nie jeździł na rowerze. Naprawdę, jaki byłby tego sens, kiedy twoja rodzina była na tyle bogata, że dała ci samochód, który mógł cię zawieźć wszędzie? Zerknął na kask, ponownie unosząc brew, co wywołało śmiech u obserwującego go chłopca. Mycroft zjeżył się trochę, gdy poczuł klepnięcie po plecach, podskoczył i cofnął się o krok.

— Po prostu go załóż. Będzie pasował do twoich okularów, nie martw się. Nie ma w tym żadnej sztuczki.

Sapiąc, Mycroft przestał w końcu analizować kask i włożył go. Chociaż nie kolidował z jego okularami, tak jak powiedział Greg, wciąż noszenie go nie było zbyt wygodne. Przynajmniej był wdzięczny za odpowiednią ochronę. Musiał stwierdzić, że posiadanie zapasowego kasku pod ręką było mądre ze strony Grega.

Mycroft musiał być najbardziej niezręczną osobą, jaka kiedykolwiek wspinała się na motocykl. Nie przegapił osób na boisku szkolnym, gapiących się na widok przed nimi. Nie mógł ich za to winić. W końcu jednak siedział na maszynie, a jego ręce instynktownie chwyciły mocno talię Grega, gdy motor przesunął się trochę.

— Spokojnie — zaśmiał się Greg, zerkając na niego przez ramię. — Chciałem ci powiedzieć, żebyś się trzymał, jednak już to robisz. Ale nie martw się, nie wywrócimy się.

Mycroft wcale nie był rozbawiony. Ale nie puścił i przechylił się trochę bardziej podczas tej przemowy, tak że jego pierś była przyciśnięta do pleców Grega. To sprawiało, że czuł się trochę bezpieczniej. Coś, czego bardzo potrzebował, ponieważ kiedy Greg ruszył, Mycroft pomyślał, że może umrzeć.

Miał atak paniki. Nie było niczego innego, co mogłoby to wyjaśnić. Był w szoku i naprawdę nie miał pojęcia, co zrobić? Dlaczego wsiadł na motor? Zwykle był znacznie lepszym sędzią swoich czynów niż teraz. Po prostu nie mógł odmówić starszemu nastolatkowi, z jakiegokolwiek powodu. Mycroft nie należał do osób, które zgadzają się na cokolwiek ze względu na wygląd proszącego, niezależnie czy był to facet czy dziewczyna. Wielu próbowało tego w przeszłości, nawet jeśli chodziło tylko o odpowiedzi na następny test lub przepisanie pracy domowej. A jednak był tutaj.

Jazda skończyła się wystarczająco szybko, a jednak kiedy Greg podjeżdżał pod jego dom, Mycroft był dziwnie rozczarowany. Wypuszczając drżący oddech, odsunął się od kierowcy i zszedł z motoru. Nogi trzęsły mu się lekko, ale pozostał wyprostowany, kiedy zdjął kask i zabrał swoje książki.

— Widzisz? Nie było tak źle.

Greg uśmiechnął się, zapalając kolejnego papierosa. Mycroft ponownie westchnął drżąco, ale zdołał skinąć głową.

— Przypuszczam, że nie — przyznał. W końcu nie było tak źle, jak mu się wydawało.

— To znaczy, że mogę znowu cię podwieźć? — zapytał Greg. — Wkrótce?

Mycroft wpatrywał się w niego.

— Dla… dlaczego chcesz to zrobić? — Nie mógł powstrzymać się przed zapytaniem, wgapiając się w Grega, jakby wyrosła mu druga głowa.

— Bo jesteś słodki — przyznał Greg, wzruszając ramionami.

— Nie dam ci przepisać pracy domowej — powiedział automatycznie Mycroft ze zmrużonymi oczami.

Greg zaśmiał się i zabrzmiało to raczej cudownie.

— Nie tego chcę. Możesz być najmądrzejszym facetem w klasie, ale nie robię tego, żeby wykorzystać twój nerdyzm. Chcę cię poznać. W porządku?

Mycroft zamilkł, dalej się w niego wpatrując. Czy to było w porządku? Czy on…

— Przypuszczam — westchnął, kiwając głową.

Nie miał pojęcia, na co się pisał, ale skłamałby, gdyby nie czuł w związku z tym odrobiny nadziei.

Chapter Text

— Nie rozumiem tego fenomenu.

Greg usłyszał mruczenie Mycrofta pewnego popołudnia. Inspektor burknął z zaciekawieniem, niezupełnie podnosząc głowę znad swojej papierkowej roboty, którą próbował skończyć. Mycroft przyszedł, żeby mogli zjeść razem obiad, ale nadinspektor zabiłby Greg'a, gdyby te dokumenty nie zostały wypełnione i szybko nie leżałaby na jego biurku. Na szczęście prawie skończył i…

Greg zamarł, kiedy w końcu spojrzał na swojego partnera. Jego usta otworzyły się w szoku. Czy naprawdę to widział…? Tak. Na pewno to widział. Po drugiej stronie swojego biura, obok wieszaka, który stał blisko drzwi, stał Mycroft trzymając cholerną czapkę myśliwską. Jego blade oczy były zmrużone i najwyraźniej patrzył na każdy najmniejszy szczegół nakrycia głowy. Wydawało się, że to była bardzo poważna sprawa.

— C… co masz na myśli? — Greg'owi w końcu udało się zadać pytanie. Całkowicie zapomniał o piórze w dłoni i o dokumentach.

— Co w tym jest? — zapytał Mycroft, zerkając na Greg'a z ukosa, po czym z powrotem skupił się na czapce. Obracał ją w jedną stronę, potem w drugą, a następnie obrócił ją do góry nogami, żeby zajrzeć do środka. — Wygląda absurdalnie. Nie rozumiem, dlaczego cały Londyn wydaje się uwielbiać, kiedy mój brat ją nosi.

Czy to się faktycznie działo? Greg nie mógł zdecydować, czy było to śmieszne czy urocze. Może było to jedno i drugie. Odchrząknął i wreszcie odłożył pióro, składając ręce jedną na drugiej.

— W pewnym sensie jest to symbol — próbował wyjaśnić Greg. — Ta czapka nadała mu symboliczny wygląd, którego z jakiegoś powodu nie nadał mu jego płaszcz i kości policzkowe. Myślę, że po prostu utknął z tym.

Mycroft mruknął, słuchając go, unosząc przy tym brwi. Następnie bez ostrzeżenie podniósł czapkę i nałożył ją na głowę. Szczęka Grega opadła jeszcze bardziej. Nie sądził, że może być bardziej zdziwiony. Mycroft był… O mój Boże.

— To nakładka na ucho — skomentował Mycroft, odwracając się, by spojrzeć na Grega.

Teraz, kiedy miał pełny widok na Mycrofta Holmesa noszącego czapkę myśliwską, Greg nie mógł się powstrzymać. Zamrugał jeszcze kilka razy, a potem wybuchnął śmiechem. Rozłożył się na biurku, wciąż się śmiejąc. Mycroft sapnął lekko zirytowany.

— Nie rozumiem, co jest takie zabawne — skomentował bez rozbawienia, zdejmując czapkę z głowy, wracając do dziwnego wpatrywania się w nią.

Greg… nie mógł przestać się śmiać. W jego oczach pojawiły się łzy, a kiedy śmiech zaczął cichnąć, obraz Mycrofta w czapce znów do niego powrócił i atak wesołości rozpoczął się od nowa. Mycroft westchnął ciężko.

— Naprawdę, Gregory, to nie jest takie zabawne. Jesteś niedorzeczny.

— Nieprawda, śmiesznie jest… widzieć cię… w tym — zachichotał Greg, wycierając oczy i biorąc głęboki oddech.

Mycroft tylko się na niego gapił.

— Czyli wyglądałem zabawnie? I dlatego ludzie lubią, kiedy Sherlock ją nosi? — zapytał Mycroft, wciąż usiłując dotrzeć do sedna tajemnicy, która się za tym kryła.

— Nie, to po prostu… To znaczy, pewnie niektórzy wyglądają w tym śmiesznie, ale nie jest tak dla ogółu społeczeństwa. Tylko dla ciebie w takiej czapce. Nigdy nie myślałem, że doczekam tego dnia.

Ten obraz będzie bawić Greg'a i to przez wiele lat. Może będzie miał szczęście i pewnego dnia zrobi zdjęcie Mycroftowi w czapce myśliwskiej.

— Zanim zapytasz, nigdy nie zrobisz zdjęcia, na którym będę ją miał na głowie — powiedział Mycroft, jakby czytając w jego myślach i odwrócił się, by odłożyć czapkę myśliwską z powrotem na wieszak, na którym wcześniej się znajdowała. Greg nie mógł stłumić chichotu.

— A może? — powiedział, drażniąc się.

— Nie. Czy możemy teraz iść na lunch? Zanim zmusisz mnie do założenia tej przeklętej rzeczy — zapytał Mycroft, chwytając parasol.

— Jasne — powiedział Greg, przecierając oczy, gdy nadal nie mógł przestać się śmiać z tego powodu.

Boże, to był naprawdę niesamowity widok. Napisał swoje nazwisko w miejscu, w którym miało znaleźć się w dokumentach, zebrał je i chwycił płaszcz. Wyszli razem z biura, a Greg wrzucił paczkę papierów do szczeliny przed drzwiami biura nadinspektora.

— Czy na pewno już cię w niej nie zobaczę? — zapytał rozbawiony Greg.

— Nie zobaczysz — odpowiedział stanowczo Mycroft.

— Nawet raz?

— Absolutnie tego nie zrobię.

— Nawet jeśli będziemy obaj nadzy?

— Jesteś… dziwnym człowiekiem.

— Ale kochasz mnie.

— Boże dopomóż mi, ale tak.

Chapter Text

Kiedy Mycroft wrócił tego wieczoru do domu, było jasne, że był w takim nastroju, że bez kija nie podchodź. Greg pomyślał, że było to trochę zabawne, jak łatwo mógł to teraz stwierdzić, nawet z tak strzeżonymi emocjami, jak u jego partnera. Sposób, w jaki trzymał głowę lub miał wyprostowane plecy, zdradzały niektóre z najważniejszych rzeczy bez konieczności mówienia przez Mycrofta choćby jednego słowa.

— Hej, kochanie — powiedział delikatnie z uśmiechem Greg, mając nadzieję, że poprawi nastrój partnera.

Wyciągnął rękę i ścisnął biceps Mycrofta, który w zamian posłał mu znużony uśmiech.

— Dobry wieczór, Gregory — mruknął Mycroft, pochylając się i składając szybki pocałunek na policzku drugiego mężczyzny, po czym przeszedł obok i skierował się do kuchni, gdzie nastawił czajnik, żeby zaparzyć herbaty.

Greg poszedł za nim, w milczeniu, czekając cierpliwie.

— Powiesz mi, co się stało? — zapytał cicho starszy mężczyzna, opierając się o framugę drzwi.

Mycroft zamarł i westchnął przez nos, po czym potrząsnął głową.

— Nic się nie stało. Nie musisz się przejmować.

Czasami Mycroft był taki beznadziejny w kłamaniu. To był jeden z tym momentów, gdy Greg mógł go przejrzeć. Potrząsając głową i uśmiechając się delikatnie, odepchnął się od framugi i wszedł do kuchni. Podszedł do wyższego mężczyzny i owinął ramiona wokół jego talii, pochylając się, by pocierać nosem o jego plecy.

— Gregory… — zaczął Mycroft.

W jego głosie było słychać spokojny ton, który był ostrzeżeniem, które Greg łatwo zignorował.

— Powiedz mi — szepnął zamiast tego.

Mycroft westchnął ponownie.

— Sherlock — powiedział Mycroft.

Cóż, to właściwie wszystko wyjaśniało. Bez wątpienia młodszy z braci Holmes był irytujący, jak zawsze, i ponad wszystko wyczerpujący. Greg delikatnie uścisnął kochanka.

— Nie przejmuj się nim — powiedział.

W końcu Mycroft odwrócił się tak, że teraz stali do siebie przodem.

— To wyczerpujące, Gregor'y. Rozmawianie z nim i jego granie na tych śmiesznych skrzypcach za każdym razem, gdy mówię jest wyczerpujące. Jest cholernym dzieckiem, zawsze był dzieckiem i absolutnie nie można do niego dotrzeć.

Kiedy Mycroft w końcu zaczął narzekać, jego głos stał się nieco głośniejszy, nieco bardziej zirytowany i namiętny. Greg milczał, słuchając i przyswajając wszystko, co mówił. Następnie przechylił się na bok i wyłączył palnik w kuchence.

— Co robisz… — zaczął mówić Mycroft, najwyraźniej poirytowany, że Greg przerwał jego przygotowanie herbaty.

Greg chwycił jego smukłą dłoń i pociągnął go w stronę salonu.

— Chodź — powiedział Greg, ciągnął go przez pokój do kanapy. — Usiądź.

Mycroft nadal stał, unosząc z wyczerpania brew. Inspektor westchnął.

— Usiądź, Myc — powtórzył, wskazując na kanapę. W końcu młodszy mężczyzna skinął głową i zrobił to. Greg podszedł bliżej i wspiął się na kolana swojego partnera, siadając na nim okrakiem i pochylając się blisko, aby otrzeć ich nosy o siebie. — Nie ruszymy się z miejsca, dopóki nie sprawię, że się rozchmurzysz.

— Gregory, to nie jest konieczne — powiedział Mycroft, wpatrując się w niego.

— Tak, zdecydowanie jest to konieczne. Dlatego siedź spokojnie i pozwól, że się tobą zajmę. — Greg uśmiechnął się, a Mycroft ponownie uniósł brew.

— Jesteś śmieszny — powiedział polityk, przewracając oczami.

Powstrzymując się od komentarza, Greg zaczął powoli całować całą twarz Mycrofta. Jego dłonie spoczywały lekko na piersi partnera, bawiąc się nieco jego krawatem, gdy nimi poruszał. W końcu Mycroft zamknął oczy i Greg poczuł, jak jego ciało rozluźnia się.

— Ilekroć twój brat cię irytuje — zaczął Greg, kontynuując pocałunki. — Po prostu zamknij oczy i pomyśl o mnie. O tym. O wszystkim, do czego wracasz, gdy idziesz do domu.

— Jeśli zacznę o tobie myśleć, będzie wiedział o tym od razu — wymamrotał Mycroft, ale ten komentarz nie zawierał w sobie żadnej siły. Greg uznał to za dobry znak. Uśmiechnął się, przesuwając powoli swoje pocałunki w dół długiej, bladej szyi.

— W takim razie powinieneś uczynić te myśli tak brudnymi, jak to tylko możliwe — skomentował. — Spraw, żeby się wiercił z dyskomfortu i chciał wypalić sobie mózg.

Nastąpiła chwila ciszy, a potem Mycroft roześmiał się. Zwycięstwo. Po zakończeniu pocałunków Greg wyprostował się, aby znów mogli na siebie spojrzeć. Na jego twarzy widniał szeroki uśmiech i na jego widok Mycroft również uśmiechnął się szczerze.

— Naprawdę jesteś wyjątkowy — powiedział z uczuciem Mycroft. Nawet w jego jasnoniebieskich oczach widniała radość.

— Wiem. I teraz czujesz się lepiej. Jestem najlepszym chłopakiem na świecie — pysznił się Greg.

Mycroft przytaknął i pochylił się, by go delikatnie pocałować.

— Naprawdę jesteś — zgodził się z lekkim skinieniem głowy.

Chapter Text

— O rany! — zawołał głośno Greg, szczerząc się mocno. — No to ruszamy! Grają moją piosenkę!

Starszy mężczyzna pogłośnił radio, gdy rozpoczęła się piosenka i zaczął nucić jej początek. Abby siedząca za nim na tylnym siedzeniu samochodu jęknęła dramatycznie i naciągnęła na dłonie swoje różowo-czarne rękawy, aby zakryć twarz.

— Tatusiuuuuu — narzekała, wiedząc dokładnie, co się zaraz wydarzy. — Powiedziałeś, że nie będziesz śpiewać.

— Ale Abby, to Africa — sprzeciwił się Greg. — Zawsze stanowi wyjątek od reguły.

Abby znów jęknęła, naciągając teraz na uszy swój kapelusz Arsenalu (który obecnie przejął inny kształt) obracając go i ściągając w dół, aby zakryć oczy. Obok cierpiącej dziewczynki, jej starsza nastoletnia siostra Elizabeth powstrzymywała się od komentarza, z nosem schowanym w komórce, gdy czekała na swoją kolej w rundzie Scrabble, w który grała z Mycroftem siedzącym na przednim siedzeniu pasażera.

— IT’S GONNA TAKE A LOT TO DRAG ME AWAAAAY FROM YOOOOOOOU!!! — Greg bardzo głośno zaśpiewał refren, uśmiechając się i uderzając dłońmi o kierownicę w rytm bębnów.

Mycroft uniósł brew, ale będąc w trakcie gry, wciąż ignorował swojego ukochanego męża.

— Myc, nie ma takiego słowa! — powiedziała Elizabeth, pochylając się do przodu, żeby jej ojczym mógł ją usłyszeć.

Mycroft zaśmiał się cicho.

— Moja droga, gdyby nie istniało, to nie byłbym w stanie go utworzyć — odpowiedział rozbawiony.

— Tatusiu, zamierzam rzucić w ciebie moją czapką, jeśli nie przestaniesz — ostrzegła Abby, sapiąc i opadając głębiej na swoim miejscu.

— Zrób to, a już ci jej nie oddam. — Greg uśmiechnął się. — Darmowa czapka! Założę ją na następnym meczu!

Kontynuowali jazdę, a Greg nadal śpiewał. Z biegiem czasu piosenki stawały się coraz bardziej entuzjastyczne, a śpiewał nawet przy keybordowej solówce. Nie można było wyjaśnić, jak dokładnie tego dokonał, ale z pewnością to zrobił. Gdy piosenka dobiegła końca, ku uldze wszystkich innych, Greg zamilkł.

— Ta droga nie wygląda znajomo — mruknął.

Mycroft ponownie uniósł brew i odwrócił głowę, by na niego spojrzeć.

— Cóż, może gdybyś tak namiętnie nie wykonywał dla nas serenady, to nie przegapiłbyś zjazdu — skomentował.

Greg prychnął i machnął lekceważąco dłonią.

— To nic wielkiego, zaraz będziemy na dobrej drodze — odparł.

Jednak po pewnym czasie nadal nie znajdowali się na dobrej drodze i nigdzie w pobliżu miejsca, w którym musieli być.

— Tatusiu, po prostu zatrzymaj się i spytaj kogoś o drogę — powiedziała Elizabeth, odkładając telefon na bok, gdy jej gra z Mycroftem dobiegła końca.

— Nie, wiem, gdzie jadę, Lizzi. — Greg wzruszył ramionami. — Znam te drogi jak własną kieszeń, nie są skomplikowane.

— Nigdy nie dojedziemy do babci — oznajmiła dramatycznie Abby. — Zostaniemy zagubieni na zawsze.

— Nie zgubiliśmy się na zawsze, Abs — zaśmiał się Greg.

— Nieprawda. Aby przetrwać, będziemy musieli się uciec do kanibalizmu.

— Nie jesteśmy zagubieni! — odpowiedział z szokiem Greg. — Miej wiarę w swojego staruszka, okej?

Jęk, który otrzymał w odpowiedzi, pokazywał, że najwyraźniej w niego nie wierzyła. Greg jednak się nie martwił. Musiał tylko skręcić za kilka mil w prawo. Był tego pewien… Jakieś piętnaście minut później zauważył ruch w środkowych lusterku, gdy Abby przysunęła się bliżej do swojej starszej siostry z zamiarem chwycenia jej za ramię.

— NIKT NIKOGO NIE ZJE! — krzyknął Greg, powodując, że Abby zamarła.

Młodsza córka Lestrade’a parsknęła, ale usiadła na swoim miejscu.

Przez całe to szaleństwo Mycroft milczał, czytając książkę, którą zabrał ze sobą w podróż. Po minięciu jakiegoś czasu, gdy najwyraźniej nadal nie znajdowali się na właściwej drodze, odłożył powieść i ponownie podniósł telefon. Abby po raz kolejny wtrąciła uwagę o kanibalizmie, a Elizabeth drażniła się z Gregiem, mówiąc mu, że to on zostanie zjedzony pierwszy, ponieważ to była jego wina, że się zgubili.

— Za dziesięć mil skręć w prawo — rozległ się głos z komórki Mycrofta.

Polityk oparł ją na desce rozdzielczej samochodu. Greg uniósł brwi.

— GPS? — zapytał, spoglądając na moment na Mycrofta, który powrócił do swojej książki. Młodszy mężczyzna mruknął coś niezrozumiale.

— To najbardziej oczywiste rozwiązanie — powiedział po chwili. — W końcu najwyraźniej nie zamierzasz pytać o drogę, kochanie, o ile cię znam, a ponadto… wolałbym nie być zjedzony przez jedną z twoich najdroższych córek.

Greg roześmiał się, nie mogąc się powstrzymać, bo bardzo zabawnie było słyszeć, jak jego ukochany mąż tak od niechcenia komentuje komentarz Abby na temat stania się kanibalem. Abby zaśmiała się i klasnęła z radością, że w końcu mają wskazówki, które doprowadzą ich do celu.

— W porządku — westchnął Greg. — Ale ktokolwiek z was powie o tym mojemu ojcu, to już nie żyje.

Chapter Text

Greg był bardzo zdenerwowany spotkaniem z rodzicami Mycrofta. Nie miał pojęcia, czego się spodziewać, ponieważ ta para była powodem istnienia zarówno polityka, jak i Sherlocka, a byli po prostu tak wyjątkowi, niesamowicie inteligentni i… Cóż, Greg był trochę przerażony. Wyobraził sobie ich jako parę z wyglądem i zachowaniem braci Holmes. Zastanawiał się, jak szybko zaczną potępiać wszystko czym był.

Cóż… tak się nie stało. Greg musiał fizycznie powstrzymać szczękę przed opadnięciem na podłogę, kiedy spotkał pana i panią Holmes. Byli tacy… zwyczajni. Mamusia Holmes przyciągnęła go do siebie i przytuliła niemalże na progu, po czym zajęła się ich bagażami, nakłaniając pana Holmesa do zaniesienia ich rzeczy do środka. Zaproponowała im herbatkę i ciastka oraz zapytała Grega, czy miał jakieś alergie, a także jakie były jego ulubione potrawy.

— Najwyższy czas, żebyś go przyprowadził, Mikey — skarciła swojego najstarszego syna.

Greg starał się zakryć usta tak dyskretnie, jak to było tylko możliwe, aby stłumić śmiech. Mycroft jednak tego nie przegapił i rzucił swojemu partnerowi szybkie, surowe spojrzenie.

— Och, Greg, kochanie, jesteś taki przystojny!!! — wykrzyknęła, zwracając się z powrotem do niego. Sięgnęła, żeby ująć jego policzku i poklepała je z promiennym uśmiechem. — Tak się cieszę, że tu jesteś. Uszczęśliwiasz naszego Mikeya. Jesteś dla niego taki dobry.

— Drogi panie, mamusiu, czy mogłabyś użyć mojego pełnego imienia i nazwiska, skoro sama mi je nadałaś? — zapytał Mycroft z irytacją i to nie po raz pierwszy.

Spojrzenie, która posłała kobieta, dało jasno do zrozumienia Gregowi, że była to rozmowa, która prawdopodobnie miała miejsce, wiele razy wcześniej.

Pili herbatę, a mamusia Holmes troszczyła się o nich obu w bardzo słodki sposób, aż w końcu Mycroft odciągnął Grega do pokoju, z którego korzystali podczas pobytu w domu rodzinnym Holmesów. Zamykając za sobą drzwi, młodszy mężczyzna westchnął. Jego ramiona opadły w zmęczeniu, gdy ściskał grzbiet swojego nosa.

— Myc, twoi rodzicie… — zaczął Greg, kładąc torbę obok łóżka.

— Są bardzo męczący, wiem — mruknął Mycroft, sprawdzając komórkę i podchodząc na drugą stronę łóżka, żeby usiąść.

— Nie — zaśmiał się pogodnie Greg. — Chciałem powiedzieć, że są uroczy. Są tacy… zwyczajni. Zupełnie się tego nie spodziewałem.

— Tak, to okropne — westchnął Mycroft. — Coś z czym niestety Sherlock i ja mamy do czynienia każdego dnia.

— Ał, nie mów tak. To twoi rodzice i wyraźnie cię kochają.

— Mówiłem ci, że nie masz się o co martwić — powiedział, ignorując komentarz Grega.

Uśmiechając się delikatnie, starszy mężczyzna przeszedł przez pokój i stanął przed Mycroftem, pochylając się, by pocałować go w policzek.

— No dalej, kochanie. To będzie miła wizyta. Tylko ja miałem się stresować i martwić, nie ty. Zrelaksuj się, okej? — wyszeptał, przeczesując palcami włosy Mycrofta.

— Przepraszam. Sprawiają, że tak się czuję.

Mycroft wzruszył ramionami, ale skinął głową. Rozpakowanie zajęło im kilka minut, po czym wrócili na dół, gdzie Mycroft został wciągnięty do kuchni. To pozostawiło Grega sam na sam z ojcem jego partnera, który zachowywał dystans.

Ta cicha passa skończyła się, gdy usiedli przed kominkiem z małymi szklankami szkockiej. Pan Holmes zaczął rozmawiać z Gregiem. To była bardzo przyjemna rozmowa. Greg dużo nauczył się o mamusi Holmes i obu dzieciach, które odziedziczyły po niej inteligencję, a także poznał wiele historii z dzieciństwa Mycrofta i Sherlocka. Przeskakiwali z jednej opowieści do drugiej, czasami bez żadnego powiązania między nimi i chociaż Greg zgubił się kilka razy, ogólnie słuchanie tego było niesamowite. Było to jednak dziwne, kiedy pan Holmes po chwili zaczął nucić.

— Ojcze, przestań nucić — zawołał Mycroft, wchodząc do salonu.

— Och, czy znowu to robi? — Z kuchni dobiegł głos mamusi Holmes. — Po prostu go uderz, Greg. Nic mu nie będzie.

Greg tylko mrugnął. Jakby w ogóle mógł to rozważać!! Jednak komentarz Mycrofta wyciągnął pana Holmesa z dziwnego transu, w który wpadł.

— Och, Mycroftcie. Dobrze, że do nas dołączyłeś — powiedział, spoglądając na swojego starszego syna. — Właśnie miałem zacząć opowiadać Gregorowi o eksperymentach Sherlocka nad jeziorem i twojej pomocy w tym.

Mycroft stał się jaskrowo czerwony, co spowodowało u Grega wielkie zdumienie.

— Ojcze, to nie jest konieczne. Proszę, nie zanudzaj Grega takimi bezmyślnymi szczegółami z mojego dzieciństwa — sapnął Mycroft, wyraźnie nie patrząc swojemu partnerowi w oczy.

Gregowi opadła szczęka. O Mój Boże, Mycroft był zawstydzony. Wręcz palił się we wstydu.

— Nie, panie Holmes, proszę mi o tym opowiedzieć — powiedział po chwili, czując się nieco podekscytowany, a uśmiech zaczął pojawiać się na jego twarzy. — O co chodzi z eksperymentami nad jeziorem?

Kiedy pan Holmes zaczął opowiadać, Mycroft faktycznie jęknął i odwrócił się, by schować twarz w poduszce na kanapie. O tak, Greg już pokochał tę wizytę.

Chapter Text

Chapter Text

Greg żałował, że jedna ręka nie wystarczyła, żeby policzył, ile razy Mycroft Holmes wsadził go do jednego ze swoich nieokreślonych czarnych samochodów i kazał zawieźć go w najbardziej przypadkowe miejsca w Londynie. Jeśli mężczyzna tak bardzo chciał się spotkać, to Greg nie rozumiał, dlaczego nie mogliby tego zrobić w jego biurze na komisariacie. Albo nawet w gabinecie Mycrofta, którego nigdy nie widział na oczy. Lub na neutralnym terenie, takim jak kawiarnia czy park.

Nie tak działał Mycroft. Dlatego po raz kolejny Greg został wysadzony w jakimś dziwacznym budynku, którego nigdy wcześniej nie zauważył. Przynajmniej ten nie był opuszczonym magazynem. Przynajmniej tyle. Z westchnieniem wsunął ręce do kieszeni płaszcza i wszedł do środka, aby znaleźć drugiego mężczyznę.

Nie powinien tego znosić. Gdyby to był ktoś inny, nie zrobiłby tego. A jednak… z Mycroftem się na to godził. Częściowo dlatego, że jak przypuszczał, łączył ich pewien rodzaj przyjaźni (przynajmniej najbliższe jej uczucie, na jakie Mycroft kiedykolwiek pozwalał). Po części było to spowodowane tym, że między nimi było napięcie, które było raczej urocze. Było tam wzajemne zauroczenie, którego Greg nie mógł pomylić z niczym innym. Początkowo myślał, że to było jednostronne, ale powoli z rzeczami, które Mycroft zaczynał mówić lub robić, uświadamiał sobie, że tak nie było.

Nic na ten temat nie powiedział. Mycroft również. Unosili się w tej dziwnej bańce tęsknoty za sobą, której żaden z nich nie miał odwagi przekłuć lub przekształcić w coś istotniejszego. Czasami było to frustrujące, ale Greg odkrył, że w pewnym sensie tego pragnął. Dlatego też te sprawy pozostały bez zmian.

— Ach, Gregory, dobrze, że przyszedłeś — przywitał go uprzejmie Mycroft.

Greg zwolnił, gdy wszedł do pokoju, wpatrując się w wyższego mężczyznę ubranego w nieskazitelny trzyczęściowy garnitur z parasolką w ręce, unosząc jedynie brew.

— Nie dałeś mi zbyt wiele opcji — skomentował sarkastycznie i lekko rozbawiony.

Mycroft uśmiechnął się na to złośliwie, śmiejąc się cicho.

— Tak, przypuszczam. To nie znaczy, że i tak tego nie doceniam — padła niemal złośliwa, ale szczera odpowiedź.

Sprawiła, że w żołądku Grega zatrzepotały motylki.

— Zatem, co mogę dzisiaj dla ciebie zrobić, Mycroft? — zapytał Greg, wędrując w głąb pokoju, tak że dzieliło ich zaledwie kilka kroków.

Skrzyżował luźno ramiona na piersi, wpatrując się w drugiego mężczyznę, zaciekawiony, a jednocześnie rozkojarzony oraz szczerze mówiąc trochę zirytowany. To zawsze było męczące, gdy odrywano go od tego, co robił (co było obecnie próbą oczyszczenia miejsce zbrodni, cholernie ważna praca), nawet jeśli z tego powodu mógł zobaczyć przystojną twarz polityka. Emocje walczyły w nim. Chciał być bardziej wkurzony na Mycrofta, ale nie mógł się na to zdobyć. Nie wtedy, gdy wpatrywał się w wąskie usta mężczyzna lub gdy te jasnoniebieskie oczy wbijały się w niego, wiedząc o nim tak dużo i gdy odczuwał… trochę intymność. Zadrżał.

— Jest pewna delikatna sprawa, którą chciałbym, żebyś się zajął — powiedział Mycroft, przechodząc w łatwy sposób do interesów. Poprawił chwyt na parasolce. — Rozmawiałem również z doktorem Watsonem, ale sprawa jest zbyt ważna, by powierzyć ją jednemu człowiekowi.

— Czy to na już? — zapytał Greg, częściowo słuchając.

Tak, potrafił określić, które emocje zaczynały wygrywać i nie wiedział czy byłby w stanie powstrzymać się przed…

— W rzeczy samej. Jak wiesz, Sherlock znajduje sobie w nocy niebezpieczne rozrywki. Cóż, niestety, ten rodzaj jest raczej poważny. Możesz, ale nie musisz, znać Rudobrodego… — zaczął wyjaśniać Mycroft. — Twoja wiedza na ten temat nie jest w rzeczywistości ważna. Koniecznie załatw mu sprawę, inspektorze. Daj mu coś, czym mógłbyś odwrócić jego uwagę. Nawet nie spojrzy na to, co mu daję, ale niezwykle ważne jest aby czymś się zajął, bez względu na to, jak proste to może być dla niego. Po prostu potrzebuje czegoś.

Mycroft wciąż mówił. Greg słuchał. Ale… to trwało tak długo. Mimo to wiedział, że nie pomylił sygnałów. Nie było mowy. Ich spojrzenia się spotkały i Mycroft zamilkł na chwilę, na tyle długo, że serce starszego mężczyzny podskoczyło w piersi. Nie wiedział, co go skłoniło do działania, ale w końcu coś w nim pękło. Coś, co powstrzymywało jego postanowienie, zostało odrzucone w dal.

Zanim zdołał się powstrzymać, nogi Grega poruszyły się. Zmniejszył dzielącą ich niewielką odległość, sprawiając, że Mycroft otworzył szeroko oczy ze zdumienia, a jego usta rozchyliły się w samą porę, by Greg pochylił się i je pochwycił. Rozległ się brzęk, gdy charakterystyczny parasol Mycrofta upadł na ziemię. Jego dłonie powędrowały prosto do klap marynarki i mocno je pochwyciły. Stali pod ścianą. Naprawdę byli tak blisko niej?

— Inspektorze — sapnął Mycroft, przerywając pocałunek, ale nie próbując w żaden sposób uciec. Jego blade oczy były odrobinę ciemniejsze i Greg znowu zadrżał.

— Mów mi Greg — mruknął, odchylając się do tyłu, by ponownie go pocałować.

Tym razem odgłos zaskoczenia wydobył się z Mycrofta, ale oddał pocałunek. Słodki Jezu, odwzajemnił pocałunek. Elegancki mężczyzna musiał być najlepszym całującym, jakiego Greg kiedykolwiek poznał i to sprawiło, że pogłębił pocałunek i uścisnął go jeszcze mocniej. Ich ciała napierały na siebie. Kiedy wsunął język do ust Mycrofta, polityk rzeczywiście jęknął.

— Kontynuujemy… rozmowę… gdzieś indziej… — szepnął Greg między pocałunkami.

Kiedy przerwał pocałunek i zaczął przesuwać ustami przez policzek i szczękę Mycrofta, drugi mężczyzna skinął głową.

— Zgadzam się, Gregory… — wydyszał. — To byłoby… najmądrzejsze. Najkorzystniejsze.

Chapter Text

Chapter Text

— Ciiii, Gregory…. Nie słuchasz — syknął Mycroft, pochylając się w stronę Grega, bliżej niż prawdopodobnie się spodziewał.

Greg uniósł brwi z lekkim zaskoczeniem.

Spośród nich młodszy mężczyzna zwykle nie był tym, który się upijał. Greg czuł się cholernie pijany, ale miał na uwadze, że w jakiś sposób skończyli całą butelkę szkockiej, kiedy Mycroft próbował nauczyć go grać w szachy. W końcu porzucili grę i usiedli na kanapie. Mycroft w tej chwili zaplótł ich nogi i prawie wczołgał się wprost na jego kolana.

— Słucham, kochanie — poprawił go Greg, kończąc swojego n-tego drinka. — I również temu nie zaprzeczam.

— Tak, oczywiście, ale Gregory, może widzisz, ale nie patrzysz — wtrącił się Mycroft. Z westchnieniem podniósł jedną nogę do góry. — Musisz patrzeć.

— Robię wszystko, co w mojej mocy, patrząc, Myc. Głównie wtedy, gdy jesteś nagi, a my leżymy w łóżku.

Mycroft zaczął chichotać. Tak, najwyraźniej ogromne ilości szkockiej sprawiły, że wielki Mycroft Holmes chichotał. Greg nigdy go takiego nie wiedział, przez sześć lat, które się znali, i było to coś, czego szybko nie zapomni. To było tak niepodobne do niego, że Greg mógłby przysiąść, że był całkiem inną osobą. Oznaczało to również, że najprawdopodobniej minie dużo czasu, zanim znowu zobaczy coś takiego, więc musiał się tym nacieszyć.

— Och, przestań zboczeńcu — zbeształ go Mycroft, obracając nogę, by popchnąć pierś Grega dużym palcem u stopy. — Mówię poważnie.

— Ja również. Powiedziałem ci, jak seksowne, moim zdaniem, są twoje nogi.

Mycroft przytaknął. Pochylił się do przodu i lekko się chwiejąc szarpnął za nogawkę spodni, podciągając nogę do góry. Odsłonił jedną ze swoich bladych, smukłych nóg.

— Nie tylko seksowne — skomentował Mycroft, wskazując z powagą na starszego mężczyznę. — Nie. Są najlepsze. Mam najlepsze nogi.

— Masz rację. — przytaknął Greg szczerząc się.

— Ale ty nie patrzysz.

Z sapnięciem Mycroft odsunął się od Grega i zaczął wstawać. Jego środek ciężkości był niestabilny, powodując, że prawie się przewrócił, ale jakoś utrzymał równowagę. Greg prychnął.

— Gdzie idziesz? — zapytał mocno rozbawiony.

Mycroft odwrócił się. Znów lekko się chwiejąc, sięgnął po Grega.

— Mam zamiar ci to udowodnić. Idziemy do klubu ze striptizem. Chodź, Gregory.

— Nie idziemy do klubu ze striptizem. Już jesteśmy pijani — zaśmiał się Greg, zanurzając się głębiej w kanapę, aby zobrazować swój brak chęci do pójścia gdziekolwiek. — Poza tym, co by to dało, gdybyś patrzył na grupę kobiet?

Mycroft obdarzył go swoim miażdżącym spojrzeniem, które mówiło, że miał do czynienia z idiotą. Nawet pijany zrobił to bezbłędnie.

— Idziemy do męskiego klubu ze striptizem. Gregory, daj spokój. Wstawaj.

Zadziwiające, o ile bardziej Mycroft i Sherlock brzmieli podobnie, gdy Mycroft był pijany. Nie, żeby Greg kiedykolwiek o tym wspomniał, ale taka była prawda. W pewnym sensie to uwielbiał.

— Wracaj tutaj. Nie wychodzimy z domu — westchnął Greg, próbując chwycić Mycrofta, by pociągnąć go z powrotem na kanapę.

— To nie jest tak, że któryś z nas musi prowadzić — kontynuował marudzenie Mycroft. — Muszę udowodnić, że mam najlepsze nogi w całej Anglii.

— Wracaj tutaj — powtórzył Greg, w końcu chwytając smukłą dłoń swojego kochanka.

Pociągnął go z powrotem na kanapę. Mycroft wydał z siebie raczej niegodny okrzyk, a Greg objął go ramionami, zanim zdążył wstać.

— Wierzę ci — szepnął do ucha Mycrofta. — Wiem, że to prawda. Nie musisz mi niczego udowadniać. Zostań tutaj, dobrze? Zostańmy na kanapie i całujmy się jak napalone nastolatki.

— Nie jesteśmy nastolatkami — wymamrotał Mycroft, odwracając się, by spojrzeć na Grega.

— Zgadza się, ale jesteśmy napaleni.

Greg uśmiechnął się przy tych słowach. Uśmiech pojawił się również na twarzy Mycrofta.

— To prawda — szepnął, pochylając się, by zainicjować, namiętny, gorący pocałunek.

Chapter Text

Dni wolne były najlepsze. Leniwe dni wolne były jeszcze lepsze. Był to jeden z pierwszych, jakie Greg miał przyjemność mieć od wieków. Dlatego jeśli miał spędzić dzień leżąc na kanapie i oglądając mecze piłki nożnej, to lepiej niech nikt nie odważy się nic powiedzieć na ten temat.

Obudził się i zaparzył swoją zwykłą kawę, a także filiżankę herbaty dla Mycrofta. Pocałował swojego partnera, zanim ten w końcu wyszedł z domu. Chciał, żeby Mycroft został z nim w domu i też miał leniwy dzień, ale najwyraźniej było kilka ważnych spotkań, których nie można było zignorować ani przełożyć na inny termin. Głupi rząd, potrzebujący rządzenia i tego całego gówna.

Niedługo po tym, jak wyciągnął się na kanapie, drugi mieszkaniec ich domu zdecydował się do niego dołączyć. Przynajmniej mógł dostać jakąś formę przytulenia.

— Cześć Remmington.

Uśmiechnął się słodko, głaszcząc ich rozpieszczonego kota. W odpowiedzi usłyszał ciche miauczenie, a chwilę później zwierzak zwinął się na kolanach Grega i zasnął. Mężczyzna nadal go głaskał, a po chwili zrobił zdjęcie komórką, żeby wysłać je do Mycrofta.

Spędzili poranek w ten sposób. Nie ruszył się z Remmingtonem nawet o krok. Oglądał mecze Arsenalu i Chelsea. Na szczęście obie drużyny wygrały i choć raz było to bardzo przyjemne doświadczenie. Z wygodnie rozłożonym ciepłym ciałem Remmingtona na kolanach, wibrującym, gdy mruczał, Greg pogrążył się w pół sennym oszołomieniu. Jego głowa lekko opadała, gdy przysypiał.

Po południu obudziło go nieco pocałunek w głowę. Mrugając ospale, ziewnął i spróbował się rozciągnąć, ale okazało się to niemożliwe ze względu na wciąż spoczywającego na nim kota. Prawdopodobnie był to najdłuższy czas, w jakim ich rozpuszczony kot pozostał na jego kolanach, ani razu ich nie opuszczając.

— Co robisz w domu? — zapytał, ponownie ziewając.

— Mogę wyjść, jeśli chcesz — skomentował Mycroft, unosząc w rozbawieniu brew.

— Nieee — mruknął Greg, wyciągając dłonie w stronę młodszego mężczyzny i chwytając w luźnym uścisku róg jego marynarki. — Jestem po prostu zaskoczony. Nie spodziewałem się, że wrócisz tak wcześnie do domu.

Mycroft schwytał dłoń Grega, ściskając ją delikatnie, zanim uwolnił swój garnitur z uścisku mężczyzny. Obszedł kanapę i przykucnął, tak, że byli teraz twarzą w twarz.

— Spotkanie zakończyło się wcześniej, a Anthea zmieniła mój harmonogram — wyjaśnił cicho, wyciągając rękę, by pogłaskać Remmingtona po grzbiecie. — Przypomniałem sobie, że cudowny mężczyzna spędza leniwy dzień w domu i zdecydowałem, że najlepiej będzie do niego dołączyć. Wygląda jednak na to, że ktoś inny mnie uprzedził.

Greg prychnął rozbawiony powodując, że Remmington uniósł głowę i mrugnął sennie wpatrując się w nich. Uśmiechając się, Greg spojrzał czule na Mycrofta.

— Przebierz się, a ja w tym czasie pomyślę, jak cię tutaj wcisnąć — powiedział przeganiając Mycrofta, by ten założył wygodniejsze ubranie.

Elegancki mężczyzna zawahał się, nigdy nie przebierał się w takie odzienie, dopóki nie nadeszła pora snu, ale potem skinął głową i zniknął w ich sypialni.

Remmington właśnie się rozciągał, kiedy Mycroft wrócił ubrany w ciemnoczerwoną piżamę. Greg znów uśmiechnął się i skinął na niego, by się zbliżył.

— No dalej, Myc — powiedział cicho, przesuwając się na kanapie robiąc miejsce.

Ten ruch spowodował, że ich kot zeskoczył mu z kolan, z czymś co najwyraźniej było sapnięciem niezadowolenia, ale Greg tylko przewrócił oczami. Mycroft usiadł na kanapie, również rozkładając się i zakładając nogę na nogę. Nucąc, Greg objął ramieniem jego talię i pochylił się bliżej niego.

— Muszę powiedzieć, że to o wiele lepsze niż siedzenie w pokoju z nadętymi zagranicznymi przywódcami — wymamrotał Mycroft, składając delikatny pocałunek na czole Grega.

— Masz cholerną rację — zaśmiał się Greg.

Leniwy dzień Grega zmienił się ze wspaniałego w cholernie niesamowity. Remmington postanowił ponownie do nich dołączyć i jakimś cudem rozciągnął się na kolanach ich obu i chociaż Mycroft przejął pilot do telewizora i przełączył na mecz szachowy, Grega to nie obchodziło. Był rozleniwiony, senny i było mu wygodnie, gdy był otoczony przez tych, których kochał najbardziej. To było idealne.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Mycroft wyjechał w podróż służbową. Szczerze mówiąc, zdarzało się to dość często, z powodu jego bardzo ważnej “podrzędnej” pozycji w rządzie brytyjskim. Zawsze odbywały się podczas niej liczne spotkania i negocjacje w które Greg rzadko był wtajemniczony, chociaż czasami pozwalano mu coś o tym wiedzieć. Były to cudowne czasy, bo miło było usłyszeć, jak Mycroft mówił o swojej pracy.

Mycroft miał wrócił dzisiaj wieczorem, a Greg był z tego powodu bardzo podekscytowany. Polityka nie było już od dwóch tygodni, a ponieważ podróż była zaplanowała tylko na tydzień, okropne było, że obaj musieli czekać dwa razy dłużej, aby znów być razem. Wcześniej tego dnia Mycroft wysłał Gregory’emu sms-a ze swoim planem podróży i wyglądało na to, że wróci do domu wystarczająco wcześnie, aby mogli wspólnie zjeść kolację.

Około pół godziny przed pojawieniem się Mycrofta w domu Greg zaczął przygotowywać obiad. Postanowił użyć starego, prawdziwego francuskiego przepisu swojego taty. Było to danie, którym Mycroft niezmiernie zachwycał się, kiedy odwiedzili jego rodzinę. Ogólnie rzecz biorąc, przygotowanie kolacji zajmie około czterdzieści pięć minut, co powinno być idealnym momentem dla Mycrofta, który wróci tuż przed zakończeniem gotowania. Niestety… tak się nie stało.

Skończył już gotować, a Mycrofta wciąż nie było. Greg zaczął sprawdzać swoją komórkę, ale nie otrzymał żadnego e-maila ani sms-a. Nie przegapił żadnego połączenia. Uznał, że może zaistniało jakieś opóźnienie, więc usiadł w kuchni, utrzymując posiłek w cieple.

Minęło kolejne pół godziny i nadal nic. Z cichym westchnieniem Greg zapakował żywność, aby mogli ją podgrzać, gdy Mycroft w końcu dotrze do domu. Kiedy to zrobił, próbował zadzwonić do drugiego mężczyzny. Przeszedł prosto do poczty głosowej. Jeśli Mycroft był w samolocie to mógł wyłączyć swój telefon. Greg westchnął, przeczesał dłonią włosy i schował telefon do kieszeni, żeby zacząć snuć się po domu.

Niedługo później dostał wiadomość od Anthei, informującą go, że spotkanie dopiero się skończyło, co opóźniło wyjazd Mycrofta. Tak zakładał, ale uspokoiło go, że usłyszał to chociaż od jednej osoby. Po prostu Mycroft się spóźni. Greg poczuł nowy przypływ energii i optymizmu. Z pewnością wkrótce się pojawi.

Kiedy nastała noc, Greg postanowił przygotować herbatę. Z przyzwyczajenia zaparzył dwie filiżanki, ale spoglądając na zegar, nie uznał tego za problem. Zaniósł je do salonu i rozsiadł się wygodnie na kanapie. Postawił jedną filiżankę na kawowym stoliku i powoli popijał herbatę ze swojej, oglądając wiadomości.

Mycroft w końcu godzinę później wrócił do domu. Z westchnieniem położył parasolkę i teczkę obok wieszaka, jak to robił zawsze, i zdjął płaszcz, żeby go odwiesić. Rozglądając się wokół, przeszedł przez dom i skierował się w stronę salonu, skąd dobiegały dźwięki telewizora.

— Gregory? — zapytał, wchodząc do środka, a potem zwolnił krok, gdy zobaczył swojego partnera śpiącego na kanapie.

Uśmiechnął się czule, zatrzymując się na chwilę, zanim podszedł do starszego mężczyzny. Pochylił się i przeczesał palcami włosy Grega, powodując, że poruszył się i ziewnął.

— Hej. — Uśmiechnął się szeroko, gdy zdał sobie sprawę, kto był w domu. Chrząknął lekko i uniósł się do siadu. — Zasnąłem tylko na chwilę.

— Powinieneś pójść do łóżka, najdroższy — zaśmiał się cicho Mycroft. — Przepraszam za spóźnienie. Spotkania trwały znacznie dłużej, niż powinny.

— Anthea mnie powiadomiła. Cieszę się, że jesteś w domu. — Greg wstał i przeciągnął się, po czym objął ramionami szyję Mycrofta i pocałował go delikatnie. Uśmiechnął się tuż przy ustach partnera, przytulając się, zanim znów przemówił: — Zrobiłem herbatę, ale prawdopodobnie jest już zimna. Przygotowałem również kolację, jeśli chcesz to mogę ją podgrzać.

— Nie trzeba. — Mycroft uśmiechnął się, potrząsając głową. Objął policzek Grega, po czym pochylił się, by ponownie go pocałować. — Chodźmy do łóżka, później będziemy mogli zjeść. Zapakowałeś kolację na później?

— Tak. — Greg skinął głową.

Pocałowali się ponownie, a potem spletli swoje dłonie. Mycroft poprowadził ich przez dom do sypialni. Cudownie było mieć go znowu w domu.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Mężczyzna odpowiedzialny za rząd brytyjski stuknął palcami w rączkę parasola i westchnął, gdy czarny samochód pędził przez Londyn. Anthea upewniła się, że sygnalizacja świetlna będzie działała na jego korzyść, ale jak na jego gust jechali nadal zbyt wolno. Obwiniał za to Amerykanów. Prosta, trwająca tydzień konferencja przeciągnęła się na dwa tygodnie z powodu ich egocentrycznego nadęcia. O to, że był prawie spóźniony na wakacje z Gregorym.

Gregory. Samo imię było balsamem dla jego postrzępionych nerwów. To właśnie utrzymywało go przy zdrowych zmysłach. Zaplanowali te wakacje - ich pierwsze - długo przed tym, zanim w ogóle temat konferencji się pojawił. Nawet wtedy zapewniono go, że wróci do domu w odpowiednim czasie. Powinien był wiedzieć lepiej.

Mycroft zamknął oczy i ostatecznie przestał myśleć o konferencji. To był już koniec, wszelkie pozostałe szczegóły można byłoby omówić po jego powrocie. Teraz czas skupić się na Gregorym. To były dwa długie tygodnie bez niego. Czternaście dni bez pieszczot, które utrzymywały go - a co za tym idzie, sporą część Europy - w spokoju i opanowaniu, były niesamowicie wyczerpujące. Otworzył oczy i uśmiechnął się po raz pierwszy od wielu dni, kiedy zdał sobie sprawę, że znaleźli się niedaleko domu Gregory’ego. Był zaledwie kilka minut od swojej miłości.

Samochód zatrzymał się przed skromnym budynkiem i Mycroft pośpiesznie pokonał schodki prowadzące do drzwi, które otworzył własnym kluczem i wszedł do środka.

— Gregory?

— Myc! — Na progu sypialni pojawił się Gregory, a Mycroft upuścił parasol na podłogę.

To nie był jego Gregory. Jego Gregory był gładko ogolony i miał starannie uczesane włosy. Jego Gregory nosił koszulę i spodnie w kant (w pracy) lub dżinsy i koszulkę (wszędzie indziej). Ale ta… ta wersja była zupełnie inna. Jego włosy były przydługie i niechlujnie zaczesane do tyłu. Miał na sobie lekką koszulę w kolorze mokki, która odsłaniała więcej klatki piersiowej niż zwykle. Różowe sznury koralików wisiały na jego szyi i podzwaniały lekko, podczas gdy skórzany sznur był owinięty wokół jego nadgarstka.

A kolejnym zaskoczeniem był brak gładko ogolonej twarzy. Ten Gregory nosił brodę. Krótką brodę w kolorze soli i pieprzu, która idealnie pasowała do włosów na jego głowie.

Greg uśmiechnął się szerokim, ukazującym zęby uśmiechem. Przeszedł dzielącą ich odległość i przyciągnął Mycrofta do gwałtownego uścisku. Jego zarost był bardziej miękki niż się wydawał.

— Nie… nie goliłeś się.

— Co? Ach, tak. — Greg cofnął się o krok i potarł swoją brodę. — Nigdy nie golę się na wakacjach… ani w poprzedzające je kilka dni. Pomaga mi to wejść w klimat wakacji. Nie podoba ci się?

Mycroft zdał sobie sprawę, że jego usta były otwarte. Zamknął je, przełknął ciężko. Nagle zaschło mu w gardle. Gregory był piękny - piękniejszy niż zwykle. Był uosobieniem seksu.

Brodaty Gregory spojrzał na niego wyczekująco.

— Myc? Czy wszystko w porządku?

Mycroft zrobił krok do przodu i obiema rękami ujął szczękę Grega, całując go namiętnie. Starszy mężczyzna owinął ramiona wokół talii Mycrofta i przyciągnął go bliżej. Polityk porzucił usta swojego chłopaka i zaczął składać pocałunki wzdłuż jego szczęki, aż do brody i z powrotem po drugiej stronie. Greg roześmiał się lekko.

— Uznaję to za aprobatę.

Mycroft odsunął się od Grega, splatając ich palce, pociągnął go do sypialni.

— Boże, tak.

Chapter Text

Chapter Text

— Dobry Boże, to jest absolutnie śmieszne — prychnął z irytacją Mycroft, krzyżując ramiona na piersi. — Czy możesz przestać być takim dzieckiem na dwie cholerne sekundy?

— Proszę cię, przyganiał kocioł garnkowi — warknął Sherlock ze swojego miejsca w skórzanym fotelu, gdzie spoczywał bezwładnie.

Po raz kolejny bracia Holmes nie wiedzieli, jak prowadzić cywilną rozmowę. To było trochę wyczerpujące.

Siedzący na kanapie Greg westchnął, potrząsając głową, gdy John usiadł obok niego z założonymi rękami.

— To są mężczyźni, z którymi zdecydowaliśmy się spędzić resztę naszego życia — mruknął Greg, słuchając jak tamta dwójka znów to robiła.

— Tak — westchnął John, przeczesując palcami swoje piaskowe włosy. — Myślisz, że to coś z nami jest nie tak?

— Zdecydowanie jest z nami coś nie tak — prychnął rozbawiony Greg. — Ale, Boże dopomóż nam, kochamy tych drani.

Umilkli na chwilę, patrząc na dwóch dorosłych mężczyzn po drugiej stronie pokoju, zachowujących się jak pięciolatki. Greg i Mycroft zatrzymali się tutaj, aby inspektor mógł dać Johnowi film, o którym wcześniej rozmawiali, a Mycroft przynieść akta sprawy. Oczywiście, chwilę po tym, jak dokumenty zostały ujawnione, znów się zaczęło. To było wyczerpujące patrzeć, jak ta dwójka wchodzi ze sobą w interakcje.

— Tak, naprawdę ich kochamy — przytaknął John, zerkając na swojego najlepszego kumpla. — Do diabła, niedługo się pobierzecie.

Greg poczuł ciepło w piersi. To miało się stać. Trzy miesiące temu zaręczył się z Mycroftem i było to po prostu niesamowite. Kochał tego szaleńca.

— Tak. — Uśmiechnął się szeroko. — Mam cholerne szczęście.

John uśmiechnął się słodko do niego, jednak skrzywił się na usłyszane obelgi, którymi przerzucali się Mycroft i Sherlock. Westchnął ponownie.

— Cieszę się twoim szczęściem, Greg. To coś niesamowitego. Na pewno będziecie szczęśliwi.

— Czy myślałeś o takim rozwiązaniu dla siebie i Sherlocka? — zapytał z ciekawością Greg.

Na początku John nic nie powiedział, obracając się, by spojrzeć na braci Holmesów przed wzruszeniem ramionami.

— Sam nie wiem. To znaczy, tak — przyznał John, zakładając nogę na nogę i opierając się lekko o oparcie kanapy. — Zwłaszcza z waszą zaręczoną dwójką. Ale… nie sądzę, żeby Sherlock był temu przychylny. Jęczał słysząc o was. Myślę, że to w porządku, jeśli nie będziemy mieli ślubu.

— Nie bądź taki pewien — skomentował Greg, patrząc na niego uważnie. — Może cię zaskoczyć. Sam Bóg wie, że propozycja Mycrofta była niespodzianką.

— Przypuszczam. — John znów wzruszył ramionami.

Greg szturchnął go łagodnie łokciem, uśmiechając się.

— John, powiedz mu, że jestem zbyt zajęty — jęknął Sherlock, spoglądając niemal żałośnie na swojego współlokatora John jednak nie zlitował się nad nim i potrząsnął głową.

— Dziś rano narzekałeś na nudę — skomentował.

Sherlock jęknął.

— Lestrade, jeśli masz czas, żeby tam siedzieć, to masz czas znaleźć mi walizkę — warknął, wpatrując się wściekle w Mycrofta. — A może jesteś zbyt zajęty próbą uszczęśliwiania mojego brata?

— Nawet tego nie próbuj — powiedział równo ostro Mycroft, wściekły i zirytowany. — Zostaw Gregory’ego w spokoju.

— Och, więc jesteś teraz jego obrońcą? — odwarknął Sherlock.

— Ej, nie potrzebuję obrońcy — odezwał się Greg, sapiąc i krzyżując ramiona na piersi.

— No dalej, przestańcie — powiedział John do braci Holmes. — To robi się już męczące.

— To on zaczął — powiedzieli jednocześnie Sherlock i Mycroft.

Cisza zapadła w mieszkaniu 221B, zanim Greg i John wybuchnęli śmiechem. Otrzymali od swoich partnerów identyczne spojrzenia pełne irytacji, co tylko sprawiło, że zaśmiali się mocniej.

— Nie rozumiem, co jest tak zabawne — mruknął Mycroft, unosząc brew.

— Bez wątpienia coś śmiesznego i pospolitego — powiedział Sherlock z westchnieniem.

Gregowi i Johnowi zajęło chwilę uspokojenie się (o chwilę za długo w opinii braci Holmes), ale w końcu przestali się śmiać, z głębokim wydechem.

— Chcesz iść do pubu, John? — zapytał Greg, wstając.

— Mmmm? Tak, jasne — przytaknął John, również wstając.

— Nie idę do tego brudnego pubu — powiedział Sherlock, zadzierając podbródek do góry.

— Nikt cię nie pytał — odpowiedział Greg, chwytając płaszcz. — Wasza dwójka zostanie to i przepracuje to. Myc, zaraz wrócę i będziemy mogli pójść do domu. Okej?

Dwójka mężczyzn nie czekała na odpowiedź, zanim zeszli po schodach i wyszli na zewnątrz, pozostawiając za sobą zdumionych oraz zirytowanych braci Holmes.

Chapter Text

Mycroft był zestresowany. Katastrofalna sytuacja w Korei Północnej sprawiła, że sprawy same w sobie były wystarczająco złe (I to zawsze była ta Korea Północna. To było wyczerpujące). Co więcej, jego najdroższy Gregory został poważnie ranny podczas śledztwa i był obecnie w szpitalu. Właśnie tam Mycroft się znajdował, siedząc na krześle obok szpitalnego łóżka, czytając tajne akta, gdy jego ukochany spał tuż przy nim.

Nic mu nie będzie. Wyjdzie z tego i prawdopodobnie będzie w szpitalu tylko przez kilka dni, zanim zostanie zwolniony pod opiekę Mycrofta. Niestety, to nie złagodziło stresu i bólu Holmesa, gdy zobaczył Grega leżącego w tym łóżku, bladego i wyglądającego na wyczerpanego, chociaż wszystko, co robił, to spał. Stracił dużo krwi, a jego obrażenia najprawdopodobniej zostawią bliznę według słów lekarza.

Po chwili odłożył dokumenty i oparł łokcie na łóżku, sięgając, by chwycić jedną z bezwładnych dłoni Grega w swoją. Potarł kciukiem wierzch opalonej ręki i westchnął cicho. Zamykając oczy, słuchał pikania maszyn, do których jego partner był podłączony, mając nadzieję, że wkrótce się obudzi, aby mogli porozmawiać. Jedyna rozmowa, jaką odbyli do tej pory, nie miała większego sensu, ponieważ Greg był na bardzo mocnych środkach przeciwbólowych. Nie pamiętał również do końca, kim był Mycroft, ale zaczął bardzo szybko z nim flirtować, aż cała twarz Mycrofta była pokryta rumieńcem.

Ciszę na chwilę przerwało delikatne pukanie do drzwi, powodując, że Mycroft natychmiast wyprostował się na swoim miejscu, choć nie puścił dłoni Grega. Odwrócił głowę w samą porę, by zobaczyć, jak Abby nieśmiało wsuwa głowę do środka.

— Czy mogę wejść, Myc? — zapytała.

Mycroft uśmiechnął się czule, kiwając głową.

— Oczywiście, Abigail. Twój ojciec śpi, ale jak najbardziej możesz wejść. Czy Elizabeth jest z tobą? — zapytał, w końcu puszczając dłoń Grega, żeby móc wstać.

Abigail skinęła głową, wchodząc do pokoju i rzeczywiście, starsza córka Lestrede’a podążyła tuż za nią.

— Cześć, Mycrofcie. — Skinęła głową, witając go uprzejmie. — Chciałam zobaczyć się z tatą.

— Będzie bardzo zadowolony, że przyszłaś. Tak jak i ja. — Mycroft uśmiechnął się do niej.

Abby podeszła i usiadła na krześle, które chwilę wcześniej zajmował polityk, a Elizabeth spojrzała w stronę drzwi.

— Mama jest tutaj… — wymamrotała, wyraźnie go ostrzegając, zanim wyciągnęła rękę, by uścisnąć jego dłoń, a następnie podeszła, by stanąć obok swojej młodszej siostry.

Mycroft westchnął przez nos, ale nikt tego nie zauważył. Fantastycznie. Potrzebował tylko tego, by być w tej samej przestrzeni z kobietą, która była byłą żoną Grega. Christina była prawdziwą zmorą i jak dotąd udawało mu się jej uniknąć. Najwyraźniej jego szczęście się skończyło. No cóż. Był mistrzem udawanej grzeczności.

Wyprostował się na całą swoją wysokość, gdy zauważył, że wślizgnęła się do środka, chociaż nie zrobiła żadnego ruchu, by podejść w stronę łóżka. Język jej ciała krzyczał, że nie miała ochoty tu być i gdyby nie córki, które miała z Gregiem, bez wątpienia nie byłoby jej tutaj. W końcu to ona go zdradzała.

— Och.

To wszystko, co powiedziała na początku, gdy zauważyła, że Mycroft był w pokoju. Nie mógł powstrzymać się od uniesienia brwi.

— Nie jestem kimś, kogo się spodziewałaś? — powiedział z wymuszoną uprzejmością, nie mogąc całkowicie ukryć surowego tonu.

Ukradkowe spojrzenie na bok upewniło go, że na szczęście dziewczynki były poza zasięgiem głosu.

— Po prostu wolałabym tego wszystkiego uniknąć — mruknęła, najwyraźniej nie okazując mu tej samej uprzejmości. — Tak bardzo nalegały, żeby tu przyjechać.

— Robiły to ponieważ Gregory jest ich ojcem — powiedział Mycroft, chowając ręce do kieszeni — którego bardzo kochają. To naturalne, że pragną go zobaczyć, gdy jest ranny. Zmniejszy to ich zmartwienie.

Którego najwyraźniej nie odczuwasz, ty bezduszna kobieto - chciał powiedzieć, ale sam Bóg wie, że Mycrofta Holmesa nauczono dobrych manier.

— Mówisz o nich z taką poufałością — warknęła Christina, a w jej głosie był jad. — Musi ci się podobać, że tak skutecznie wkradłeś się do rodziny Lestrade.

Cierpliwość Mycrofta wyczerpała się. Mógł być uprzejmy przez całą dobę, każdego dnia, ale kiedy ta kobieta tak się zachowywała, to tracił nerwy. I to szybko.

— Wybacz mi, ale jeśli ktoś kiedykolwiek wkradł się do rodziny, jak to elokwentnie ujęłaś, to byłaś to ty — powiedział Mycroft, a w jego głosie wyraźnie było słychać niecierpliwie tony.

To nie pomagało mu przy natłoku uczuć. Nie miał teraz czasu na tą absurdalną kobietę.

— Jak… Jak śmiesz — zaperzyła się Christina, ledwo zdoławszy utrzymać swój głos na tyle cichym, aby dziewczynki nie zrozumiały, co się dzieje. — Nie wiem, w jaki sposób przekonałeś Grega, by sądził, że warto z tobą przebywać, ani jak to jest w porządku, byś był w pobliżu naszych dzieci. Nie rozumiem, dlaczego marnuje swój czas z tobą.

— W przeciwieństwie do ciebie, która nieustannie go zdradzała, mimo że bez końca próbował wszystko naprawić? — warknął Mycroft, a jego temperament dał o sobie znać. — Nawet nie myśl o tym, że możesz tu przyjść i oskarżać mnie, że jestem tym, z którym nie warto być. W przeciwieństwie do ciebie, dbam o Gregory'ego bezwarunkowo. W przeciwieństwie do ciebie, szanuję go jak osobę i akceptuję w całości. Tą część, która zostaje do późno w pracy, kiedy pracuje nad sprawą, która zostaje ranna i umieszczona w szpitalu i która wychodzi do pubu, by napić się z kolegami. W przeciwieństwie do ciebie wiem, jakie mam szczęście i to akceptuję. Czy ci się to podoba czy nie, Greg i ja połączyliśmy nasze życia, co oznacza, że twoje dzieci również są tego częścią. Dbam o nie tak, jakby były moimi własnymi. Uprzejmość, którą trudno mi uwierzyć, że zwrócisz, gdyby nasze pozycje kiedykolwiek się odwróciły.

Christina nic nie powiedziała, tylko wpatrywała się w niego z prawdziwym niedowierzaniem. Mycroft nie mógł powstrzymać radości, którą poczuł na ten widok.

— A teraz sugeruję, żebyś opuściła ten pokój, zanim bardzo się zdenerwuję. Elizabeth i Abigail dołączą do ciebie na korytarzu, kiedy będą gotowe do wyjścia, ale nie wcześniej. Teraz. Wyjdź.

Christina otworzyła usta, by zaprotestować, ale słowa, które miały się pojawić, zniknęły pod lodowatym spojrzeniem Mycrofta. Odwróciła się i z wściekłością wyszła.

Mycroft wziął głęboki oddech, starając się uspokoić, zanim odwrócił się i podszedł do miejsca, w którym byli pozostali trzej członkowie rodziny Lestrade.

— Myślisz, że się wkrótce obudzi? — spytała cicho Abby.

Wpatrywała się w Mycrofta, nie mając pojęcia o walce, która właśnie się rozegrała. Z drugiej strony Elizabeth wydawała się mieć jakieś podejrzenia. Zawsze tak było. Była imponująco inteligenta i Mycroft był dumny z tego, jak dojrzałą młodą damą się okazywała.

— Jestem pewien, że tak, Abigail — odpowiedział Mycroft, znów łagodnym głosem. Położył dłonie na krawędzi łóżka, patrząc na swojego śpiącego partnera zmartwionym i pełnym miłości spojrzeniem. — I będzie bardzo szczęśliwy, że wasza dwójka przyjechała go odwiedzić.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Kolacja odbyła się w odrobinę napiętej atmosferze. Greg się tego spodziewał. Unikał Mycrofta od tygodni po tym, jak pocałował go w swoim przygnębionym i pijackim stanie. Nie było to jednak takie złe, gdyby to było wszystko. Ale… tak naprawdę było w tym coś więcej. Nie dlatego, że Greg wydawał się teraz myśleć tylko o tym. Śnił o tym. Dotyk ich ust w tamtym momencie obudził w nim coś, o czym nie wiedział, że istnieje.

Odbyli nieco luźną rozmowę. Dyskutowali o Sherlocku i o swojej pracy. A raczej to Greg mówił, czym się zajmuje. Rzecz jasna Mycroft rzadko mógł odwzajemnić tę samą uprzejmość. Dopiero podczas deseru polityk skierował rozmowę na temat, którego Greg obawiał się przez cały wieczór.

— Gregory, jeśli chodzi o ostatni raz, kiedy się spotkaliśmy — zaczął Mycroft, dopijając kieliszek wina i dając znać kelnerowi, że oczekuje na rachunek.

— Tak, uch — powiedział Greg, pocierając tył głowy i odkładając serwetkę na stół. — Przepraszam za to, ja…

— To nie może się powtórzyć. Rozumiesz? — przerwał mu Mycroft.

Greg zastygł. Poczuł, że jego serce zamiera z zaskoczonego rozczarowania, ale zmusił się do przytaknięcia.

— Wiem. Byłem pijany. Nie planowałem tego, to po prostu… — Zdarzyło się? Choć raz, nie w jego snach? Nie, Greg nie mógł tego powiedzieć. — Przepraszam.

Mycroft skinął lekko głową. Zapłacił za kolację i wstał, skłaniając Grega do zrobienia tego samego. W milczeniu wyszli z restauracji, pod którą już czekał na nich samochód. Greg nie mógł powstrzymać uśmieszku. Zawsze czekał.

Początek jazdy również spędzili w ciszy, gdy przemierzali Londyn w kierunku mieszkania Grega. Inspektor patrzył przez okno, podczas gdy Mycroft czytał coś na swojej komórce.

— Dziękuję za kolację — powiedział w końcu Greg, przypominając sobie o manierach.

Odwrócił się nieco, na wypadek, gdyby mieli rozpocząć rozmowę, co spowodowało, że ich kolana przycisnęły się do siebie. Serce Grega podskoczyło mu do gardła, a kciuk Mycrofta zatrzymał się nad ekranem telefonu.

— Nie ma za co — odpowiedział Mycroft, choć w jego głosie było słyszalne napięcie.

Mycroft uniósł wzrok, teraz wpatrywali się w siebie. Greg nerwowo oblizał dolną wargę, nie mając pojęcia, co myśleć o tym, co się działo, kiedy chwilę później Mycroft praktycznie rzucił się przez tylne siedzenie samochodu i brutalnie chwycił twarz Grega w dłonie. Starszy mężczyzna krzyknął ze zdziwienia.

Mycroft go całował. To on… zaczął… żaden z nich nie był pijany, ledwo co napili się wina. Pocałunek był czysty, zamknięte usta, przyciśnięte do siebie, ale nie można było pomylić się co do intensywności, która kryła się za nim. Greg zamrugał, gdy Mycroft odchylił się do tyłu. Wpatrywali się w siebie, smukłe dłonie wciąż otaczały twarz starszego mężczyzny.

— Myślałem… — zaczął Greg, odrobinę zdyszany. — Powiedziałeś, że to nie może się powtórzyć.

— Nie powinno — mruknął Mycroft, nie puszczając go ani nie odsuwając się.

— Nie powinno? — powtórzył Greg, unosząc brwi. — To słowo mogło mieć zupełnie inne znaczenie. Polityk skinął głową. — Czyli nie powinieneś… puścić mojej głowy?

— Uważam… — rozpoczął Mycroft, nie znajdując słów na określenie tego, Greg uważał, że to był chyba pierwszy raz w jego życiu. — Uważam, że nie chcę.

To wyznanie sprawiło, że Greg zadrżał. Tutaj działo się coś znaczącego. Coś, nad czym żaden z nich nawet się nie zastanawiał, a co dopiero aby sobie na to pozwolić. To było coś, co obudziło się tamtej nocy, trzy tygodnie temu, gdy Greg wpatrywał się pijany w papiery rozwodowe. Miał przeczucie, że to było coś, co nie chciało odejść.

— W takim razie może powinieneś znów mnie pocałować.

Greg usłyszał siebie przemawiającego, gdy przechylił podbródek w czymś na kształt wyzwania. Patrzył, jak źrenice Mycrofta rozszerzają się i wsłuchiwał się w jego sapiący oddech.

Kolejne chwile minęły szybciej, niż Greg był na to przygotowany. Mycroft wspiął się na jego kolana i popchnął go niemal brutalnie na tylne siedzenie samochodu. Mycroft znowu go całował. Ten pocałunek był jeszcze bardziej intensywny niż poprzedni, a Greg wsunął język do ust drugiego mężczyzny, gdy zdecydował się przygryźć dolną wargę polityka. Dźwięk wydany przez Mycrofta był odurzający i Greg od razu stał się na pół twardy w swoich spodniach. Całowali się rozpaczliwie, jakby od tego zależało ich życie. Każdy z nich walczył o dominację i każdy w pewnym momencie zdobył ją nad drugim.

Ledwo zauważyli, że samochód zatrzymał się przed mieszkaniem Grega. Starszy mężczyzna przesunął ręce w dół i złapał Mycrofta za tyłek, powodując u niego chwilowy brak oddechu, gdy ich ciała przyciskały się do siebie. Czuł, jak gorące i twarde pragnienie Mycrofta przyciska się do jego uda i, Chryste, Greg go pragnął. Jednak Mycroft zbyt szybko się odsunął, ciężko dysząc. Greg zmusił się, by nie jęczeć z rozczarowania.

— Dojechaliśmy — zdołał wykrztusić Mycroft, próbując się opanować.

Jego głos był szorstki z pożądania i była to najseksowniejsza rzecz, jaką Greg kiedykolwiek słyszał. Siedział tępo przez sekundę, po czym skinął głową i nie tak dyskretnie poprawił swoją erekcję w spodniach. Starał się nie uśmiechnąć, na to, jak Mycroft w nią się wpatrywał.

— Tak, um… jeszcze raz dziękuję za kolację? — powiedział niezręcznie Greg.

Mycroft parsknął śmiechem i skinął głową.

To była wskazówka dla Grega, by wysiąść z samochodu. Zamknął drzwi, ale chwilę później jedno z okien zostało opuszczone. Greg uniósł brwi, wciąż lekko dysząc.

— Za trzy dni tutaj — powiedział Mycroft. — Dziewiąta wieczór. Czuję… że to właśnie stało się dość skomplikowane.

— Tak. — Przytaknął Greg. Nie żeby narzekał.

— Nie szukam związku, Gregory — zauważył Mycroft. Inspektor wzruszył ramionami.

— Właśnie podpisałem papiery rozwodowe.

— Rzeczywiście… Do zobaczenia za trzy dni.

Greg skinął głową i pomachał, a potem okno zasunęło się, a Mycroft odjechał. Trzy dni. Nie miał pojęcia, co z tego wyniknie, ale czuł, że to będzie coś? Ale co? Sam tylko Bóg wiedział…

Chapter Text

Cóż, stało się. Ich pierwsza wielka kłótnia. Wszystkie towarzyszące temu okoliczności sprawiały, że byli w paskudnych humorach. Egzaminy spowodowały, że byli spięci i zgryźliwi, a wszystko po prostu… eksplodowało. Greg przypomniał sobie, jak siedział w pokoju w akademiku Mycrofta i jak … zaczęli na siebie warczeć.

Greg czuł się gorszy z powodu swojej inteligencji. Jasne, miał dobre oceny, ale nie były one świetne. Po prostu informacje nie zostawały w jego głowie. Bycie mądrym było jedną z ważnych spraw, jeśli chodziło o zakochanie się i umawianie z najmądrzejszym chłopcem w całej klasie, przez co czasami czuł się trochę gorszy. Te wszystkie A Mycrofta były dla niego niczym kopniaki. A Mycroft po prostu… go skrzywdził.

Nie był pewien, czy drugi nastolatek powiedział to, co naprawdę myślał, czy nie. Nazywając go dziecinnym i mówiąc, że nie przykładał się i zachowywał się jak głupie dziecko… To naprawdę bolało. Dodaj to tego stres, który na nim ciążył, a Greg nie pozostał dłużny. Zdarzyło się to pięć dni temu. Od tamtej pory unikali się nawzajem.

Siedział w bibliotece, schowany obecnie w kącie z książką na kolanach. Stresował się nawet przedmiotami, w których był dobry. Jakoś te historyczne teksty nie miały sensu. Powinny, ale tak nie było. Tak długo trzymał nos w książce, że nawet nie zauważył osoby przed sobą, dopóki ta nie odchrząknęła.

— Tak, o co… — zaczął, podnosząc wzrok z irytacją, po czym zdał sobie kto stał przed nim, a jego oczy otworzyły się szerzej. — Myc?

— Gregory, czy mogę… dołączyć do ciebie? — zapytał młodszy nastolatek, niezgrabnie przystępując z nogi na nogę.

To było urocze, a mimo to Greg wciąż odczuwał gniew i był zraniony wcześniejszymi słowami. Miał gówniany temperament. Wszyscy mu to zawsze powtarzali, więc sapnął:

— Sam nie wiem, nie chcę cię zarazić moim głupim zachowaniem — wymamrotał, wpatrując się z powrotem w swoją książkę. Jego serce waliło.

Mycroft westchnął.

— Tak, jeśli o to chodzi — rozpoczął Mycroft. — Jestem ci winny przeprosiny, Gregory. Naprawdę nie miałem na myśli tego, co powiedziałem ci w zeszłym tygodniu.

Greg chciał w to uwierzyć. Przypuszczał, że naprawdę tak było. Mycroft nigdy go nie okłamał, więc dlaczego miałby zacząć teraz? Westchnął i zamknął podręcznik, odkładając go na bok i krzyżując nogi.

— Obaj odczuwaliśmy bardzo wysoki stres — kontynuował Mycroft, poprawiając książki schowane pod pachą. — To naturalne, że stres pojawia się w formach niezamierzonych przez obie strony.

Greg wiedział, że Mycroft pewnego dnia zostanie genialnym politykiem. Mówił tak naturalnie i był niesamowity w negocjacjach i nakazywaniu ludziom, aby go słuchali, nawet jeśli nie chcieli.

— Również przepraszam… — westchnął Greg, przeczesując dłonią ciemne włosy. Jego głos obniżył się jeszcze bardziej, gdy miękko wyznał: — Tęskniłem za tobą..

— A ja za tobą. — Uśmiechnął się Mycroft. — Mogę więc usiąść?

Greg milczał przez chwilę, myśląc o tym. Powoli zaczął uśmiechać się lekko. Wskazał na swoje kolana. Mycroft uniósł brew, a Greg zachichotał.

— Daj spokój, jest mi wygodnie. Sam chciałeś usiąść. — Uśmiechnął się szerzej.

Mycroft westchnął z irytacją, potrząsając głową. Odłożył jednak książki i rozejrzał się, zanim ostrożnie usiadł na jednej z nóg Grega. To jednak nie wystarczyło. Kiedy starszy nastolatek objął Mycrofta ramionami w talii, przyciągnął go bliżej, tak że prawie siedział okrakiem na jego kolanach.

— Gregory, jesteśmy w bibliotece — wysyczał Mycroft, przyciskając płasko dłonie do klatki piersiowej Grega. Jego policzki zapłonęły jaskrawym różem. To było urocze.

— No to chyba lepiej być cicho.

Greg uśmiechnął się złośliwie, chwytając klapy mundurka Mycrofta, przyciągając go do namiętnego pocałunku.

Mycroft zamarł, jego umysł najwyraźniej działał w nadbiegu i protestował przeciwko temu, co się działo, ale Greg wyczuł, że jego ciało rozluźniło się, gdy przesunął językiem po ustach młodszego chłopaka. Pocałowali się mocniej, a Mycroft odwzajemnił pocałunek. Jego smukłe palce przeczesywały włosy Grega, a jego paznokcie drapały mu skórę głowy. Greg zadrżał.

— Gregory — sapnął Mycroft w jego usta, po czym jęknął cicho, gdy Greg pocałował i uszczypnął zębami jego szyję. Chwycił ramiona Grega, przyciskając się do niego. Obaj drżeli z podniecenia. — Gregory, musimy…

— Nikogo tutaj nie ma — warknął Greg, najwyraźniej nie spiesząc się, by pójść gdzieś indziej.

Marzył o robieniu mniej stosownych rzeczy w bibliotece. Może to było dziwne. Nie obchodziło go to. Poza tym odkrył, że nie chcę rezygnować z odrobinę bardziej niegrzecznych rzeczy.

— Nie — syknął Mycroft, choć zadrżał i przycisnął się bliżej z lekko uchylonymi ustami. — Gregory, proszę…

Greg przestał. Cóż, trudno było to zignorować. Oblizując wargi, Greg skinął głową i spojrzał w szybko ciemniejące od pożądania oczy Mycrofta.

— A więc mój pokój. U ciebie będzie współlokator.

— Mądra decyzja — zgodził się Mycroft, drżącym głosem.

— Idziemy — niemal warknął Greg.

Pospiesznie zebrali swoje podręczniki, zanim szybko przeszli przez bibliotekę.

— Gregory, przepraszam — powtórzył Mycroft, gdy szli trzymając się za ręce.

— Zrobisz to z mniejszą ilością ubrań, okej?

Greg uśmiechnął się, patrząc z miłością na swojego chłopaka. Mieli swoją pierwszą, wielką kłótnię. Teraz mieli mieć swoje pierwsze niegrzeczne zbliżenie.

Chapter Text

Greg nie mógł powstrzymać uśmiechu na twarzy, gdy patrzył, jak jego partner próbuje się przygotować do wyjścia. Mycroft miał nieskazitelną garderobę z szafą pełną garniturów, w której prawdopodobnie mógłby się zgubić. A jednak w momencie kiedy mieli zamiar wybrać się na piknik, polityk nie mógł znaleźć czegoś odpowiedniego do ubrania się.

Nie był pewien, w jaki sposób przekonał Mycrofta, by wybrali się n prawdziwy piknik, ale tak się stało. Nie mógł się tego doczekać. Zawsze było to coś, co mu się podobało, odkąd był młodzieńcem, a minęło tak wiele czasu, odkąd cieszył się czymś z tego rodzaju.

— Nie masz dżinsów? — zapytał, unosząc brwi.

Mycroft stał przy komodzie w majtkach i zapinanej na guziki koszuli, która była obecnie rozpięta, wpatrując się w dwa zestawy spodni. Greg chciał zrobić zdjęcie. To było urocze, a jednocześnie seksowne. Jednak spodnie, które trzymał, nie nadawały się najlepiej do tego rodzaju wypraw na świeżym powietrzu.

— Dżinsy? — powtórzył Mycroft, prawie szydząc. — Wątpię bym je miał, Gregory.

— No dalej, musisz mieć chociaż jedną parę.

Stękając, Greg wstał z łóżka i podszedł do komody, machając ręką, żeby drugi mężczyzna odsunął się na chwilę. Uklęknął, otwierając szufladę i zaczynając przeglądać ubrania, które tam były. Mycroft otworzył usta, żeby zaprotestować, ale Greg już przeszukiwał jego garderobę, więc postanowił tego nie robić i dalej zastanawiał, się, które z trzymanych spodni powinien założyć.

Wreszcie, po około dziesięciu minutach, Greg poczuł to na samym dnie szuflady. Krzyknął triumfalnie, uśmiechając się szeroko, gdy wyciągnął dżinsy.

— Wiedziałem, że masz jakieś! — Uśmiechając się, podniósł je, pokazując wyższemu mężczyźnie. — Każdy ma co najmniej jedną parę.

Mycroft wpatrywał się w dżinsy z szeroko otwartymi oczami. Uniósł brew.

— Nie założę tego.

Jęcząc Greg wstał i podszedł do Mycrofta. Owinął luźno ramię wokół talii.

— Będą idealne na piknik, Myc — powiedział cicho. — Lepsze to niż martwienie się czymś takim jak plamy trawy na twoich drogich spodniach. Daj spokój, tylko ten jeden raz?

Zajęło to kilka chwil przekonywania, ale w końcu Mycroft się zgodził. Greg był oszołomiony. Naprawdę nie potrafił wyjaśnić dlaczego, ale przez te wszystkie lata, kiedy znał młodszego mężczyzny, nigdy nie wiedział go ubranego w coś tak swobodnego. To były spodnie w kant, piżama albo nic. Oczywiście nic było najlepsze, ale… mimo wszystko. W końcu zobaczy go w dżinsach.

Podczas, gdy Mycroft poszedł się ubrać, Greg skierował się do kuchni, aby upewnić się, że mają wszystko, czego potrzebowali. Większość przygotowań zrobił wcześniej tego dnia, ale zawsze dobrze było się upewnić, że niczego nie zapomniał. Skupił się na tym, chowając ostatnie jedzenie, które przygotował oraz upewnił się, że włożył wybrane wino do kosza. Potem zebrał razem koce i plastikowe sztućce (bo nigdy nie zabraliby ze sobą swoich ładniejszych i potencjalnie łamliwych rzeczy).

I gotowe. Greg sapnął triumfalnie i umieścił wszystko razem na rogu kontuaru, a potem odwrócił się, by poszukać swojej drugiej połówki i zobaczyć, czy był już gotowy do wyjścia Spotkali się na korytarzu w pobliżu ich sypialni, a Greg po prostu… gapił się.

Mycroft miał na sobie dżinsy i do diabła, wyglądały na nim niesamowicie. Były niezwykle dopasowane, podkreślając, jak długie i smukłe były nogi mężczyzny. Greg coś przeczuwał, że jego tyłek prawdopodobnie również wyglądał niesamowicie. Na dodatek koszula, która Mycroft miał wcześniej na sobie została zastąpiona na rzecz jasnoniebieskiego swetra z długimi rękawami. Pod spodem miał białą koszulkę z kołnierzem, wystającym ponad dekolt swetra.

— Gregory? — zapytał unosząc brew i przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Wyraźnie wyglądał na skrępowanego.

— Myc, czy możemy… Do licha, po prostu zostańmy w domu — powiedział szorstko, lekko drżąc.

Mycroft wyglądał o wiele bardziej seksownie, niż Greg był na to przygotowany. Mycroft zamrugał, rozchylił usta, po czym wybuchnął śmiechem. To było szczere i pogodne. Greg uśmiechnął się.

— Jesteś niedorzecznym człowiekiem. — Mycroft wciąż się śmiał. Robiąc krok do przodu, ścisnął biceps Grega i pochylił się, by złożyć na jego ustach delikatny pocałunek. — Cieszę się, że pochwalasz mój wybór garderoby.

— Boże, tak — westchnął Greg, wciąż się uśmiechając.

— Chodź, Gregory. Pokaż mi na czym polega ten cały piknik, na który tak nalegałeś — powiedział Mycroft z ciepłym uśmiechem. — Potem możemy wrócić do domu i zobaczyć, jak potoczy się dla nas noc.

Mycroft mrugnął, uśmiechając się sugestywnie. Greg uśmiechnął się złośliwie i skinął głową. Tak… Dzisiejszy dzień zapowiadał się całkiem nieźle. Odwrócili się. Greg podążył za Mycroftem z powrotem do kuchni, a później do drzwi.

Och, tak. Tyłek Mycrofta wyglądał cholernie idealnie.

Chapter Text

Greg zdecydowanie miał w swoim czasie sporo dziwnych spraw. Doświadczył wielu dziwnych rzeczy. Rzeczy, które go prześladowały, które zmieniły się w dobre i ogólnie fascynujące rzeczy, których szybko się nie zapomni. Ale to…

To, kurwa, pobiło wszystko inne.

Wciąż słyszał donośny śmiech Sherlocka i szczerze mówiąc, było to naprawdę irytujące. To nie była aż tak zabawna sytuacja. To było dokładne PRZECIWIEŃSTWO zabawnej sytuacji. Może panikował. Tak, zdecydowanie panikował. Był w drodze do domu, mając nadzieję, że Mycroft będzie wiedział, jak to naprawić. Albo, jeśli nie, że znałby kogoś, kto mógł to zrobić.

— Mycroft? — zawołał, gdy wszedł do środka, wciąż fizycznie podskakując z powodu różnicy w swoim głosie. Taaa… Dziwne.

Kiedy Mycroft przyszedł do niego, młodszy mężczyzna zamarł, wpatrując się w niego. Greg defensywnie skrzyżował ręce na piersi. Chociaż jego klatka piersiowa nie była już… tak płaska, jak powinna.

— Cóż, Sherlock wysłał mi sms-a… — skomentował, podchodząc do Grega z uniesionymi brwiami. — Nie bardzo chciałem w to uwierzyć. To jest interesujące.

— Interesujące? — powtórzył Greg. Uniósł ręce w irytacji. — Mam cycki!

— Tak, najdroższy, widzę.

Mycroft skinął głową wpatrując się w omawiane piersi.

Greg nie miał powodu, by wierzyć w rzeczy o nadprzyrodzonej lub mistycznej naturze. Nigdy nie musiał. Oczywiście, znał wielu ludzi, którzy w to wierzyli i zawsze uważał ich za głupców. Ale kiedy dzisiaj badali miejsce morderstwa, wszedł do pokoju, w którym został obsypany dziwnym czarnym proszkiem ( który wciąż był na jego ubraniu i najprawdopodobniej we włosach). A wtedy stał się… dziewczyną.

— Proszę, napraw to — jęknął (jęknęła? Pieprzyć to, Greg nie będzie zmieniał mentalności. To byłoby zbyt dziwne), opuszczając ręce w irytacji. Był przerażony. Wcale mu się to nie podobało i należało się tym zająć.

— Zobaczę, co da się zrobić. Idź się przebrać, może weź szybki prysznic, a ja wykonam kilka telefonów — polecił Mycroft, wyciągając komórkę i natychmiast przeglądając swoje kontakty.

Greg prychnął, ale odwrócił się i skierował się do ich sypialni. Nie był pewien, czy chce wziąć prysznic. Byłoby to jeszcze dziwniejsze. Ale jednocześnie.. To nie brzmiało jak zły pomysł. Dlatego kiedy znalazł się w sypialni, zaczął zdzierać z siebie brudne ubrania i rzucać je w kąt, przechodząc do łazienki.

Spojrzał na siebie w lustrze. Włosy wciąż miał krótkie, ale rysy jego twarzy były bardziej miękkie i wyglądał na trochę młodszego. Jego szyja i ramiona były smuklejsze i miał… Jego teraz bardzo wiotkie ręce sięgnęły w górę i delikatnie pomacały piersi, które teraz posiadał. Minęło trochę czasu, odkąd faktycznie miał je w dłoniach. Poza tym jednak, że były częścią jego osoby, było to po prostu dziwaczne. Jak do cholery mogło dojść do czegoś takiego?

Odwrócił się trochę, zerkając na bardziej zaakcentowane krzywizny jego talii oraz tyłka i zanucił z uznaniem. Przynajmniej wyglądał cholernie dobrze. Celowo zignorował inne aspekty swojej nowej anatomii, a konkretnie coś, czego teraz brakowało i ruszył pod prysznic.

Pozostał tam przez chwilę, próbując pojąć, co się stało. Może przez jakiś czas pozwolił swoim dłoniom wędrować, ale nigdy nie mógł się zmusić do dotykania się poniżej brzucha. To było zbyt dziwne, żeby mógł to zaakceptować. Nie myśląc o tym, wszedł nagi do sypialni, wycierając ręcznikiem włosy. Zatrzymał się, gdy zauważył, że Mycroft tam był.

Normalnie to nie było nic wielkiego. Ale teraz blade oczy Mycrofta były szeroko otwarte, gdy wpatrywał się w nową anatomię Grega.

— Ja, um.. — Mycroft zamrugał, a jego wzrok zdecydowanie nie był utkwiony w twarzy Grega. Starszy mężczyzna (kobieta, cholera, to było takie dziwne) zamrugał, czując rumieniec na policzkach. Zaczął pospiesznie przykrywać się.

— Przepraszam, Myc, przyzwyczajenie — powiedział, szybko owijając ręcznik wokół piersi, sapiąc.

— Jest… w porządku — powiedział nieco lekceważąco Mycroft, skupiając się z powrotem na telefonie komórkowym. — Mam zespół na twoim miejscu zbrodni, zbierający resztki substancji, która spowodowała twoją… przemianę. Jeszcze raz przyglądam się kilku osobom, które, co dziwne, przodują w rzeczach tego rodzaju. Mam nadzieję, że uda nam się to uporządkować w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin.

Greg milczał, podczas wyjaśnień Mycrofta, lekko kiwając głową. Podszedł do komody, żeby móc coś na siebie założyć.

— Dobra, dzięki — westchnął, wciąż czując się naprawdę dziwnie.

Przemógł się jednak i wyciągnął spodnie dresowe oraz T-shirt, który został zakopany pod kilkoma innymi, ponieważ zaczął robić się za mały. Pasował dość dobrze, za co był wdzięczny.

— Potrzebuję drinka — mruknął Greg, podchodząc i stając przed Mycroftem z westchnieniem. Wyższy mężczyzna przeczesał palcami wilgotne włosy Grega i uśmiechnął się.

— Pozwól, że ci go przyniosę — powiedział czule, a Greg skinął głową.

Był wdzięczny, że Mycroft starał się pozostać tak normalny, jak to było możliwe w tej nienormalnej sytuacji. To zdecydowanie pomagało.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Mycroft zaplanował cały dzień i musiał przyznać, że w miarę rozwoju wydarzeń był coraz bardziej podekscytowany. Anthea wyczyściła jego harmonogram, żeby mógł poświęcić cały dzień na wszystko, o czym pomyślał, i na kilka rzeczy, o których nie myślał. Był człowiekiem bardzo skupionym na szczegółach, zwłaszcza gdy było to coś ważnego i w tym przypadku tak było.

Gregory powiedział mu, że nie chciał robić nic wymyślnego w urodziny. Najwyraźniej jakaś jego część nie chciała uznać kamienia milowego, jakim było ukończenie 50 lat. Mycroft nalegał jednak, aby zrobić kilka rzeczy w tym dniu. Jego urodziny były wyjątkowym dniem i były ważne, a Mycroft nie mógł pozwolić im odejść bez świętowania.

Rozpoczęli dzień w jedyny możliwy sposób: w łóżku. Mycroft przewrócił się i przyciągnął Gregory’ego do siebie, splatając ich palce razem i budząc go delikatnymi dotknięciami i pocałunkami. Pozostali tak przez chwilę, uśmiechając się i po prostu odpoczywając razem. To jednak zmieniło się w to, co starszy mężczyzna dumnie określał “urodzinowym seksem”. Mycroft pomyślał, że to zabawne, że tak nazywał ich stosunek, ale to była specjalna okazja i podobno właśnie to robiono przy specjalnych okazjach.

Padli później, całując się tak długo, jak mogli, zanim nadszedł czas na prysznic. Był on dłuższy niż normalnie i mógł również wiązać się z drugą rundą orgazmów dla nich obu (choć nie byli już tacy młodzi, wciąż mieli imponującą wytrzymałość) i było to cudowne.

— Jeśli przez resztę dnia nie zrobimy nic innego, to i tak oficjalnie będą to najlepsze urodziny w historii — skomentował Greg, ciężko dysząc po wszystkim, uśmiechając się niemal z rozmarzeniem.

Oczywiście nie był to koniec świętowania. Odpoczywali w domu przez chwilę, ale w porze obiadu wybrali się na spacer po parku, a Mycroft miał rezerwację na kolację dzisiejszego wieczoru. Poszli do ulubionej włoskiej restauracji Grega. Mycroft miał na sobie prążkowany garnitur, który jakiś czas temu inspektor nazwał swoim ulubionym. Nie pozostało to niezauważone, gdy pojawił się przed Gregiem, jeśli ten jasny uśmiech był jakąś wskazówką.

Zamiast zjeść deser w restauracji, Mycroft zabrał ich do małej francuskiej piekarni w pobliżu ich domu. Nie była tak dobra jak ta, którą miał i prowadził ojciec Gregory’ego, Pierre, ale była miejscem, które odwiedzali obaj, gdy tylko była okazja. Zwykle zatrzymywali się w niej na kawę i herbatę, a czasami na śniadanie.

W chwili gdy weszli do środka, czekał na nich tort z zapalonymi świeczkami. Twarz Grega rozpromienił szczery, dziecięcy uśmiech, który przyniósł Mycroftowi ogromną radość. Nie mógł powstrzymać się od uśmiechu. Patrzył, jak jego partner w podskokach podszedł do lady, by spojrzeć na tort, bardziej przypominając kogoś, kto właśnie skończył dwanaście lat, a nie pięćdziesiąt.

Jak zwykle zamówili kawę i herbatę, z radością zjadając kawałek ciasta. Mycrofta był znacznie mniejszy, ale nie mógł odmówić sobie przynajmniej jednego kawałka. W końcu były to urodziny Gregory’ego. W międzyczasie dzielili się wieloma pocałunkami, a dwaj członkowie personelu wyszli do nich i odśpiewali sto lat. To było całkiem przyjemne.

— Chodź za mną, Gregory — powiedział Mycroft, gdy wrócili do domu.

Pomógł Gregowi zdjąć płaszcz, ponieważ starszy mężczyzna trzymał resztę tortu i wskazał mu drogę do kuchni. Wziął od niego ciasto i postawił je na blacie, a potem sięgnął na górę lodówki i ściągnął z niej kopertę.

— Myc, mówiłem ci, żebyś niczego mi nie kupował — powiedział Greg, ale wciąż nie mógł ukryć podekscytowania wykradającego się na jego twarz.

— Nonsens, Gregory. — Mycroft pomachał dłonią i pokręcił głową. — To tylko drobiazg.

— Mówiłeś tak o wszystkim przez cały dzień. — Greg uśmiechnął się, ale wyciągnął rękę i odebrał od niego kopertę.

Mycroft przeniósł ciężar ciała z stopy na stopę, czując się nagle lekko zdenerwowany. Oczywiście nie było powodu. Wiedział, że jego najdroższy Gregory bardzo ucieszy się z małego prezentu, który był schowany w kartce urodzinowej. Wciąż jednak… oczekiwanie, że otworzy kopertę wywoływało mrowienie w jego ciele.

Greg przeczytał kartkę w milczeniu, z delikatnym uśmiechem na twarzy na słodkie słowa. Jednak kiedy ją otworzył, jego oczy zrobiły się wielkie niczym spodki, a usta rozchyliły się w najdelikatniejszym westchnieniu. Mycroft uśmiechnął się z zadowoleniem.

— Mycroft… — powiedział Greg przyciszonym głosem. — Nie powinieneś…

— Oczywiście, że powinienem — odpowiedział wciąż się uśmiechając i kręcąc głową.

— Tak, ale… dwie przepustki sezonowe na każdy mecz Arsenalu?! I spójrz jak blisko są boiska. Mój Boże, mógłbym cię teraz pocałować ze szczęścia.

— Dlaczego by tego nie zrobić?

Greg uśmiechnął się złośliwie i praktycznie skoczył na Mycrofta, owijając ramiona wokół szyi wyższego mężczyzny i rozpoczynając namiętny pocałunek. Był zdenerwowany, ale Mycroft w głębi siebie uważał, że wykonał całkiem dobrą robotę.

Chapter Text

Greg był wkurzony, wpadał w panikę, utknął w korku i nic nie jechało wystarczająco szybko! Cholera jasna. Najprawdopodobniej zapomniał o kilku rzeczach, których będzie potrzebował w podróży, ale… W tej chwili martwił się tylko dotarciem na lotnisko i wejściem do samolotu. Z resztą mógł sobie poradzić. Żadna z pozostałych rzeczy nie miała znaczenia, rozgryzie to później.

Wyjeżdżał z Mycroftem na dwutygodniowe wakacje i dzisiaj mieli wylot. Dokładniej, ich samolot miał odlecieć za dwadzieścia minut, a jego jeszcze nie było na lotnisku. Nie sądził, że mu się uda. Mycroft zarezerwował im dwa bilety w pierwszej klasie w samolocie lecącym do Wenecji, gdzie mieli zarezerwowany pięciogwiazdkowy hotel. Zamierzali zwiedzać Włochy. Tylko o tym mógł myśleć tygodniami. To była ich pierwsza dłuższa wspólna podróż i zapowiadała się wspaniale.

Jeśli Greg zdąży na samolot. Nie, żeby to był koniec świata, ale wtedy musieliby znaleźć inny lot i sam tylko Bóg wie, jakby się to potoczyło. Tego ranka została mu przydzielona sprawa, która trzymała go w Scotland Yardzie dwie godziny dłużej, niż planował zostać w biurze i to wszystko schrzaniło. Sally solennie go przepraszała. Starała się nie wspominać na odprawie jego nazwiska, żeby mógł się wymknąć wcześniej, ale nadinspektor miał zdecydowanie inne plany. Drań.

Wreszcie, dużo wolniej niż to było dozwolone, samochód wjechał na teren lotniska. Greg krzyknął pośpieszne podziękowania kierowcy i wyskoczył z pojazdu. Pobiegł do bagażnika, wyciągnął walizkę i torbę podręczną, po czym na chwilę się zatrzymał. Dlaczego lotnisko musiało być tak duże? Sprawdził czas na swoim telefonie oraz czy nie ma żadnych wiadomości od Mycrofta. Spojrzał również na swój bilet, aby upewnić się, że udaje się do właściwej bramki.

Oczywiście nadal musiał przejść przez ochronę i umieścić swój bagaż na taśmie transportera. Jak zawsze ten proces trwał dłużej niż cokolwiek innego, a kiedy stał w kolejce, usłyszał komunikat z ostatnim wezwaniem pasażerów na jego lot.

— Kurwa — przeklął szorstko pod nosem, podskakując lekko. Co trwało tak długo?! Miał ochotę wyciągnąć odznakę, żeby móc się przedostać, ale nie miało to już żadnego znaczenia, ponieważ kilka chwil później udało mu się przejść przez kontrolę.

Ciężko dysząc, rzucił się do biegu, a przynajmniej poruszał się tak szybko, żeby mogło mu to ujść na sucho i żaden urzędnik na niego nie nakrzyczał. Spoglądał na znaki, skręcając w korytarze i wreszcie jego bramka była w zasięgu wzroku. Jego bramka… a w jej pobliżu nie było nikogo z obsługi. Czuł, jak jego serce zaciskało się mocniej z każdym krokiem, gdy się do niej zbliżał.

— Do kurwy nędzy — westchnął, a jego ramiona opadły, gdy zwolnił, aż się zatrzymał.

Zmarszczył brwi, wzdychając i ponownie zerkając na swój telefon. Przegapił wejście na pokład. Przeczesując dłonią włosy, odwrócił się i zaczął iść do biurka konsjerża. Gdyby działał szybko, to może udałoby mu się znaleźć inny lot, który nie wylądowałby dużo później niż tamten. Idąc zaczął pisać wiadomość, próbując dać Mycroftowi znać, co się działo.

— Gregory, dokąd idziesz? — rozległ się głos młodszego mężczyzny. O wilku mowa.

Mrugając, Greg odwrócił się i zobaczył Mycrofta, stojącego w pobliżu zamkniętych drzwi, za którymi znajdował się pas startowy, ze spokojnym i rozbawionym wyrazem twarzy.

— Myc? — zapytał zdziwiony Greg, ale na jego twarzy zagościła ulga.

— Nie wiedziałeś, że samolot jest trochę opóźniony. Coś o podwójnym sprawdzeniu silnika — powiedział Mycroft z udawaną niewinnością. Greg uśmiechnął się, ponieważ wiedział, że to stek bzdur.

— Ty podstępny draniu — powiedział jako komplement, podchodząc i przyciągając Mycrofta do słodkiego pocałunku.

— Zapewniam cię, że nie mam pojęcia, co sugerujesz, najdroższy — zaśmiał się lekko Mycroft po pocałunku, obejmując policzek Grega. — Chodź, Gregory. Zajmijmy nasze miejsca.

Mężczyzna w ubiorze obsługi samolotu podszedł jak na zawołanie, otwierając im drzwi. Mycroft złapał Grega za rękę i splótł ich palce, gdy szli a potem wsiedli do samolotu.

Usiedli na najwygodniejszych siedzeniach, na jakich Greg kiedykolwiek siedział w samolocie, połączonych na tyle, że starszy mężczyzna mógł usiąść nieco z boku i wygodnie podwinąć nogi razem z Mycroftem. Obaj otrzymali niesamowitą ilość whisky, a następnie zostali sami, bez nikogo w pobliżu.

To był początek idealnych wakacji.

Chapter Text

W końcu były to tylko liczby: linie, które wyginały się, tworząc rozpoznawalne wzory, którym następnie przypisywano pewne wartości. Mycroft rozumiał kryjącą się za tym logikę, ale to nie powstrzymało zimnej fali strachu w dole żołądka. Nie powstrzymało go to również przed natychmiastowym zejściem z wagi i wyjściem z łazienki w serii długich, pospiesznych kroków.

Pomimo ścisłej diety i rygorystycznych ćwiczeń, jakimś cudem przybrał na wadze. Nie był w stanie pojąć, jak do tego dopuścił. Na pewno nie mogła to być jego wina, musiało to wynikać z czegoś innego, z czegoś, co wyrwało się ze szponów jego bezwzględnej kontroli
W każdym razie to nie wystarczyło. To było nie do przyjęcia. Odpuszczanie z pewnością nie wchodziło w grę i zrobi wszystko, aby powrócić do wagi, którą miał przed zważeniem się tego popołudnia.

Rozpoczął swoją poprawę przez niezwykle długi bieg na bieżni. Czuł, jak pot zbierał mu się na skroni i spływał po boku twarzy, gdzie zsuwał się ze szczęki. Mycroft nie potrafił powiedzieć, jak długo biegł, ale zanim zatrzymał maszynę i stanął na podłodze, jego uda drżały i był zmuszony chwycić poręcz, aby nie upaść.

To był jego pierwszy wysiłek.

Drugi miał miejsce wieczorem tego samego dnia, kiedy zarówno on jak i Gregory siedzieli przy stole w jadalni (starszy mężczyzna przygotował wspaniałą kolację). Obserwował nieco niespokojnie, jak ustawiono przed nim pełny talerz. Kolacja pachniała niebiańsko. Jego partner był nieoceniony w sztuce kulinarnej.

Tak czy inaczej, biorąc pod uwagę jego obecny stan umysłu - a także liczby - nie widział jedzenia. Nie, to co zobaczył, to węglowodany, skrobia, kalorie… Mnóstwo czerwonych flag, które spowodowały u niego niechęć do udziału w tym boskim posiłku.

— Wszystko w porządku, kochanie? — zapytał Gregory, wyrywając Mycrofta z jego rozmyślań. — Patrzysz na swój talerz, jakby ten planował cię zabić.

Och, gdyby tylko starszy mężczyzna zdał sobie sprawę z prawdziwej słuszności swoich słów.

— Niestety, nie czuję się zbytnio głodny — uchylił się od odpowiedzi Mycroft z dużą nonszalancją. — Przyznaję, prawdziwa tragedia, ponieważ zarówno wygląda, jak i pachnie niesamowicie apetycznie.

W tym momencie Gregory odłożył widelec.

— Myc, nic dzisiaj nie jadłeś. Nie jadłeś śniadania, kiedy piliśmy razem poranną herbatę i kawę, a kiedy zadzwoniłem do ciebie wcześniej z pracy, powiedziałeś, że nie jadłeś obiadu.

Mycroft nagle pożałował, że Gregory był aż tak spostrzegawczy, jeśli chodziło o jego apetyt lub jego brak. To było niesamowicie niewygodne (zwłaszcza teraz). Mimo to Mycroft zachował spokój i nie okazał oznak zewnętrznego dyskomfortu. Niestety… to nie wystarczyło, by uspokoić Gregory’ego.

— Coś jest nie tak — zauważył inspektor, siadając wygodnie na krześle i luźno krzyżując ręce na piersi. — Powiesz mi? Czy mam cię przesłuchać?

Ton Gregory’ego miał absolutną, nieustępliwą ostateczność, która sugerowała, że nie żartował. Był całkowicie, w stu procentach poważny.

Realistycznie Mycroft mógł skłamać. Mógł usprawiedliwić się tym, że niedawny kryzys narodowy rozproszył go, wyjaśniając w ten sposób unikanie wszelkiego jedzenia. A jednak… Gregory nie był kolegą, ani kimś, kogo Mycroft mógł ot tak okłamać.

— Myc?

Cholera.

Wzdychając, Mycroft porzucił swój podstęp i poruszył temat, który bez wątpienia zdenerwuje Gregory’ego.

— Wcześniej tego popołudnia poczułem konieczność zważenia się.

— I nie spodobało ci się to, co zobaczyłeś — dokończył Gregory, szybko pojmując sens sprawy. — I przez to, cholera, głodziłeś się.

Na to topazowe oczy Mycrofta stwardniały zmieniając się w ostre szafiry. Przyjął defensywną postawę.

— Nie głodziłem się, Gregory. Po prostu postanowiłem nie jeść. To różnica.

— Racja, tak, to robi różnicę — sapnął inspektor. — Myc, ile razy zamierzasz to sobie zrobić? Powinieneś mieć wahania wagi. To normalne. Dopóki nie jest to ekstremalna strata lub wielki przyrost, a wiem, że tak nie jest, to wszystko jest w porządku. Nic ci nie jest.

Mycroft patrzył, jak Gregory rozłożył ramiona i sięgnął przez stół, delikatnie ujmując jego dłoń w czułym, cierpliwym uścisku. Macki winy zaczęły zaciskać się wokół piersi Mycrofta, ale nie zwracał na to uwagi. Zamiast tego pozwolił na fizyczny kontakt i zacisnął palce na dłonie Gregory’ego.

— Wydajesz się być o tym dość przekonany — zauważył Mycroft, czując jak jego rozdarta część powoli zaczynała się łatać.

— Bo jestem — potwierdził Gregory, uśmiechając się. Następnie cofnął rękę i wskazał nią na wpół zjedzony makaron. — Teraz masz skończyć jedzenie albo nie odejdziesz od stołu.

Mycroft uniósł brew, powoli sięgając po widelec.

— A jeśli skończę? — zapytał chłodno.

Jego kochanek uśmiechnął się przebiegle.

— W takim razie nie będziesz mógł później wyjść z sypialni.

Chapter Text

Greg był w pracy, kiedy odebrał telefon. Nie pamiętał, co robił. Co dziwne, pamiętał kawę. To było jak w przypadku wypadku samochodowego. Jego ofiara skupiała się na najdziwniejszych rzeczach. Gdzie był jego telefon albo, o Boże, ta lub tamta osoba zamierzała go zabić. Greg przypomniał sobie kawę. Pamiętał jej zapach i kolor.

— Lestrade — powiedział szorstko, kiedy odebrał telefon.

— Samolot pana Holmesa miał awarię silnika. Jest w drodze do szpitala. Wyślę ci adres.

Ledwie zdążył odpowiedzieć, gdy Anthea zakończyła rozmowę, tak szybko, jak ją rozpoczęła. Czuł się spetryfikowany. Awaria silnika? Z pewnością źle usłyszał. Czuł, jak jego telefon wibrował mu w dłoni, gdy został wysłany wspomniany adres, ale Greg był odrętwiały. Dzwoniło mu w uszach i czuł zapach tej cholernej kawy i o Boże.

Sally weszła do jego biura, gdy jego kubek z kawą upadł na podłogę, roztrzaskując się i rozlewając gorącą kawę. Zaniepokoiło ją to, a Greg ledwie się poruszył. W jednej chwili patrzyła na niego z drugiego końca pokoju, a w następnej była u jego boku. Trząsł się. O może to była ona? Nie wiedział.

Po tym, jak ledwo udało mu się wydobyć z siebie słowa, Sally poprowadziła go przez Yard na ulice Londynu do jego samochodu. Tak, musiał dostać się do szpitala. Zatrzymał się. Będzie w stanie prowadzić? Nie miał pojęcia, co się działo. Spojrzał na Sally, błyszczącymi od łez, błagajacymi oczami.

— Sal, muszę… — powiedział drżącym głosem, który brzmiał zupełnie obco dla niego. Sally pokręciła głową.

— Wsiadaj na miejsce pasażera — powiedziała cicho, szturchając go w ramię. — Będę prowadzić. Masz adres?

— T… tak — wymamrotał, posłusznie spełniając jej polecenie, niemalże opadając na miejsce pasażera.

W ten sposób znalazł się w dużej, odosobnionej sali szpitalnej, wpatrując się w nieprzytomnego męża, który leżał na łóżku obok niego. Wydawał się taki słaby i po prostu… nie taki jak on. To było przerażające. Głowę miał owiniętą bandażami, a pod oczami i wzdłuż ramion miał sińce. Na jego rękach również znajdowała się gama zranień, których bandaże w żaden sposób nie zakrywały.

Greg opadł ciężko na pobliskie krzesło. Krótko rozmawiał z lekarzem, a potem z Antheą. Najwyraźniej Mycroft był jednym ze szczęściarzy. Trzech innych pasażerów zginęło, dwóch kolejnych było w poważnej śpiączce… Chociaż nie byli do końca pewni, kiedy polityk się obudzi, jego utrata przytomności nie była aż tak poważnym problemem. Miał jednak złamane żebra i obojczyk. Musiał również przejść przez dwie transfuzje krwi niemal natychmiast po przyjęciu do szpitala.

Jego funkcje życiowe wciąż były na bezpiecznym poziomie i wymagały ścisłego monitorowania przez co najmniej 48 godzin. Może jeszcze minąć tyle czasu, zanim Mycroft będzie wystarczająco przytomny, by wiedzieć, co się działo. Może dłużej. Z pewnością będą to dwa lub trzy tygodnie w szpitalu, zanim w ogóle będą mogli zacząć rozmawiać o zwolnieniu do domu.

Kiedy sytuacja w końcu do niego dotarła i został sam w pokoju z swoim nieprzytomnym mężem, Greg zaczął płakać. Odrętwienie ustąpiło i wszystko runęło na niego niczym ceglana ściana. Ukrył twarz w dłoniach i płakał. Oczywiście, że mieli szczęście. Wiedział o tym. Mycroft żył i wydawało się, że wyzdrowieje bez żadnych problemów. Nie zmieniało to faktu, że Greg wciąż był przerażony.

Po około dwudziestu minutach z oczu przestały mu płynąć łzy, a ciałem trząsł suchy płacz. Jego nos był zatkany i ciekło z niego, zaczynał odczuwać również pulsujący ból głowy i ledwo mógł oddychać. Oparł się ciężko o oparcie krzesła i chwycił pudełko chusteczek, które leżało na małym stoliku. Zaczął doprowadzać się do ładu. Zajęło to kilka chusteczek i dużo wydmuchiwania nosa, ale wreszcie mógł znowu oddychać.

Z wyczerpanym westchnieniem osunął się ponownie na swoim krześle i wyprostował nogi. Jego wzrok przesunął się ponownie na Mycrofta. Teraz… jedynie co mógł zrobić, to czekać.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Kiedy Greg i Mycroft obudzili się tego ranka, kochali się. Powoli, leniwie i namiętnie. Żaden z mężczyzn się nie spieszył i zatracili się w doznaniach, poddając się im. To była całkowita błogość. To była najczystsza definicja “kochania się” jaka istniała.

Po równie leniwym okresie odpoczynku wzięli wspólny prysznic. Po nim zjedli lekkie śniadanie składające się z kawy dla Grega i herbaty dla Mycrofta oraz rogalików z masłem. Tym razem było cicho i spokojnie, cieszyli się swoim towarzystwem bez potrzeby mówienia, od czasu do czasu ocierając się o siebie pod stołem.

Po śniadaniu wrócili do sypialni z zamiarem ubrania się. Zamiast tego znów się kochali. Ten raz był bardziej zdesperowany i potrzebujący. Przytulali się do siebie, zaznaczając partnera we wszystkich odpowiednich miejscach. Greg gryzł, a Mycroft drapał. Obaj jęczeli głośno. To było tak, jakby tego dnia nie mieli jeszcze ani jednego orgazmu.

Potem przytulali się jeszcze dłużej, splatając swoje palce, odgarniając włosy i całując się leniwie. Żaden z mężczyzn nie chciał patrzeć na zegar, ale obaj wiedzieli…

— Naprawdę przepraszam, ale muszę iść — wymamrotał Mycroft po raz milionowy tego dnia, kiedy kilka godzin później ostatecznie skończył się pakować.

— Hej, to twoja praca — powiedział Greg z miejsca, w którym siedział ze skrzyżowanymi nogami na łóżku, przy kopcu stworzonym z ich poduszek. — Od samego początku wiedziałem o tym. Jest w porządku.

— Ale to nie sprawia, że jest to przyjemniejsze — westchnął Mycroft.

Szczerze mówiąc, w klatce piersiowej Grega pojawiło się ciepłe uczucie, że jego partner przeżywał tak trudne chwile jak on. Żaden z nich nie był tym zachwycony. To byłby najdłuższy czas, na jaki Mycroft musiał wyjechać, odkąd ich związek stał się poważniejszy i zamieszkali ze sobą.

— Cały miesiąc… — mruknął Greg z westchnieniem. Mogłoby to potrwać dłużej. Zaplanowano podróż na miesiąc, ale widać było, że polityk spodziewał się dłuższego pobytu. —Proszę, powiedz mi, że będziesz bezpieczny.

— Przysięgam ci, Gregory. To będą jedynie spotkania i konferencje. Wszystkie prace przy biurku. Już dawno skończyłem ze wszystkim, co jest związane z inną dziedziną rzeczy tego typu.

Greg skinął głową. Spotkania. Mnóstwo spotkań z innymi politykami i ekstrawaganckie kolacje, na którym byłoby więcej spotkań, a potem telekonferencje, po których następowało więcej spotkań. Brzmiało to strasznie nudno. Greg zostałby doprowadzony do szaleństwa, gdyby musiał radzić sobie z tak napiętym harmonogramem. Jezusie.

— Spróbuj nie umrzeć z nudów. — Uśmiechnął się, wstając z łóżka. Mycroft zapinając kamizelkę, rzucił mu niemal utrapione spojrzenie.

— Nie mogę tego obiecać — wycedził, ale w jego oczach pojawiło się rozbawienie. Greg uśmiechnął się promiennie.

Pomógł Mycroftowi przenieść bagaż przez dom do czekającego samochodu. Anthea siedziała w środku i jak zawsze stukała w swojego Blackberry. Na krótką chwilę uniosła wzrok i skinęła głową Gregowi na powitanie.

— Pożegnam cię na lotnisku — oznajmił młodszemu mężczyźnie, gdy stali obok samochodu. Mycroft spojrzał na niego z zaskoczeniem, ale skinął głową i delikatnie ścisnął jego biceps.

— Byłoby cudownie, Gregory — wyszeptał, całując Grega w czoło, zanim obaj wsiedli do samochodu.

Jazda w większości odbyła się w ciszy. Greg wyciągnął dłoń i mocno splótł ich palce. W pewnym momencie Anthea pochyliła się i przekazała mu pewne informacje dotyczące harmonogramu Mycrofta: czego się spodziewać po ich przybyciu i tego typu rzeczy. Nic z tego nie było zbytnią tajemnicą, ale Greg i tak nie zwracał na to uwagi. Najlepiej zapewnić im prywatność w tym zakresie.

Anthea zajęła się bagażem, kiedy dotarli na lotnisko, zostawiając Grega i Mycrofta z bagażem podręcznym tego drugiego. Razem dotarli do terminalu. Ledwie zdążyli się zrelaksować, zanim pojawił się komunikat wzywający do wejścia na pokład.

— Dbaj o siebie — powiedział Mycroft, nie kryjąc troski w swoim tonie, gdy spoglądał na Grega.

— Będę. Ty również dbaj o siebie. Powiem Anthei, żeby się tobą zaopiekowała — odpowiedział Greg, próbując zignorował swoje zaciśnięte gardło. Przysiągł sobie, że nie będzie płakać.

— Nie zapracuj się tak, że nie będziesz spać — powiedział Mycroft, przeczesując smukłymi palcami srebrzyste włosy. — Wiem, że będziesz miał do tego tendencję.

— Obiecaj, że do mnie zadzwonisz — powiedział Greg, starając się, żeby to nie zabrzmiało błagalnie.

— Tak często, jak tylko będę mógł — nadeszła odpowiedź Mycrofta. Obaj wiedzieli, że będą to rzadkie momenty.

— Może będziemy mogli porozmawiać przez wideoczat?

— Chciałbym bardzo.

— Już za tobą tęsknię.

— A ja za tobą, Gregory.

— Nie odchodź, Myc.

— Muszę, najdroższy.

Pocałowali się namiętnie, a Greg wiedział, że ściskał drugiego mężczyznę trochę zbyt desperacko. Czuł, jak pieką go oczy. Nie, nie będzie płakał. Nie mógł. Mycroft oddał mu pocałunek, który był bardziej namiętny niż jakikolwiek, którym dzielili się publicznie, ale żadnego z nich to nie obchodziło.

— Wrócę, zanim się zorientujesz — wyszeptał Mycroft w usta Grega. Inspektor zaśmiał się z boleścią.

— Wątpliwe.

— Zadzwonię do ciebie, kiedy wyląduje.

— Abyś tylko spróbował nie.

— Kocham się, Gregory.

— Ja ciebie także, Mycroftcie.

Znowu się pocałowali, aż w końcu Mycroft musiał podjąć decyzję o odejściu. Ich ręce rozłączyły się jako ostatnie. Greg zacisnął palce wyższego mężczyzny nieco za mocno, gdy wyślizgnęły się z jego uścisku. Wypuścił drżące westchnienie, obserwując, jak Mycroft odwrócił się i przeszedł przez terminal, znikając mu z pola widzenia.

Nie mógł znieść ciszy w drodze do domu. Nie mógł jej znieść w domu. Wyciągnął swoje stare albumy Clash i puszczał je do późnej nocy, dopóki nie usłyszał głosu Mycrofta. Rozmawiali przez godzinę, zanim polityk został zmuszony do rozłączenia się, aby wziąć udział w swoim pierwszym spotkaniu.

Greg spał tej nocy na połówce łóżka Mycrofta, z twarzą ukrytą w poduszce, dając się otoczyć jego zapachem.

Chapter Text

Piękno wyjazdu na wakacje było zawsze wtedy, gdy zdecydowałeś się zostać na nich dłużej. Dla Grega i Mycrofta, kiedy ich harmonogram pracy pozwalały im zostać dłużej. Greg wiedział, że Mycroft był gotowy i chciał zakończyć wakacje w planowanym terminie, ale Greg naprawdę chciał je przedłużyć. Tak też zrobili.

Oczywiście stanowiło to problem w przypadku niektórych rzeczy, które spakowali. Obecnie Anthea pracowała nad przygotowaniem zestawów ubrań i artykułów spożywczych, aby pomóc im przetrwać dłuższy czas, ale młodszy z dwóch mężczyzn wciąż miał problem ze swoim ubiorem. Greg nie tak bardzo.

— Dlaczego po prostu nie założysz moich, kochanie? — zapytał, wyciągając się na łóżku, patrząc na Mycrofta stojącego po drugiej stronie sypialni.

Młodszy mężczyzna wpatrywał się w ubranie, które przyniósł, prawie wszystkie brudne i nie nadające się do ponownego założenia (chociaż Greg i tak by to zrobił, ale to była jedna z wielu różnic między nimi).

— Twoich ubrań? — Mycroft zamrugał. Jego brwi uniosły się nieco w zaciekawieniu.

Greg nie mógł nie poświęcić chwili na podziwianie wyglądu swojego partnera. Żaden z nich nie pilnował, by golić się regularnie tak jak to robili, gdy byli w domu, więc obaj mieli lekki zarost. Zarost Mycrofta miał zaskakujący kolor jasnego imbiru, co stanowiło kontrast z jego ciemniejszymi włosami i to sprawiło, że Greg zdał sobie sprawę, że nigdy wcześniej nie widział go z zarostem.

— Taaa. — Greg skinął głową, wstając z łóżka i podchodząc do niego. — Mam więcej opcji, które są całkowicie czyste. Pomoże ci to wytrzymać do rana, kiedy Anthea przyniesie więcej rzeczy.

Z uśmiechem potarł lekko kłujący podbródek Mycrofta. To było urocze. Nucąc, uniósł się na palcach i przycisnął ich policzki do siebie. Owijając ramię wokół tułowia Mycrofta, by się podeprzeć, musnął nosem wyższego mężczyzny najczulej jak mógł, czując jak ich niewielki zarost ociera się o siebie.

— Co robisz? — zapytał Mycroft z miękkim uśmiechem.

— Cieszę się tym, że się nie ogoliłeś — wymamrotał w odpowiedzi Greg.

— Ach — mruknął Mycroft. — Tak… planowałem się dzisiaj ogolić.

Greg cofnął się z grymasem i cichym odgłosem skargi. Spojrzał na Mycrofta swoimi wielkimi, brązowymi oczami, wiedząc że młodszy mężczyzna nie mógł się im oprzeć.

— Proszę, nie rób tego — powiedział, wzdychając cicho przez nos. — Jesteśmy na wakacjach, nie musisz golić się dla nikogo. Możesz cieszyć się tym trochę dłużej? Pozwolisz mi się tym cieszyć?

Uśmiechnął się bardzo czule, dostrzegając zmianę w postawie Mycrofta.

— Dobrze — zgodził się, a Greg mógł klaskać z radości.

Żałował, że nie mieli szansy, aby Mycroft mógł naprawdę zapuścić brodę, ponieważ miał przeczucie, że wyglądałaby bardzo cudownie i żywo. Ale no cóż. Wziął tyle ile mógł.

— Tutaj — powiedział, odsuwając się i wyciągnąć parę ciemno szarych dresów i zwykły biały T-shirt. Przekazał je Mycroftowi. — Załóż je dzisiaj. I tak nigdzie nie planowaliśmy wyjść.

Mycroft zamrugał i spojrzał na ubranie, które teraz trzymał w rękach, po czym skinął głową i skierował się do łazienki. Greg uśmiechnął się zwycięsko. Lubił, gdy jego ukochany polityk był zaniedbany i zrelaksowany. Jasne, kochał garnitury Mycrofta, jego perfekcyjne linie i tak dalej, ale to sprawiało, że jeszcze bardziej lubił takie rzeczy. Uwielbiał to, ponieważ był jedynym mężczyzną, który widział Mycrofta Holmesa w takim stanie. Tylko on.

Pogrążony w myślach Greg dopiero po chwili zorientował się, że Mycroft wrócił już przebrany. Ciche chrząknięcie młodszego mężczyzny przywróciło go z powrotem. Spojrzał na niego i zamrugał. Ani przez sekundę nie mógł przestać się uśmiechać. Mycroft wyglądał na cudownie skrępowanego.

— Nie patrz tak — zaśmiał się Greg, podchodząc. Spodnie, kiedy je nosił, były dla niego nieco przydługie, więc idealnie pasowały do Mycrofta (chociaż jego kostki wystawały trochę bardziej niż powinny). Koszulka pasowała idealnie. — Wyglądasz uroczo.

— Niemożliwe — zaprzeczył Mycroft, kręcąc głową. — Ale dziękuję, że pozwoliłeś mi ich używać, niezależnie od wszystkiego.

— Och, proszę cię. Jesteś uroczy. Uwielbiam widzieć cię w moich ubraniach. — Greg uśmiechnął się, przyciągając Mycrofta do mocniejszego uścisku. — Sprawia to, że chcę od razu zdjąć je z ciebie.

Ponownie uniósł się na palcach, by zainicjować namiętny pocałunek z wyższym mężczyzną, owijając ramiona wokół szyi Mycrofta. Polityk zamruczał, całując go z równą namiętnością.

— W takim razie wszystko jest w porządku — wyszeptał w usta Grega, uśmiechając się, zanim znów go pocałował.

Chapter Text

Mycroft był… wyczerpany. Wyczerpany, zestresowany i zirytowany na wskroś. Od dłuższego czasu nie był tak sfrustrowany pracą. Miał bardzo mało czasu na sen, co było bardzo niesatysfakcjonujące. Nie, żeby spał regularnie, jak większość ludzi, bo z całą pewnością tak nie było, ale to nie pomogło w tym wszystkim.

Czuł się zrelaksowany tylko wtedy, gdy był w domu. Bycie w pobliżu Gregory’ego sprawiało, że wszystko było tego warte. Mógł odsunąć na bok niektóre myśli, które nieustannie krążyły mu w głowie, gdy był w obecności swojego męża, który był opiekuńczy, ale nie przytłaczający, czy apodyktyczny, jak zawsze udawało mu się być. Jak starszy mężczyzna mógł znaleźć tę cienką granicę między nimi, było tajemnicą. Jak zwykle Mycroft był nim zaskoczony. Wszystkie te lata później i wciąż było to odświeżające uczucie.

Gregory zrobił obiad i czekał na powrót Mycrofta do domu. Polityk był mu za to bardzo wdzięczny. Uśmiechając się, pochylił się, by złożyć krótki pocałunek na policzku męża, ściskając jego biceps, zanim poszedł się przebrać, gdy jedzenie było nakładane na talerze.

— Wciąż radzisz sobie z całym tym szaleństwem? — zapytał Greg, gdy chwilę później kończyli posiłek. Mycroft skinął głową z westchnieniem.

— Niestety — mruknął. — Wydaje się, że na obecnym etapie faktycznie niewiele osiągniemy, by rozwiązać ten problem. To dość żmudne.

— Założę się — powiedział Greg, marszcząc brwi z niepokojem. — Potrzebna jest ci przerwa.

— Niestety, raczej nie będę mógł dostać wolnego dnia. Ale nie mówmy o tym teraz. Wolałbym raczej cieszyć się twoim towarzystwem — odparł Mycroft, machając leniwie ręką. Greg skinął głową i kończył swój posiłek.

Niedługo potem poszli razem do łóżka. Greg przyciągnął Mycrofta do siebie i powoli całował jego kark. Mycroft westchnął cicho i zamknął oczy, ciesząc się doznaniami. Kiedy jednak poczuł, że jego mąż zaczynał nieco bardziej celowo muskać palcami jego bok, jego ciało samo się napięło, zanim zapanował nad sobą.

— Przepraszam, najdroższy — powiedział, lekko kręcąc się w jego uścisku. — Nie dziś wieczorem.

Ruchy Grega ustały, a po chwili nastąpiło skinienie głową i pojedynczy pocałunek na karku.

— W porządku. Dobranoc, Myc — wyszeptał i obaj wkrótce potem zasnęli.

Tak było przez następny tydzień. Praca nie stawała się łatwiejsza i choć nie zdarzało się to co noc, za każdym razem, gdy jego najdroższy Gregory wypowiadał lub fizycznie sugerował możliwość intymności , Mycroft czuł, że nie może i odmawiał. W zauważalny sposób sugestie stawały się rzadsze, i w następny piątek Mycroft odkrył, że to wszystko, o czym mógł myśleć.

Nigdy nie czuł paniki w taki sposób, w jaki odczuwał ją teraz. Kiedy on i Gregory zaczęli się zbliżać, otworzyło to przed Mycroftem zupełnie nowy świat. Ten, który uwielbiał. Był on intensywny, wyjątkowy i ich. Przeczesał palcami włosy i zakrył twarz, wzdychając. Zawsze czuł się tak jedynie z powodu swojej wagi. Teraz jednak…

Zaczął się obawiać, że straci zainteresowanie Gregory’ego. Oczywiście, byli małżeństwem i chociaż było jasne, że ich związek nie polegał jedynie na przyjemności cielesnej… Nie doprowadzili się do orgazmu przez co najmniej dwa tygodnie. Jak długo potrwa, zanim Gregory zmęczy się odmową, której Mycroft najwyraźniej co rusz mu udzielał?

Nie mógł się skupić. W pracy sytuacja zaczęła się trochę uspokajać, ale nie mógł się zmusić do myślenia o tym. Jak to się stało, że on, Mycroft Holmes, mógł tak siedzieć i bać się o stan swojego życia miłosnego?

— Proszę pana, proszę iść do domu — zasugerowała Anthea, najwyraźniej świadoma, że coś było nie tak, nawet jeśli nie wiedziała co. — Wyczyszczę pański harmonogram. Proszę się przespać, bo wiem, że ostatnio pan nie spał.

Może nie odrywała wzroku od Blackberry, ale Mycroft znał ten ton, kiedy go usłyszał. Z westchnieniem wyczerpania wstał, kiwnął głową i zrobił, jak mu kazano. Nawet jeśli trochę się denerwował powrotem do domu.

Powitano go tym samym promiennym uśmiechem i uściskiem jak zawsze, choć w tym momencie niewiele to pomogło, aby uspokoić jego umysł. Ledwo zdołał się uśmiechnąć, kiedy odkładał parasol i oczywiście Gregory natychmiast go od niego odebrał. Szczerze mówiąc, kiedy stał się tak łatwy do odczytania?

— Coś nie tak? — zapytał natychmiast. Jego brązowe oczy były wypełnione zmartwieniem.

Mycroft starał się utrzymać spokojny oddech. Był nagle przerażony i ogarnięty chęcią płaczu. To było absurdalne.

— Nie, nic — powiedział twardo, robiąc wszystko, co w jego mocy, aby jego głos był spokojny. — Idę się przebrać.

Odwrócił się i skierował do sypialni. Gregory poszedł za nim. Starszy mężczyzna nigdy nie dał się spławić tak szybko. Mycroft celowo nie patrzył na niego, gdy zaczął zdejmować kolejne warstwy swojego garnituru.

— Mycroft — sapnął w końcu Greg, delikatnie łapiąc go za biceps, zmuszając go do odwrócenia się i stanięcia z nim twarzą w twarz. Mycroft zamrugał szybko, zaciskając usta w cienkim grymasie. — Mów do mnie. Usiądź.

Przyciągnął Mycrofta i kazał mu usiąść na łóżku. Potem usiadł obok niego, czekając. Mycroft westchnął.

— To nic takiego — spróbował go uspokoić, ale jego głos wydobył się bardziej jękliwym tonem niż planował.

— To oczywiste kłamstwo. Nie jestem głupi, kochanie, proszę porozmawiaj ze mną. Proszę.

Mycroft nie mógł już tego ignorować. Ukrył twarz w dłoniach i wypuścił zdesperowany wydech.

— Proszę, nie odchodź, Gregory. — Czuł, że zaczynał błagać. Och, na litość boską.

— O… odejść? — powtórzył Greg, mrugając w szoku. — Dlaczego do diabła myślisz, że zrobię coś takiego?

— Nie jesteś dla mnie mniej pożądany, Gregory. Ja tylko…

Zamilkł, a między nimi zapadła cisza. Mycroft nie mógł zmusić się do spojrzenia na swojego męża. Wreszcie usłyszał westchnienie.

— Zaczekaj — powiedział w końcu Greg. — Czy ty… Czy to dlatego, że nie uprawialiśmy seksu od kilku tygodni?

Mycroft poślubił mądrego człowieka. Greg był genialny, nawet jeśli jego drogi młodszy brat zawsze twierdził inaczej.

— To… nie ty… — zaczął mówić, próbując wymyślić sposób na wyjaśnienie tego. Ale nie mógł. Logicznie mógł wymyślić powody, dla których nie miałby popędu seksualnego, ale…

— Spójrz na mnie — powiedział z powagą Greg. W końcu Mycroft zmusił się do tego. Jego bladoniebieskie oczy błyszczały od wilgoci. Spojrzenie Grega było intensywne, a jednak… czułe. — Hej. W porządku. Słyszysz mnie? Jest dobrze. Chodź tutaj.

Greg przesunął się do wezgłowia łóżka i wyciągnął się na materacu, chwytając Mycrofta za ramię i przyciągając go do siebie. Skończyli zwinięci jeden przy drugim, z głową Mycrofta na piersi Grega. Greg splótł ich palce, przeczesując drugą dłonią włosy Mycrofta, gdy zaczął mówić.

— Jest dobrze. Wszystko jest w porządku. Słyszysz mnie? Nie obchodzi mnie to. Nie obchodzi mnie, że od jakiegoś czasu nie uprawialiśmy seksu. Wiem, że to sugerowałem, i to oczywiście dlatego, że chcę żebyś przez cały cholerny czas miał jakieś pragnienia. Ale również dlatego, że wiem, że byłeś zestresowany i pogrążony w myślach. Chciałem ci po prostu pomóc. Ale wszystko jest w porządku. Kocham cię, Mycrofcie Holmesie. Poślubiłem cię dla wielu powodów, a tylko jeden z nich ma sprawić, że będziesz jęczeć i krzyczeć w sposób, w jaki nikt inny nie jest w stanie.

Nastała krótka chwila ciszy. Mycroft nie mógł powstrzymać mimowolnego dreszczu, który przeszył jego ciało. Jego mąż miał tak brudne usta. Jego usta wykrzywiły się w najmniejszym uśmiechu, gdy próbował się zrelaksować.

— Dlatego będziemy tu po prostu leżeć. Wszystko czego tylko potrzebujesz. Jestem tu dla ciebie i chcę ci pomóc. Kocham się, Mycrofcie. Nieważne co. Rozumiesz?

Mycroft po pewnym czasie skinął głową.

— Tak, Gregory. Rozumiem.

— Dobrze, a teraz spójrz na mnie, żebym mógł cię pocałować.

Mycroft uśmiechnął się jeszcze bardziej i podparł się na łokciu, pochylając się, by delikatnie pocałować Grega. Inspektor otarł ich nosy o siebie, gdy się odsunęli i pociągnął go z powrotem na dół, zaplatając ich nogi. Pozostali tak przez resztę nocy i to sprawiło, że Mycroft zaczął się zastanawiać, czego się kiedykolwiek bał.

Chapter Text

Greg i Sherlock biegli tak szybko, jak mogli przez ciemny i pusty magazyn. Na godzinę przed otrzymaniem informacji przez Sherlocka, w trzewiach tego budynku mogli znaleźć podejrzanego o ostatnie morderstwo. Jedynie, co teraz znaleźli, to martwy człowiek - plus absurdalnie duża ilość materiałów wybuchowych wyposażonych w zegar. Zegar, który pokazywał im, że na opuszczenie budynku zostało 58 sekund, więc pobiegli.

Długie nogi niosły Sherlocka w kierunku następnego wyjścia z niesamowitą prędkością, a Greg podążał za nim tak szybko, jak tylko mógł. Inspektor, nieco starszy i nie wyposażony w nogi jak u antylopy, stracił z oczu detektywa-konsultanta. Dlatego na skrzyżowaniu skręcił w lewo, tam gdzie Sherlock skręcił w prawo.

Wyskakując przez drzwi na pas trawy na zewnątrz, Sherlockowi udało się tylko pomyśleć, że 58 sekund powinno już minąć, kiedy eksplozja poderwała go z ziemi i rzuciła na sąsiednie drzewo.

Było późno i ściemniało się, gdy Anthea weszła do sali konferencyjnej. Mycroft Holmes spojrzał na nią z ciekawością, ponieważ Anthea nigdy nie brała udziału w spotkaniach bez bardzo dobrego powodu. Podeszła i szepnęła mu do ucha:

— Zdarzył się wypadek. Inspektor Lestrade.

Mycroft natychmiast wstał ze swojego miejsca.

— Proszę o wybaczenie…

W rzeczywistości nie obchodziło go, czy dwaj ambasadorowie, z którymi się spotykał, wybaczą mu czy nie. Nie było mowy, żeby tutaj został. Anthea podała mu płaszcz i pospieszyli się do czekającej limuzyny.

Pół godziny lub około 3600 uderzeń serca później limuzyna podjechała przed miejsce wypadku, które wyglądało, jakby cała londyńska straż pożarna zebrała się wokół ogromnej sterty gruzu. Dymiący i parujący stos, który kiedyś podobno był budynkiem, a teraz był bombardowany wodą ze wszystkich stron.

Mycroft podbiegł do karetki, przy której zauważył Johna Watsona. Mężczyzna spojrzał na niego z niepokojem.

— Sherlock jest pod opieką. Ma złamany nadgarstek i kilka siniaków. — Nie bardzo chcąc przekazywać tą wiadomość, ale wiedząc, że musi, dodał: — Wciąż nie znaleźli Grega.

Zaginął w tym stosie pokruszonego betonu i spalonego drewna? Jego Gregory? Jeśli to możliwe, Mycroft zbladł jeszcze bardziej, a jego bicie serca przyspieszyło o kolejny stopień.

— Ej, nie mdlej teraz — powiedział John, podchodząc i chwytając go za ramię.

Mycroft wiedział, że nie zemdleje, ale nadal cieszył się, gdy John zmusił go, by usiadł na schodkach karetki, w której zajmowano się Sherlockiem. W ręce Mycrofta wsunięto butelkę z wodą, a wokół jego ramion owinięto koc.

— Jestem pewien, że wszystko z nim będzie dobrze — powiedział mu John. — Okej?

Mycroft skinął głową, obserwując szeroko otwartymi oczami, kiedy podjechał kolejny wóz strażacki, z którego wyskoczyła grupa strażaków, zabierających się do pracy.

W gruzach Greg wyczołgał się z rowu, do którego został wrzucony po eksplozji. Bolała go głowa, był przemoczony od lodowatej wody wystrzelonej przez strażaków i od stóp do głów pokryty sadzą. Nikt nie zwrócił na niego uwagi, kiedy wyszedł z zarośli. Z wyjątkiem dużego guza na skroni, Greg był mniej więcej w porządku, więc zataczając się szedł dalej. Drżał z zimna i wcześniej przez jakiś czas leżał na chłodnej ziemi. Pomyślał, że gdyby dalej szedł, znalazłby karetkę, z której mógłby dostać koc.

Mycroft nie miał pojęcia, co sprawiło, że spojrzał w górę, ale od razu zauważył mężczyznę, który nadchodził z ciemności. Wstał i pospieszył w kierunku przemoczonej postaci. Nie zważając na swój drogi garnitur, wziął Gregory’ego w ramiona. Owinął go kocem i ukrył twarz w mokrych i brudnych włosach, nie dbając o to, że sadza natychmiast przeniosła się na jego twarz i ubranie. A Gregory był zbyt szczęśliwy, że mógł się przytulić i na dobre zrujnować garnitur Mycrofta.

Chapter Text

— Dlaczego dokładnie mnie tu przyprowadziłeś? — zapytał sceptycznie Mycroft, podnosząc głos, by był słyszalny przez otaczający ich tłum.

Nieszczególnie lubił przebywać w pobliżu tak wielu ludzi, nawet jeśli mieli przyzwoite miejsca i podświadomie czuł, że rozumiał lepiej Grega.

— Bo to zabawne! — odpowiedziała Greg z bulgoczącym śmiechem, ubrany w pełny strój Arsenalu z szalikiem ładnie owiniętym wokół szyi. — Poza tym kupiłeś mi te bilety na moje urodziny, a ja w zamian chciałem podzielić się z tobą tym doświadczeniem!

Mycroft wiedział, co miał na myśli. Nie do końca jednak rozumiał logikę z punktu widzenia Grega. Osobiście mało dbał o piłkę nożną, a jego jedynym kontaktem z nią był starszy mężczyzna obok niego. Greg był pasjonatem tego sportu i Mycroft nie mógł nie kochać tej strony partnera, nawet jeśli nienawidził sportu jako całości.

Być może dlatego w pierwszej kolejności zgodził się na to. Jednak w pewnym sensie tego żałował. Było bardzo głośno, a gra jeszcze się nie zaczęła. Oczywiście był świadomy zasad piłki nożnej, więc wiedział trochę na temat tego, czego będzie świadkiem. Nie rozumiał jednak tej całej mentalności wokół tej gry. Tej pasji.

Mycroft westchnął przez swój długi nos i wyprostował się, usadawiając się jak najlepiej, jak potrafił. Nie było już odwrotu, więc równie dobrze mógł to zrobić jak najlepiej. Mógłby przecierpieć to dla Grega. Ponieważ kochał tego człowieka. Jeśli to nie był największy dowód miłości, jaki kiedykolwiek okazał, to nie wiedział, co to było.

Na boisko wchodzili ludzie, wyglądali na graczy i sędziów. Widzowie zaczęli klaskać i wiwatować. Wszyscy wokół nich, łącznie z Gregiem, zaczęli wstawać. Mrugając, Mycroft poszedł w ich ślady, rozglądając się dookoła, by dowiedzieć się, dlaczego wszyscy stoją. Wiedział, że na imprezach sportowych panuje zwyczaj grania hymnu narodowego przed rozpoczęciem meczu, więc jeśli już tego nie przegapili, to może dlatego wszyscy stali?

Stojąc, Mycroft czekał na rozpoczęcie pieśni. Tak się nie stało. Ludzie wiwatowali, zaczęli teraz śpiewać i intonować, a ciała poruszały się w podskokach, w kołysaniu, gdy ludzie siedzieli i wstawali i znowu siadali. Zdziwił się, gdy Greg usiadł z powrotem, a potem zrobiło to również kilka innych osób wokół nich. Pozostał w pozycji stojącej. Czy powinien usiąść?

— Myc, kochanie, co robisz? — zapytał po chwili Greg z delikatnym uśmiechem.

Jego brązowe oczy błyszczały z czułości, gdy patrzył na niego. To sprawiło, że serce Mycrofta zabiło szybciej. Uwielbiał to spojrzenie i było zarezerwowane tylko dla niego. To było niesamowite.

— Czekam na hymn. Nie powinien rozbrzmieć? — zapytał, unosząc brew.

Nastąpiła chwila ciszy, po czym Greg zaśmiał się i potrząsnął głową.

— Nie. Usiądź obok mnie.

Wyciągnął rękę i przesunął krótszymi palcami po wierzchu dłoni Mycrofta. Młodszy mężczyzna wciąż był trochę zdezorientowany, ale skinął głową i zrobił to, opadając ostrożnie na swoje miejsce.

— Dlaczego więc wszyscy wstali?

Nie mógł powstrzymać się od pytania, wpatrując się w Grega w poszukiwaniu odpowiedzi. Nieczęsto był tak zdezorientowany tym, co się wokół niego działo, nawet jeśli sam nie ćwiczył tego rodzaju rzeczy, był o wiele lepszy w czytaniu ludzi niż jego młodszy brat. Jednak… to mu umknęło. Sport był dziwacznym rytuałem.

— Z podekscytowania! — Greg uśmiechnął się, splatając razem palce i mocno ściskając jego dłoń. — Drużyny wyszły i chodziło o rozpoczęcie meczu. Piosenki i inne rzeczy są swego rodzaju wymogiem dla fanów, czymś, co zawsze robimy przed i w trakcie gry. Duch zespołu, jeśli chcesz to tak nazwać.

Ach. Tak. Mycroft przypuszczał, że to miało sens. Czuł się trochę zawstydzony, że dał się tak zaskoczyć, zwłaszcza w tak oczywisty, fizyczny sposób. nie był pewien, czy ktokolwiek to zauważył, ale mimo to jego policzki zarumieniły się lekko.

— Nie martw się, kochanie, jeszcze zrobię z ciebie kibica. — Greg uśmiechnął się, unosząc ich dłonie, by ucałować kostki Mycrofta. Wokół nich rozbrzmiały wiwaty. Gra się rozpoczęła.

— Przypuszczam, że zobaczymy, Gregory — wymamrotał Mycroft, przenosząc wzrok, by oglądać rozgrywkę.

Wysoce wątpił w oświadczenie swojego partnera, ale i tak najlepiej się z tym uporać. Wszystko dla miłości.

Chapter Text

Chapter Text

Greg był zaskoczony cichym pukaniem do drzwi. Poderwał głowę znad góry dokumentów leżących przed nim na biurku. Jego oczy były szeroko otwarte, a serce biło trochę szybciej niż normalnie. Nie spodziewał się żadnego hałasu, nie mówiąc już o prostym fakcie, że nie był już tu sam. Jego zszokowany wyraz twarzy zmienił się w zadowolenie, a uśmiech pojawił się na twarzy, gdy odchylił się na krześle.

— Mycroft — przywitał go radośnie, ziewając. Poświęcił chwilę, by zerknąć na zegar ścienny, aby potwierdzić, że w rzeczywistości było już po północy. Przeciągnął się z chrząknięciem. — Pozwól, że zapytam cię, co sprowadziło cię o tej porze?

— Byłem w sąsiedztwie i zauważyłem, że światło w twoim biurze wciąż się pali — odpowiedział elegancki, młodszy mężczyzna przekraczając próg.

Greg uniósł brwi, nie do końca w to wierząc. Nowy Scotland Yard nigdy nie znajdował się tylko w sąsiedztwie Mycrofta. Nie było to zbył blisko jego biura ani domu, więc było to wielkie kłamstwo. Nie, żeby Greg narzekał.

— Naprawdę, w pobliżu? — zapytał z rozbawieniem, uśmiechając się lekko.

Oczy Mycrofta błysnęły, potwierdzając, że został złapany na swoim kłamstwie, ale nic na ten temat nie powiedział. Zamiast tego uniósł wyżej styropianowy kubek i papierową torbę.

— Pomyślałem, że może chciałbyś napić się kawy. I będziesz miał ochotę na trochę świeżych wypieków z pobliskiej piekarni — wyjaśnił Mycroft, wahając się przez chwilę, po czym przeszedł przez pokój, żeby położyć produkty na biurku Grega.

— Jest już po północy — powiedział nieco tępo Greg, patrząc zaskoczony na torbę.

— Rzeczywiście — zaśmiał się Mycroft. — Jeśli twoje umiejętności obserwacyjne stały się tak pospolite, to może warto zrobić sobie przerwę.

— Bardzo zabawne — powiedział sarkastycznie Greg, przewracając oczami, gdy sięgnął po kawę. Pociągnął łyk i zanucił. Była cholernie idealna. Mycroft wiedział, jaką kawę lubił pić. — Mówię tylko, że jest już po północy i udało ci się dostać świeże wypieki? Myślałem, że to raczej niemożliwe.

— Jest wiele rzeczy, w których jestem dobry — powiedział Mycroft, co wcale nie było wyjaśnieniem. Nastąpiła chwili ciszy, kiedy spojrzał w dół, gdzie jego dłonie były splecione przed nim. Jego usta zacisnęły się na moment w cienką linię. — Pomyślałem również, że może ci się spodobać towarzystwo.

Mycroft oczywiście miał rację. Greg pragnął towarzystwa. Jednak wciąż miał tak wiele do zrobienia… Spojrzał na stosy papierów i leżące obok nich teczki z dokumentami, a potem na zegar. Pomyślał, że będzie tu całą noc, ale nie miał nic przeciwko temu. Utrzyma go to zajętym. Były czasy, kiedy przystosowanie się do jego życia jako rozwiedzionego mężczyzny było nadal trudne. Jednak był teraz lepszy z Mycroftem. Tak naprawdę nie bardzo wiedział, jak nazwać związek, który rozwinęli, ale iskra czegoś pojawiała się co jakiś czas. Kiedy stał się singlem, powoli zaczął dążyć do tego. Byli na kilku randkach i w tym momencie Greg zatrzymał się u Mycrofta dwa razy. Skończył ze swoją byłą żoną, chociaż w niektórych momentach uświadamiał sobie że już nic ich nie łączy, zanim jeszcze podpisali papiery rozwodowe, ale to nie oznaczało, że nadal nie miał ciężkich nocy. Dziwne było, że wpływało to na niego, a jednocześnie NIE wpływało na niego tak bardzo.

— Zdecydowanie się nie mylisz — powiedział w końcu z cichym westchnieniem. — Mam jednak tak wiele do zrobienia.

— Nie będę ci przeszkadzać — powiedział Mycroft, spoglądając na stojące obok krzesło. — Chociaż nie żartowałem, kiedy powiedziałem, że zasługujesz na przerwę. Odłóż dokumenty i zjedz. Zajmie ci to dziesięć minut.

Greg skinął głową, robiąc to. Wskazał Mycroftowi, by usiadł na małej sofie, którą miał w kącie swojego biura. Wstał i przeciągnął się. Jego kolana i plecy lekko pstryknęły. Chwycił jedzenie, które mu przyniesiono, zanim dołączył do mężczyzny. Ich uda stykały się, gdy jadł i podczas tego wszystkiego byli stosunkowo cicho, po prostu ciesząc się swoim towarzystwem.

Kiedy Greg skończył jeść, odwrócił się, by delikatnie pocałować Mycrofta. Otulając się ramionami, całowali się przez całą wieczność, aż Greg w zasadzie wylądował na kolanach Mycrofta. Musiał przerwać pocałunek, gdy jego oddech stał się nieco bardziej nierówny. Czule ujął policzek drugiego mężczyzny.

— Nadal mam pracę do wykonania — wyszeptał niechętnie Greg.

Zdecydowanie wolałby pozostać na sofie z Mycroftem. Więcej pocałunków i być może namiętniejsze pieszczoty byłyby teraz czymś cudownym. Ale miał też dużo do zrobienia. Nie mógł odłożyć tego wszystkiego na bok na resztę nocy, niezależnie od tego jak desperacko tego chciał.

— Czy mogę ci pomóc? — zapytał cicho Mycroft, wpatrując się w niego.

Jego blade oczy pociemniały nieco, co wywołało dreszcz wzdłuż kręgosłupa starszego mężczyzny.

— Nie chcę, żebyś stracił przeze mnie okazję do snu — powiedział Greg, uciekając niego spojrzeniem, gdy pogłaskał Mycrofta po włosach. Akcja spowodowała, że polityk uśmiechnął się i zamknął oczy, pochylając się nieco w stronę dotyku.

— To żadna niedogodność — mruknął po chwili, głaszcząc Grega po boku.

To było miłe uczucie. To uspokajało i jednocześnie przeszywało Grega żarem.

— Może po prostu zostań? — zapytał w końcu Greg.

— Z przyjemnością. — Mycroft uśmiechnął się, przyciągając go do kolejnego pocałunku.

Chapter Text

Chapter Text

Praca była wyczerpująca, tak jak zawsze się wydawało. Mycroft nie mógł się jednak doczekać końca tego dnia. Z jego końcem nadchodził wieczór, który spędzi z najdroższym Gregory’m. Żadne z nich nie miało obowiązków związanych z pracą, więc zaplanowali wspólne spędzenie wieczoru, relaks przy miłej kolacji, a następnie odpoczynek na kanapie.

Wrócił do domu po południu jako pierwszy, choć nie powinno potrwać długo, zanim Gregory do niego dołączy. Gdy przebierał się w bardziej swobodny zestaw ubrań, sygnał w jego telefonie komórkowym rozbrzmiał, oznajmiając przyjście nowej wiadomości. Zatrzymując się w połowie zdejmowania kamizelki, odwrócił się i podniósł telefon.

Hej, kochanie. Sherlock jest absolutnym palantem, a John nie czuje się teraz zbyt dobrze. Zabiorę go do pubu i spróbuję poprawić mu humor, okej? Będę w domu trochę później, ale niewiele. Przysięgam. - GL.

Mycroft westchnął przez nos, czytając tą wiadomość. Cóż… czyli tyle z ich planów. Wiedział, że Gregory nie chciał umyślnie złamać ich obietnicę, ale znając Sherlocka John najprawdopodobniej potrzebował teraz towarzystwa i mocnego drinka. To nie powstrzymała starszego Holmesa przez zirytowaniem z powodu zmian w ich wspólnym wieczorze.

Tak bardzo, jak chciał, nie wysłał do brata sms-a, aby wyraźnie go zbesztać. Próbował też ukryć irytację wobec swojego partnera. Gregory troszczył się o Johna, który był starym i drogim przyjacielem, a poza tym po prostu dobrym człowiekiem. Zebrał się w sobie, odpychając odrobinę bólu, którego nie mógł powstrzymać, spowodowanym tym, że spędzał więcej czasu sam w domu, niż powinien, i poszedł pracować w swoim gabinecie. Nie było sensu marnować czasu.

Dwie godziny później Mycroft usłyszał otwieranie i zamykanie frontowych drzwi. Zapadła cisza, a on uspokoił swoje ruchy, tworząc dokumenty potrzebne na spotkanie, które odbędzie się w przyszłym miesiącu, po prostu nasłuchując. Po korytarzu rozległy się miarowe kroki, czyli Gregory nie był pijany. Mycroft był za to wdzięczny. Miał wrażenie, że gdyby starszy mężczyzna wypił trochę za dużo, to byłoby mu trudniej wybaczyć zmianę ich planów.

— Mycroft? — usłyszał wołanie starszego mężczyzny.

Mycroft zawahał się, zanim odłożył pióro i wstał. Przeciągnął się trochę i schował komórkę do kieszeni, zanim wyszedł z gabinetu, by spotkać się z Gregory’m, który stał w kuchni i rozpakowywał pojemniki z czymś, co wyglądało na chińszczyznę.

— Hej — powiedział z uśmiechem, gdy Mycroft wszedł do pokoju. — Kupiłem jedzenie w naszej ulubionej chińskiej restauracji, ponieważ jestem w domu trochę później niż powinienem. Naprawdę mi przykro z tego powodu.

— W porządku — powiedział cicho Mycroft, robiąc krok do przodu, aby spojrzeć na jedzenie.

Wziął do ręki parę pałeczek i w milczeniu obrócił ją w dłoniach. Gregory przed nim przestał się poruszać. Mycroft zamknął oczy, gdy usłyszał zbliżające się kroki, potem para ramion owinęła się wokół jego talii od tyłu, a czoło Gregory’ego zostało przyciśnięte do jego łopatki.

— Naprawdę przepraszam — wyszeptał Gregory z westchnieniem. — Mam nadzieję, że nie zraniłem twoich uczuć… John był po prostu…

— Wiem — powiedział Mycroft, mocno zaciskając palce na pałeczkach. W dużej części zdawał sobie z tego sprawę, ale nie zmieniało to faktu, że był rozczarowany. — Rozumiem.

Było jasne, że Gregory czuł się źle z powodu tego, co zrobił, chociaż Mycroft w pełni rozumiał, dlaczego to zrobił. To sprawiło, że jego serce bolało w najlepszy sposób. Starszy mężczyzna był naprawdę najmilszą osobą, jaką Mycroft poznał. W końcu odłożył pałeczki i położył jedną rękę na dłoniach partnera splecionych na jego brzuchu.

— Dlaczego nie zjemy, zanim to wszystko wystygnie? — zasugerował, próbując mieć to co mogli z ich zaplanowanego wieczoru. Otrzymał mocniejszy uścisk, zanim Gregory cofnął się, by kontynuować rozpakowywanie ich jedzenie.

Po kolacji udali się na kanapę, nawet jeśli wkrótce mieli iść spać. Mycroft skulił się przy boku Gregory’ego z cichym westchnieniem, opierając głowę na piersi i słuchając bicia jego serca.

— Wynagrodzę ci to — mruknął Greg.

— Nie musisz — wyszeptał w odpowiedzi Mycroft i miał to na myśli. Czuł się teraz lepiej.

— Ale już to zrobiłem — odpowiedział.

Mrugając, Mycroft uniósł głowę, by spojrzeć pytająco na starszego mężczyznę.

— Och? — zapytał, zarówno zaciekawiony, jak i zszokowany. Wywołało to uśmiech na twarzy Grega.

— Tak — skinął głową. — Napisałem do Anthei, a po wyjściu z pubu wszedłem na chwilę do Yardu… Obaj mamy jutro wolny dzień.

Minęło kilka sekund, zanim szok zniknął, a Mycroft przyswoił te słowa. Dzień wolny? Natychmiast zaczął przeglądać harmonogram w swoim umyśle, aby zobaczyć, co dokładnie Anthea przełożyła lub wzięła na siebie.

— Przestań się nad tym zastanawiać — zaśmiał się czule Greg. — Anthea powiedziała, że tym się zajmie. Stwierdziła, że wszystko ma załatwione. Poleniuchujemy jutro. Nie chcę, żebyśmy wychodzili z domu, ani nawet z łóżka, jeśli nie będziemy musieli.

Uśmiech Gregory’ego był sugestywny i zaraźliwy. Mycroft czuł, jak uśmiech również wślizguje się na jego usta.

— Brzmi niesamowicie — powiedział, pochylając się, by złączyć ich nogi i namiętnie pocałować starszego mężczyznę.

Chapter Text

Chapter Text

Chapter Text

Spodnie Mycrofta były nieprzyjemne ciasne. Poruszył się na krześle tak swobodnie, jak tylko mógł, biorąc głęboki oddech przez nos, ale to nie pomogło. Serce mu waliło i czuł, jak bolesna była jego wyraźna erekcja, ukryta pod ubraniem i błagająca o to, by się nią zająć.

— Spójrz na siebie — zagruchał szorstki, głęboki głos. Mycroft musiał zamknąć oczy, czując, jak wibruje on w każdym milimetrze jego ciała. Zadrżał. — Tak chętny. Tak bardzo pragnący.

Mycroft przygryzł wargę. Jego oczy znów się otworzyły, gdy poczuł, jak palec śledzą zarys jego penisa przez spodnie. Jego usta rozchyliły się w westchnieniu i spojrzał na Gregory’ego Lestrade’a, który stał między nim a biurkiem, pochylając się nad nim ze spojrzeniem pełnym, namiętności.

— Nie mogę się doczekać, kiedy dasz się ponieść — mruknął Gregory, przesuwając wzrokiem po jego ramieniu. Mycroft pragnął tego. Stwierdził, że on równie nie mógł się tego doczekać. To wszystko było dość zaskakujące.

— Gregory — sapnął, a jego biodra drgały, gdy pragnął docisnąć się do dłoni, która go tak bardzie drażniła.

— Hm — mruknął Gregory, odsuwając się.

Mycroft jęknął na stratę, a jego policzki zarumieniły się z braku kontroli, którą normalnie posiadał nad sobą. Szczerze mówiąc, powinien sobie radzić o wiele lepiej i nie zachowywać się tak. To było wręcz żenujące. Starszy mężczyzna zaśmiał się.

— Co chcesz? — zapytał, wciąż stojąc prosto i już go nie dotykając.

Mycroft chciał… wszystkiego. Co najważniejsze, chciał znowu poczuć dotyk Gregory’ego na sobie.

— Chcę… — zaczął mówić drżącym głosem i nie posiadał przy tym żadnego autorytetu, jaki zwykle miał. Był odrobinę zbyt niewygodnie podatny na zranienie, ale analizującą część jego mózgu naprawdę oto niedbała. Ponieważ chciał… — Dotknij mnie, Gregory.

— Dotknąć cię… — powiedział Greg, urywając ze znaczącym spojrzeniem. Mycroft chciał jęknąć z rozpaczy.

— Proszę — wyszeptał, odginając głowę do tyłu i ponownie przesuwając się na krześle. Niewielkie tarcie, które wytworzył, gdy jego ubranie przesunęło się na jego boleśnie twardej erekcji prawie sprawiło, że znów sapnął.

— Prawdopodobnie mógłbyś dojść w ten sposób — stwierdził Gregory głosem szorstkim od podniecenia i zarazem nieco zszokowanym. Mycroft nie mógł się zmusić, by na niego spojrzeć, bo prawdopodobnie ten miał rację. — Taki wrażliwy. Doszedłbyś, gdybym ci kazał?
Gregory był taki... To było żenujące. Mycroft by zaskoczony tym, jak bardzo to kochał. uważał, że sprośna rozmowa była raczej śmieszna i nie warta jego czasu, ponieważ zawsze niszczyło to nastrój, ale kiedy Gregory Lestrade to robił… Mycroft mógł tego słuchać przez cały dzień.

— Odpowiedz mi. — Głos Gregory’ego był rozkazujący, ale delikatny. Mycroft potrzebował go. Udało mu się skinąć głową.

— Ta… tak — powiedział, ledwo rozpoznając swój głos. Och, Boże.

Został nagrodzony mocnym chwytem na jego erekcji i dłonią ochoczo ją pocierającą. Mycroft praktycznie jęknął, otwierając oczy, by zobaczyć nagle, jak blisko były ich twarze. Ledwo stłumił odgłos przyjemności i postanowił się nie powstrzymywać. Chętnie napierał na rękę Gregory’ego.

— Więcej… — mruknął i został nagrodzony gorącym pocałunkiem.

Jego ramiona natychmiast owinęły się wokół szyi Gregory’ego, przyciągając go bliżej. Słyszał, jak odsuwał mu zamek błyskawiczny i nagle poczuł podmuch chłodnego powietrza, gdy jego spodnie zostały rozpięte. Sapnął w usta starszego mężczyzny, wyginając się w łuk, gdy jego erekcja została w końcu uwolniona, a polce owinęły się wokół niej i głaskały ją…

Nagle Mycroft otworzył oczy. Ciężko dyszał i zdał sobie sprawę… Był sam. W łóżku. Śnił.

Z jękiem zakrył ramieniem oczy. Jego serce biło tak głośno i intensywnie, że dudniło mu w uszach. To nie był pierwszy raz, kiedy miał takie sny. Od dłuższego czasu zdawał sobie sprawę, że pożądał Gregory’ego Lestrade’a, ale pogorszyło się to, dwa tygodnie temu, gdy pili i ostatecznie obściskiwali się na tylnym siedzeniu jego samochodu.

Oczywiście od tamtej pory widzieli się, ale obaj byli zdenerwowani. Pocałunki, które dzielili, były gorące i pełne pożądania oraz czuli, że oznaczają one coś więcej. Żaden z nich nie wydawał się być jednak w stanie popchnąć tego dalej.

Dlatego nie po raz pierwszy leżał w łóżku z erekcją. Spojrzał w dół, na swoje jedwabne spodnie od piżamy, lekko zacienione od wilgoci z preejakulatu i wiedział… Nie mógł tego zostawić w ten sposób.

Zamykając oczy, zsunął z siebie spodnie i owinął palce wokół erekcji, dysząc. Wyobraził sobie, jak inna dłoń głaskała go tak wolno, jak robił to teraz i doszedł z imieniem pewnego inspektora na ustach.

Chapter Text

Chapter Text

— Więc, i Boże dopomóż mi, że pytam o to, ale jak to jest uprawiać z nim seks? — zapytał Greg, po opróżnieniu szóstego kufla piwa.

Oparł się o krawędź baru, obserwując Johna, gdy czekał na odpowiedź.

Trzeźwy Greg Lestrade z pewnością nie zapytałby swojego najlepszego kumpla Johna Watsona o jego życie seksualne ze współlokatorem, który niedawno został kochankiem, nijakim Sherlockiem Holmesem. Nie. Część jego umysłu żałowała tego nawet w tej chwili. Ale Greg nie był bardzo trzeźwy, dlatego jego zdrowy rozsądek uleciał przez okno.

— Cholernie niesamowicie.

John również się uśmiechnął będąc w połowie szóstego piwa. Greg nie mógł powstrzymać uśmiechu. Oczywiście John powiedziałby, że było to niesamowite. Mówił tak o wszystkich, co dotyczyło Sherlocka, więc to po prostu pasowała. To sprawiło, że roześmiał się.

— Tak? Czyli nie jest, no wiesz, niedoświadczony w tej dziedzinie? — zapytał Greg niezdarnym gestem dłoni, który zmienił się prośbę o następną kolejkę. Powinien przestać pić. Albo nie.

— Ani trochę — parsknął John. — Chryste, Greg, jest najbardziej zuchwałą, żądną przygód osobą, z jaką kiedykolwiek byłem w łóżku. A on po prostu wie różne rzeczy. Wie rzeczy, które nie powinny być możliwe, ale są tak cholernie dobre.

To było naprawdę coś. Greg nie przegapił sposobu, w jaki John lekko zadrżał na samą myśl o tych czynnościach, do których obecnie się odnosił. Greg uznał to za fascynujące. Czyli Sherlock był dziki, jeśli chodziło o seks. Przynajmniej tak wywnioskował z rozmowy.

— Kiedy w końcu weźmiesz kogoś do łóżka? — zapytał John, wskazując na starszego mężczyznę, po czym podniósł kufel, który właśnie przed nim postawiono.

Greg spojrzał na swoje piwo i zanucił.

— Nie wiem — powiedział szczerze, wypijając następnie duży łyk alkoholu. Powinien skończyć pić przy siódmym. Wstawanie jutrzejszego ranka będzie piekłem.

— Czy masz kogoś na myśli? — zapytał po chwili John.

— O tak — westchnął Greg, zanim zdołał się powstrzymał. — Kurwa, mam.

Była to pewna osoba, która miała również nazwisko Holmes. Greg tak bardzo snuł marzenia o Mycroftcie Holmesie, że nie było to już nawet zabawne. Pragnął go romantycznie, chciał go pod względem seksualnych, po prostu… go pragnął.

— Założę, że fajnie się całuje obojczyk Mycrofta… — wymamrotał, co całkowicie mogło być wyjaśnieniem, o które John planował go poprosić.

— Mycroft Holmes? — zapytał John, żeby rozwiać wątpliwości, co do tego, co właśnie usłyszał.

Greg skinął głową.

— Mmmm. Ta smukła, blada szyja. Chcę ją ugryźć. Chcę… Wiesz, zastanawiam się, czy ma włosy na swojej klatce piersiowej? Zastanawiam się, czy jest lekko owłosiona czy ogolona? Jaki dźwięk wydaje, gdy ugryzie się zagłębienie jego szyi. Zastanawiam się, jak brzmi, kiedy jego oddech się urywa, gdy trafi się w to właściwe miejsce. Czego potrzeba, aby w końcu roztopić jego chłodną, pozbawioną emocji powierzchowność. Chcę wiedzieć, John. Chcę się tego dowiedzieć.

— Jezu, Greg, jesteś w tym głęboko — wydyszał John, przesuwając się, by usiąść odrobinę wygodniej na swoim miejscu.

— Wiem. — Greg zmarszczył brwi, przeczesując palcami swoje srebrne włosy i biorąc kolejny łyk piwa. — Przepraszam kolego, to było…

— Nie, w porządku — powiedział John, kręcąc głową i machając dłonią. — Powinieneś mu powiedzieć.

— John, jestem pijany w trzy dupy, nie wkładaj mi tych myśli do głowy. Możesz sprawić, że zabrzmią jak dobry pomysł — roześmiał się Greg, mocniej ściskając wilgotny kufel.

Nie mógł powiedzieć Mycroftowi. To byłaby katastrofa. Współpracowali ze sobą dzięki Sherlockowi. Przypuszczał, że byli nawet przyjaciółmi. Wątpił jednak, by w jakikolwiek sposób mężczyzna zwróciłby jego uczucia.

— Będę cię do tego zachęcać — odparł łagodnie John. — Bo zrobiłeś to samo dla mnie. Dzięki tobie, Sherlock i ja… Po prostu przysługa za przysługę. Efekt końcowy może cię zaskoczyć.

— To Holmes, zawsze będzie mnie zaskakiwać — mruknął Greg.

— Dokładnie — zachichotał John. — Dlatego, kurwa, zrób to. Jestem poważny. Nieważne, że wypiliśmy siedem piw.

— Jezu — mruknął Greg, mocno pocierając twarz. — Muszę iść do domu.

— Tak. Ja też. Dokończymy to piwo i idźmy, okej?

Greg skinął głową. Tak, po tym ostatnim piwie. Zmienili temat rozmowy na ostatnią zbrodnię, którą rozwiązali i na to, jak Arsenal radził sobie obecnie w porównaniu z innymi drużynami. To była niezła rozmowa, a Greg był bardzo pijany. Ale nie mógł przestać myśleć o słowach Johna. O jego zachęcie.

Może miał rację. Co było najgorsze, co mogło się wydarzyć? Spodziewał się już, że zostanie odrzucony, więc naprawdę nie byłoby niespodzianki, gdyby poszło to w tym kierunku. Nie był pewien, jak jego zbolały, trzeźwy mózg czułby się z tym wszystkich podczas nadchodzącego poranku, ale w tej chwili… Jego pijany mózg uważał, że to wspaniały pomysł.

Bo naprawdę chciał dowiedzieć się tych wszystkich rzeczy.